已经是第一章了
ตอนที่19 ความสงสัยหลังจากแต่งงาน
ตนที่19 ความสงสัยหลังจากแต่งงาน
กู้เหยายุ่งจนกลางวันแล้วก็ยังไม่ได้ทานอะไร เธอไม่มีเวลาแม้กระทั่งจะดื่มน้ำเปล่า โม่ข่ายโทรศัพท์มา เธอได้แต่เออออสองสามคำแล้วก็วางสาย
ตอนบ่ายเมื่อถึงเวลาที่เหนื่อยจนรู้สึกล้า หลินเม่ยช่วยชงกาแฟสำเร็จรูปให้เธอหนึ่งแก้ว โชคดีที่ผลจากการทำงานหนักนั้นได้ผล ก่อนห้าโมงเย็น ในที่สุดหนังสือแผนงานโครงการก็เสร็จสมบูรณ์ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้เป็นไปตามที่ตั้งใจ แต่เธอก็สามารถทำให้มันผ่านไปได้
เธอกล่าวทักทายจ้าวจูนฉิงและออกจากบริษัทก่อนเวลา เพื่อไปที่บริษัทซิงฮุยพบผู้จัดการทั่วไปของพวกเขา ท่านประธานหลิวเฉิงคุน
เมื่อกู้เหยามาถึง ท่าทีของประธานหลิวเฉิงคุนต่อกู้เหยาดูกระตือรือร้นกว่าที่เคย ไม่เพียงแต่ชมไม่ขาดปากว่าแผนโครงการของเธอนั้นเขียนได้ดี ยังพูดชื่นชมเธอสารพัด
หลิวเฉิงคุนระบุให้เธอเป็นคนรับผิดชอบโครงการนี้และมีท่าทีต่อเธอเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง นั่นทำให้กู้เหยาเกิดความกังวลใจขึ้น เธอเป็นกังวลว่าหลิวเฉิงคุนจะมีอะไรซ่อนอยู่เบื้องหลัง ตอนแรกเรื่องราวไม่ได้เป็นเช่นนี้ แต่หลังจากที่คิดทบทวนดูในตอนนี้ หัวใจของกู้เหยาที่สงสัยก็ได้คลายลง
ไม่ง่ายเลยที่จะเจอตัวประธานหลิวเฉิงคุนที่นั่น กู้เหยาได้รับสายจากหลินเช่นเช่น ให้เธอไปรอที่สตูดิโอ กู้เหยากลับบ้านเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าและไปที่สตูดิโออีกครั้ง เธอวางแผนที่จะค้างที่สตูดิโอของหลินเช่นเช่นในคืนนี้ไม่กลับมา
เมื่อเห็นกู้เหยา หลินเช่นเช่นก็ดีใจหมุนตัวไปสองรอบ “เหยาเหยา วันนี้ฉันอยากจะบอกข่าวดีกับเธอ”
เมื่อเห็นท่าทียินดีของหลินเช่นเช่น ใจของกู้เหยาก็พอจะคาดเดาได้ว่ามันคือเรื่องอะไร เธอพูดขึ้น “ต้องเป็นเรื่องเกี่ยวกับพี่ชายของเธอแน่ ใช่หรือเปล่าล่ะ”
หลินเช่นเช่นกอดและหอมกู้เหยาทีหนึ่ง เธอตื่นเต้นและพูดขึ้นว่า “เฉิงซวี่หยางจบปริญญาเองแล้ว และยังผ่านการคัดเลือกเข้าบริษัทเซิ่งเทียนได้อีกด้วย เขาได้ทำงานที่บริษัทเซิ่งเทียนในสหรัฐอเมริกาชั่วคราว ได้ยินว่าคนในตระกูลเซิ่งเทียน LeoMo ตั้งใจที่จะย้ายสำนักงานใหญ่ที่โตเกียวไปอยู่ที่เจียงเป่ยแทน เฉิงซวี่หยางก็มีแนวโน้มที่จะได้ไปทำงานที่เจียงเป่ย”
เมื่อพูดถึงตัวตั้งตัวตีของบริษัทเซิ่งเจียตระกูลโม่ คนที่ยืนอยู่บนยอดของปิรามิดจริงๆ อย่าว่าแต่บริษัทอันดับหนึ่งอันดับสองในประเทศอย่างบริษัทเฉียวซื่อและบริษัทเย่ซื่อยังเทียบไม่ได้กับหนึ่งในสิบของบริษัทตระกูลโม่
ครอบครัวโม่มีชื่อเสียงมาก มีฐานะแต่ว่าค่อนข้างเก็บตัว โดยเฉพาะบ้านของLeoMo เก็บตัวจนไม่เคยปรากฏตัวต่อหน้าสื่อมาก่อน
ทุกคนรู้แต่เพียงว่าเมื่อเขาอายุเพียงยี่สิบสองก็ได้รับมอบหมายให้ดูแลกิจการของบริษัทเซิ่งเทียนทั้งหมดอย่างเป็นทางการ หลังจากนั้นไม่กี่ปีเขาก็สร้างตำนานทางธุรกิจที่หลายคนไม่สามารถทำได้ในชีวิตนี้
แม้จะมีข่าวลือว่าที่เขาไม่ปรากฏตัวต่อที่สาธารณะเพราะว่าความจริงแล้วเขาเป็นคนพิการก็ตาม ยังมีคนบอกอีกว่าสมาชิกในครอบครัวนี้หน้าตาดีมาก เป็นชายหนุ่มรูปงามชั้นหนึ่งของโลกใบนี้เลยทีเดียว
ไม่ว่าข้อเท็จจริงจะเป็นอย่างไรก็ตาม กู้เหยาไม่มีกะจิตกะใจจะไปคาดเดา ในชีวิตนี้เธอคงไม่อาจเอื้อมได้ติดต่อกับบริษัทเซิ่งเทียน เธอจับมือของหลินเช่นเช่นไว้ “ที่รัก ฉันจะไม่พูดเรื่องไร้สาระแล้วนะ ในสตูดิโอมีเรื่องที่ฉันจะต้องไปจัดการ เธอไปอยู่กับพี่ชายเธอเถอะนะ”
หลินเช่นเช่นกอดกู้เหยาไว้ “สาวน้อยคนนี้รู้ใจฉันที่สุด ฉันไม่ต้องพูดอะไร ก็รู้ว่าฉันอยากไปอเมริกา”
กู้เหยาเมินหน้าหนี “เธอพูดน้อยซะที่ไหนกัน”
หลินเช่นเช่นยิ้ม “ไปเถอะ เย็นนี้ฉันเลี้ยงเอง”
กู้เหยาก็ไม่เกรงใจแล้ว ทั้งสองเมื่อพูดว่าจะไปก็ไป พวกเขาไปร้านปิ้งย่างที่มีชื่อแถวนั้น อากาศหนาว ร้านหม้อไฟและปิ้งย่างขายดีมาก โดยเฉพาะร้านที่ขึ้นชื่อ คนต้องต่อแถวเพื่อรอเข้ารับประทาน
เมื่อกำลังนั่งลงและยังทันได้สั่งอาหาร โทรศัพท์สายเข้าจากโม่ข่ายก็ดังขึ้นมา กู้เหยามองไปที่หลินเช่นเช่น เธอรับสายและหน้าแดงขึ้นมา “งานยุ่งเสร็จรึยังครับ”
“อื้อ” กู้เหยาตอบเบาๆและไม่ได้พูดอะไรอีก
กู้เหยาแลบลิ้นออกมา ไม่รู้จะพูดอะไรจะโทรมาทำไม เธอกำลังจะสั่งปิ้งย่างทาน ไม่มีเวลามาเงียบใส่กันตอนนี้นะ
หลังจากนั้นไม่นาน กู้เหยาก็ยังไม่ได้ยินเสียงโม่ข่ายพูดอะไรอีก เธอจึงพูดขึ้นว่า “คุณมีอะไรรึเปล่าคะ ถ้าไม่มีฉันจะวางสายแล้วนะ” ที่ปลายสายก็ยังคงเงียบ หลังจากผ่านไปสักพักกู้เหยาก็ได้ยินเสียงทุ้มเบาๆของโม่ขายดังขึ้น “ที่แท้คุณก็ไม่มีอะไรพูดกับผม”
กู้เหยาตกใจ เธอจึงถามขึ้นมาอย่างตั้งใจ “คุณทำงานยุ่งแล้วต้องหาเวลาทานข้าวด้วยนะคะ อยู่คนเดียวต้องดูแลตัวเองด้วย” กู้เหยาคิดว่าภรรยาที่ดีควรจะใส่ใจพูดสิ่งเหล่านี้
ชายที่ปลายสายไม่ได้พูดอะไร กู้เหยาเลยพูดต่อไปอีก “ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันวางสายก่อนนะคะ”
“คุณไม่มีอะไรจะบอกผมอีกหรอครับ” ก่อนที่เธอจะวางสาย โม่ข่ายก็พูดขึ้นอีกประโยคหนึ่ง
กู้เหยาคิดทบทวนดู เธอคิดถึงเรื่องหม่าตันน่า เขาน่าจะหมายถึงเรื่องนี้ล่ะ กู้เหยาจึงพูดขึ้น “ขอบคุณค่ะ”
โม่ข่ายไม่พูดอะไร ไม่แม้กระทั้งบอกลาอยู่ๆก็วางสายไป นี่เป็นครั้งแรกที่เขาไม่มีมารยาท
หลินเช่นเช่นมองกู้เหยาและขมวดคิ้ว “กู้เหยา เมื่อครู่คุยกับแฟนหรอ”
กู้เหยามองไปที่หน้าจอสีดำของโทรศัพท์และพยักหน้า
หลินเช่นเช่นกล่าวว่า “ถ้าจำไม่ผิด พวกเธอแต่งงานกันมาหนึ่งเดือนแล้วใช่ไหม ทำไมคุยโทรศัพท์กันยังแข็งทื่ออย่างกับอะไร อย่าบอกฉันนะ ว่าพวกเธอยังไม่ได้ทำเรื่องที่สามีภรรยาเขาทำกัน”
กู้เหยาใบหน้าสีแดงเหมือนลูกระเบิด
เธอกับโม่ข่ายไม่ใช่แค่ไม่ได้ทำเรื่องที่สามีภรรยาทำกันเท่านั้น แต่แม้แต่จูบกันตรงๆก็ยังไม่เคย
หลินเช่นเช่นมองออก เธอชี้ไปที่หน้าผากของกู้เหยาด้วยความไม่ได้ดั่งใจ “กู้เหยา อยากเป็นหญิงชราหงำเหงือกหรือยังไง แต่งงานแล้วก็ยังไม่ยอมพลีกายอีก”
กู้เหยามองค้อนและกระซิบ “ไม่ใช่ฉันไม่อยาก แต่ว่าเขาไม่เคยพูดขอเลย”
หลินเช่นเช่นที่เมื่อสักครู่เพิ่งจิบน้ำชาเข้าไปแทบพ่นออก เธอพูดอย่างประหลาดใจ “เธอเป็นหญิงงามราวกับนางฟ้านอนหลับอยู่ข้างกายเขาทุกวัน แต่เขาไม่ต้องการ มีความเป็นไปได้เพียงสองอย่าง หนึ่งคือเขาไม่มีน้ำยา สองคือเขาไม่ชอบผู้หญิง”
กู้เหยาโบกมือ “เธออย่าพูดพล่อยๆ เขาให้เกียรติฉันมาก เขาเคยบอกว่าจะไม่บังคับให้ฉันทำในสิ่งที่ฉันไม่ต้องการ”
หลินเช่นเช่นเลิกคิ้วและมองไปที่กู้เหยา เธอพูดอย่างฉะฉาน “พวกเธอสองคน ที่จริงแล้วเธอไม่เต็มใจหรือว่าเขาไม่มีน้ำยากันแน่นะ หรือว่าเขาแต่งงานกับเธอเพื่อที่จะปกปิดเรื่องรสนิยมทางเพศของเขา”
กู้เหยาไม่ต้องการที่จะพูดในหัวข้อนี้อีกต่อไป เธอเบี่ยงเบนความสนใจไปที่หลินเช่นเช่นทันที “สั่งอาหารเถอะ เธอจะได้ปิ้งให้ฉันกิน”
หลินเช่นเช่นไม่ได้ถามอีก เรื่องทั้งหมดนี้เป็นเรื่องส่วนตัวของกู้เหยาและโม่ข่าย ถ้ากู้เหยาไม่อยากเล่า เธอก็ไม่รู้จะถามอย่างไร
已经是最新一章了
加载中
