ตอนที่ 23 การต่อสู้แบบปากต่อปาก

ต๭นที่ 23 การต่อสู้แบบปากต่อปาก กู้เหยาแหงนหน้ามอง เห็นโม่ข่ายหั่นสเต็กอย่างสง่างาม ไม่มีเสียงอะไรเล็ดรอดออกมาสักนิด เป็นภาพที่ดูสมบูรณ์แบบน่ามองมาก แต่พอหันกลับมาดูตัวเองช่างดูธรรมดาเสียจริง ตามปกติยังไม่เคยมองดูตัวเองตอนกินอาหารฝรั่งว่าเป็นอย่างไร ครั้งนี้พอเอามาเปรียบเทียบกับโม่ข่ายทำให้รู้เลยว่าใครอยู่ระดับไหน โม่ข่ายนำสเต็กของตัวเองที่หั่นเสร็จแล้วให้กู้เหยา “คุณกินก่อนเถอะ” กู้เหยายิ้ม“ขอบคุณค่ะ” กินสเต็กที่โม่ข่ายหั่นให้ ภายในใจของกู้เหยารู้สึกเหมือนมีความสุขที่ได้รับการเอาอกเอาใจขึ้นมา ไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาเป็นเวลานานมากแล้ว เมื่อรับประทานอาหารมื้อนี้เสร็จ กู้เหยารู้สึกอิ่มแล้ว ไวน์หนึ่งขวดก็ถูกเธอดื่มไปพอสมควร เธอยังรู้สึกเวียนๆหัว เวลาปกติความสามารถในการดื่มของเธอถือว่าพอใช้ได้ วันนี้เธอกับโม่ข่ายสองคนแค่หนึ่งขวดกลับรู้สึกเหมือนตัวเองเมา กู้เหยาคิดในใจไวน์อาจจะไม่ได้ทำให้เมาแต่ตัวเองเมาเอง ขณะที่ดื่มด่ำความงานยามค่ำคืนของเจียงเป่ยจากภายในห้องอาหาร ฟังเพลงไพเราะพรางกินข้าวกับผู้ชายดีๆอย่างโม่ข่าย(ผู้ชายคนนี้ยังเป็นสามีของตัวเอง)โดยไม่ต้องอาศัยการดื่มไวน์บรรยากาศแบบนี้ก็สามารถทำให้หลงมัวเมาได้ กู้เหยายิ้มแล้วยิ้มอีกแล้วพูดว่า “คุณโม่ข่ายคะ ขอบคุณมากสำหรับอาหารค่ำอันแสนโรแมนติกนี้” โม่ข่ายยิ้มอย่างมีเลศนัย ใช้น้ำเสียงอันเซ็กซี่ของเขาพูดเรียบๆออกมา “ถ้าคุณอยากขอบคุณก็ต้องไปขอบคุณเหลียงฮุ่ยอี๋ผู้ช่วยส่วนตัวผม วันนี้ทั้งหมดนี้เธอเป็นคนเตรียมการ” ภายในใจกู้เหยาวุ่นวายขึ้นมา อยากจะเหยียบโม่ข่ายแล้วถามว่า “พูดแบบนี้แม่รู้ไหม คุณยังอยากจะใช้ชีวิตอยู่บนโลกใบนี้อยู่ไหม”แน่นอนว่ากู้เหยาได้แค่คิด เธอยังไม่มีความกล้าที่จะเหยียบท่านประธานผู้เย็นชาหรอก แต่ว่า กู้เหยาก็รู้อยู่ถึงแม้ว่าเหลียงฮุ่ยอี๋ผู้ช่วยส่วนตัวจะเป็นคนเตรียมการแต่ถ้าท่านประธานไม่พยักหน้าตกลง เรื่องนี้ก็ไม่มีทางสำเร็จได้ หลังจากคิดแบบนี้ เธอจึงรู้สึกดีขึ้นมาเยอะสาเหตุอาจจะมาจากการดื่มทำให้เมื่ออยู่ต่อหน้าโม่ข่ายกู้เหยาไม่ได้ระมัดระวังตัวมากเกินไป ทำท่าทะเล้นทำปากจู๋ไปใส่โม่ข่าย “ผู้ชายปากไม่ตรงกับใจ” ท่าปากยื่นๆของเธอนั้นทำให้เห็นว่าริมฝีปากถูกเคลือบด้วยไวน์สีเหมือนกับลูกเชอรี่ ทำให้คนพบเจอรู้สึกหิวอยากจะกินขึ้นมา ดวงตาโม่ข่ายขรึมขึ้นเล็กน้อย “มานั่งใกล้กว่านี้หน่อยสิครับ”เสียงเซ็กซี่ทุ้มต่ำของโม่ข่าย น้ำเสียงดูเชิงบังคับ ในใจของกู้ยาวนั้นไม่ยอมไปแต่ตัวกลับซื่อสัตย์ขยับเข้าไปใกล้โม่ข่าย “กู้เหยา…..”โม่ข่ายเรียกชื่อเธอ ราวกับว่าเมาไวน์ที่ดื่มไปในวันนี้ กู้เหยากระพริบตาดวงโตของเธอ มองไปที่โม่ข่ายอย่างไม่เข้าใจ “อืม” ในเวลาอันสั้นโม่ข่ายใช้แขนโอบไปที่เอวของกู้เหยาก้มหน้าก้มตาจูบเธออย่างเร่าร้อน เมื่อริมฝีปากทั้งสองคนประกบกัน โม่ข่ายกลับค่อยๆเริ่มซุกซนขึ้นมา “อือ……”กู้เหยาทั้งตกใจทั้งเขิน ปากเปล่งเสียงออกมาโดยไม่รู้ตัว โม่ข่ายอาศัยจังหวะที่ปากของกู้เหยาอ้าปากฟันเรียงสวยแยกออกจากกันนั้นเอง เขาแทรกลิ้นเข้าไปโลมเลียกับลิ้นของกู้เหยา ใช้การกระทำเป็นการบอกเธอว่าอะไรที่เรียกว่า “การปะทะอารมณ์อย่างดุเด็ดเผ็ดร้อน” จูบครั้งนี้ยาวนาน เขาจูบจนตัวของกู้เหยาหมดแรงอ่อนไปหมด มือสองข้างของเธอกำเสื้อของเขาไว้แน่น ในเวลาที่สติของกู้เหยายังกลับมาไม่เต็มที่โม่ข่ายจึงใช้มือของเขาคลึงเบาๆที่กลีบริมฝีปากของเธอ พูดเสียงเชื่องช้าที่ทำให้เคลิ้มเมามากกว่าไวน์ขวดนั้นอีกว่า “แบบนี้สิ ถึงเรียกว่าจูบจริงๆ” ภายในใจของกู้เหยาวุ่นวายขึ้นมา ในที่สุดเธอก็คิดได้ว่าว่าผู้ชายคนนี้จำเรื่องที่พึ่งจะเกิดขึ้นบนรถไว้อยู่ตลอด เป็นผู้ชายเจ้าคิดเจ้าแค้นจริงๆ กู้เหยากัดฟันตัวเอง อยากจะโถมตัวเข้าไปจูบเขาอย่างรุนแรงเหมือนที่เขาจูบเธอบ้าง แต่ก็ยังจะพูดน้ำเสียงอย่างโอ้อวดกลับไปอีกว่า “อย่าเข้าใจผิดคิดว่าตัวเองทำได้คนเดียวนะ ฉันก็ทำได้หรอก ”อย่างไรก็ตามความคิดดูจะยิ่งใหญ่แต่ความเป็นจริงแล้วช่างน่าอนาถ พึ่งจะได้ความคิดนี้ขึ้นมาในหัวกู้เหยาก็อายจนไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมา แม้กระทั่งจะแอบมองโม่ข่ายก็ยังไม่มีความกล้า ในขณะเดินทางกลับบ้าน กู้เหยามองออกไปที่นอกหน้าต่างอยู่ตลอดเวลา ภายในหัวคิดอะไรมากมาย โม่ข่ายจัดการอาหารค่ำแสนโรแมนติก เมื่อสักครู่ก็จูบเธอ ตอนเย็นกลับไปก็ยังนอนเตียงเดียวกันอาจจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นไม่ต้องบอกก็เดาได้ว่าเรื่องอะไร เธอกับโม่ข่ายเป็นสามีภรรยากัน จะเกิดเรื่องอย่างนั้นขึ้นมันก็เป็นเรื่องธรรมชาติแต่ว่ากู้เหยานั้นเธอยังไม่ได้เตรียมพร้อมเลยสักอย่าง คนขับรถขับรถผ่านเข้าไปไม่ไกลจากหงซู่หลินที่เธอกับโม่ข่ายพักอยู่ จู่ๆกก็ตะโกนออกมา “จอดรถ” คนขับรถมองไปที่โม่ข่ายผ่านกระจกหลัง เห็นโม่ข่ายพยักหน้าจึงค่อยๆลดความเร็วลงเพื่อหาที่จอดรถ กู้เหยารีบเปิดประตูลงจากรถ ยืนอยู่ข้างนอกประตูพูดกับโม่ข่ายว่า “ฉันอยากจะลงเดินเล่นสักพัก คุณกลับไปก่อนเถอะ” กู้เหยาคิดในใจว่ารอให้โม่ข่ายกลับแล้วรอให้เขาหลับก่อนเธอถึงจะกลับไป ถ้าแบบนี้เธอก็ไม่ต้องเผชิญหน้านอนห่มผ้าห่มพูดคุยกันถึงเรื่องที่ดูกระอักกระอ่วนแบบนั้นบนเตียงกันสองคน ใครจะไปรู้ว่าโม่ข่ายก็ลงจากรถตามเธอมา เอาถุงมือหนาส่งมาให้เธอ “สวมถุงมือสิ ผมจะเดินไปเป็นเพื่อนคุณ” “ไม่ต้องมาเดินเป็นเพื่อนฉันหรอกค่ะ” เป้าหมายของเธออยากจะหนีออกมาจากเขา ถ้าเขาติดตามมา มันก็เหมือนเธออยากให้เขามาเดินเล่นกับเธอ โม่ข่ายเลิกคิ้วขึ้น พูดขรึมๆ “จะกลับไปด้วยกันตอนนี้ หรือว่าจะเดินเล่นไปด้วยกัน คุณเลือกตามสบาย” กู้เหยาคิดในใจ ผู้ชายคนนี้เริ่มใช้โหมดบังคับแล้ว ตัวเลือกทั้งสองข้อนี้ต่างก็ไม่มีข้อที่เธอต้องการ แต่ว่าเดินเล่นด้วยกันก็ยังดีกว่ากลับไปนอนเตียงเดียวกัน ดังนั้นกู้เหยาจึงเลือกเดินเล่นด้วยกัน จากนั้นเธอจึงสวมถุงมือที่เขาให้มา กู้เหยายิ้ม “ขอบคุณนะคะ” โม่ข่ายไม่พูดอะไร จูงมือของเธอเดินเรียบตามทางของสวนไห๋ปินไปข้างหน้าอย่างช้าๆ ตอนนี้เวลาก็ดูดึกมากแล้วแต่ว่าคนที่มาเดินเล่นในส่วนไห่ปินยังคงมีจำนวนมาก ด้านข้างมักจะมีคู่รักเดินผ่านไปมาบ่อยๆบางครั้งก็จูงมือกัน บางครั้งผู้ชายก็อุ้มผู้หญิง ยังมีระหว่างทางเดินที่คู่รักกอดจูบกันโดยไม่สนใจคนรอบข้าง พอเธอมองเห็นคนอื่นจูบกัน กู้เหยาก็นึกถึงเมื่อสักครู่ที่โม่ข่ายทำกับเธอ ตอนที่โม่ข่ายจูบเธอ เธอรู้สึกตกใจมากจนไม่ได้สัมผัสถึงความรู้สึกที่ถูกจูบครั้งแรกว่ามันเป็นอย่างไร ตอนนี้เธอจึงค่อยกลับมาคิด เธอรู้สึกแค่อย่างเดียวนั่นก็คือเธอไม่ได้รังเกียจจูบของโม่ข่ายเลย พอคิดมาถึงตรงนี้ กู้เหยาก็แอบแหงนหน้ามองโม่ข่าย พอมองโม่ข่ายก็สบเข้ากับแววตาอ่อนโยนของเขาพอดี ทำให้เธอขยับเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ ลมทะเลยามกลางคืนหนาวมาก แต่ไหนแต่ไรมากู้เหยากลัวความหนาวแต่ครั้งนี้กลีบไม่รู้สึกกว่าหนาวแล้ว บางทีอาจจะเป็นเพราะว่ามีคนข้างๆที่สามารถบังลมให้เธอได้ หลังจากเดินไปได้สักพักกู้เหยาจึงหยุดเดิน พูดรีบร้อนด้วยความสนใจ “โม่ข่าย คุณรู้ไหมเมื่อตอนที่ฉันมาที่นี่ครั้งแรกฉันมีความคิดอย่างไร”โม่ข่ายไม่เอ่ยปากพูดอะไร แต่ใช้สายตาเป็นการบอกให้เธอพูดต่อ กู้เหยาชี้ไปที่บริเวณทะเลน้ำตื้น คิ้วเลิกขึ้นเหมือนกำลังเต้นรำได้แล้วพูดว่า “ตอนนั้นฉันก็คิดว่า ถ้าฉันมีเงินมากพอฉันจะขุดทะเลให้ลึกกว่านี้หน่อยหลังจากนั้นก็จะสร้างสวนสนุกอยู่ใจกลางบนผืนทะเลนี้ผืนนี้ โดยไม่เปิดบริการให้คนนอกใช้ เปิดให้แค่ตัวเองใช้ พอเหนื่อย ไม่สบายใจ จะออกมาเดินคนเดียว รับลมทะเล ฟังเสียงคลื่นทะเล ชมนกทะเลที่บินไปมาอย่างอิสระ” กู้เหยาพูดออกมามากมายรวดเดียว ราวกลับว่าข้างหน้าเธอนั้นเป็นสวนสนุกบนทะเลอันสวยงามที่เธอวาดฝันไว้อยู่ในใจ โม่ข่ายตั้งใจฟังกู้เหยาพูด ไม่ได้พูดตัดแทรกขึ้นมา และยังยื่นมือไม่กุมมือกู้เหยาไว้ กู้เหยายิ้มแล้วยิ้มอีก “แน่นอนว่ามันก็เป็นแค่เรื่องที่ฉันคิดไปเรื่อยเปื่อยเท่านั้นเอง”