ตอนที่ 24 ดีไม่เท่าสัตว์เลี้ยง

ต๭นที่ 24 ดีไม่เท่าสัตว์เลี้ยง โม่ข่ายยื่นมือไปคลึงเบาๆที่หัวของกู้เหยา “ไม่ว่าจะทำเรื่องอะไรอย่างแรกต้องมีไอเดียเสียก่อน ถ้าไอเดียไม่มีอย่างนั้นมันจะคิดเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาได้อย่างไร เวลาบริษัทประกาศรับสมัครงาน ที่ผมให้ความสำคัญมากก็คือพลังในการจินตนาการของพวกเขา”ตอนที่โม่ข่ายพูด คำพูดของเขาแฝงด้วยน้ำเสียงของผู้บริหาร ทำให้กู้เหยารู้สึกจากใจราวกับว่าตัวเองนั้นกำลังกำลังเดินเล่นกับประธานบริษัทผู้เย็นชาไม่ได้เดินกับสามีของตัวเอง แต่ว่ากู้เหยาไม่สนใจว่าโม่ข่ายจะอยู่ในโหมดใดตอนที่มาอยู่ข้างๆเธอ ขอมีแค่สักคนที่ยอมฟังความคิดที่ไม่สอดคล้องกับความเป็นจริงสำหรับเธอแล้วมันเป็นเรื่องที่ทำให้เธอมีความสุขมากเธอยังพูดต่ออีก “อย่าพูดถึงว่าชีวิตนี้ฉันจะหาเงินได้เยอะเลย ถึงแม้ว่าวันหนึ่งในอนาคตฉันจะโชคดีถูกรางวัลจากล็อตเตอรี่ที่ซื้อก็ยังถือไปไม่ถึงที่ขึ้นเงินเลย” กู้เหยารู้ชัดเจนดีว่านี่มันเป็นความคิดที่กำหนดไว้แล้ว เป็นภาพในความฝันสวยงามที่เธอวาดมันขึ้นมาเอง เป็นไปได้ว่าในชาติหน้าก็ไม่สามารถเป็นเรื่องจริงได้ ได้ยินน้ำเสียงดูหดหู่ของเธอ โม่ข่ายก็ไม่ได้พูดอะไรปลอบใจเธอ แค่กุมมือเธอไว้แน่นทั้งยังเพิ่มรอยยิ้มนิดหน่อย ในขณะเดียวกันโม่ข่ายยังสังเกตได้ว่าตอนที่กู้เหยาพูดออกมาทั้งหมดนั้นในแผนการของเธอมีเพียงเธอแค่คนเดียว แต่ไหนแต่ไรมาเธอไม่เคยนำสามีอย่างเขาวางเข้าไปในแผนการของเธอเลย สุดท้ายกู้เหยาก็ไม่สามารถต้านความง่วงจากฤทธิ์จากไวน์ได้ ยังเดินไปไม่ไกลก็หาวออกมา พยายามที่จะลืมตาก็ลืมไม่ขึ้น ช่วงสติกับลังจะลอยไป เธอรู้สึกคลับคล้ายคลับคราว่าโม่ข่ายถอดเสื้อคลุมของเขามาคลุมที่ตัวของเธอ ยังโอบกอดเธอเข้ามาไว้ในอ้อมกอด ฝ่ามือแข็งแกร่งตบเบาๆที่หลังของเธอ บางทีอาจจะเป็นเพราะฤทธิ์ของน้ำเมาทำให้เกิดภาพมายา ยินดีที่จะเชื่อว่าช่วงเวลาสั้นๆนี้มันเป็นความจริงที่สวยงาม เชื่อว่าตัวเองตอนหลังจากถูกคนมากมายทอดทิ้งยังสามารถได้รับความสุขอยู่ ใช่แล้ว เธอพยายามสู้ชีวิตมาขนาดนี้พยายามทำงานขนาดนี้ ก็ไม่ใช่เพราะอยากจะทำให้ตัวเองยิ่งมีความสุขขึ้นมากว่านี้อีกนิดหน่อยเองไม่ใช่หรือ มาถึงวันนี้ความสุขกำลังโบกมือให้เธอ เหมือนกับความสุขใกล้เข้ามาเรื่อยๆ คิดแล้วก็อยากจะรีบนอนหลับถึงสิ่งดีๆในความฝัน ผ่านไปสักพักกู้เหยาก็ไม่รับรู้อะไรแล้ว ไม่รู้ว่าตัวเองกลับบ้านได้ยังไง ไม่รู้ว่ามาอยู่บนเตียงได้ยังไง อย่างไรก็ตามเมื่อเธอตื่นขึ้นมาก็เหมือนกับครั้งที่แล้วที่รีสอร์ทปี้ห่ายเธอสวมแค่ชุดนอนตัวเดียว ครั้งนี้เธอไม่ตกใจเหมือนกับครั้งที่แล้ว เหมือนกับรู้ว่าถึงแม้ว่าเธอจะไม่รู้เหตุการณ์เป็นมายังไง โม่ข่ายก็ไม่มีทางที่จะทำอะไรเธอ เธอเงยหน้าขึ้นมาเล็กน้อย จึงเห็นผู้ชายสวมชุดสูทสีขาวอมเทานั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ข้างหน้าต่าง ในช่วงระยะเวลาสั้นๆในหนึ่งเดือนที่ผ่านมานี้ทุกๆวันที่ลืมตาตื่นขึ้นมาดวงตาของเธอก็จะมองไปที่ภาพเงาที่นั่งอยู่ข้างหน้าต่าง เหมือนกับว่าเป็นความเคยชินของกู้เหยาไปแล้ว “ตื่นแล้วหรือ” ได้ยินเสียงจากทางกู้เหยา โม่ข่ายจึงเงยหน้ามองมา แววตาเรียบเย็น ราวกับว่าผู้ชายคนเมื่อวานที่จูบเธอ ที่เดินเล่นเป็นเพื่อนเธอนั้นไม่ใช่เขาโดยสิ้นเชิง แต่สิ่งที่ทำให้กู้เหยาตกใจไม่ใช่หน้าเรียบเย็นที่เป็นปกติของโม่ข่ายแต่กลับเป็นเหมียนเหมียนที่หมอบอยู่ข้างๆเท้าของโม่ข่าย เมื่อวานนี้เหมียนเหมียนยังแทบจะไล่บุคคลที่สามคนนี้ที่เข้ามาแทรกกลางระหว่างแม่ลูกออกไป วันนี้กลับนอนเชื่อฟังอยู่ด้านข้างเท้าของโม่ข่าย ยังเอาหัวเล็กๆไปถูไถที่บนเท้าของโม่ข่ายหลายครั้ง ท่าทางแบบนั้นอย่าพูดเลยว่าน่าเอ็นดูขนาดไหน หนึ่งคืนสามารถเปลี่ยนความสัมพันธ์ของคนและหมาที่อยู่ในสถานการณ์ตึงเครียดได้ ระหว่างพวกเขาทั้งสองมันเกิดเรื่องอะไรที่เธอไม่รู้กันแน่ “สวัสดีตอนเช้า”มองเห็นโม่ข่ายกับเหมียนเหมียนเป็นมิตรกัน เสียงพูดของกู้เหยาจึงดูผ่อนคลายเล็กน้อย ได้เยินเสียงของกู้เหยา เหมียนเหมียนรีบแกว่งหางเดินเข้ามา เสียงกระโดดขึ้นหลายครั้งเพื่อขึ้นมาหากู้เหยาที่บนเตียงยังกระโดดเข้าไปในอ้อมกอดของกู้เหยาร้องฮือฮือออกมาไม่กี่ครั้ง ด้วยน้ำเสียงออดอ้อน กู้เหยาลูบหัวของเหมียนเหมียน “เด็กดี” เห็นหนูกับคุณอาโม่ข่ายเข้ากันได้แม่ก็ชื่นใจ โม่ข่ายวางหนังสือพิมพ์ในมือลงเดินเข้ามาหาเธอ จับเหมียนเหมียนยกขึ้น “พวกเราออกไปรอคุณนายทานอาหารเช้าที่ข้างนอกก่อน” เหมียนเหมียน“โฮ่งโฮ่งโอ่ง……” กู้เหยา “……”ทำไมเธอถึงรู้สึกว่า ทั้งสองคนนี้……ไม่ใช่สิ ไม่ใช่สองคน แต่เป็นโม่ข่ายกับเหมียนเหมียนหนึ่งคนหนึ่งตัว ความสัมพันธ์ของพวกเขาภายนอกเหมือนจะปรองดองกัน ความจริงยังฟาดฟันกันลับๆกู้เหยาเปลี่ยนเป็นชุดทำงานล้างหน้าแปรงฟันออกมา เห็นบนโต๊ะอาหารมีอาหารหน้าตาแปลกใหม่อีกแล้วแต่ยังคงเป็นอาหารว่างที่ดูละเอียดและงดงามชนิดต่างๆกู้เหยาไม่ชมไม่ได้แล้ว ป้าคนนี้ที่มาช่วยโม่ข่ายทำอาหารเป็นคนใส่ใจอย่างมาก อาหารเช้าทุกวันก็จะเปลี่ยนไม่เคยซ้ำกันเลยสักครั้ง ด้านข้างโต๊ะอาหาร เหมียนเหมียนกำลังเพลิดเพลินกับอาหารเช้าของตัวเอง ที่บนโต๊ะอาหารโม่ข่ายกลับรอเธออยู่ สายตาของเขามองไปที่กู้เหยา เหมือนกับว่าพอใจชุดทำงานชุดใหม่ของเธอ เมื่อวานนี้บริษัทเปลี่ยนชุดทำงานของพนักงานผู้หญิงใหม่หมดทุกคน ชุดเสื้อเชิ้ตกระโปรงสั้นที่ใช้กันก่อนหน้านี้ก็เปลี่ยนเป็นชุดสูทเมื่อถึงฤดูหนาว หลินเม่ยกับพนักงานคนอื่นๆยังพูดว่า “ท่านประธานโม่ข่ายเป็นคนเอาใจใส่ ในฤดูหนาวที่หนาวสั่นพวกเขาไม่ต้องสวมกระโปรงสั้นอีกต่อไปแล้ว ทั้งสวยงามทั้งทำให้คนหนาวจนตัวแข็ง”แน่นอนว่านอกจากเหลียงฮุ่ยอี๋ผู้ช่วยส่วนตัวแล้วคนอื่นๆไม่มีทางรู้ว่าคนในใจที่โม่ข่ายเอาใจใส่จนต้องสั่งเปลี่ยนชุดทำงานนั้นก็แค่ไม่อยากให้ภรรยาของตัวเองใส่สั้นให้คนอื่นเห็น โม่ข่ายเลื่อนโจ๊กส่งให้กู้เหยา แล้วพูด “วันนี้ผมจะไปคุยรายละเอียดโครงการที่หลินซื่อ พรุ่งนี้ถึงจะกลับมา”กู้เหยากินโจ๊กมันเทศที่ความร้อนกำลังพอดีเข้าไป แล้วพยักหน้า“คุณไปทำงานเถอะค่ะไม่ต้องเป็นห่วงฉันมีเหมียนเหมียนอยู่เป็นเพื่อนอยู่แล้ว”เหมียนเหมียนเห่าโฮ่งโฮ่งออกมาสองครั้ง สื่อให้รู้ว่าโม่ข่ายไม่อยู่ก็ไม่เป็นไรเหมียนเหมียนสามารถอยู่บ้านเป็นเพื่อนแม่ได้ กู้เหยายื่นมือไปลูบหัวเหมียนเหมียน “เหมียนเหมียนอยู่บ้านต้องเป็นเด็กดีอย่าซนนะ ตอนเย็นแม่กลับมาจะเอาของอร่อยๆมาให้ทาน” เหมียนเหมียนใช้หัวเล็กถูไถที่มือของกู้เหยา ยังทำเสียงฮือฮืออีกหลายครั้ง เหมือนกับจะสื่อว่าตัวเองนั้นเป็นเด็กดีเชื่อฟังอยู่ตลอด กู้เหยากับเหมียนเหมียนต่างก็แสดงความรักต่อกันจนลืมคนที่นั่งอยู่ข้างๆอย่างโม่ข่ายไปโดยสิ้นเชิง โม่ข่ายกินข้าวเงียบๆ ท่าทางยังคงดูสง่าเหมือนที่ผ่านมา แต่ถ้ามองดีๆก็จะสามารถมองเห็นได้ว่าสายตาแสดงความไม่พอใจ อีกทั้งเขายังจ้องถลึงตาใส่เหมียนเหมียนเหมือนเด็กๆทำ เหมียนเหมียนเป็นสัตว์ที่ฉลาดมาก พอโม่ข่ายถลึงตาใส่ เหมียนเหมียนก็เข้าใจทันที แต่ก็ไม่แสดงอาการอ่อนข้อเห่าขู่กลับไป กู้เหยามองไปที่โม่ข่าย และยังมองไปที่เหมียนเหมียน ผลสรุปสุดท้ายคือโม่ข่ายเป็นคนใจแคบ เหมียนเหมียนยังเชื่อฟังว่านอนสอนง่ายและรู้เรื่องมากกว่าในความคิดของเธออยู่ดี ประธานหลิวจากซิงฮุยวันนี้กลับมาจากจินดู กู้เหยาจะต้องเอาแผนการดำเนินงานใหม่ส่งไปให้ แต่ก็ยังไม่มีเวลาว่าง แผนการดำเนินงานครั้งนี้ประธานหลิวจากซิงฮุยเป็นคนมอบหมายให้กู้เหยารับผิดชอบ เธอบอกกับตัวเองว่าจะต้องตั้งใจให้มากยิ่งขึ้นกว่าที่ผ่านมาถึงจะไม่ทำให้ประธานหลิวผิดหวังที่ให้ความเชื่อมั่นในการทำงานของเธอ ในช่วงเช้ากู้เหยายุ่งอยู่กับงานในบริษัท ทานอาหารเที่ยงเสร็จจึงกลับมารายงานจ้าวจูนฉิง จากนั้นก็รีบไปซิงฮุยเพื่อส่งแผนการดำเนินงาน เลขานุการพากู้เหยาเข้าไปในห้องทำงานของประธานหลิว บอกใบ้ให้รู้ว่าประธานหลิวรอเธอนานแล้ว สามารถเข้าไปได้เลย กู้เหยาเคาะประตูห้องทำงาน ได้ยินเสียงอนุญาต “เข้ามา” ถึงเปิดประตูเข้าไป “ประธานหลิว คุณ……..”