ตอนที่ 25 จับมือถือแขน

ต๭นที่ 25 จับมือถือแขน “สวัสดี” คำนี้ยังไม่ได้พูดออกไป กู้เหยาเห็นอีกคนที่อยู่ข้างหน้าจนทำให้ตกใจ พูดไม่ออกไปชั่วขณะหนึ่ง ภายในห้องทำงานของหลิวเฉิงคุนไม่ได้มีแค่เขาแต่ยังมีผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสีดำ ผู้ชายคนนั้นยืนอยู่ข้างหน้าหน้าต่างบานกว้าง เอามือไพล่ไว้ที่ด้านหลัง สายตาแฝงไปด้วยความอบอุ่นมองไปที่ตัวกู้เหยา สายตาของทั้งสองประสานกันมองแบบนั้นเงียบๆ ไม่มีใครถอนสายตาออก เวลาผ่านมาเป็นเวลาสามปี กู้เหยาคิดไปเองว่าเมื่อเจอเขาคนนี้ในใจของเธอไม่ว่าเรื่องอะไรก็ไม่สามารถมากระทบจิตใจเธอได้ แต่ทว่าความเป็นจริงแล้วกลับไม่ใช่อย่างนั้น เห็นใบหน้าที่คุ้นเคยใบนี้จนไม่รู้จะอธิบายว่าคุ้นเคยขนาดไหน ความทรงจำแย่ๆไหลทะลักเข้ามาภายในใจของกู้เหยาทำให้ทำลายบาดแผลที่พึ่งหายฉีกขาดอย่างโหดร้าย กลิ่นคาวเลือดค่อยๆไหลอกมาจากในใจ กู้เหยาอยากจะหันหลังกลับเดินจากมา แต่ว่าความเจ็บปวดรุนแรงกลับดึงเธอไว้ไปๆมาๆทำให้เธอไปสมารถขยับตัวไม่ได้แม้แต่น้อย ทำได้แค่มองไปที่ผู้ชายที่ยืนข้างหน้าสบตากันเป็นเวลานาน ผู้ชายคนนั้นก้าวเท้าเดินมายืนอยู่ด้านข้างของเธอ ยิ้มแล้วพูด “ประธานหลิวครับ คาดว่าคุณคนนี้จะเป็นคุณกู้เหยาที่ท่านเอ่ยชมไว้ใช่หรือเปล่าครับ”เสียงผู้ชายคนนั้นดังขึ้นโดยเฉพาะคำว่า “คุณกู้เหยา”สามคำนี้ เธอเหมือนกับถูกหมัดชกเข้าใส่ ทำให้เธอมีสติขึ้น “ใช่แล้วครับ คุณชายเชี้ยว ”หลิวเฉิงคุณพยักหน้าต่อเนื่อง และพูดต่อ “คุณกู้เหยาครับคุณคนนี้คือคุณชายเชี่ยวเชี่ยวจากตระกูลเชี่ยวของพวกเรา คุณชายเชี่ยวอยากจะฟังความคิดเห็นโครงการนี้จากคุณกู้เหยา” กู้เหยากำหมัด ค่อยสูดอากาศเย็นเข้าไป พยายามรักษารอยยิ้มอย่างคนมืออาชีพ “สวัสดีค่ะ คุณชายเชี่ยว”ถึงแม้ว่ากู้เหยาจะพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อจะรักษารอยยิ้มอย่างคนมืออาชีพไว้แต่ว่าเสียงที่พูดออกไปยังคงสั่นเล็กน้อย หลิวเฉิงคุณยังพูดต่อว่า “ผมได้ยินผู้จัดการเจ้าพูด คุณกู้เหยาตั้งใจเตรียมงานครั้งนี้มาก ถ้าอย่างนั้นเชิญคุณกู้เหยาพูดรายละเอียดได้เลยครับ” “ท่านประธานหลิวก็ชมเกินไป” กู้เหยาสูดอากาศเย็นเข้าไปอีกครั้ง พยายามที่จะไม่สนใจการมีตัวตนอยู่ของผู้ชายอีกคน ตั้งใจพูดแสดงความคิดเห็นองตนเองต่อโครงการนี้ ในขณะที่พูดอธิบายกู้เหยาสัมผัสได้ว่ามีสายตาที่ร้อนแผดเผาจ้องมองที่เธอ แต่ว่าเธอเลือกที่จะไม่สนใจโดยสิ้นเชิง พูดอธิบายไปเรื่อยๆ เลขานุการก็เข้ามาเรียกประธานหลิวออกไป ชั่วขณะหนึ่งกู้เหยาไม่ได้สังเกต จนกระทั่งเธอสังเกตเห็นว่าในห้องทำงานเหลือแค่เธอกับผู้ชายคนนั้นที่มีชื่อว่าคุณชายเชี่ยว ภายในห้องทำงานไม่มีคนอื่น ใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มของกู้เหยาจึงหายไปในทันที ลุกขึ้นยืนโดยไม่พูดอะไรแล้วก็จะเดินออกมา การเคลื่อนไหวของคุณชายเชี่ยวเร็วกกว่ากู้เหยา แขนยาวของเขาฉุดกู้เหยาเข้ามากอด เรียกชื่อ “เหยาเหยา”ออกมาด้วยความรู้สึกลึกซึ้ง กู้เหยาพยายามใช้แรงดิ้นรนเพื่อที่จะออกจากอ้อมกอดของเขา มือกำหมัดแน่นแนบลำตัวทั้งสองข้าง หลับตาลงและเมื่อลืมตาขึ้นมา ภายในสายตานั้นเยียบเย็น “คุณผู้ชาย กรุณาระมัดระวังการกระทำของตัวเองด้วยค่ะ”พอพูดเสร็จ กู้เหยาหันหลังกลับจะเดินออกมา คุณชายเชี่ยวยังตามมาฉุดข้อมือของเธอไว้อีกครั้ง “เหยาเหยา เรื่องมันก็ผ่านมาสามปีแล้ว หรือว่าคุณยังโทษพวกเราอยู่”กู้เหยาอยากสะบัดมือของผู้ชายคนนี้ออกแต่ว่ากำลังของเขาเยอะกว่า บีบจนข้อมือของเธอปวดไปหมดไม่สามารถสะบัดออกได้เลยจริงๆ กู้เหยาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พยายามฝืนความเจ็บปวดที่เหมือนถูกขุดเจาะขึ้นมา “คุณผู้ชาย กรุณาปล่อยดิฉันเถอะค่ะ ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าดิฉันไม่เกรงใจนะคะ” คุณชายเชี่ยวไม่สนใจคำพูดของกู้เหยาแม้แต่น้อยว่าพูดอะไร “เหยาเหยา นั่งลงก่อน พวกเรามาคุยกันดีๆ” “ฉันบอกให้คุณปล่อยมือฉัน” กู้เหยากัดริมฝีปาก หันหลังกระพริบตาขึ้นลงเพื่อไม่ให้น้ำตาไหลออกมา สามปีก่อนเธอไม่เคยร้องไห้เลยสักครั้ง หลังจากสามปีนั้นมายิ่งไม่ควรจะเสียน้ำตาให้กับคนที่ไม่สมควรจะเสียน้ำตาให้ คุณชายเชี่ยวดึงกู้เหยาเข้ามาในอ้อมกอด ออกแรงกอดเธอไว้แล้วเรียกชื่อของเธอ “เหยาเหยา เหยาเหยา …….” กู้เหยาใช้แรงทั้งหมดใดที่มีพยายามที่จะให้หลุดออกมาจากอ้อมกอดนี้แต่ว่าว่าแรงของผู้หญิงนั้นช่างแตกต่างกันมาก แม้ว่าเธอจะใช้พละกำลังทั้งหมดที่มีก็ยังผลักผู้ชายที่อยู่ตรงหน้านี้ออกไปไม่ได้เลย กู้เหยาพยายามเป็นเวลานานก็ยังไม่สามารถหลุดออกมาจากคุณชายเชี่ยวได้รู้ว่าตัวเองทำอย่างนี้ไปก็ไม่มีประโยชน์ จึงไม่ดิ้นรนขัดขืนสุ่มสี่สุ่มห้าแล้ว เมื่อเห็นกู้เหยาสงบลง คุณชายเชี่ยวจึงปล่อยเธอออกจากอ้อมกอด มือทั้งสองข้างเปลี่ยนมาจับที่หัวไหล่ทั้งสองข้างของกู้เหยา “เหยาเหยา ผมรู้ว่าตลอดสามปีมานี้คุณใช้ชีวิตข้างนอกอย่างยากลำบาก ตอนนี้ผมมารับคุณแล้ว คุณกลับไปกับผมเถอะ พ่อของคุณและพี่สาวของคุณต่างก็เป็นห่วงคุณมาก” ได้ยินคำพูดนี้จากคุณชายเชี่ยวพลันกู้เหยาก็ดูเยือกเย็นขึ้น เรียกให้เธอกลับไปงั้นหรือเธอยังจะกลับไปได้หรือ ตั้งแต่สามปีก่อนตอนที่พวกเขาไม่ต้องการและทอดทิ้งเธอพวกเขาก็รู้แต่แรกแล้วว่าในชีวิตนี้เธอไม่มีทางจะหันกลับไปอีกแน่นอน “เหยาเหยา……” “อย่ามาเรียกฉันแบบนี้ คุณเรียกฉันแบบนี้ มันทำให้ฉันรู้สึกสะอิดสะเอียน ” กู้เหยาพูดแทรกคุณชายเชี่ยวขึ้นมา กดความเจ็บปวดที่อยู่ภายในใจไว้ พยายามสงบจิตใจตัวเองให้ถึงที่สุดแล้วพูด “ในวันนี้ฉันใช้ชีวิตอย่างมีความสุขดี กรุณาอย่าเข้ามาสร้างความวุ่นวายในชีวิตของฉันอีกเลยค่ะ” “คุณใช้ชีวิตอย่างมีความสุขมากหรือ” คุณชายเชี่ยวใช้มือบีบที่คางของเธอบังคับให้เธอเงยหน้าขึ้นมาสบตาของเขา พูดช้าๆชัดๆทีละคำ “เหยาเหยา ถ้าไม่ใช่เพราะผมเจตนาให้โครงการของซิงฮุยแก่คุณ คุณคิดจริงๆหรือว่าอาศัยแค่ช่วงซินเคอจี้เล็กๆนี้จะสามารถชนะการประมูลโครงการจากบริษัทซิงฮุยจากบริษัทแนวหน้ากว่าสิบแห่งได้หรือ”กู้เหยากัดริมฝีปากมองคุณชายเชี่ยวด้วยความเย็นชา “คุณ…..” คำพูดของคุณชายเชี่ยวเหมือนมีดเหล็กแทงเข้าลึกเข้าไปภายในใจของกู้เหยา ตัดความภาคภูมิใจในตัวเองที่มีต่องานนั้นขาดไป สามปีมานี้เธอขยันทำงานพยายามใช้ชีวิตไม่ว่าเรื่องอะไรเธอก็ใช้ความสามารถของตัวเองทั้งหมดสร้างสรรค์งาน แต่ทว่าความพยายามทุ่มเทตลอดระเวลายาวนานนั้นกลับได้รับคำตอบแบบนี้ไม่ใช่เพราะกู้เหยาขยันทุ่มเทถึงได้ผลลัพธ์ที่ดีแต่สามปีมานี้เธอดูเหมือนคนโง่คนหนึ่งเหมือนเป็นของเล่นในกำมือของคนที่สั่งให้ทำอะไรก็ได้ กู้เหยาหลับตาลง สูดหายใจเข้าลึกๆหลังจากนั้นจึงค่อยๆคลี่ยิ้มออก “ขอบคุณมากค่ะสำหรับความหวังดีของคุณคุณชายเชี่ยวฉันขอเป็นตัวแทนของพนักงานบริษัทกล่าวแสดงความขอบคุณคุณเชี่ยวเสร้าค่ะ ”เหยาเหยา ที่ผมทำมาทั้งหมดนี้ก็เพื่อคุณ” คุณชายเชี่ยวยกมือขึ้นหมายจะสัมผัสที่ใบหน้าของเธอแต่ยังไม่ได้สัมผัสก็ถูกกู้เหยาใช้มือปัดมือคุณชายเชี่ยวออกไป กู้เหยากัดฟันพูด “อย่ามาแตะต้องตัวฉัน ฉันขยะแขยง” พูดทิ้งท้ายไว้ เธอจึงหันหลังเดินไปถึงประตูยื่นมือไปเปิดประตูแต่ทว่ากลับพบว่าประตูถูกล็อกจากข้างนอกทำให้ออกไปไม่ได้ กู้เหยาหันกลับมา มองสบตาคุณชายเชี่ยวด้วยความโมโห “คุณจะทำอะไรกันแน่” “เหยาเหยา ผมไม่มีทางทำร้ายคุณหรอก” คุณชายเชี่ยวเดินประชิดเข้ามาหาเธออีกครั้ง พูดด้วยความรู้สึกที่ลึกซึ้ง “ผมแค่อยากจะกอดคุณ อยากจะสัมผัสถึงว่าคุณอยู่ข้างๆผมตอนนี้จริงๆ” กู้เหยาพิงที่กำแพงขยับไปด้านซ้ายเพื่อให้ห่างออกจากคุณชายเชี่ยวที่ดูเหมือนกับจะกินเธอ คุณชายเชี่ยวขยับเข้ามาช้าๆใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ความโกรธของกู้เหยาเหมือนถูกติดไฟนั้นระเบิดออกมา คว้าที่เขี่ยบุหรี่ที่อยู่บนโต๊ะชงชา “ฉันบอกคุณว่าอย่าเข้ามา”