ตอนที่ 32 คนที่น่าขยะแขยง

ต๭นที่ 32 คนที่น่าขยะแขยง แต่ก่อนเชี่ยวหนานจิ่งนัดเดทกับกู้เหยาอยู่บ่อยๆ ในเวลานั้นเธอมีความสุขและทั้งหวานชื่น แต่มาวันนี้ในใจของกู้เหยากลับมีแค่คำว่าสะอิดสะเอียนเธอไม่อยากจะเจอผู้ชายคนนี้อีกแม้แต่น้อยแต่ว่าก็จำเป็นต้องมาเจอเขากู้เหยาสูดหายใจเข้าลึกๆพยายามปรับอารมณ์ตัวเองให้เป็นปกติหลังจากที่ขึ้นมาข้างบน เชี่ยวหนานจิ่งโบกมือให้เธอ “เหยาเหยา ผมอยู่ตรงนี้”แต่ก่อนกู้เหยาชอบน้ำเสียงที่ผู้ชายคนนี้ใช้เรียกชื่อเธอ แต่มาวันนี้…..เหยาเหยาสะบัดหัว ไม่อยากจะไปคิดเรื่องที่ผ่านมาที่ทำให้ผิดหวังเหล่านั้น เดินมานั่งลงฝั่งตรงข้ามเขา กู้เหยานั่งลงและชายตาไปมองที่หน้าผากของเชี่ยวหนานจิ่งโดยไม่รู้ตัว เห็นเชี่ยวหนานจิ่งพันผ้าพันแผล ไม่รู้ว่าแผลเป็นอย่างไรบ้าง เชี่ยวหนานจิ่งยิ้มออกมา “เหยาเหยา คุณกำลังลังเป็นห่วงผมหรือ” กู้เหยาไม่ปฏิเสธว่าเธอกำลังเป็นห่วงแผลของเชี่ยวหนานจิ่ง เพียงแต่ว่าแผลที่เกิดขึ้นนี้เธอเป็นคนก่อขึ้น และเธอไม่อยากมีปัญหากับผู้บริหารที่บริษัทเพียงแค่เพราะผู้ชายที่ไม่คู่ควรคนนี้ กู้เหยาจ้องไปที่เชี่ยวหนานจิ่งไม่พบเจอความรู้สึกเจ็บปวดเหมือนเมื่อวานนี้อีกแล้วจิตใจสงบอย่างเหลือเชื่อแม้กระทั่งเธอยังคาดไม่ถึงว่าจะเป็นแบบนี้ กู้เหยาเงียบขรึมเชี่ยวหนานจิ่งไม่ได้ใส่ใจยกมือเรียกพนักงานให้ยกกาแฟมาเสิร์ฟหนึ่งแก้วเชี่ยวหนานจิ่งพูด “นี่เป็นลาเต้รสชาติที่คุณชอบ” กู้เหยาพูดเรียบๆ “คุณชายเชี่ยว คุณอยากจะพูดอะไรก็พูดเถอะฉันไม่ได้มีเวลามาพูดจาไร้สาระกับคุณอยู่ที่นี่ ” แต่ก่อนกู้เหยามักจะนอนดึกเพื่อที่จะวาดภาพวาดการออกแบบชุด เวลาที่เธอง่วงก็ชอบที่จะดื่มกาแฟ เป็นเวลานานทีเดียวที่กู้เหยาขาดากกาแฟไม่ได้ แต่ว่าต่อมาเธอได้เลิกดื่มกาแฟแล้ว นอกจากจะง่วงจนไม่ไหวจริงเท่านั้น เวลาทั่วไปแล้วเธอจะไม่แตะเลยระยะเวลาสามปีคนจำนวนมากและเรื่องราวมากมายก็เปลี่ยนแปลงโดยตลอดกู้เหยาก็ไม่ยกเว้นแต่เธอก็ไม่ได้อธิบาย เพราะว่ามันไม่มีความจำเป็นแล้ว เชี่ยวหนานจิ่งพูดอีกว่า “เหยาเหยา คุณดื่มกาแฟก่อน พวกเราค่อยๆคุยกัน” กู้เหยาเม้มริมฝีปาก พูด “คุณชายเชี่ยว ในเมื่อคุณนัดฉันออกมา ถ้าอย่างนั้นฉันจะพูดให้ชัดเจน หลังจากนี้ไปคุณกรุณา……” “เหยาเหยา ” เชี่ยวหนานจิ่งไม่อยากได้ยินคำปฏิเสธจากกู้เหยา จึงพูดตัดขึ้นมา “ผมมาหาคุณที่เจียงเป่ยครั้งนี้ ผมตั้งใจจริงๆและหวังว่าคุณจะจิตใจสงบตั้งใจฟังผมพูด ” “พูดสิ ” เหยาเหยายกกาแฟขึ้นมาดื่ม กู้เหยาก็อยากจะฟังเหมือนว่าเชี่ยวหนานจิ่งยังมีหน้ามาพูดอะไรออกมาอีก เชี่ยวหนานจิ่งยื่นมือออกมากุมมือกู้เหยายังไม่สัมผัสโดนกู้เหยาก็รีบเอามือออกมาชำเลืองมองเขาด้วยความเย็นชามือของเชี่ยวหนานจิ่งที่ยื่นออกมาตกลงไปเอามือคืนมาด้วยความขมขื่นเวลานี้จึงพูดเข้าเรื่อง “เหยาเหยา กลับไปกับผมเถอะพวกเรามาเริ่มต้นกันใหม่” “เหอะ……” กู้เหยารู้สึกแค่ว่ากำลังฟังเรื่องตลกที่ไร้สาระที่สุดในโลก ประโยคนี้เชี่ยวหนานจิ่งยังมีหน้ากล้าพูดออกมา เชี่ยวหนานจิ่งคิดว่าเธอหน้าด้านเหมือนกับเขาหรือ เกิดเรื่องขนาดนั้นยังกล้าทำเหมือนไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น “น้องครับ ขอนมร้อนหนึ่งแก้วครับ” เสียงเรียกพนักงานที่ด้านหลังได้ยินเสียงเซ็กซี่ทุ้มต่ำดังเข้ามาในหู ทำให้กู้เหยาตัวสั่นไหวเล็กน้อย บางทีเชี่ยวหนานจิ่งกับคนอื่นๆอาจจะไม่ได้สนใจเสียงนี้ แต่ว่ากู้เหยารู้ดีว่าเสียงนี้คือโม่ข่ายตอนที่กู้เหยาเข้ามาเธอไม่เห็นโม่ข่ายเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่มานั่งอยู่ที่ข้างหลังเธอนานแค่ไหนและเขาได้ยินเรื่องที่เธอคุยกับเชี่ยวหนานจิ่งมากแค่ไหน แค่ชั่วพริบตาเดียวสมองของกู้เหยาดูมึนงงสับสนเชี่ยวหนานจิ่งที่นั่งอยู่ข้างหน้าเธอพูดอะไรอยู่เธอก็ไม่รู้เรื่องเลยสักนิดภายในหัวคิดแค่ว่าโม่ข่ายจะมองเธอยังไงกู้เหยากำมือโดยไม่รู้ตัว กัดริมฝีปาก ใบหน้าเริ่มซีดขาวตื่นตระหนก เชี่ยวหนานจิ่งเห็นสีหน้าของกู้เหยาแปลกไป เข้าใจว่าคำพูดที่ตัวเองพูดทำให้ใจกู้เหยาสั่นไหว ยังพูดต่อไปอีกว่า “เหยาเหยา คุณต้องเชื่อผม ความรักของผมที่มีต่อคุณมันไม่เคยเปลี่ยนไปเลย” กู้เหยาไม่ได้ตอบอะไร เชี่ยวหนานจิ่งยังคงพูดด้วยความรู้สึกลึกซึ้งต่อไปว่า “เหยาเหยา เพียงแค่คุณยอมกลับไปกับผม ผมรับรองเลยว่าตำแหน่งคุณผู้หญิงตระกูลเชี่ยวต้องเป็นของคุณอย่างแน่นอน” “คุณผู้หญิงโม่คะ นมแก้วนี้ท่านประธานโม่ให้ดิฉันเอามาส่งให้คุณค่ะ” เหลียงฮุ่ยอี๋ยกแก้วนมส่งให้เธอ ยิ้มแล้วยิ้มอีก “ท่านประธานโม่กำลังติดคุยธุระอยู่ ท่านให้ดิฉันมาบอกคุณผู้หญิงว่าให้รอท่านสักครู่” “ขอบคุณค่ะ” กู้เหยาเข้าใจดีว่านี่เป็นการช่วยเธอแก้ไขสถานการณ์ตรงนี้ “ถ้าอย่างนั้นดิฉันขอตัวนะคะ ถ้ามีเรื่องอะไรเรียกใช้ดิฉันได้” เหลียงฮุ่ยอี๋พูดพร้อมกับเดินออกไป กู้เหยาเม้มริมฝีปากเห็นโม่ข่ายสวมชุดสูทสีขาวอมเทากำลังพูดคุยอะไรสักอย่างกับหลิวยอง โม่ข่ายเห็นกู้เหยามองเขาก็มองกลับไปหากู้เหยายิ้มเล็กน้อยและพยักหน้าให้เธอกู้เหยาก็พยักหน้าให้เขา ภายในใจก็สงบขึ้นมาทันที ความทุกข์ใจเมื่อสักครู่นี้ก็หายไปเพียงแค่กระพริบตา เธอค่อยๆคลายกำปั้นออก สีหน้าก็ค่อยๆกลับคืนสู่ปกติ เธอหันกลับมามองเชี่ยวหนานจิ่ง เห็นสีหน้าของเขาเคร่งขรึมขึ้น ยังได้ยินเขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “คุณแต่งงานแล้วหรือ” แต่ก่อนนั้นกู้เหยาคิดว่าเชี่ยวหนานจิ่งรูปร่างหน้าตาดี ทว่าตอนนี้เมื่อเอามาเปรียบเทียบกับโม่ข่ายไม่ว่าจะเป็นรูปร่าง ความสง่าหรือแม้กระทั่งลักษณะท่าทางแก้ไขปัญหาเชี่ยวหนานจิ่งแย่กว่าเยอะช่วงเวลาสั้นๆนี้กู้เหยาอยากจะขอบคุณเชี่ยวหนานจิ่งที่ทิ้งเธอไปเธอในปีนั้นจึงทำให้สามปีหลังกู้เหยาจึงได้เจอกับกับผู้ชายดีๆอย่างโม่ข่ายการกระทำของโม่ข่ายเล็กๆน้อยๆทำให้ใจของกู้เหยามีกำลังใจ คำพูดมีความมั่นใจขึ้น “คุณชาย ก็ตามที่คุณได้ยิน ฉันแต่งงานแล้ว ต่อไปนี้กรุณาอย่ามาวุ่นวายในชีวิตของพวกเราอีก” เชี่ยวหนานจิ่งจ้องมองโม่ข่ายที่อยู่ข้างหน้า แต่ทว่าฝ่ายตรงข้ามกลับยุ่งอยู่กับคู่สนทนา ไม่ได้สนใจสายตาของเขาเลยแม้แต่น้อย เชี่ยวหนานจิ่งไม่อยากจะเชื่อว่ากู้เหยาแต่งงานแล้วในใจของเขากู้เหยายังคงรักเขาอยู่แน่นอนกู้เหยาอาจจะยังโทษกับเรื่องนั้นที่เขาก่อขึ้น เขาเชื่อว่าเพียงแค่เขาพยายามขึ้นอีกเขาจะสามารถเอาหัวใจของกู้เหยากลับคืนมาได้แต่ก็นึกไม่ถึงว่ากู้เหยานั้นจะแต่งงานไปแล้ว “เหยาเหยา คุณคิดว่าคุณเอาคนที่อยู่ข้างถนนดึงมามาแสดงละครให้ผมดู ผมจะเชื่อคุณหรือ” เป็นอย่างที่คาดไว้เชี่ยวหนานจิ่งไม่มีทางยอมเชื่อว่ากู้เหยาแต่งงานแล้ว กู้เหยาพูด “ฉันไม่มีความจำเป็นต้องอธิบายอะไรให้คุณฟังเชื่อไม่เชื่อก็ตามใจคุณคุณแค่จำไว้ว่าอย่ามาวุ่นวายในชีวิตของเราก็พอ” “กู้เหยา ทำไมเธอกล้า” เชี่ยวหนานจิ่งกัดฟันพูดประโยคนี่ออกมา สีหน้าของเชี่ยวหนานจิ่งโหดเหี้ยมเหมือนพร้อมจะฆ่าคนที่ไม่เคยเห็นมาก่อนได้เลย กู้เหยาพูด “เชี่ยวหนานจิ่ง เรื่องที่ฉันแต่งงานมันเป็นเรื่องของฉันคุณมีสิทธิ์อะไรมาพูดกับฉันแบบนี้ คุณอย่าลืมนะว่าตอนนั้นคุณทำเรื่องที่ให้คนรู้สึกน่าขยะแขยงขนาดไหน” หรือว่าหลังจากที่น่าขยะแขยงนั่นที่คุณทำเกิดขึ้นแล้ว กู้เหยายังจะต้องอาลัยอาวรณ์ลืมเขาไม่ได้ จะแต่งงานกับใครก็ต้องรอให้เขาอนุญาตงั้นหรือแต่ไหนแต่ไรมากู้เหยาไม่ใช่ผู้หญิงโง่ขนาดนั้นไม่โง่ขนาดที่จะรอคนที่ไม่มีค่าควรแก่การรอไปตลอดชีวิตใบหน้าเชี่ยวหนานจิ่งแสดงความโมโหกัดฟันพูดน่ากลัว “เหยาเหยา ผมเคยให้โอกาสคุณแต่คุณไม่รักษามันไว้จากวันนี้ไปถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นนั่นมันก็เป็นเพราะตัวคุณเอง” กู้เหยาเหลือบมองเชี่ยวหนานจิ่ง น้ำเสียงกดต่ำ “เชี่ยวหนานจิ่งถ้าคุณยังเป็นลูกผู้ชายพอมีเรื่องอะไรก็มาลงที่ฉัน ถ้าคุณกล้าทำร้ายเขา ฉันไม่มีทางปล่อยคุณไว้แน่ๆ” หัวคิ้วเชี่ยวหนานจิ่งกระตุกขึ้นพูดลำพองอวดดีอย่างยิ่งว่า “กล้ามายุ่งกับผู้หญิงของฉัน ฉันจะคอยดูว่ามันเก่งขนาดไหน”