ตอนที่35 ของขวัญที่เธอมอบให้

ต๭นที่35 ของขวัญที่เธอมอบให้ กู้เหยามองเห็นสายตาของหม่าตันน่าเต็มไปด้วยความโกรธเกลียดจ้องมาที่เธอเธอจึงจับโม่ข่ายแน่นมากกว่าเดิม “คุณพนักงานคะรบกวนคุณแนะนำผ้าพันคอสำหรับผู้ชายให้ฉันหน่อยค่ะ” หม่าตันน่ายืนกัดฟันอยู่เฉยๆไม่ขยับพนักงานอีกคนหนึ่งรีบเดินเข้ามา พูดอ่อนหวาน “จะซื้อให้แฟนของคุณใช่หรือเปล่าคะ แฟนของคุณหล่อจังเลยค่ะ” กู้เหยายิ้ม ไม่ได้พูดแก้ตัวอะไร เธอเลือกผ้าพันคอเรียบสีไม่ฉูดฉาดจากตัวอย่างที่พนักงานขายถือมารู้สึกว่าสีและวัสดุแบบนี้เหมาะสำหรับโม่ข่าย “ลองพันดูสิคะเป็นยังบ้าง” กู้เหยากระพริบตาด้วยสายตาตั้งหน้าตั้งตารอมองโม่ข่าย ถึงแม้ว่ากู้เหยาจะไม่รู้จักแบรนด์สินค้าแต่เธอก็รู้ว่าเสื้อผ้าที่โม่ข่ายสวมใส่ล้วนเป็นสินค้าคุณภาพสูงที่ทำมือด้วยความพิถีพิถันเธอจึงกังวลว่าจะไม่ลองพันผ้าพันคอผืนนี้กู้เหยากลั้นหายใจรอโม่ข่ายตอบเขากลับไม่ได้คิดอะไรแล้วพยักหน้า “ผมจะลอง” โม่ข่ายพยักหน้าตกลงพนักงานเดินมาข้างหน้าจะช่วยพันผ้าพันคอกู้เหยาหยิบผ้าพันคอจากมือพนักงาน “ฉันทำเองค่ะ” กู้เหยาสูงประมาณหนึ่งร้อยหกสิบแปดเซนติเมตรโม่ข่ายสูงหนึ่งร้อยแปดสิบแปดเซนติเมตรเขาสูงกว่ากู้เหยายี่สิบเซนติเมตรเต็มๆขนาดกู้เหยาสวมร้องเท้าส้นสูงยังดูเตี้ยกว่าโม่ข่ายเยอะโม่ข่ายก้มลงมาเล็กน้อยเพื่อให้กู้เหยาสะดวกในการพันผ้าพันคอให้เขา ใบหน้าของทั้งสองอยู่ใกล้กันมาก ใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนของกันและกัน เดิมทีกู้เหยาได้คิดอะไรวอกแวกแต่ว่าลมหายใจของโม่ข่ายเมื่อสักครู่นี้รดไปที่คอของเธอทั้งทำให้รู้สึกแข้งขาอ่อนแรงทั้งรู้สึกหวิวๆใบหน้าขาวใสของเธอจึงแดงโดยไม่ได้ตั้งใจ หม่าตันน่าที่ยืนอยู่ข้างๆโกรธจนตาลุกเป็นไฟกำมือแน่นวางที่ข้างตัวอยากจะเดินเข้าไปกระชากกู้เหยาออกมาจากโม่ข่าย กู้เหยาก็สังเกตเห็นสายตาที่อิจฉาริษยาของหม่าตันน่าในใจคิดผู้หญิงคนนี้นิสัยไม่เคยเปลี่ยนเลยอยากจะได้แต่สามีของคนอื่น ริมฝีปากของเธอแย้มออกในขณะที่ช่วยโม่ข่ายพันผ้าพันคออยู่เวลาเดียวกันเธอก็ขยับเข้าไปใช้ปากแดงนุ่มของเธอจูบที่มุมปากของโม่ข่ายเล็กน้อย สีหน้าของโม่ข่ายชะงักไปเล็กน้อย กู้เหยาถอยหลังออกมาหน้าแดงๆแล้วถาม “คุณชอบไหมคะ” ที่กู้เหยาถามคือเขาชอบหรือไม่ชอบผ้าพันคอผืนนี้ แน่นอนว่าโม่ข่ายเข้าใจไปว่ากู้เหยาถามว่าชอบหรือไม่ชอบจูบจากเธอ “ชอบ” น้ำเสียงทุ้มต่ำเซ็กซี่ของเขา ใบหน้าที่เรียบนิ่งตลอดของเขาตอนนี้ปรากฏร้อยยิ้มน้อยๆ ดูไปแล้วรู้สึกอ่อนโยนเป็นพิเศษ “ถ้าอย่างนั้นพวกเราเอาผ้าพันคอผืนนี้นะคะ” กู้เหยาหันไปอีกทางไม่กล้ามองหน้าโม่ข่ายผ้าพันคอผืนนี้ราคาขาย49,995บาทถ้าเป็นแต่ก่อน ต่อให้ตีให้ตายกู้เหยาก็ตัดใจซื้อของแพงขนาดนี้ไม่ได้ ครั้งนี้เพื่อโม่ข่ายเธอจึงยอมจ่ายเงิน เจอลูกค้าที่จ่ายง่ายแบบนี้พนักงานก็รู้สึกดีใจการบริการยิ่งเพิ่มความกระตือรือร้นมากกว่าเดิม “คุณผู้หญิงคะ ผ้าพันคอรุ่นนี้มีแบบคู่รักด้วยนะคะ คุณต้องการจะเลือกอีกสักผืนไหมคะ” กู้เหยาคิดไม่ยากเลย รีบโบกมือปฏิเสธ “ไม่ล่ะค่ะ ฉันไม่เอา”เอามาอีกผืน ราคาก็49,995 บาทงั้นก็แสดงว่าเงินเดือนอีกสองเดือนของเธอที่จะได้มาก็ใช้ไปแล้วครึ่งหนึ่งเธอปวดใจมากแน่ๆถ้าต้องได้จ่ายเพิ่มตอนที่กู้เหยาปฏิเสธกลับได้ยินโม่ข่ายพูด “รบกวนคุณเอาผ้าพันคอรุ่นนั้นมาให้ภรรยาของผมลองด้วยครับ”พอพนักงานขายได้ยินก็รีบไปเอาเอาผ้าพันคอสำหรับผู้หญิงส่งมาให้ “เป็นสามีภรรยากันนี่เอง ผ้าพันคอรุ่นนี้เป็นผ้าพันคอที่บริษัททางเราออกแบบมาสำหรับคู่รักวัยรุ่นโดยเฉพาะปีที่แล้วๆมาไม่มีค่ะ” ได้ยินมาว่าพนักงานขายเป็นบุคคลที่ฉลาดเกินมนุษย์ประโยคนี้กลับมาคิดแล้วมันก็น่าฟังลูกค้าได้ยินก็มีความสุขแต่ก่อนโม่ข่ายก็มีผ้าพันขอ แต่ว่าที่สวมใส่ล้วนเป็นฝ่ายผลิตของตระกูลโม่ทำขึ้นมาอย่างประณีตเอามาเทียบกับแบรนด์เหล่านี้ทั้งหมดระดับชั้นก็ไม่รู้จะนับว่าอยู่ระดับไหนโม่ข่ายหยิบผ้าพันคอมาพันที่คอให้กู้เหยาผิวของกู้เหยาขาวใสเมื่อใส่ผ้าพันขอสีเทาน้ำทะเลยิ่งทำให้เธอขาวมากขึ้น ทำให้คนอดใจไม่ได้อยากจะกัดลงไปด้วยความมีมารยาทโม่ข่ายจึงแค่ขยับเข้าไปใกล้ปากของเธอแล้วจูบหลังจากนั้นพูดเสียงแหบถามว่า “ชอบไหมครับ”กู้เหยาตอนแรกพยักหน้าแล้วก็ส่ายหัวโม่ข่ายเห็นมองแล้วยิ้มๆพูดอีกว่า “เอาผ้าพันขอสองผืนนี้ห่อให้ผมด้วยครับ” กู้เหยาจับมือของโม่ข่ายไว้แต่เมื่อสบตาเขาที่ใช้สายตาเหมือนกำลังถามเธอก็แพ้เขาทันทีอย่างมากก็แค่จ่ายค่าพันคอ100,000บาทสองผืนก็ทำใจกว้างสักครั้งประหยัดไปสักปีหนึ่งก็คงได้กลับคืนมาเธอไม่ยอมให้เขาว่าเธอขี้เหนียวได้หรอก ปกติไม่ว่าโม่ข่ายจะเดินไปไหนก็จะมีผู้ช่วยติดตามไปและเป็นคนจ่ายเงินดังนั้นเขาจึงไม่มีบัตรหรือเงินสดติดตัวโดยปริยายแน่นอนว่ามันก็ทำให้เขาไม่ได้รู้ตัวว่าต้องจ่ายเงินเห็นกู้เหยารูดบัตรชำระค่าสินค้าเขาก็ไม่ได้บอกว่าเขาจะจ่ายนอกจากเขาจะไม่รู้ตัวว่าต้องเป็นคนจ่าย นอกจากนี้เขายังมอบบัตรเสริมจากบัตรเครดิตของเขาให้เธอไว้ด้วย บัตรเงินเดือนทุกเดือนเขาก็เอาให้กู้เหยากู้เหยาอยากจะใช้จ่ายอะไรก็ได้ตามสบาย หลังจากกู้เหยารูดบัตรเสร็จโม่ข่ายจึงพบว่าบัตรที่กู้เหยารูดไม่ใช่บัตรที่เขาให้ไว้ ดวงตาของโม่ข่ายจึงเข้มขรึมขึ้น หันหลังไปไม่มองกู้เหยาเหมือนกับโกรธเธอมองเห็นบัตรของตัวเองรูดออกไปเป็นเงินก้อนใหญ่ส่วนลึกของหัวใจกู้เหยาก็เป็นเจ็บปวด จึงไม่ได้สัมผัสถึงอารมณ์ของโม่ข่ายแต่ว่าพอหันกลับมามองก็สบเข้ากับสายตาอิจฉาริษยาของหม่าตันน่ากู้เหยาจึงรู้สึกว่าเงินที่จ่ายไปหนึ่งแสนนี้มันคุ้มแล้ว “โม่ข่ายไปกันเถอะค่ะ” เธอเดินเข้าไปคล้องแขนโม่ข่าย เดินไปด้วยคุยไปด้วย “คุณไม่รู้จักผู้หญิงที่อยู่ที่ช็อปนั้นจริงๆหรือคะ” โม่ข่ายพูดเสียงเบาราวกระซิบ“คนที่รู้จักผมนั้นเยอะมากผมไม่สามารถที่จะรู้ได้หมดทุกคน” กู้เหยายิ้มกริ่ม“เป็นผู้ชายที่ไร้ความรู้สึกจริงๆ”ถึงแม้ปากจะพูดว่าเป็นผู้ชายไร้ความรู้สึกแต่ภายในกลับรู้ดีใจมากกว่าอะไรทั้งหมดหม่าตันน่าพยายามจะดีดตัวเองเข้าไปใกล้ชิดโม่ข่าย แต่ว่าเขากับไม่รู้จักเธอเลยมันทำให้เธอรับไม่ได้มากกว่าการที่เธอถูกทิ้งอย่างไม่แยแสซะอีกเพราะความจริงนี้หม่าตันน่ากัดฟันมองที่เงาหลังของพวกเขาทั้งสองโดยเฉพาะตอนที่โม่ข่ายบอกว่าไม่รู้จักเธอในใจทั้งโกรธทั้งอายรู้สึกยอมไม่ได้ “หม่าตันน่า ฉันไม่สนใจว่าแต่ก่อนเธอทำอะไรในเมื่อเธอมาทำงานที่ช็อปนี้เธอจะต้องจำให้ขึ้นใจว่าลูกค้าคือพระเจ้าอย่ามาก่อความวุ่นวายให้ฉัน” เจ้าของช็อปผ้าพันคอเห็นหม่าตันน่าทำท่าทางโมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยง จึงอดไม่ได้ที่จะเตือนออกมา หม่าตันน่ากัดริมฝีปากไม่พูดอะไร สายตาจ้องเขม็งไปที่เงาหลังของกู้เหยาและโม่ข่าย ในหัวปรากฏความคิดชั่วร้ายออกมา ต้องมีสักวันที่เธอจะต้องเหยียบกู้เหยาให้จมอยู่ใต้เท้าของเธอ โม่ข่ายเป็นผู้มีชื่อเสียงมากในโลกอยู่ในวงการโลกธุรกิจไม่เพียงแต่จะต้องมีจิตใจที่เฉียบแหลมทางธุรกิจ แต่ยังต้องมองความคิดของฝ่ายตรงข้ามให้ทะลุปรุโปร่งว่าคิดอะไรอยู่ เมื่อสักครู่ที่กู้เหยาตั้งใจแสดงความรักให้คนอื่นเห็นเขารู้ดีและยังให้ความร่วมมือเป็นอย่าวดีเห็นเธอดีใจเขาก็ดีใจแต่ว่าดีใจก็ส่วนดีใจโม่ข่ายยังไม่ลืมเรื่องที่กู้เหยาไม่ได้ใช้บัตรของเขารูดชำระค่าสินค้า เขาทำหน้าเคร่งขรึมพูด “ทำไมไม่รูดบัตรที่ผมให้ไว้”เขาคิดว่าเธอไม่อยากรูดหรือ ขาดแค่สิบบาทก็หนึ่งแสนเธออยากจะรูดบัตรของเขาจะตายแต่ว่าของขวัญชิ้นแรกที่จะให้เขาจะมาใช้เงินของเขาได้อย่างไรกันกู้เหยาทำปากยื่นๆ “เพราะว่ามันคือของขวัญที่ฉันให้คุณไงคะ แน่นอนว่าฉันต้องจ่ายเอง แบบนี้มันถึงจะแสดงให้เห็นถึงความจริงใจ”