ตอนที่ 36 หญิงสาวในบ้าน

ต๭นที่ 36 หญิงสาวในบ้าน กู้เหยาพูดคำตอบนี้ออกมาทำให้โม่ข่ายพอใจเป็นอย่างยิ่งกอดเธอหน้าต่อสาธารณชนยังจูบเบาๆที่ริมปากของกู้เหยาคนรอบๆตัวก็ยังมองอยู่ กู้เหยารู้สึกอายมาก ออกแรงผลักโม่ข่ายออกแต่เขากับกระชับตัวเธอแน่นมากกว่าเดิม ทำให้ตัวของเธอแนบชิดกับตัวของเขาปกติโม่ข่ายดูแล้วออกจะอ่อนโยนและดูสง่าท่าทางดูสง่าและมีเสน่ห์แต่ว่าพละกำลังนี่ไม่ธรรมดากู้เหยาผลักยังไงก็ผลักไม่ออกตาคนนี้เป็นอะไรกันแน่ช่วงนี้เขากินยาผิดขวดหรือเปล่าอารมณ์เปลี่ยนไปมาทำให้เธอตามเขาไม่ทันแล้ว ตอนนี้กู้เหยาอายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนีในที่สุดโม่ข่ายก็ปล่อยเธอพูด “อืมนี่เป็นการขอบคุณสำหรับของขวัญ” ภายในใจกู้เหยาวุ่นวายขึ้นมาชั่ววูบใจลอยคำขอบคุณอันนี้ไม้คุ้มกับเงินที่เสียไปเลยสักนิดถ้าจะขอบคุณก็ให้เป็นรูปธรรมหน่อยสิแต่ว่าเมื่อกู้เหยาหันมองไกลออกไปสายตาก็สบเข้ากับสายตาที่มองมาอย่างโกรธแค้นจึงไม่มีความคิดว่าไม่คุ้มค่าแล้วแถมเธอยังมุดเข้าไปในอ้อมกอดโม่ข่ายด้วยตัวเองอีกผู้ชายคนนี้เป็นสามีของเธอเธอจะแสดงความรักกับเขาทำไมจะต้องมาแคร์กับสายตาคนอื่นด้วยโดยเฉพาะคนที่จงใจหาเรื่องอย่างหม่าตันน่า เห็นกู้เหยามุดเข้ามาในอ้อมกอดตัวเองโม่ข่ายก็โอบกอดตอบเธอพูดเสียงต่ำ“เวลาของผมคืนนี้มอบให้คุณหมดเลย” “ขอเวลาฉันคิดหน่อย” กู้เหยาแหงนหน้ามอง ตั้งใจคิดว่าหลังจากนี้จะลากโม่ข่ายไปทำอะไรดีทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือส่วนตัวของโม่ข่ายก็ดังขึ้นได้ยินเขาบอกว่า “คุณรอผมสักครู่ ผมรับโทรศัพท์ก่อน” กู้เหยาพยักหน้า “ค่ะ” โม่ข่ายเดินไปอีกด้านเพื่อรับโทรศัพท์กู้เหยามองไปรอบๆเธอเห็นร้านน้ำปั่นผลไม้อยู่ร้านหนึ่งเธอจึงเดินไปซื้อมาสองแก้วจ่ายเงินเสร็จ พึ่งจะถือแก้วน้ำส้มขึ้นมา โม่ข่ายก็เดินเข้ามาหา “กู้เหยา ผมมีธุระด่วนต้องไปจัดการ เดินดูของเป็นเพื่อนคุณไม่ได้แล้ว ผมจะให้คนไปส่งคุณกลับไปก่อนนะ”งานของโม่ข่ายยุ่งอยู่อยู่เสมอกู้เหยาเข้าใจดีพูดด้วยความเข้าใจ “คุณไปทำงานเถอะฉันนั่งรถไฟใต้ดินหรือว่าเรียกรถเองได้”โม่ข่ายไม่ได้พูดอะไรเยอะเอาโทรศัพท์ออกมาโทรหาหลิวยองบอกที่อยู่อย่างละเอียดแล้วให้หลิวยองมารับกู้เหยาไปส่งที่บ้านวางสายโทรศัพท์แล้วยังหันกลับมาพูดอีก “คืนนี้ผมอาจจะไม่ได้กลับคุณรีบพักผ่อนไม่ต้องรอผมแล้วผมก็ไม่อนุญาตให้ไปเจอเชี่ยวหนานจิ่งอีกนะ” กู้เหยาพยักหน้ายังไม่ทันจะได้พูดตอบโม่ข่ายก็เดินไปอย่างรวดเร็วครั้งนี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นโม่ข่ายรีบร้อนขนาดนี้เขารีบร้อนไปขนาดนี้ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ภายในหัวกูเหยาก็นึกแค่เชี่ยวหนานจิ่งนึกถึงคำพูดและสายตาแบบนั้นของเขาเมื่อตอนบ่ายใจของกู้เหยาก็กระวนกระวายไม่สบายใจขึ้นมาเธอรีบเอาโทรศัพท์ออกมาโทรหาโม่ข่ายแต่ว่าโทรไปก็สายไม่ว่างตลอดเธอโทรไปหลายครั้งก็ยังเป็นแบบเดิม “คุณผู้หญิงผมมารับคุณไปส่งที่บ้าน” ใช้เวลาแค่ไม่นานหลิวยองก็มาถึงกู้เหยาปิดโทรศัพท์ถามอย่างกังวล “ผู้ช่วยหลิวทางคุณโม่ข่ายเกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่าเชี่ยวหนานจิ่งจากบริษัทเชี่ยวซื่อลงมือทำอะไรกับบริษัทช่วงซินเคอจี้ใช่ไหม” หลิวยองบอก“ท่านประธานไม่มีทางเกิดเรื่องอะไรได้แน่นอนครับคุณชายเชี่ยวจากบริษัทเชี่ยวซื่อไม่สามารถทำอะไรท่านประธานได้คุณผู้หญิงไม่ต้องกังวล” หลิวยองเป็นผู้ติดตามที่โม่ข่ายไว้วางใจถ้าโม่ข่ายไม่ให้หลิวยองพูดกู้เหยารู้ดีว่าถ้าอยากรู้รายละเอียดข้อมูลจากหลิวยองมันเป็นไปไม่ได้เลยกู้เหยาจะเชื่อในตัวโม่ข่ายอีกสักครั้งเชื่อว่าเขาจะจัดการเรื่องของเชี่ยวหนานจิ่งได้แต่ว่าก็ยังคงไม่สบายใจอยู่ดีหลังจากขึ้นมาบนรถเธอเปิดโทรศัพท์และโทรหาโม่ข่ายอีกครั้งแต่โทรศัพท์ของโม่ข่ายก็ยังคงสายไม่ว่างโทรติดต่อโม่ข่ายไม่ได้ในใจของกู้เหยาก็ยิ่งเพิ่มความกังวลจึงเอาโทรศัพท์มาค้นหาเบอร์ที่ได้รับสายเมื่อตอนบ่ายดูเบอร์โทรศัพท์ที่ไม่ได้บันทึกไว้ลังเลว่าจะโทรกลับไปถามดีหรือไม่ดีคิดไปคิดมาสุดท้ายกู้เหยาก็เก็บโทรศัพท์ ตอนที่โม่ข่ายออกไปยังบอกเธอไม่ให้ไปเจอเชี่ยวหนานจิ่งอีกไม่ว่ายังไงก็ตามเธอไม่อยากให้โม่ข่ายไม่พอใจ ในเวลาเดียวกันโม่ข่ายนั่งในรถเบนท์ลีย์ที่เหล่าเว่ยเป็นคนขับด้วยความเร็วมุ่งหน้าไปที่เม่ยซื่อสถานบันเทิงที่มีชื่อเสียงที่สุดในเจียงเป่ยเหล่าเว่ยขับรถให้โม่ข่ายเป็นเวลายี่สิบปีแล้วก็เหมือนกับดูโม่ข่ายเติบโตเขามองจากกระจกหลังเห็นสีหน้าของโม่ข่ายเคร่งขรึมอย่างมากหาได้ยากมากที่จะเห็นท่าทางแบบนี้ของโม่ข่ายนอกจากจะเป็นเพราะคุณหนูที่มักจะก่อเรื่องครั้งที่แล้วโม่ข่ายก็โมโหอย่างนี้ก็ตอนครึ่งปีก่อนที่คุณหนูพึ่งจะเข้าสู่วงการบันเทิงใช้เวลาครึ่งชั่วโมงจึงขับมาถึงเม่ยซื่อ ตอนที่โม่ข่ายลงจากรถสีหน้าดูดีกว่าเมื่อสักครู่ขึ้นมากแต่ทว่าว่าบนใบหน้ายังแผ่รังสีห้ามใครเข้ามาใกล้มีผู้ชายอายุราวๆยี่สิบสามปีรีบวิ่งเข้ามาหา “คุณชาย ในที่สุดคุณชายก็มา” “โพลาริสอยู่ที่ไหน” “คุณโพลาริสอยู่ที่ชั้นสองห้องวีไอพีชูวเซียวเตี้ยน” ผู้ชายคนนั้นรับเดินนำทางไปข้างหน้า “ชูนเซียวเตี้ยนหรือ” แค่ได้ฟังชื่อนี้คิ้วของโม่ข่ายก็ยิ่งขมวดแน่นเดินก้าวเท้าเร็วกว่าเดิมเดินเข้าไปในสถานบันเทิงเม่ยซื่อแห่งนี้ ภายในได้กลิ่นเหล้าลอยปะทะจมูกเห็นชายหญิงเป็นคู่ๆประคองจูบกันเส้นเอ็นที่หน้าผากโม่ข่ายจึงผุดขึ้นมีความคิดอยากเหยียบทำลายที่นี่ “คุณชายลิฟต์อยู่ทางนี้” ผู้ชายคนนั้นพูดอย่างระมัดระวังโม่ข่ายมองไปรอบๆเดินตามผู้ชายคนนั้นเข้าไปในลิฟต์จนถึงชั้นสามเดินมุ่งไปที่ห้องวีไอพีชูวเซียวเตี้ยน สถานที่แบบนี้จากที่โม่ข่ายมองทุกพื้นที่นั้นเต็มไปด้วยเชื้อโรคถ้าเป็นไปได้แม้กระทั่งหายใจเขาก็ไม่อยากจะหายใจสูดเอาอากาศที่นี่เข้าไปเลยผู้ชายคนนั้นตั้งแต่เล็กจนโตอาศัยอยู่ที่บ้านตระกูลโม่รู้โดยอัตโนมัติว่าคุณโม่ข่ายเป็นคนรักความสะอาด เขาจึงเดินไปด้านหน้าเพื่อนำทางให้โม่ข่าย “คุณชาย คุณโพลาริสอยู่ข้างในครับ” ประตูห้องถูกเปิดออกสิ่งที่เห็นอยู่ในสายตาทำให้โม่ข่ายต้องสูดอากาศเย็นเข้าไปถ้าไม่ได้รับการอบรมสั่งสอนมาอย่างดีเขาจะต้องกระโจนเข้าไปจัดการโยนผู้ชายกลุ่มนั้นทิ้งออกไปอย่างแน่นอน ตรงกลางห้องผู้หญิงใส่เสื้อกล้ามสายเดี่ยวกางเกงขาสั้นกุดแต่งหน้าจัดกำลังเต้นยั่วยวนแนบชิดกับผู้ชายคนหนึ่งโซฟาภายในห้องมีผู้ชายหลายคนนั่งตัวเอียงไปมามีคนผิวปากมีคนตะโกนโห่ร้องแต่ละคนนั้นมีสายตาราวกับหมาป่าที่หื่นกระหายโม่ข่ายถอดเสื้อสูทไปด้วยเดินไปด้วยดึงผู้หญิงที่ดูเกือบเหมือนไม่ได้ใส่เสื้อผ้าเข้ามาในอ้อมแขนเอาเสื้อคลุมของเธอคลุมตัวเธอไว้ พูดเรียบเย็น “เธอรู้ไหมว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่”โพลาริสกระพริบหางตางอนยื่นมือออกมาจับที่คางของโม่ข่าย “ลีโอคุณมาได้ยังไง”พูดแล้วเธอก็หัวเราะออกมา “คุณก็อยากมาดูฉันเต้นรำใช่ไหมถ้าอย่างนั้นฉันจะเต้นให้คุณดูตอนนี้เลย”โม่ข่ายปัดไม้ปัดมือเล็กๆที่อยู่ไม่สุขออกดึงเธอมาอุ้มแล้วเดินออกไป ใบหน้าเคร่งขรึมไม่พูดอะไรกับเธอสักคำ “เพื่อนๆ ฉันไปก่อนนะ วันหลังค่อยนัดกันใหม่” ตอนที่อยู่ในอ้อมกอดของโม่ข่ายโพลาริสก็ยังไม่ลืมที่จะส่งจูบให้กับผู้ชายจำนวนหนึ่งที่อยู่ในห้องโม่ข่ายถลึงตาใส่ดึงมือของเธอมาจับไว้ไม่ให้เธอทำอะไรได้อีก