ตอนที่ 38 ทั้งแข็งและอ่อน

ต๭นที่ 38 ทั้งแข็งและอ่อน โพลาริสเงยหน้าขึ้นไปมอง พูดอย่างมีอารมณ์ “ฉันอายุสิบแปดปีแล้วฉันไม่ใช่เด็กแล้ว ทำไมเวลาพี่อยากทำอะไรก็ทำได้ เวลาฉันทำอะไรพี่จะต้องมาวุ่นวายด้วยพี่มีสิทธิ์อะไร” โม่ข่ายพูดเสียงเฉียบขาด“ก็สิทธิ์ที่เธอยังเรียกฉันว่าพี่ไง” “เป็นพี่ของฉันแล้วให้ฉันแช่อยู่ในน้ำเย็นอย่างนี้ได้หรือ เป็นพี่ฉันจะดุฉันอย่างนี้ได้หรือ” “พูดไปเรื่อยๆเธอก็ร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายตัวสั่นสะอื้น” “ร้องไห้ไปก็ไม่มีประโยชน์ ก็ทำตัวแบบนี้ พี่ถึงจะให้เธอกลับไปหันหน้าเข้ากำแพงพิจารณาตัวเองสามเดือน คัดคัมภีร์อักษรสามร้อยจบ” เขารู้ว่าเด็กคนนี้แกล้งทำให้น่าสงสา” โม่ข่ายจึงพยายามใจแข็งไม่ให้ใจอ่อนให้กับเด็กคนนี้ “ทุกๆคนต่างก็ไม่ชอบฉันไม่มีใครต้องการฉัน พี่ก็ชอบรังแกฉัน…..”ยิ่งพูด โพลาริสยิ่งร้องไห้ดังขึ้นเรื่อยๆ “อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง พวกเรากำลังคุยเรื่องวันนี้ ” โม่ข่ายเน้นย้ำความจริงที่มันเกิดขึ้น “ก็พี่กำลังรังแกฉัน” โพลาริสใช้มือเช็ดน้ำตา ดวงตาแดงๆสองดวงจ้องไปที่โม่ข่าย โม่ข่ายพูดด้วยความโมโห “โม่เสี่ยวเป่า” โม่เสี่ยวเป่าเช็ดน้ำตาแรงๆออกจากตา ตะโกนเสียงแหลมออกไป “ทำไม หรือว่ารังแกคนอื่นแล้วยังจะไม่ให้ฉันพูดอีก” “ไปเก็บของซะพรุ่งนี้กลับอเมริกาไปไปตั้งใจเรียนวิชามารยาทเรียนว่าให้รู้อะไรคือผู้ใหญ่อะไรคือการมีความอดทนถ้ายังจะไม่ตั้งใจเรียนก็ไม่ต้องออกไปไหนทั้งนั้น ” พูดเสร็จโม่ข่ายก็ลุกขึ้นหันหลังเดินออกไปเหมือนกับปิดโอกาสแล้วโม่เสี่ยวเป่าไม่พอใจตีน้ำในสระ “โม่ข่าย พี่มีสิทธิ์อะไรมาทำแบบนี้ฉันอายุครบสิบแปดแล้วฉันโตเป็นผู้ใหญ่แล้วพี่ไม่มีสิทธิ์เข้ามายุ่งกับชีวิตของฉัน” โม่ข่ายหยุดเดินหันกลับมา “เรียกแค่ชื่อของคนอายุมากกว่าไม่รู้จักเด็กไม่รู้จักผู้ใหญ่เพิ่มเวลาหันเข้ากำแพงพิจารณาตัวเองอีกหนึ่งเดือน เพิ่มคัดคัมภีร์อักษรอีกหนึ่งร้อยจบ ” “โม่ข่าย” “ห้าเดือน” โม่เสี่ยวเป่าโกรธมากแต่ก็ไม่กล้าพูดจาอวดดีออกมาอีกเพราะว่าเธอรู้แต่ไหนแต่ไรมาพี่ชายของเธอพูดจาคำไหนคำนั้นผู้ใหญ่ที่บ้านยังอะลุ่มอล่วยให้เธอมีแค่พี่ชายของเธอที่ไม่เหลือพื้นที่ให้เธอต่อรองอะไรได้ตั้งแต่เล็กจนโตพี่ชายก็คอยควบคุมเธอนี้ก็ไม่ได้นั่นก็ไม่ได้ ตอนยืนก็ต้องยืนให้ตรงนั่งให้ตรงอะไรไม่เหมาะสมก็ต้องกลับไปเรียนมารยาทแต่ก่อนเธอยังเด็กพี่ก็ยังวัยรุ่นเขามีเวลามาควบคุมเธอได้ก็ตามใจ แต่ตอนนี้เธออายุสิบแปดปีเต็มแล้วพี่ก็ยี่สิบแปดปีแล้วทำไมไม่หาแฟนสักคนยังจะมาเรื่องมากเรื่องของเธออีก ทำไมผู้ชายใจจืดใจดำเธอสวยไม่มีใครสู้ได้ขนาดนี้พี่ก็ยังกล้าลงโทษเธอสมน้ำหน้าชีวิตนี้เลยไม่มีผู้หญิงมาชอบ “คุณหนูที่คุณชายทำทั้งหมดนี้ก็เพื่อคุณหนู”น้าหลิวผู้ดูแลบ้านของตระกูลโม่เดินเข้ามาหา “คุณชายรักและเอ็นดูคุณหนูขนาดนั้นจะมารังแกคุณหนูได้ยังไง” “น้าหลิว แม้กระทั่งน้าก็เข้าข้างพี่หรอคะฉันไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว” โม่เสี่ยวเป่าโกรธจนเอาหัวมุดลงน้ำ ถ้าหากกักบริเวณเธอ เธอพึ่งจะเข้าไปสู่วงการนักแสดงแล้วเธอจะทำยังไงดี” น้าหลิวยิ้มยิ้มพูด“คุณหนูรีบลุกขึ้นมาค่ะถ้ายังไม่ลุกออกมาไม่แน่อาจจะเป็นหวัดเอาได้ ถ้าเป็นหวัดจะต้องดื่มยานะคะ”ได้ยินว่าต้องกินยาโม่เสี่ยวเป่าก็รีบกระโจนปีนขึ้นมาให้น้าหลิวเอาผ้าคลุมอาบน้ำคลุมให้น้าหลิวยังพูดอีก “คุณหนู เดี่ยวน้าจะไปที่ห้องช่วยสระผมล้างหน้าสักหน่อยหาโอกาสคุยกับคุณชายดีๆไม่แน่ว่าคุณชายอาจจะให้คัดคัมภีร์อักษรแค่ไม่กี่รอบ” โม่เสี่ยวเป่าไม่กล้าคาดหวังเพราะว่าตั้งแต่เล็กจนโตเพียงแค่อยู่ในมือของพี่เธอก็ไม่มีสักครั้งที่จะรอดพ้นได้แต่ว่าตอนนี้เธอโตเป็นผู้ใหญ่แล้วเพื่องานนักแสดงของเธอครั้งนี้ไม่ว่ายังไงเธอจะต้องสู้สักครั้ง หลังจากล้างหน้าหวีผมแล้วโม่เสี่ยวเป่าก็เปลี่ยนเสื้อผ้าที่อบอุ่นขึ้นเป็นชุดนอนรูปหมีอายุพึ่งจะครบสิบแปดปีใบหน้าสีชมพูสวยงามมองดูแล้วก็ทำให้คนรู้สึกชอบเธอใช้หัวแนบกับประตูฟังสักพักค่อยๆสูดลมหายใจเข้าจึงยกมือขึ้นเคาะประตูได้ยินเสียงบอกให้เข้าไปจึงกล้าเข้าไปในห้องเธอเดินไปยืนอยู่ที่หน้าโต๊ะทำงานของโม่ข่ายก้มหน้าลงดูเชื่อฟัง “พี่โม่ข่าย” โม่ข่ายเงยหน้าขึ้นมองเธอแป้งสีชมพูบนใบหน้าล้างออกไปแล้วดูแล้วสบายตาขึ้นเยอะเสียงของโม่ข่ายจึงนุ่มนวลขึ้นเยอะ “มีเรื่องอะไร” “ไม่มีอะไรค่ะ ”โม่เสี่ยวเป่าเดินไปข้างหลังโม่ข่าย ยกมือขึ้นแล้วทุบเบาๆที่หลังของโม่ข่าย “พี่ทำงานเหนื่อยๆฉันจะนวดให้พี่จะได้ผ่อนคลาย”โม่ข่ายเอามือของโม่เสี่ยวเป่าออก “ไม่มีอะไรก็รีบไปเข้านอนพรุ่งนี้บินไปอเมริกาแต่เช้า” “พี่คะฉันพึ่งรับละครโบราณมาหนึ่งเรื่องสัญญาก็เซ็นไปแล้วรอแค่ฉันเข้ากอง”โม่เสี่ยวเป่าพยายามทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้แล้วยิ้มผู้หญิงเราต้องปรับตัวให้เข้ากับสถานการณ์หลังจากที่เธอถูกบีบบังคับมาหลายปีเธอจึงเข้าใจถึงกฎเกณฑ์นี้ดี “เรื่องพวกนี้พี่จะให้คนไปช่วยเธอจัดการ”โม่ข่ายไม่คิดที่จะอ่อนข้อให้ลูกหลานของตระกูลโม่จะเข้าไปคลุกคลีอยู่วงการบันเทิงที่สิ่งแวดล้อมไม่ดีแบบนั้นไม่ได้เด็ดขาดนี่พึ่งจะผ่านมาครึ่งปีเธอยังกล้าใส่เสื้อผ้าแบบนั้นไปเต้นยั่วยวนผู้ชายถ้าเวลานานไปกว่านี้หน่อยก็ไม่รู้จะเกิดอะไรหนักหนากว่านี้ขึ้นหรือเปล่าโม่เสี่ยวเป่ากังวลกัดฟันสองสามครั้งแล้วก็เน้นย้ำไปอีก “ฉันเซ็นสัญญาไปแล้ว ถ้าผิดสัญญาต้องจ่ายค่าปรับสิบเท่า” “พี่พูดไปแล้วว่าจะให้คนไปจัดการ” โม่ข่ายพูดเสียงเด็ดขาดเหมือนคนแก่กำลังสอนเด็กอยู่บ้านที่ไม่ยอมเชื่อฟัง “พีมีสิทธิ์อะไร” “อืมนะ” โม่ข่ายเลิกคิ้วขึ้น จึงทำให้คำพูดที่โม่เสี่ยวเป่าจะพูดออกมาติดอยู่ที่ปาก “กลับก็กลับ ฉันจะไปบอกคุณปู่ ว่าพี่น่ะดีแต่รังแกฉัน ให้คุณปู่ออกหน้าจัดการพี่แทนฉัน” โม่เสี่ยวเป่ารู้ดีว่าพี่ของเธอไม่มีทางอ่อนข้อให้จึงไม่คิดที่ขอความเห็นใจแล้วทำได้แค่ต้องคิดหาวิธีใหม่ เธอไม่ไปอเมริกาเด็ดขาดตอนนี้อยู่ที่ว่าจะทำยังไงให้ได้อยู่ต่อ เธอต้องตั้งใจคิดหาวิธีทางดีดีก่อนจะไม่ให้พี่ชายหัวโบราณคร่ำครึของเธอจับได้เด็ดขาด หลังจากที่โม่เสี่ยวเป่าออกไปโม่ข่ายโทรศัพท์ภายในไปหาน้าหลิวเพื่อกำชับให้เอาน้ำขิงไปให้โม่เสี่ยวเป่าไม่อยากให้เธอเป็นหวัดได้หลังจากโม่ข่ายจัดการเรื่องภายในบ้านเรียบร้อยแล้วเขาถึงทำงานที่ค้างอยู่ต่อทำงานจนถึงตีหนึ่งถึงทำเสร็จก่อนที่จะกลับไปนอนที่ห้องเขาก็ไปที่ห้องโม่เสี่ยวเป่าก่อนเขาจัดตัวส่วนที่โผล่ออกมาจากผ้าห่มสอดเข้าไปในผ้าแล้วก็เอาผ้าห่มคลุมให้เธอ “เด็กคนนี้เมื่อไร่จะโตสักทีเมื่อไหร่จะไม่ทำให้คนอื่นเป็นห่วง” โม่ข่ายลูบหน้าผากของเธอ ในสายตาแฝงด้วยความอ่อนโยนที่ไม่เคยมีมาก่อน น้ำเสียงเต็มไปด้วยความรักและเอ็นดู เขาเอามือลูบหน้าผากของเธอพูดอีก “นอนหลับฝันดีพรุ่งนี้พี่จะไปส่งกลับอเมริกาอยู่ที่นี่พี่ไม่มีเวลาดูแลเธอ”พูดจบก็ยังใช้มือจัดๆผ้าห่มให้เธอโม่ข่ายถึงจะเดินออกไป “จั้นเนี่ยนเป่ย…..” เขาพึ่งจะเดินมาถึงหน้าประตู ในฝันของโม่เสี่ยวเป่าพูดพึมพำชื่อชื่อหนึ่ง โม่ข่ายได้ยินสีหน้าเข้มขึ้นเข้มจนทำให้คนตกใจได้วันรุ่งขึ้น โม่ข่ายนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ห้องรับแขกรอโม่เสี่ยวเป่าตื่นนอนมากินอาหารเช้าพร้อมกัน ผ่านไม่นาน น้าหลิวก็รีบร้อนลนลานลงมาจากบนตึก “คุณชาย คุณหนูหายไปแล้วค่ะ”