ตอนที่ 39 หญิงสาวผู้มีความรัก

ต๭นที่ 39 หญิงสาวผู้มีความรัก “หายไปแล้ว” โม่ข่ายเปิดหนังสือพิมพ์ที่อยู่ในมืออ่าน ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาถาม “ใช่แล้วค่ะ คุณชาย” น้าหลิวพยักหน้าลนลาน บอกจงคุณว่าให้ว่องไวมากกว่านี้ ถ้ามีเรื่องอะไรให้โทรศัพท์มาแจ้งฉันล่วงหน้า ถ้าหากว่าเกิดเรื่องวุ่นวายแบบเมื่อวานขึ้นอีกครั้ง ถึงขนาดต้องมัดก็จะมัดส่งกลับไป “โม่ข่ายวางหนังสือพิมพ์ที่อยู่ในมือลง ลุกขึ้นเดินไปยังห้องอาหาร” “ค่ะ น้าหลิวพยักหน้ารับ” โม่ข่ายกินอาหารอยู่บนโต๊ะอาหารคนเดียวแล้วให้เหล่าเว่ยขับรถไปส่งเขาที่บริษัทช่วงซินเคอจี้โม่ข่ายพึ่งจะออกไปโม่เสี่ยวเป่าเดินอย่างทะนงองอาจลงมาจากตึก กอดออดอ้อนน้าหลิว “น้าหลิวคะ ขอบคุณที่ช่วยหนูครั้งนี้ หนูรักคุณน้าที่สุดเลย”น้าหลิวพูดเหมือนยังกลัวๆ “เมื่อสักครู่น้าหัวใจจะวาย น้าก็เข้าใจว่าคุณชายน่าจะรู้แล้วว่าพวกเราหลอกคุณชาย” “พี่ไม่ใช่เทพนะคะจะรู้ได้ยังไงว่าหนูอยู่ข้างบน” โม่เสี่ยวเป่าทั้งพูดและใส่หมวกสวมกันแดดไปด้วย“น้าหลิวหนูไปก่อนนะคะรอหนูถ่ายละครเรื่องนี้เสร็จหนูจะพาไปเที่ยว” “คุณหนู ทานอาหารเช้าก่อนค่อยไปคะ” น้าหลิวยังพูดไม่ทันจบโม่เสี่ยวเป่าก็เดินออกไปแล้วกว่าจะหนีออกมาจากมือปีศาจได้แค่ไม่กี่วินาทีเธอก็ไม่อยากจะอยู่ที่นี่ถนนที่ต้องผ่านออกมาจากวิลล่ามีรถเบนท์ลีย์สีขาวเงินจอดอยู่ที่มุมหนึ่งไม่สะดุดตาถ้าไม่สังเกตก็จะไม่เห็นอย่างแน่นอนมองเห็นโม่เสี่ยวเป่าวิ่งออกมาอย่างดีใจเหล่าเว่ยมองที่กระจกส่องหลังดูสีหน้าของท่านประธาน “คุณชายครับถ้าอย่างนั้นเพิ่มคนติดตามคุณหนูอีกจำนวนหนึ่งดีไหมครับ”โม่ข่ายใช้มือนวดที่ขมับสายตาอ่อนโยนมองไปที่เงา อรชอนอ้อนแอ้นที่วิ่งออกไปไกลเรื่อยๆ “ให้จงคุณพาคนไปติดตามเธอห้ามไม่ให้เกิดเรื่องแบบเมื่อคืนวานขึ้นมาอีก”พอพูดเสร็จโม่ข่ายก็โทรศัพท์ “เอาผู้จัดการที่ดีที่สุดของบริษัทจัดไปให้เธอแล้วก็จัดคนที่ฉลาดมีไหวพริบดีไปเป็นผู้ช่วยเธออีกสองคนสำคัญที่สุดคือถ้าเธอรับละครบทจะต้องควบคุมอย่างเข้มงวดบทจูบมีไม่ได้”เด็กน้อยเจ้าเล่ห์คนนี้เขาแค่เห็นก็รู้แล้วว่าเธอจะมาไม้ไหน แต่ก็เหมือนกับที่เธอบอกไว้เธอบรรลุนิติภาวะแล้วเธอมีสิ่งที่เธออยากทำเขาที่เป็นพี่ชายก็ควรจะปล่อยมือให้เธอไปลองจะไม่ทำเหมือนแต่ก่อนที่ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ควบคุมเธอไว้อย่างนั้นอีก เพราะว่าโทรหาโม่ข่ายไม่ติดก็มักจะกังวลว่าเขาจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นเมื่อคืนกู้เหยาจึงนอนไม่ค่อยสบายทั้งคืนเช้านี้เธอตื่นตั้งแต่เช้ามาบริษัทในสภาพตาเหมือนหมีแพนด้าเมื่อถึงห้องโถงของบริษัทเธอไม่ได้รีบขึ้นไปบนตึกแต่กลับหาที่นั่งลงอยากจะเห็นด้วยตาตัวเองว่าโม่ข่ายสบายดี รอประมาณครึ่งชั่วโมงพนักงานบริษัทก็ทยอยเข้ามากลุ่มแล้วกลุ่มเล่าขึ้นไปบนตึกในที่สุดกู้เหยาก็มองเห็นโม่ข่ายนำหน้าหลิวยองกับเหลี่ยงฮุ่ยอี๋ทั้งสองคนเดินเข้ามาเห็นเขาไม่เป็นอะไร จิตใจที่คอยเป็นห่วงก็หยุดลง เธอมองโม่ข่ายเล็กน้อย จึงค่อยค่อยเดินเข้าไปในฝูงชน ทำเหมือนมองไม่เห็นเขา “สวัสดีตอนเช้าค่ะท่านประธาน” คนส่วนใหญ่รีบทักทายโม่ข่ายสายตาของโม่ข่ายกวาดไปรอบๆแค่แป็บเดียวก็มองเห็นกู้เหยาในกลุ่มฝูงชน เห็นเธอสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีเขาจึงหันไปมองเหลียงฮุ่ยอี๋เล็กน้อย เหลียงฮุ่ยอี๋เข้าใจความหมายของเจ้านายทันทียิ้มแล้วพูด “กู้เหยามีโครงการหนึ่งท่านประธานอยากจะคุยรายละเอียดกับคุณสักหน่อยคุณเข้าไปพร้อมพวกเราเถอะ”จู่ ๆกู้เหยาก็ถูกเรียกกู้เหยาชะงักไปเล็กน้อย ทั้งๆที่รู้ว่าโม่ข่ายไม่มีเรื่องอะไรกับเธอ แต่ว่าตอนนี้เธอไม่กล้าพูดออกมาต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้ ภายในลิฟต์สามารถบรรจุคนได้9-18คน ถ้าหากสี่คนก็จะไม่เบียดกัน แต่ว่ากู้เหยาทำไมกลับรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง เพราะว่าสายตาของคนจำนวนหนึ่งมองมาที่ตัวเธอถ้าหากว่ามีแค่เธอกับโม่ข่ายเธอก็ยังสามารถพูดกับเขาก่อนได้ครั้งนี้หลิวยองกับเหลียงฮุ่ยอี๋ยังอยู่กู้เหยาไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร เหลียงฮุ่ยอี๋เป็นคนฉลาด รีบกดลิฟต์ชั้นใกล้ๆชั้นหนึ่ง “ท่านประธานคะ ดิฉันกับหลิวยองจะไปที่ปรึกษาหารือเรื่องงานกับผู้จัดการสวี่ที่แผนกประชาสัมพันธ์จึงไม่ขึ้นไปพร้อมท่านนะคะ” ประตูลิฟต์เปิดออกเหลียงฮุ่ยอี๋กับหลิวยองรีบเดินออกไปเปิดโอกาสให้สามีภรรยาได้อยู่ด้วยกันภายในลิฟต์โม่ข่ายจ้องกู้เหยาไม่พูดจาอยู่นานถึงพึ่งจะบอกว่า “เมื่อคืนหลับไม่สบายหรือ”กู้เหยาก้มหน้าไม่พูดอะไรโม่ข่ายดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอดโอบไว้หลวมๆดวงตาภายใต้กรอบแว่นสีเงินเต็มไปด้วยแววยิ้ม “คิดถึงผมขนาดนี้” กู้เหยาผลักเขาออก “ใครคิดถึงคุณกัน” โม่ข่ายเลิกคิ้วขึ้น ยื่นมือออกมาลูบหัวของเธอ “ไม่ได้คิดถึงจริงๆหรือ” กู้เหยาปัดมือของเขาออก “คุณอย่ามาทำรุ่มร่าม ในนี้มีกล้องวงจรปิดนะ” โม่ข่ายคิ้วกระตุก “มีแล้วยังไง”กู้เหยาจ้องเขานิดๆ ยกมือกดชั้น19 ถ้าคนในบริษัทเห็นเธอกับเขาอยู่ด้วยกันเธอก็จะกลายเป็นนางจิ้งจอกแย่งผู้ชายของคนอื่นโม่ข่ายดึงกู้เหยากลับมา “ถ้าอย่างนั้นทำไมหลับไม่สบาย” “แล้วคุณว่าเพราะอะไรล่ะ”พอพูดถึงสาเหตุที่ทำให้เธอหลับไม่สบายในใจกู้เหยาก็รู้สึกน้อยใจเมื่อคืนกู้เหยาโทรศัพท์ไปหาก็สายไม่ว่างตลอด ทำให้เธอกลัวว่าเชี่ยวหนานจิ่งจะลงมือทำอะไรกับเขาเป็นกังวลนอนไม่สบายทั้งคืนเขายังกล้ามาถามเธออีกว่าเพราะอะไรถึงหลับไม่สบาย “กำลังโกรธที่เมื่อวานผมไม่ได้อยู่ด้วยหรือ” เห็นกู้เหยาตอบด้วยความโกรธ โม่ข่ายคิดสาเหตุที่โกรธได้ก็มีแค่เรื่องนี้แล้ว ติ๊งต๊อง ลิฟต์หยุดที่ชั้น19 ประตูเปิดออก กู้เหยาเม้มริมฝีปากรู้สึกคับแค้นใจมองไปที่โม่ข่ายหันกลับแล้วเดินออกไโม่ข่ายที่อยู่ภายในลิฟต์คนเดียวริมฝีปากคลี่ออกเขาคิดไม่ถึงจริงๆว่าแค่เพียงช่วงระยะเวลาสั้นๆกู้เหยาก็ไม่อยากห่างจากเขาไปได้ หลังจากบริษัทเชี่ยวซื่อประกาศตัดขาดความร่วมมือกับช่วงซินเคอจี้หลายๆบริษัทที่มีความร่วมมือกับช่วงซินเคอจี้ได้แสดงออกให้เห็นว่าหลังจากเสร็จสิ้นโครงการที่ทำร่วมกันแล้วก็จะไม่มีความร่วมมือใดๆต่อไปอีกอีกทั้งๆที่แต่ก่อนมีความร่วมมือกันมาโดยดีตลอดตอนนี้กลับไม่มีใบสั่งสินค้าเข้ามาใหม่เพียงแค่ช่วงระยะเวลาสั้นๆแผนกธุรการของกู้เหยาก็ตกอยู่ในช่วงเวลาที่มืดมนกลุ่มพันธมิตรเก่าๆไม่มีการสั่งซื้อเข้ามาใหม่เลย เวลาไปงานขยายธุรกิจใหม่ที่ใดผู้รับผิดชอบฝ่ายตรงข้ามแม้แต่เห็นหน้าตากันก็ไม่ได้เจอยิ่งเป็นแสดงออกมาตรงๆว่าไม่อยากร่วมมือกับช่วงซินเคอจี้แล้วนเวลานี้แผนกงานธุรกิจทั้งหมดต่างก็ว่างงานกู้เหยาว่างไม่มีอะไรทำจึงไปเอาโครงการเก่าที่ช่วงซินเคอจี้เคยทำมาอ่านดูเพื่อจะได้เอาไว้เป็นประสบการณ์ พัฒนาความสามารถของตนเอง “ตายแล้ว ทำไม” จู่ๆในห้องทำงานก็มีคนส่งเสียงออกมาดึงดูดสายของทุกคนให้หันกลับไปมองกู้เหยาก็เงยหน้ามองออกไปเห็นเฟิ๋งจิ้งจิ้งเด็กฝึกงานที่มาใหม่ใช้มือปิดปากทั้งร้องทั้งโวยวายสีหน้าแบบนั้นดูไม่ออกจริงๆว่ารับไม่ได้หรือว่าดีใจหลินเม่ยชอบความครึกครื้นรีบขยับเข้าไปหา “เป็นอะไรหรือ” เฟิ๋งจิ้งจิ้งชี้ให้ดูที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ “ข่าวจากเวยป๋อ ”โพลาริสนางฟ้าเน็ตไอดอลคนใหม่ของฉันมีแฟนแล้วทำไมเธอจึงมีแฟนเร็วขนาดนี้ฉันพึ่งจะตกหลุมรักเธอไปเธอมีแฟนได้อย่างไร “ “ โพลาริสคนที่ช่วงนี้เล่นละครรักวัยรุ่นที่กำลังดังมากในตอนนี้หรือ”