ตอนที่ 41 พูดอย่างชัดเจน

ต๭นที่ 41 พูดอย่างชัดเจน หลี่กังเอ่ยว่า “จะว่าไปมันก็น่าแปลก แซ่โม่คนนั้นปกติไม่เห็นสนใจเรื่องนี้เลย ก็ไม่รู้ว่าเขาคิดจะทำอะไร?” เฉียวหนานจิ่งส่งสายตากลับมามองที่หลี่กัง “แกว่าเขาไม่สนใจงั้นหรือ?” หลี่กังเอ่ยต่อ “ผมว่านายแซ่โม่คนนั้นคงไม่รู้ตัวหรือเปล่าว่าได้ทำให้ท่านได้รับความเสียหายมากแค่ไหน” เฉียวหนานจิ่งบอกว่า “ถ้าอย่างนั้นก็เพิ่มความกดดันเข้าไปอีกสิ” เขาคิดว่าจะบีบบังคับนายแซ่โม่คนนั้นให้อับจนหนทาง รอจนกระทั่งนายแซ่โม่นั่นต้องมาขอความช่วยเหลือเขา ถึง ตอนนั้นเขาก็จะใช้ข้อต่อรองให้นายแซ่โม่หย่ากับกู้เหยาซะ เขาถึงจะยอมปล่อยโม่ข่ายไป แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว ...... กู้เหยาเดินๆหยุดๆหยุดๆเดินๆ จนมาถึงยังถนนเส้นหนึ่งที่เต็มไปด้วยอาหารแสนอร่อยชื่อดังของเมืองเจียงเป่ย ถนนแสนอร่อยนี้มีอาหารมากมายมาจากแต่ละที่ทั่วประเทศ ขณะที่เดินเข้าไป กู้เหยาเดินซื้อชิมร้านนี้นิดร้านนั้นหน่อย หลังจากทานอิ่มแล้ว เรื่องที่คิดไม่ตกก็คิดออกแล้ว ทำไมตัวเธอเองจะต้องเป็นทุกข์ด้วย ตอนเย็นกลับไปพูดคุยกับโม่ข่ายดีๆ จะคบกันต่อไปได้ก็คบ ถ้าคบกันต่อไม่ได้ก็เอ่ยคำลาแยกย้ายต่างคนต่างไปแค่นั้น ไม่เห็นจะเป็นเรื่องใหญ่โตอะไรนี่ กลับถึงบ้านพอเปิดประตูออก เหมียนเหมียนรีบวิ่งเข้ามาอยู่รอบๆเธอ เห่าเสียงดัง 2- 3 ครั้งเพื่อบ่งบอกว่ามันคิดถึงแม่ กู้เหยาเอาเหมียนเหมียนอุ้มขึ้นมา ลูบหัวมันช้าๆ 2 -3 ครั้ง “เหมียนเหมียนหมาตัวน้อย แม่รู้แล้วว่าหนูคิดถึงแม่มาก” “บ๊อกๆๆ......” เหมียนเหมียนใช้เสียงเห่าเพื่อบอกว่าตัวเองคิดถึงแม่จริงๆ “เหมียนเหมียนหมาตัวน้อย หนูเล่นคนเดียวไปก่อนนะ แม่ขอไปทำกับข้าวก่อน” กู้เหยาเอาเหมียนเหมียนวางลง พลางลูบหัวมันเบาๆ ถึงแม้กู้เหยาเองทานจนอิ่มมาก แต่ว่าก็ยังต้องทำกับข้าวอยู่ดี เพราะโม่ข่ายยังไม่ได้ทานข้าวเลย เธอเคยพูดว่า ขอเพียงสถานะของทั้งสองคนอยู่คงเหมือนเดิม เธอจะพยายามทำหน้าที่ของภรรยาให้ดีที่สุด ขณะที่กู้เหยากำลังเตรียมอาหารใกล้จะเสร็จแล้ว โม่ข่ายเลิกงานกลับมาถึงพอดี โม่ข่ายเดินเข้าไปในครัว พลางกล่าวว่า “กู้เหยา ผมกลับมาแล้วครับ” “กับข้าวใกล้จะเสร็จแล้วคะ เดี๋ยวก็ทานได้เลยคะ” กู้เหยาหันกลับไปมองเขาครั้งหนึ่ง พลางยิ้มให้ กับข้าวสองอย่างวางไว้บนโต๊ะอย่างรวดเร็ว กู้เหยาตักข้าวให้โม่ข่ายเต็มชาม โม่ข่ายมองดูเธอพลางกล่าวว่า “คุณไม่ทานหรือครับ?” “ตอนบ่ายทานมาจากข้างนอกแล้วคะ” กู้เหยาหยุดครู่หนึ่งแล้วจึงพูดต่อว่า “คุณทานก่อนเถอะคะ ทานเสร็จแล้ว ฉันมีเรื่องจะขอคุยด้วยหน่อยนะคะ” เธอไม่สนใจว่าโม่ข่ายจะมีปฏิกิริยาอย่างไร หลังจากทิ้งท้ายไว้ กู้เหยาก็เดินมาที่ระเบียงห้องรับแขก หยิบกระบอกฉีดน้ำขึ้นมารดน้ำต้นไม้ ที่พักอาศัยของพวกเขาเป็นห้องชุดที่ประกอบไปด้วย 3 ห้องนอนและ 2 ห้องโถง 1 ห้องครัวและ 2 ห้องน้ำ มีพื้นที่ประมาณ 160 ตารางเมตร ห้องรับแขกและห้องนอนหลักมีพื้นที่มากที่สุด แถมมีระเบียงเอาไว้ชมวิวด้วย อาศัยอยู่กัน 2 คนช่างดูกว้างขวางซะจริง กู้เหยาอาศัยอยู่ที่นี่มาเป็นเวลา 1 เดือนเศษแล้ว แต่ว่าเธอไม่เคยทำความสะอาดบ้านด้วยตัวเองเลย ทุกๆวันตอนที่พวกเขาไม่อยู่จะมีแม่บ้านมาทำให้ กู้เหยาเดิมทีไม่รู้มาก่อนว่ามีคนมาทำความสะอาดให้ ยังคิดว่าอยู่กันน้อยคนแค่นี้ คงไม่สกปรกมากเท่าไหร่ จนกระทั่งเหมียนเหมียนมาอยู่เป็นวันที่ 2 เหมียนดูขาวสะอาดขึ้นเป็นกอง เธอถึงรู้ว่าเรื่องพวกนี้โม่ข่ายเป็นคนจัดการทั้งหมด อีกอย่างคือแม่บ้านเลือกเข้ามาทำความสะอาดในช่วงเวลาที่พวกเขาไม่อยู่ ทำความสะอาดที่ดีมาก เรียกได้ว่าหมดจดทุกซอกทุกมุม กู้เหยาหยิบกระบอกฉีดน้ำขึ้นมารดน้ำต้นไม้ เหมียนเหมียนวิ่งไปวิ่งมาอยู่ข้างๆขาของเธอ เพื่อเรียกร้องความสนใจ เธอมองดูมัน แล้วอดหัวเราะออกมาไม่ได้ “เหมียนเหมียนจ๋า หยุดวิ่งได้แล้ว หนูเป็นลูกรักของแม่นะ ทำไมแม่จะมองไม่เห็นหนูละจ้ะ” โม่ข่ายทานข้าวเสร็จแล้วเดินเข้ามา เห็นพวกเขากำลังเล่นกันสนุกสนาน เขายังไม่อยากเข้าไปขัดจังหวะ กู้เหยารู้สึกว่ามีสายตามองเธอมาจากด้านหลัง จึงหันกลับไปดู พลันสบสายตาอันลึกซึ้งและเข้าใจได้ยากของโม่ข่าย เธอยิ้มๆ “อิ่มแล้วหรือคะ?” “ครับ” โม่ข่ายพยักหน้า เดินไปหยุดยืนที่ข้างๆเธอ “คุณอยากจะคุยอะไรกับผมหรือเปล่าครับ?” กู้เหยามองเขา ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน สายตานั้นเต็มไปด้วยความใสซื่อ “กู้เหยาคะ ฉันรู้ว่าคุณกับฉันแต่งงานกันไม่ใช่เพราะความรัก ถ้าเกิดวันไหนคุณเจอคนที่คุณคิดอยากจะใช้ชีวิตร่วมกันไปตลอด ขอให้คุณบอกฉันมาตามตรงได้เลยคะ พวกเราจะได้จบกันด้วยดี” กู้เหยาพูดทีเดียวจบ เธอรู้สึกโล่งอกทันที หลินเช่นเช่นพูดอยู่เสมอว่ากู้เหยาเป็นคนมุ่งมั่นเด็ดเดี่ยว เมื่อตั้งใจจะทำอะไรแล้วจะไม่ยอมเปลี่ยนแปลงง่ายๆ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการเรียน การทำงาน ความรัก ถ้าเธอคิดจะทำแล้ว เธอจะพยายามทำมันให้ดีที่สุด เมื่อกู้เหยาตัดสินใจแต่งงานกับโม่ข่ายแล้ว เธอตั้งปณิธานไว้ว่าจะใช้ชีวิตร่วมกับโม่ข่ายไปตลอด จนมาถึงวันนี้ระหว่างคนทั้งสอง มีคนหนึ่งก่อปัญหาขึ้น กู้เหยาไม่อยากให้เป็นเหมือนที่ผ่านมา รอจนกระทั่งเรื่องบานปลายจนเกินแก้ไข จึงได้ตัดสินใจทำแบบนั้น เพราะจากประสบการณ์ที่ผ่านมา กู้เหยารู้สึกว่าบอกเลิกกันตั้งแต่ต้น เป็นผลดีที่สุดทั้งกับโม่ข่ายและตัวเธอเอง “กู้เหยา......” โม่ข่ายเรียกชื่อเธอด้วยน้ำเสียงนุ่มลึก สายตาอันลึกซึ้งยากจะคาดเดา “คุณรู้สึกว่าที่เราแต่งงานกันมันสนุกไหม?” กู้เหยาเกาหัว “ไม่รู้สิคะ” “รู้”พยางค์นี้ยังไม่ทันพูดจบ โม่ข่ายก็จับกู้เหยาไว้เอาหลังติดกำแพง ริมฝีปากอันร้อนรุ่มจูบเธอลงทันที กู้เหยาตกตะลึงจนตาค้าง โม่ข่ายใช้มือข้างนึงปิดตาเธอไว้ เขาเอาเธอคุมไว้ระหว่างตัวเองและกำแพง จูบเธออย่างบ้าคลั่ง ลิ้นและริมฝีปากพันกันรัว ค่อยๆรุกล้ำไปในทุกความรู้สึกของเธอ ตอนแรกกู้เหยายังมีแรงผลักเขาออก ต่อมาเธอค่อยๆอ่อนลงจนหมดแรง มือทั้งสองจับเสื้อของเขาไว้แน่น จนกลายเป็นตอบสนองจูบของเขาอย่างเร่าร้อน ตัวของโม่ข่ายมีเพียงกลิ่นอ่อนๆของลมหายใจที่หอมสะอาด ต้องใกล้ชิดเขามากๆเท่านั้นจึงจะได้กลิ่น ทีละน้อยทีละน้อย กู้เหยารู้สึกว่าตัวเองแทบจะหยุดหายใจ เพราะถูกโม่ข่ายจูบจนแบบไม่เว้นช่วงเลย เธอไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า ผู้ชายที่ดูภายนอกเป็นผู้ดีมีการศึกษาภายในกลับเป็นคนใจกล้าถึงเพียงนี้ จูบเพียงครั้งเดียวก็ทำให้เธอประทับใจได้ไม่ลืมเลือน ในที่สุดโม่ข่ายก็หยุดลง เขาจ้องมองเธอที่ถูกเขาจูบริมฝีปากจนบวมและแดง ใช้น้ำเสียงแหบและมีเสน่ห์เอ่ยขึ้นว่า “กู้เหยา คุณเป็นคนที่ผมอยากใช้ชีวิตด้วยไปตลอด” เขาอายุ 28 ปีแล้ว ตั้งแต่เกิดมาจนกระทั่งมาบริหารบริษัทเซิ่งเทียนอย่างเป็นทางการ ทุกๆเรื่องที่เขาทำต่างมีเป้าหมายที่ชัดเจนแน่นอน หลังจากเข้ารับตำแหน่งที่บริษัทเซิ่งเทียนมาเป็นเวลา 6 ปี เขาต้องทำงานหนัก น้อยมากที่จะมีเวลาสนใจชีวิตส่วนตัวของคนอื่น ยิ่งไปกว่านั้นคือไม่มีเวลาคิดถึงเรื่องผู้หญิงเลย เมื่อได้พบกู้เหยาอีก เขาตัดสินใจแล้วว่าจะให้กู้เหยามาเป็นภรรยา ดังนั้นเขาจึงมุ่งมั่นจะใช้ชีวิตร่วมกับเธอไปตลอด ความคิดนี้ค่อนข้างแน่วแน่ ไม่มีความรู้สึกลังเลเลยแม้แต่น้อย “ไม่คะ โม่ข่าย คุณอาจจะเข้าใจผิดในสิ่งที่ฉันพูด” กู้เหยาจิบปาก พยายามสะกดกลั้นอารมณ์ที่ถูกโม่ข่ายรบกวน โม่ข่ายไม่ได้พูดอะไร ค่อยๆขมวดคิ้วมองเธอ “ฉันหมายความว่า ถึงแม้การแต่งงานของเราจะไม่ได้เกิดจากความรัก แต่ว่าระหว่างเราสองคนยังคงต้องการความซื่อสัตย์ต่อกันอยู่ ข้างนอกคุณมีผู้หญิงอื่น ยังมีหน้ามาบอกฉันอีกว่าอยากใช้เวลาร่วมกับฉันไปตลอดชีวิต นี่มันทำให้ฉันรู้สึกว่าเป็นเรื่องน่าขำชัดๆ และดูถูกตัวคุณเองด้วย” กู้เหยาพบว่าที่แท้ตัวเองต่อหน้าโม่ข่ายก็สามารถได้พูดได้คล่องแคล่วขนาดนี้ “คุณไม่เชื่อใจผมขนาดนี้เลยหรือครับ?” โม่ข่ายประคองใบหน้าของเธอไว้ พลางจูบเธออย่างดูดดื่มอีก