ตอนที่ 42 เป็นแค่น้องสาว

ต๭นที่ 42 เป็นแค่น้องสาว “คุณไม่เชื่อใจผมขนาดนั้นเลยหรือครับ?” โม่ข่ายมองกู้เหยา ด้วยสายตายิ่งลึกซื้งและคาดเดาได้ยาก เมื่อสบสายตาอันลึกซึ้งคู่นั้น กู้เหยาคิดถึงทุกๆอิริยาบถของโม่ข่ายในตอนนี้ เธอสงสัยว่าตัวเองนั้นคิดมากเกินไปหรือเปล่า ไม่ควรคิดเกินเลยไปว่าเขามีความสัมพันธ์กับหญิงอื่นเพียงแค่เห็นจากเงาในรูป แต่ว่าเมื่อคิดดูดีๆแล้ว กู้เหยายิ่งลังเลมากขึ้น เหมือนกับตอนที่เธอนึกไม่ถึงว่าเฉียวหนานจิ่งจะกล้าทรยศต่อความรักของพวกเขา แต่ว่าในที่สุดแล้ว? เธอไม่อยากให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นซ้ำอีก จึงถือโอกาสที่ยังไม่มีชนักตอนนี้ เลิกรากันซะก่อนเป็นการดีที่สุด หลังจากที่คิดอย่างรอบคอบแล้ว กู้เหยาจึงพูดขึ้นว่า “โม่ข่ายคะ ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากเชื่อใจคุณนะ แต่ว่าฉันทำไม่ได้จริงๆ จะว่าไป ไหนๆคุณก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับฉันอยู่แล้ว เรื่องการแต่งงานของเราก็ยังไม่มีใครรู้ ดูจากสถานะของคุณแล้ว หลังจากแยกทางกัน จะหาผู้หญิงใหม่แต่งงานก็คงไม่ได้ยากอะไรนี่คะ” ขณะที่กู้เหยาแสดงความคิดเห็น ช่างมีเหตุมีผล ตรงไปตรงมาชัดเจน มองไม่ออกเลยว่าเธอกำลังใส่อารมณ์ มีเพียงเธอเองที่รู้ว่าในใจนั้นรู้สึกทำใจลำบากเหลือเกิน ในตอนนี้เธอรู้สึกว่าโม่ข่ายเป็นผู้ชายที่เพียบพร้อมในทุกๆด้าน เธอเคยเข้าใจว่าพวกเขาทั้งสองจะสามารถใช้ชีวิตร่วมกันได้ “ในใจของคุณมองความสัมพันธ์ระหว่างเราแบบนี้มาตลอดเลยหรือครับ?” โม่ข่ายขมวดคิ้วถามด้วยความมืดมน กู้เหยากัดริมฝีปาก พลางพยักหน้า โม่ข่ายรีบใช้สองมือประคองใบหน้าของเธอไว้ แล้วจูบเธออย่างเร่าร้อนอีกครั้ง ไม่ ครั้งนี้ไม่ใช่จูบ แต่เป็นการกัด กัดจนริมฝีปากของเธอรู้สึกเจ็บ ราวกับผีดูดเลือดที่ต้องการดูดเลือดเธอยังไงยังงั้น รสชาติหวานหอมของความกระหายเลือดแพร่กระจายไปทั่วทั้งปากของคนทั้งสองอย่างรวดเร็ว กู้เหยารู้สึกเจ็บปวด ผลักเขาออกไปไม่ได้ จึงออกแรงหยิกเขาแทน เธอออกแรงเต็มกำลัง จนโม่ข่ายรู้สึกเจ็บ แต่ยังไม่ยอมปล่อยเธอ เวลาผ่านไปสักพัก นานจนกู้เหยาคิดว่าตัวเองหมดลมหายใจอยู่ในอ้อมแขนของเขาแล้ว เขาจึงได้ยอมปล่อยเธอ เขามองดูเธอด้วยสายตาอันลึกซึ้งและยากที่จะเข้าใจ...... “คุณคิดว่าทำแบบนี้แล้วจะแก้ปัญหาได้หรือคะ? พวกเราก็เป็นผู้ใหญ่กันแล้ว คุณช่วยกล้าเผชิญหน้ากับปัญหาหน่อยได้ไหมคะ อย่าหลีกเลี่ยงมันอีกเลย” พูดจบ กู้เหยาก็เม้มปากที่โดนเขากัดซะจนบาดเจ็บ ยังคงใช้สายตาที่อ่อนโยนจ้องมองเขา วันนี้เธอได้พูดความในใจออกมาหมดแล้ว และต้องการคำตอบที่ชัดเจน แต่เขากลับใช้วิธีนี้มาหลบหนีปัญหา ความสุขุมของกู้เหยาและท่าทางการพูดจาที่ไม่แคร์เช่นนี้ทำให้โม่ข่ายชักมีอารมณ์ขึ้นมาบ้าง เขาคิดว่าถึงแม้การแต่งงานระหว่างพวกเขาในครั้งนี้จะไม่ได้เกิดจากความรัก แต่มันก็ไม่น่าจะเปราะบางเช่นนั้น เขาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเธอถึงได้พูดเรื่องการเลิกรากันขึ้นมากะทันหันแบบนี้ “กู้เหยา ดูเหมือนคุณไม่เคยจดจำคำพูดของผมใส่ใจไว้เลยใช่ไหมครับ” เขาทิ้งท้ายอย่างเย็นชา โม่ข่ายหันกลับไปที่ห้องหนังสือ ขณะที่มองเบื้องหลังของเขา กู้เหยาตกตะลึงไปสักพัก คำที่เขาเคยพูดหรือ? สิ่งที่เขาเคยพูดมีอยู่ไม่กี่อย่าง ส่วนใหญ่กู้เหยาก็พอนึกออกได้ เย็นวันที่สองที่เธอย้ายเข้ามา เขาคุยกับเธออยู่นานว่า จากนี้ไปไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นห้ามพูดเรื่องเลิกรากันง่ายๆเด็ดขาด โม่ข่ายคนนี้ไม่ใช่คนที่วู่วามอารมณ์ร้อน เรื่องที่เขาทำนั้นได้ถูกไตร่ตรองมาแล้วเป็นอย่างดี กู้เหยายังลังเลอีกว่า เธอคิดมากไปหรือเปล่านะ? เงาที่เห็นในภาพนั้นคล้ายกับโม่ข่ายมาก จริงๆแล้วไม่ใช่เขาอย่างนั้นหรือ กู้เหยาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วเปิดอินเตอร์เน็ตอีกครั้ง ที่น่าแปลกก็คือข่าวที่เป็นที่นิยมอันดับ 1 ในช่วงเช้า ถึงตอนนี้แทบไม่มีร่องรอยหลงเหลืออยู่เลย จนทำให้กู้เหยารู้สึกว่าเรื่องที่เกิดขึ้นนั้นเป็นเพราะตัวเองคิดไปเองหรือเปล่า ณ เวลานี้ โม่ข่ายที่อยู่ในห้องหนังสือกำลังรับสายเหลียงฮุ่ยอี๋ที่โทรเข้ามา รายงานเรื่องข่าวลืออื้อฉาวของผู้หญิงของเขาให้ฟัง แต่ว่าสถานบันเทิงเซิ่งเทียนนั้นได้กำจัดเรื่องนี้ออกไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เขาควรจะจัดการกับผู้หญิงคนนั้นไม่ให้ก่อเรื่องเสียแต่เนิ่นๆ เขาเลยถูกยัยนั่นเล่นงานเอาโดยไม่ทันตั้งตัว แต่ว่าตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมกู้เหยาถึงได้พูดถึงเรื่องนั้นออกมา เมื่อครู่อารมณ์ยังคงขุ่นข้องหมองใจ แต่ว่าตอนนี้ผ่อนคลายลงได้มากแล้ว ขณะที่กู้เหยากำลังลังเลว่าจะทำอย่างไรต่อดี โม่ข่ายก็เดินออกมาจากห้องหนังสือ พร้อมใบหน้าหล่อเหลาที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม มองดูกู้เหยาที่กำลังสับสน เขาเอ่ยขึ้นว่า “เป็นเพราะคุณเห็นข่าวเมื่อเช้านี้ใช่ไหมครับ?” กู้เหยาพยักหน้า เขาจึงยิ้ม “คุณคิดว่าผู้ชายในภาพนั้นเป็นผม?” กู้เหยา “ไม่ใช่หรือคะ?” โม่ข่ายเดินเข้ามาที่ข้างกายเธอ กระชับกอดเธอไว้ในอ้อมแขน “คุณยังจำได้ไหมที่ผมเคยเล่าถึงน้องสาวที่นิสัยงี่เง่าคนนั้น?” กู้เหยาจำได้แน่นอน เธอยังจำได้ด้วยว่าตอนที่โม่ข่ายเล่าให้ฟังเรื่องน้องสาวที่พูดไม่รู้เรื่องคนนั้น เขาใช้ความอดทนมากแค่ไหน ดูแล้วเขาคงปวดหัวกับเธออยู่ไม่น้อย คิดถึงตรงนี้ กู้เหยาเอ่ยขึ้นทันที “คุณหมายความว่าเด็กผู้หญิงที่ชื่อ Polaris คนนั้นเป็นน้องสาวคุณเองหรือคะ?” “ถ้าอย่างนั้นผมเข้าใจแล้วว่าที่วันนี้คุณหาเรื่องผมก็เพราะความอิจฉานั่นเอง?” โม่ข่ายไม่ได้ตอบคำถามแต่ถามเธอกลับ ส่งยิ้มเล็กน้อยพร้อมสายตา กู้เหยา “......” เอ่อ...... กู้เหยารู้สึกว่าขายหน้าแย่แล้ว ยังไม่ทันจะสืบให้แน่ชัดก็โวยวายใส่โม่ข่ายอยู่ตั้งนาน นี่มันห่างไกลจากมาตรฐานของภรรยาที่ดีมากเหลือเกิน โม่ข่ายยิ้มออกมาด้วยท่าทางขุ่นมัว “ถ้างั้นคุณยังจะโกรธผมอยู่อีกไหมครับ?” กู้เหยาไม่ได้พูดอะไรอีก ได้แต่ซบอยู่ในอ้อมกอดของเขาอย่างมีความสุข ฟังเสียงหัวใจเต้นอย่างสงบของเขา แล้วเอื้อมมือออกไปกอดเอวของเขาเอาไว้อย่างทะนุถนอม โม่ข่ายก้มหน้า ยื่นมือเชยคางของเธอขึ้น ให้เธอค่อยๆเงยหน้า “มองตาผมแล้วตอบผมมาสิครับ” ลมหายใจอันอบอุ่นของเขาพ่นกระจายลงบนหน้าเธอ ใบหน้าอันละเอียดอ่อนของกู้เหยาแดงขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว ตอบเสียงเบาว่า “ฉันไม่โกรธคุณคะ” “อืม?” “ฉันก็แค่เสียใจ” โม่ข่ายเข้าใจเธอ เพราะว่าเธอเคยเจอประสบการณ์ที่เลวร้ายมาก่อน ในใจต้องรู้สึกสงสัยและหวาดกลัวเป็นของธรรมดา เขาก้มลงจุมพิตเธออีกครั้ง แตกต่างจากท่าทีอันแข็งกร้าวเมื่อครู่โดยสิ้นเชิง ครั้งนี้จูบของเขาช่างอ่อนโยน จิบที่ริมฝีปากของเธอเบาๆ ราวกับกำลังลิ้มลองรสชาติที่เป็นเอกลักษณ์ของเธอ กู้เหยาไม่หลบหนีอีกต่อไป เรียนรู้การเคลื่อนไหวที่เขาจูบเธอแล้วตอบสนองเขากลับไป เมื่อจูบไปเรื่อยๆ มืออันใหญ่โตของโม่ข่ายก็เริ่มที่จะล้วงเข้าไปในเสื้อผ้าของเธอ เพื่อสำรวจรูปร่างของเธออย่างอ่อนโยน กู้เหยาแข็งทื่อไปทั้งตัว เธอรีบหยุดมือของเขาไว้ตามสัญชาตญาณ ใบหน้าแดงขึ้นด้วยความเขินอาย “ฉัน......” โม่ข่ายจึงไม่รุกต่อ ยื่นมือไปลูบหัวเธอ “ไม่ต้องกลัวหรอกครับ ผมเคยพูดไว้ว่าอย่างไร ผมจำได้” “ฉันไม่ได้” กู้เหยาตอบเสียงเบา เขาเคยบอกไว้ว่าจะไม่บังคับเธอให้ทำในสิ่งที่ไม่เต็มใจ แต่ว่าไม่ใช่ว่าเธอไม่ยินดี แต่ว่าเธอรู้สึกกังวลและหวาดกลัว กู้เหยาพูดจาด้วยท่าทางอึกๆอักๆเหมือนว่าอึดอัด แต่ว่าท่าทางยังคงความน่ารักไว้ เห็นแล้วโม่ข่ายรู้สึกอยากจะกินเธอซะจริงๆ เขายิ้มไปพลางเอ่ยถาม “คุณไม่ได้อะไรครับ?” “พรุ่งนี้ฉันยังต้องไปทำงาน ขอตัวไปพักผ่อนก่อนนะคะ” กู้เหยาซี้ซั้วหาเหตุผลเพื่อจะหลบหนี ผู้ชายอย่างโม่ข่ายนี้ปกติก็มีเสน่ห์ดึงดูดมากพอแล้ว เวลาที่เขาอ่อนโยนแทบจะทำให้ใครคนนั้นอดใจไม่ไหว ในเมื่อยังไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับเขาอย่างตรงไปตรงมา กู้เหยาคิดว่าอยู่ให้ห่างจากเขาไว้ปลอดภัยที่สุด ไม่อย่างนั้นอาจจะถูกเขมือบเข้าเมื่อไหร่ก็ไม่รู้