ตอนที่ 44 เล็กเกินไป

ต๭นที่ 44 เล็กเกินไป “ใช่คะ ฉันเอง” คนที่เข้ามาทักทายส่งยิ้มให้ เธอเดินเข้ามาหาหม่าตันน่าด้วยท่าทีสบายๆ ใช้มือหยิบผ้าพันคอราคาแพงขึ้นมาจากโต๊ะ พูดด้วยน้ำเสียงผิดหวังงว่า “ผ้าพันคอสวยขนาดนี้ สวีย่าวอั้ยไม่ต้องการ น่าเสียดายแย่เลย” ผู้หญิงคนนั้นพูดไปพลางใช้ผ้าพันคอพันรอบคอตัวเอง ยิ้มพลางกล่าวว่า “ดูสิคะ เหมาะสมกับฉันมากเลยนะเนี่ยะ” หม่าตันน่ามองดูเธอด้วยท่าทางเหม่อลอย ผ้าพันคอสีแดงสดอยู่ที่คอของผู้หญิงที่เข้ามาทัก ราวกับเปลวเพลิง ส่งประกายวิบวับจนแสบตา เช่นเดียวกับเปลวไฟในที่มืด...... บางทีนี่อาจจะเป็นโอกาสเดียวที่จะทำลายกู้เหยาลงได้ เธอจำต้องคว้ามันไว้ให้ได้ ดังนั้นเธอจึงเอ่ยว่า “ทำไมเธอถึงอยากจะช่วยฉันล่ะ?” ผู้หญิงคนนั้นหมุนผ้าพันคอที่คอของเธอด้วยท่าทีอันสง่างาม ยิ้มตามธรรมชาติพลางกล่าวว่า “เพราะว่าฉันชอบผ้าพันคอผืนนี้ยังไงล่ะ” หม่าตันน่าอึ้งๆ เธออยากจะถามให้กระจ่าง จึงหยุดฟังผู้หญิงคนนั้นพูดต่อ “ของที่มีอยู่ในมือของเธอ ฉันก็เคยได้ยินมาเหมือนกัน แต่ว่าถ้าส่งผ่านอีเมล์ก็คงสืบได้ง่ายว่าใครเป็นคนอยู่เบื้องหลัง สวีย่าวอั้ยไม่ทำอย่างนั้นแน่ แต่ว่าฉันมีวิธีอื่นที่ดีกว่า” เมื่อได้ยินว่าผู้หญิงคนนั้นมีวิธีที่ดีกว่า หม่าตันน่าตัดความกังวลในใจเธอออกไปได้ทันที รีบถามต่อว่า “วิธีไหนหรือ?” “เธอไปหาคนคนหนึ่ง” ผู้หญิงคนนั้นหยิบนามบัตรใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋าส่งให้หม่าตันน่า “ขอเพียงเธอนัดพบเขา เขาจะบอกเธอว่าต้องทำอย่างไร” “ได้” หม่าตันน่ารับนามบัตรใบนั้นมาด้วยความระมัดระวัง รู้สึกว่านามบัตรใบนั้นมีความสำคัญมาก เธอจ้องมองมันอย่างตื่นเต้น.....ราวกับเห็นดาบคมกริบแทงลงไปที่หน้าอกของกู้เหยา ...... ช่วงนี้กู้เหยางานไม่ค่อยยุ่ง หลังจากอาบน้ำแล้วจึงเข้านอนแต่หัววัน แต่ว่าเธอยังคงนอนไม่หลับอยู่บนเตียง จึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดwe chatไปหาหลินเช่นเช่นที่อยู่ไกลถึงอเมริกา นิ้วเรียวยาวของเธอจิ้มลงไปที่หน้าจอโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว ประโยคหนึ่งพิมพ์ออกมาอย่างรวดเร็ว “เช่นเช่น อยู่ที่อเมริกาเป็นอย่างไรบ้างจ้ะ?” หลังจากส่งข้อความออกไป ทางนั้นรีบตอบกลับมาทันที “สนุกดี อาหารก็อร่อย แถมตอนกลางคืนผู้ชายยังทำกิจกรรมระหว่างชายหญิงด้วยกันทุกคืนเลย เธอว่าฉันจะมีความสุขไหมล่ะ?” กู้เหยารู้สึกอึดอัด หลินเช่นเช่นผู้หญิงคนนี้จะมีความละอายแบบผู้หญิงบ้างได้ไหมเนี่ย? เรื่องบนเตียงก็พูดออกมาได้เต็มปากเต็มคำ คงจะมีแต่เพียงหลินเช่นเช่นคนเดียวละมั้งที่กล้าทำแบบนี้ กู้เหยายังไม่ทันได้ตอบอะไร ก็ได้รับข้อความจากหลินเช่นเช่นมาอีกว่า “เหยาเหยา เธอนอนกับผู้ชายที่บ้านหรือยัง?” กู้เหยาเหงื่อตก เธอจะบอกว่ายังได้ไหมนะ? ถ้าเกิดว่าพูดออกไปแล้ว จะต้องโดนหลินเช่นเช่นสวดยับแน่ ไม่เพียงแค่นั้น ไม่แน่ใจว่าเธอจะวิพากษ์วิจารณ์ว่าโม่ข่ายผิดปกติตรงไหนหรือเปล่าด้วย คิดไปคิดมา กู้เหยาจึงตอบไปว่า “สิ่งที่ควรทำก็ทำไปแล้วจ้ะ” เห็นได้ชัดว่าอีกซีกโลกหนึ่งไกลขนาดนนั้น แต่ว่ากู้เหยากลับรู้สึกว่าที่ตัวเองพูดโกหกออกไป หลินเช่นเช่นน่าจะรู้ จึงรีบซ่อนตัวไว้ใต้ผ้าห่ม เมื่อเธอส่งข้อความออกไปแล้ว หลินเช่นเช่นส่งข้อความเสียงกลับมาทันที “เหยาเหยา บอกฉันมาเดี๋ยวนี้นะ ครั้งแรกเธอรู้สึกอย่างไรบ้าง? เขาสนใจแต่ตัวเอง หรือว่าเขาสนใจแต่ความรู้สึกของเธอ จนลืมนึกถึงตัวเองล่ะ” กู้เหยาได้ยินดังนั้นหน้าแดงใจเต้นรัว หลินเช่นเช่นยัยนี่ดูเหมือนเป็นคนหน้าไม่อายจริงๆ ทำไมพอเอ่ยปากทีไรต้องพูดเรื่องทะลึ่งทุกที กู้เหยาอายจนไม่กล้าตอบ หลินเช่นเช่นที่อยู่ทางนั้นราวกับส่งระเบิดมาให้ ข้อความต่อเนื่องดังมาติดๆ “กู้เหยา ฉันจะบอกเธอให้นะ ผู้ชายเบื่อที่สุดก็ผู้หญิงที่เอาแต่นอนแข็งทื่อเป็นปลาตายอยู่บนเตียง ดังนั้นตอนที่พวกเธอทำเรื่องนั้นกัน เธอจะต้องเป็นฝ่ายรุกบ้าง” “อัยยะ ฉันลืมไปว่าเธอไม่เคยมีประสบการณ์ด้านนี้มาก่อน ถ้างั้นฉันจะบอกเธอให้ เธอห้ามเงียบเสียงเด็ดขาด ตอนที่ควรจะร้องก็ร้องให้ดังๆ ไม่ต้องอาย ผู้ชายชอบก็ตอนนี้แหละ” “เหยาเหยา ร้องอย่างเดียวก็ไม่พอนะ เธอต้องชมเชยเขาด้วย เหมือนกับเฉิงซวี่หยางที่บ้านฉันเนี่ย ฉันยิ่งชมเขา เขาก็ยิ่งหึกเหิมใหญ่ เล่นเอาฉันหมดแรงไปเลยล่ะ” กู้เหยาชักจะทนไม่ไหว เริ่มปาดเหงื่อ เธออยากรู้ว่าในสมองของหลินเช่นเช่นตกลงมีอะไรอยู่บ้าง? แต่ว่าเธอตอบโกหกไปแค่ประโยคเดียว ทางนั้นตอบกลับมาเป็นชุด ข้อความเสียงจากหลินเช่นเช่นยังคงส่งมาต่อเนื่อง “เหยาเหยา รีบตอบฉันมาสิ เร็วเข้า บอกฉันสิว่าความรู้สึกครั้งแรกเป็นอย่างไรบ้าง?” กู้เหยา “......” กู้เหยาไม่พูดอะไร หลินเช่นเช่นเริ่มยิงปืนใหญ่มาอีกครั้ง “อัยยะ เธอน่าจะผ่านความรู้สึกครั้งแรกมานานแล้วมั้ง จนจำไม่ได้ว่าตัวเองรู้สึกอย่างไร แล้วจะถามไปทำไมละเนี่ย” “เออนี่ ผู้ชายของเธอเขาสวมถุงยางด้วยไหม? ถ้าเขาสวมละก็ เขาใส่ไซต์อะไรน่ะ? เธอบอกฉันมาสิ ฉันจะได้ซื้อจากที่นี่กลับไปให้สักกล่อง ต่อไปเธอจะได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข” ได้ยินชัดเจนแบบนั้น กู้เหยาอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี แต่ว่าคนทางโน้นกลับไม่รู้ตัว ยังคงเจื้อยแจ้วไม่หยุดหย่อน กู้เหยาแต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยรู้เลยว่าถุงยางอนามัยแบ่งเป็นขนาด ดังนั้นจึงค่อยๆพิมพ์ตัวอักษร “มีแบ่งตามขนาดด้วยหรือ?” หลินเช่นเช่นจึงเริ่มโวยวายกลับมาอีก “เหยาเหยา ผู้ชายบางคนก็ไม่ชอบใช้ถุงยาง เพราะรู้สึกว่ามันไม่ได้รับความรู้สึกอย่างเต็มที่ แต่ว่าเธอโตขนาดนี้แล้ว ได้เวลาพอเหมาะพอดี ถ้าเกิดตั้งท้องขึ้นมาจะยอมคลอดหรือไม่ล่ะ?” กู้เหยาได้แต่นิ่งเงียบ หลินเช่นเช่นจึงพูดต่อว่า “ถ้าเกิดตั้งท้องแล้ว คลอดลูก ชีวิตนี้ของเธอก็ต้องทุ่มเทให้กับลูกเพียงอย่างเดียว ถ้าเกิดไม่คลอด ทำแท้งเป็นเรื่องที่น่าเจ็บปวดมากนะสำหรับผู้หญิงเราน่ะ” ความจริงเรื่องคลอดลูก กู้เหยายังไม่เคยคิดถึงมาก่อน เพราะว่าความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับโม่ข่ายยังไม่ได้พัฒนาไปไกลถึงขั้นนั้น แต่ว่า ถ้าอีกหน่อยเธอได้มีโอกาสตั้งท้องกับโม่ข่ายแล้วละก็ เธอคิดทบทวนดูแล้ว เธอคงจะคลอดออกมา ผู้ชายอย่างโม่ข่ายคงจะอบรมสั่งสอนลูกได้ดีเหมือนกับตัวเขาเอง ถ้าเกิดว่าคลอดออกมาเป็นเด็กผู้ชายละก็ คงจะเติบโตออกมาได้เหมือนเขายิ่งเป็นการดี ทันใดนั้นเธอเพิ่งรู้ตัวว่ากำลังคิดอะไรอยู่ กู้เหยารีบเงยหน้าขึ้นพลางมองไปที่ประตู กังวลว่าโม่ข่ายจะเข้ามากะทันหัน แล้วจับได้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ หลินเช่นเช่นส่งข้อความเสียงมาอีก “รีบบอกฉันมาเดี๋ยวนี้ ฉันจะได้ไปซื้อตอนที่ออกไปช้อปปิ้ง จะได้เปรียบเทียบดูด้วยว่าผู้ชายของเธอและผู้ชายของฉันใช้ขนาดเดียวกันไหม.....” หลินเช่นเช่นคนนี้เป็นคนปากไวใจเร็ว แค่เพียงเอ่ยปากก็อยากจะรีบทำแล้ว กู้เหยานึกภาพว่าหลินเช่นเช่นส่งกล่องถุงยางอนามัยขนาดใหญ่มาให้เธอกล่องหนึ่ง นึกถึงฉากอันน่าสะพรึงกลัวนั้นแล้ว กู้เหยารีบส่ายหน้า แล้วส่งข้อความเสียงกลับไปว่า “เช่นเช่น เธออย่าลำบากเลย ฉันซื้อเองก็ได้” หลินเช่นเช่น “ฉันจะบอกเธอให้ เธอกลัวว่าฉันจะรู้ขนาดของผู้ชายเธอหรือไงยะ.....” ประโยคนี้ยังไม่ทันฟังจบ กู้เหยาได้ยินเสียงเปิดประตูเข้ามา เธอตกใจจนรีบออกจากโปรแกรมwe chatทันที ร่างแข็งทื่อนอนอยู่ใต้ผ้าห่ม โม่ข่ายเดินเข้ามา นอนลงข้างๆเธอ พลางกล่าวว่า “อะไรคือขนาดเท่าไหร่?” “ไม่ ไม่มีอะไรคะ.....” กู้เหยาเขินจนพูดไม่ถูก เธอบอกโม่ข่ายไม่ได้ว่า เพื่อนรักของเธอถามว่าขนาดของเขาใหญ่เล็กแค่ไหน