ตอนที่ 45 คิดเพ้อเจ้อไปเอง

ต๭นที่ 45 คิดเพ้อเจ้อไปเอง กู้เหยาค่อยๆหันไปแอบมองโม่ข่าย เขาสวมชุดคลุมนอนสีขาวตัวหนึ่ง ผูกสายคาดเอวไว้หลวมๆ เผยให้เห็นช่องว่างตรงหน้าอก ผิวสีข้าวสาลีดิบบริเวณนั้น ไม่รู้ว่าข้างในชุดนอนไม่ได้ใส่อะไรเลยหรือเปล่า? ขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น กู้เหยาน้ำลายสอ พลางกลืนน้ำลายลงไปดังเอื้อก “เป็นอะไรหรือเปล่าครับ?” เห็นสายตากู้เหยามองเขาอย่างพินิจพิจาณา โม่ข่ายเลิกคิ้ว ถามด้วยอารมณ์ขัน ได้ยินน้ำเสียงอันนุ่มนวลเซ๊กซี่ของโม่ข่ายดังเข้าไปในหูของกู้เหยา ทำให้เธอตื่นจากภาพจินตนาการที่มีเสน่ห์น่าดึงดูดในสมอง กู้เหยารู้สึกตกใจเมื่อเห็นโม่ข่ายสมบูรณ์แบบดังภาพวาด ณ เวลานี้ใบหน้าร้อนผ่าวดังถูกไฟเผา เธอรู้สึกว่าตัวเองไม่อยากเจอหน้าใคร รีบหันหลังกลับ พลางกล่าวว่า “ฉันนอนก่อนนะคะ” โม่ข่ายกระเถิบชิดข้างๆกู้เหยา ยื่นมือออกไปสำรวจที่หน้าผากของเธอ แล้วเอาศีรษะของเธอประเมินกับของเขา “หน้าแดงขนาดนี้ หน้าผากร้อนระอุ ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่าครับ?” โม่ข่ายเข้ามาใกล้มาก เขาไม่ได้สวมแว่นตา แสดงออกทางสีหน้าได้อย่างอ่อนโยนมาก สายตาลึกซึ้งและซับซ้อน แตกต่างจากเมื่อตอนกลางวันโดยสิ้นเชิง เมื่อเห็นกู้เหยาหัวใจเต้นเร็วขึ้นและหน้าร้อนผ่าว ในใจเริ่มจินตนาการออกไปไกล เธอรีบส่ายหน้า ในใจบ่นว่าหลินเช่นเช่น โทษหล่อนที่พูดเรื่องบนเตียงกับเธอมากเกินไป ทำให้เธอเสียคน เห็นกู้เหยามี่ท่าทีแปลกๆ โม่ข่ายรู้สึกกังวลใจ “กู้เหยา?” “ฉันไม่เป็นไรคะ ดึกมากแล้ว คุณก็รีบนอนเถอะคะ” กู้เหยารู้สึกว่าน้ำเสียงของโม่ข่ายนั้นไพเราะน่าฟังมาโดยตลอด โดยเฉพาะตอนที่เรียกชื่อของเธอ วันนี้กลับหวังว่าเขาจะไม่เรียกชื่อเธอด้วยน้ำเสียงแบบนั้นอีก แน่นอนเขาไม่รู้ตัวเลย ถ้าหากได้ยินเขาเรียกชื่อเธอด้วยน้ำเสียงแบบนั้นอีกละก็ เธอจะต้องทำบาปแน่ ในใจคิดถึงเรื่องชั่วร้าย ยังไงซะโม่ข่ายก็เป็นสามีที่ถูกต้องตามกฎหมายแล้ว เอาล่ะเป็นไงเป็นกัน กู้เหยาเพิ่งรู้สึกตัวว่าตัวเองกำลังคิดเรื่องชั่วร้ายอยู่ พอได้แล้ว พอเถอะ ต้องเป็นเพราะหลินเช่นเช่นแน่ๆที่ร่ายมนต์ใส่เธอ ตัวเธอเองไม่มีทางคิดเรื่องแบบนี้ได้หรอก เห็นกู้เหยาส่ายหน้าอีกครั้ง พลางบ่นพึมพำเล็กน้อย โม่ข่ายรู้สึกว่ามันน่าขัน “กู้เหยา ทำไมคุณ......” “ฉันไม่เป็นไรคะ ฉันไม่เป็นไรจริงๆ ฉันไม่ได้คิดอะไรเลยคะ คุณอย่าพูดเพ้อเจ้อ” โม่ข่ายยังไม่ทันพูดจบ กู้เหยาละล่ำละลักแก้ตัวออกมาเป็นชุด ยิ่งทำให้โม่ข่ายสงสัยมากขึ้นไปอีก และไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ เมื่อเห็นกู้เหยาเอาผ้าห่อพันรอบตัวเอาไว้แน่น โม่ข่ายจึงสายหน้า ถอนหายใจอย่างเงียบๆ กู้เหยาซ่อนตัวอยู่ในผ้าห่ม ค่อยขยับตัวมาริมเตียง ใช้ช่วงเวลาที่โม่ข่ายไม่ทันสังเกตทิ้งระยะห่างเอาไว้ ไม่เช่นนั้นเขาอาจจะควบคุมตัวเองไว้ไม่ได้ ใครจะไปรู้ แค่ขยับเพียงเล็กน้อย แขนอันยาวของโม่ข่ายก็ดึงเธอกลับเข้ามาไว้ในอ้อมแขนของเขา “นอนดีๆสิครับ” เอิ่ม...... กู้เหยาไม่เพียงแต่ไม่กล้าขยับเขยื้อน ยังหายใจด้วยความระมัดระวัง นอนพิงหน้าอกโม่ข่ายตัวแข็งทื่อ ใบหน้าแนบอยู่บนหน้าอกที่เปลือกเปล่าของเขา รู้สึกได้ถึงอุณหภูมิอันร้อนผ่าวในตัวเขาอย่างชัดเจน ในห้องเงียบสงัดลงชั่วครู่ เงียบจนกู้เหยาสามารถได้ยินเสียงลมหายใจที่เริ่มถี่ขึ้นของโม่ข่ายอย่างชัดเจนและเสียงหัวใจที่เต้นแรงขึ้นด้วย กู้เหยาคิดอะไรขึ้นได้ จึงเริ่มขยับ เงยหน้ามองเขา แว่บแรกที่เห็นเหมือนมีความร้อนดังไฟที่ลำคอของเขา ความร้อนที่ราวกับจะเผาเธอให้มอดไหม้ “โม่ข่าย......” ไม่รู้เหมือนกันว่าความกล้านั้นมาจากไหน เธอยื่นมืออันเรียวยาวออกไปเขย่าใบหน้าอันหล่อเหลาราวกับรูปแกะสลักที่สมบูรณ์แบบ “อยู่นิ่งๆ อย่าขยับ!” โม่ข่ายหยุดมือของเธอไว้ น้ำเสียงที่พูดออกมานั้นแหบแห้งราวกับว่าเขาเจ็บคอ “โม่ข่าย ที่จริง......” กู้เหยายังพูดไม่ทันจบ โม่ข่ายก็ผลักเธอออกไป พลิกตัวลุกขึ้นจากเตียงออกจากห้องไป กู้เหยามองดูเบื้องหลังโม่ข่ายที่รีบลุกเดินออกไป เธอจึงพึมพำประโยคที่ต้องการพูดออกมาให้จบ “ที่จริงฉันยินดีคะ” แต่โม่ข่ายที่ไม่เข้าใจความคิดของเธอออกไปที่ห้องอาบน้ำแล้ว เปิดก๊อกน้ำเย็น ยืนอาบน้ำใต้ฝักบัว ถึงแม้เมืองเจียงเป่ยจะอยู่ทางตอนใต้ของประเทศ ในฤดูใบไม้ผลิอากาศไม่ได้หนาวเย็นแบบทางตอนเหนือ แต่ว่าการอาบน้ำเย็นในตอนดึกๆ เป็นการกระทำที่กล้าหาญมาก ร่างกายที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำเย็น ในสมองของโม่ข่ายคิดถึงแต่ภาพของกู้เหยาที่เขินอาย ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่าน้ำที่อาบอยู่ตอนนี้ยังเย็นไม่พอ เขาแทบจะอยากวิ่งลงไปในบ่อน้ำเย็น ความจริงมีวิธีการแก้ไขที่ดีกว่านั้น ก็คือกลับเข้าไปในห้อง ให้กู้เหยาช่วยดับไฟที่เริ่มต้นมาจากตัวเธอ แต่ว่าโม่ข่ายไม่อยากทำแบบนั้น ถึงแม้กู้เหยาจะเป็นภรรยาของเขา เขาจะทำกับเธอก็ได้ แต่ว่าเขาเคารพการตัดสินใจของเธอ ขอเพียงเธอไม่ยอมตอบรับยินดี เขาก็ไม่สามารถบังคับเธอได้ เขาอาบน้ำอยู่นาน หลังจากที่ความร้อนในร่างกายค่อยๆลดน้อยลง โม่ข่ายเดินมาที่ระเบียงห้องรับแขก จุดบุหรี่มวนหนึ่งแล้วสูบอย่างต่อเนื่อง โม่ข่ายไม่รู้ว่าทำไมคนที่สามารถสะกดกลั้นอารมณ์ในเรื่องแบบนี้ได้ดีอย่างเขา ถึงได้ควบคุมตัวเองไม่อยู่ต่อหน้ากู้เหยา เมื่อสูบมวนหนึ่งหมด โม่ข่ายก็จุดอีกมวนหนึ่งต่อ เพียงครู่เดียว ในที่เขี่ยบุหรี่ก็เต็มไปด้วยก้นบุหรี่มากมาย บางที อาจเป็นเพราะว่ากู้เหยาเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของเขาและมีตัวตนอยู่ที่นี่ ดังนั้นเวลาเขาเจอเธอจึงมีปฏิกิริยาแบบนั้น คิดไปคิดมาแล้ว โม่ข่ายจึงได้ข้อสรุปแบบนี้ เมื่อสูบบุหรี่เสร็จแล้ว โม่ข่ายก็เข้าไปบ้วนปากในห้องน้ำอยู่หลายครั้ง จนกลิ่นบุหรี่จางไปจึงได้กลับเข้าไปในห้อง ในห้องนอน กู้เหยาหลับไปแล้ว ลมหายใจของเธอช้าสม่ำเสมอ ใบหน้าที่สวยงามมีสีแดงระเรื่อปนอยู่ ดูแล้วช่างน่ารักและอบอุ่น เธอช่างดีจริงๆ จุดไฟในตัวเขาขึ้นมาแล้วตัวเองก็หลับสบาย ปล่อยให้เขาต้องไปอาบน้ำเย็นอยู่ราวครึ่งชั่วโมง ทันใดนั้น โม่ข่ายรู้สึกหมั่นไส้อยากจะปลุกเธอที่เป็นตัวต้นเหตุขึ้นมา แล้วให้ไปอาบน้ำเย็นกลางดึกบ้าง แต่ว่าเขาไม่เพียงแต่ไม่ปลุกเธอให้ตื่นขึ้นมาอาบน้ำ แต่กลับนอนลงไปที่ข้างๆเธอ พลางดึงเธอเข้ามาไว้ในอ้อมกอดแล้วเข้านอน ค่ำคืนนี้ โม่ข่ายแทบจะไม่ได้นอนเลยทั้งคืน กู้เหยาเองกลับนอนได้หลับสนิท แถมยังฝันดีอีกด้วย เมื่อตื่นขึ้นมาเธอนึกถึงเรื่องราวในฝันอันแสนหวาน กู้เหยาเงยหน้าขึ้นมองไปที่กระจกริมระเบียง เห็นแต่เหมียนเหมียนอยู่ที่นั่น ไม่เห็นแม้แต่เงาของโม่ข่าย ทุกเช้าคนที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ตรงนั้น หายไปไหนแล้วนะ? กู้เหยาหันกลับมาด้วยความสงสัย จึงเห็นว่ามีคนคนหนึ่งยังนอนอยู่ข้างๆเธอ เขาหลับตาอยู่ ใบหน้าสีแดง ลมหายใจถี่ พวกเขาแต่งงานกันมานานขนาดนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่กู้เหยาตื่นแล้วโม่ข่ายยังคงนอนหลับอยู่ ผู้ชายแบบโม่ข่ายนี้ราวกับเป็นนาฬิกาที่มีชีวิต ทุกวันเขาจะตื่นนอนและเข้านอนตรงเวลามาก แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยเปลี่ยนแปลง หรือว่าโม่ข่ายไม่สบาย? เมื่อคิดว่าโม่ข่ายอาจจะป่วย กู้เหยาจึงรีบเอามือแตะหน้าผากของเขา เมื่อแตะลงไปแล้วตัวร้อนจี๋ เธอรีบชักมือกลับทันที “โม่ข่าย ตื่นเถอะคะ รีบตื่นเร็วเข้า......” กู้เหยาตบหน้าเขาเบาๆ เห็นเขาไม่ตอบสนองอะไร จึงเพิ่มแรงลงไปอีก