ตอนที่ 46 ผลที่ตามมาของการอาบน้ำเย็น

ต๭นที่ 46 ผลที่ตามมาของการอาบน้ำเย็น เนื่องจากในใจรู้สึกกังวล กู้เหยาไม่ทันได้ควบคุมการออกแรง การตีครั้งนี้จึงออกแรงไปมากเกิน เสียงดังเพี้ยะ กู้เหยาถึงรู้ว่าตัวเองออกแรงมากเกินไปจนทำให้เขาเจ็บ “กู้เหยา?” โม่ข่ายค่อยๆลืมตาขึ้นมา น้ำเสียงทุ้มต่ำ นัยน์ตาแดงก่ำ จนดูน่ากลัว “โม่ข่าย คุณเป็นไข้สูงมากเลยคะ คุณรีบลุกขึ้นเถอะ พวกเราไปหาหมอกัน” กู้เหยาประคองแขนของเขาไว้ อยากจะให้เขาลุกขึ้นมา แต่ว่าตัวเขาหนักเหลือเกิน เธอดึงไม่ไหว โม่ข่ายปลายตามองเธอทีหนึ่ง หลับค่อยๆหลับตาลงอีก เผลอหลับไปด้วยอาการเพลียไข้ “โม่ข่าย คุณอย่าเพิ่งนอนเลยคะ นอนต่อไม่ได้แล้ว” กู้เหยาไม่สามารถเคลื่อนไหวเขาได้ด้วยตัวคนเดียว โม่ข่ายยังคงมึนงงอยู่ เธอจึงรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจะโทรหากู้ชีพเบอร์ 120 เธอยังไม่ทันจะกดโทรออกไป ปรากฏว่ามีสายเรียกเข้ามาแทน หน้าจอโทรศัพท์โชว์ชื่อ 3 พยางค์ เหลียงฮุ่ยอี๋ กู้เหยาจำได้ว่าตัวเองไม่เคยบันทึกเบอร์ของเหลียงฮุ่ยอี๋เอาไว้ในโทรศัพท์นี่นา แต่ว่า ไม่มีเวลาให้เธอคิดมากอีกต่อไป รีบรับโทรศัพท์ทันที : “เหลียงฮุ่ยอี๋.....” เหลียงฮุ่ยอี๋ไม่รอจนกู้เหยาพูดจบ ถามอย่างรีบร้อน : “คุณนายโม่คะ ท่านประธานโม่อยู่ข้างๆคุณหรือเปล่าคะ?” ทุกวันตอนเช้าตรู่ โม่ข่ายจะตื่นนอนแต่เช้า สะสางงานเร่งด่วนผ่านการเชื่อมโยงทางไกลข้ามน้ำข้ามทวีป แต่ว่าจนสายป่านนี้ยังไม่เห็นเขา มีเรื่องมากมายที่ยังรอการตัดสินใจของเขาอยู่ เหลียงฮุ่ยอี๋โทรหาโทรศัพท์ที่ใช้ในเวลางานของโม่ข่ายและโทรศัพท์ส่วนตัวต่างก็อยู่ในสถานะปิดเครื่อง ในเมื่อติดต่อโม่ข่ายไม่ได้เธอจึงต้องโทรหากู้เหยาแทน “ผู้ช่วยเหลียงคะ คุณโทรมาก็ดีแล้ว โม่ข่ายมีไข้ขึ้นสูง อาการน่าเป็นห่วงมากเลยคะ ฉันคิดว่าจะโทรหา 120 ให้มาช่วย” ในสถานการณ์ฉุกเฉินแบบนี้ กู้เหยายังสามารถควบคุมอารมณ์อธิบายให้กับปลายสายฟังได้อย่างชัดเจน “คุณนายโม่คะ คุณไม่ต้องโทรหา 120 หรอกคะ ฉันจะรีบพาคนไปหาเดี๋ยวนี้เลย” พูดจบ เหลียงฮุ่ยอี๋ก็รีบวางสายไป กู้เหยาเอาโทรศัพท์วางลงข้างๆ รีบลุกจากเตียงไปที่ห้องครัว เปิดตู้เย็นเอาน้ำแข็งใส่ในผ้าขนหนูประคบวางให้โม่ข่าย หวังว่าจะทุเลาไข้ของเขาลงได้บ้าง เมื่อกลับถึงห้อง เสียงโทรศัพท์ดังสนั่น กู้เหยาหยิบขึ้นมาดู ปรากฏว่าเป็นเหลียงฮุ่ยอี๋โทรกลับมาอีก เธอรีบรับสายทันที : “คุณนายโม่ ประธานโม่แพ้ยาเพนิซิลินนะคะ อย่าให้เขาทานยาชนิดนี้” กู้เหยาพยักหน้าตอบรับ : “คะ” ปลายทางวางไปอีกครั้ง เหลียงฮุ่ยอี๋แสดงกิริยาที่ไม่ค่อยน่าพอใจเท่าไรนัก แต่ว่ากู้เหยาไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก กู้เหยาเอามือข้างหนึ่งหยิบผ้าขนหนูวางไว้บนหน้าผากโม่ข่าย อีกมือหนึ่งจับแขนของเขาไว้ : “โม่ข่าย คุณรู้สึกดีขึ้นบ้างไหมคะ?” เธอรู้อยู่แล้วว่าเขาไม่ได้ยินที่เธอพูด แต่ในใจลึกๆกู้เหยาหวังว่าเขาจะพอได้สติตอบกลับเธอบ้างสักคำ ผ่านไปสักพัก กู้เหยาหยิบถุงประคบเย็นออก แล้วเอนตัวลงไป เอาหน้าผากของเธอแนบกับของเขา อุณหภูมิที่ร้อนผ่าวส่งผ่านออกมาจากใต้ชั้นผิวหนัง เธอทำอย่างนั้นอยู่สักพักจนไม่อยากถอยห่าง เป็นครั้งแรกที่กู้เหยาใกล้ชิดเขาขนาดนี้ พินิจพิจารณาดูเขาใกล้ๆ เขาเป็นคนที่มีหน้าตาดีจริงๆ รูปรสกลิ่นเสียงสัมผัสต่างสมบูรณ์แบบราวกับงานศิลปะชิ้นเอกที่ควรค่าแก่การยกย่องตามกาลเวลา ทุกตารางนิ้วเต็มไปด้วยความสง่างามและสุขุม แลดูเป็นธรรมชาติควรค่าแก่การทะนุถนอม ทำไมเขาถึงได้รูปร่างหน้าตาดีถึงขนาดนี้นะ? แม้ยามหลับตา ก็ทำให้คนสั่นสะท้านได้ เพราะกู้เหยามองดูเขาอย่างตั้งอกตั้งใจมากเกินไป จนแม้แต่โม่ข่ายลืมตาแล้ว เธอก็ยังไม่รู้ตัว โม่ข่ายไม่รู้ลืมตาขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ พอลืมตาได้ ก็พลันเห็นกู้เหยากำลังทำท่าสำรวจตรวจสอบเขาอยู่ เขาอดไม่ได้ที่จะส่งเสียง : “ดูพอหรือยังครับ?” เสียงที่ดังขึ้นราวกับเสียงฟ้าร้องทะลุเข้าไปในหูของกู้เหยา เธอหน้าแดงขึ้นทันที หยุดนิ่งไม่กล้าเคลื่อนไหว เธอเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองอยู่ใกล้ชิดโม่ข่ายขนาดไหน ปลายจมูกแทบจะชนกัน อุณหภูมิบนผิวแทบจะเชื่อมกัน ลมหายใจรดซึ่งกันและกัน สายตาของโม่ข่ายในตอนนี้ ถึงแม้จะดูอ่อนโยน แต่กลับเหมือนมีดแทงเข้าไปในหัวใจเธอ “อ้าว” เธอส่งเสียงร้องเบาๆ ผละออกจากเขาอย่างรวดเร็วเหมือนถูกไฟฟ้าช๊อต แต่โม่ข่ายไม่ยอมปล่อยเธอไปง่ายๆ เขาเร็วราวกับเสือกำลังล่าเหยื่อ ใช้มือกดหลังศีรษะของเธอไว้ให้เอนเข้าหาเขา แล้วจูบเธออย่างเร่าร้อน ปฏิกิริยาที่รวดเร็วของเขา ทำให้กู้เหยาไม่ทันได้ตั้งตัว ริมฝีปากของทั้งคู่คลอเคลียกันอย่างดูดดื่ม ณ เวลานี้ดูเหมือนช่างหวานซึ้งเย้ายวนเกินคำบรรยาย ในหัวใจ เหมือนถูกทิ่มแทงให้ตายอีกครั้ง ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน ฝั่งโม่ข่ายจึงยอมปล่อยกู้เหยาที่หายใจแทบไม่ทัน เขาประคองใบหน้าของกู้เหยาด้วยความระมัดระวัง นิ้วมือเรียวยาวสีเนื้อค่อยๆลูบไล้ริมฝีปากที่แดงบวมนั้น แล้วเผยยิ้มเล็กๆออกมา กู้เหยายังคงหอบไม่หยุด เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นเร็วมาก เธอยังไม่ทันได้ลิ้มรสชาติทุกอย่างก็จบลงแบบเฉียบพลัน นัยน์ตาของเธอยังคงเบิกโพลง มองโม่ข่ายอย่างคาดไม่ถึง ริมฝีปากแดงก่ำกำลังจะพูดอะไรสักอย่าง แต่โม่ข่ายกลับเอานิ้ววางไว้บนนั้น “ผมขอพักผ่อนก่อนนะครับ” โม่ข่ายพูดไปยิ้มไป จากนั้นจึงค่อยๆปล่อยกู้เหยาลง แล้วนอนพักผ่อนต่อ กู้เหยาพูดอะไรไม่ออก เห็นท่าทางของโม่ข่ายง่วงขนาดนั้น รู้สึกทั้งอึดอัดและน่าขำ เธอได้แต่ยืนอยู่ตรงนั้นทำอะไรไม่ถูก เวลานี้ มีเสียงกดกริ่งที่หน้าประตู เสียงกริ่งนั้นราวกับระฆังเรียกสติกลับมา ทำให้กู้เหยาที่ยืนนิ่งอยู่ตื่นจากภวังค์ เธอรีบวิ่งไปที่ประตู กลับได้ยินเสียงโม่ข่ายดังมาจากด้านหลังว่า : “ใส่เสื้อคลุมด้วยครับ” กู้เหยาหยุดชะงักหันกลับไป โม่ข่ายยังคงนอนหลับตาทั้งสองข้าง นิ่งเงียบราวกับไม่เคยพูดอะไรเลย กู้เหยาหันกลับไปแบบงงๆ สักพักหนึ่งจึงยกมือขึ้น แตะริมฝีปากที่ยังคงร้อนผ่าวอยู่ของตัวเอง และส่งเสียงที่ตัวเองได้ยินอยู่คนเดียวว่า : “อืม รู้แล้วน่า” เธอมองดูชุดนอนที่ตัวเองใส่อยู่ ไม่น่าให้ใครเห็นจริงๆ เธอจึงหยิบเสื้อคลุมตัวนอกขึ้นมาแล้วรีบไปเปิดประตู กู้เหยามองจากช่องตาแมวออกไป เห็นเหลียงฮุ่ยอี๋และหลิวยองมาถึงแล้ว รีบเปิดประตูให้ เมื่อเปิดประตูออก เหลียงฮุ่ยอี๋และคนที่มาด้วยรีบวิ่งเข้ามา ทุกคนรีบเข้าไปที่ห้องนอนโดยไม่มีใครเอ่ยทักทายกู้เหยาเลย กู้เหยาได้แต่นิ่งอึ้ง รีบตามไปติดๆ เห็นคุณหมอที่มาถึงเอาเข็มฉีดยาฉีดให้กับโม่ข่าย “พวกคุณทำอะไรกันคะ?” คนที่สวมชุดกาวน์เหล่านั้นกู้เหยาไม่รู้จักเลย เมื่อเข้ามาในบ้านได้ก็ตรงเข้าไปฉีดยาโม่ข่ายที่สลบไม่ได้สติ โดยที่เธอห้ามไว้ไม่ทัน เหลียงฮุ่ยอี๋ขวางเธอเอาไว้ : “กู้เหยา พวกเขาเป็นหมอประจำตัวของท่านประธานคะ ดูแลสุขภาพของท่านประธานมาหลายปีแล้ว เขารู้สถานะร่างกายของท่านเป็นอย่างดี คุณอย่าเพิ่งรบกวนการทำงานของพวกเขานะคะ” กู้เหยาไม่ทันได้สังเกตว่าท่าทีของเหลียงฮุ่ยอี๋ที่พูดกับเธอดูเปลี่ยนไป น้ำเสียงของการพูดเย็นชาเล็กน้อย เธอเพียงกังวลถึงความปลอดภัยของโม่ข่าย เห็นคนเหล่านั้นกำลังวุ่นวายกันอยู่ ตัวเองช่วยเหลืออะไรไม่ได้เลย แถมยังถูกคนที่มาช่วยถือเป็นคนนอกอีก ไม่ให้เธอเข้าใกล้ กู้เหยาเม้มปาก ในใจรู้สึกเป็นทุกข์ เห็นแต่ละคนดูเหมือนจะใกล้ชิดโม่ข่ายมานานหลายปี ทุกคนต่างก็เข้าใจเขา แต่ว่าตัวเธอเองซึ่งเป็นภรรยาของโม่ข่าย กลับไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลย หลังจากฉีดยาให้เขาเข็มหนึ่งแล้ว คุณหมอ 2- 3คนก็เอาโม่ข่ายย้ายขึ้นเปลหาม ยกเขาไปอย่างระมัดระวัง พวกเขาทำงานกันอย่างรวดเร็ว กู้เหยายังไม่ทันได้ตั้งตัว โม่ข่ายก็ถูกพวกเขาเอาตัวไปแล้ว