ตอนที่ 47 ตายไม่ได้ก็ดี

ต๭นที่ 47 ตายไม่ได้ก็ดี กู้เหยาตื่นจากภวังค์รีบเดินตามเขาไป แต่กลับถูกเหลียงฮุ่ยอี๋ห้ามไว้ : “กู้เหยา ประธานโม่ทางนี้พวกเราดูแลเองคะ คุณไม่ต้องเป็นห่วงแล้ว คุณออกไปทำงานเถอะ” คำพูดของเหลียงฮุ่ยอี๋ กู้เหยาได้ยินแล้วรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ นั่นหมายความอย่างชัดเจนว่าเธอเป็นคนนอก สามีของตัวเองป่วย ตัวเองไม่มีโอกาสได้ดูแลใกล้ชิด ในใจของกู้เหยารู้สึกมืดมนราวกับถูกใครบางคนตบเข้าที่บ้องหูอย่างแรง เธอเพิ่งรู้สึกว่าตัวว่าไม่เคยได้อยู่ใกล้ชิดกับชีวิตของโม่ข่ายเลย ชีวิตประจำวันของเขา การทำงานของเขา เรื่องราวของเขาทั้งหมดทั้งมวล สำหรับเธอแล้วราวกับแตะต้องอะไรเขาไม่ได้เลย จนถึงวันนี้แม้แต่เวลาโม่ข่ายป่วย แม้แต่ตัวเธอเองที่เป็นภรรยาก็ยังไม่สามารถอยู่เคียงข้างดูแลเขาได้ เธอรู้สึกสงสัยในใจว่า ตกลงโม่ข่ายเป็นสามีของเธอจริงหรือเปล่า? กู้เหยากัดริมฝีปาก ยิ่งคิดในใจยิ่งรู้สึกห่อเหี่ยว อย่างหนึ่งเธอเป็นห่วงโม่ข่าย อีกอย่างหนึ่งหัวใจเธอถูกปิดกั้น “บ๊อกๆ......” เหมียนเหมียนที่เข้าใจได้ถึงความรู้สึกไม่สบายใจของกู้เหยา มันคลอเคลียอยู่ที่ขาของเธอ พลางเห่า 2- 3ครั้งเหมือนจะปลอบใจเธอ กู้เหยาคุกเข่าลงไป แล้วลูบหัวเหมียนเหมียนเบาๆ : “เหมียนเหมียน อาโม่ไม่สบายจ้ะ แต่ว่าแม่เองไม่สามารถอยู่เคียงข้างเพื่อดูแลเขาได้ หนูคิดว่าแม่คนนี้ไม่ได้เรื่องเลยใช่ไหม?” “บ๊อกๆ......” เหมียนเหมียนเห่าเรียกอยู่หลายครั้ง พลางเลียมือของกู้เหยา แสดงท่าทีปลอบใจ “ขอบใจนะเหมียนเหมียน” กู้เหยาลูบหัวเหมียนเหมียน “ที่รัก หนูไปเล่นก่อนนะจ้ะ แม่ขอเตรียมตัวไปทำงานก่อนน้า” ที่บริษัทฯตอนนี้กำลังอยู่ในช่วงเวลาที่สำคัญ เรื่องของบริษัทเฉียวซื่อและซิงฮุยยังไม่ทันจบดี โม่ข่ายก็มาป่วยซะนี่ เรื่องสำคัญด้านกลยุทธ์ กู้เหยาเองก็ช่วยอะไรไม่ได้เลย เธอทำได้เพียงทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุดแค่นั้น เพื่อที่จะช่วยแบ่งเบาภาระของโม่ข่าย เร็วๆนี้งานในบริษัทซบเซาลงมาก กระทบถึงจิตใจของพนักงานข้างใน ทุกคนทำงานด้วยความไร้อารมณ์ กู้เหยาไม่รู้ว่าโม่ข่ายไม่สามารถต่อกรกับเฉียวซื่อได้ ยังคงอยู่นิ่งไม่ทำอะไร หรือว่ารอโอกาสที่แน่นอนแล้วค่อยตอบโต้กันแน่ เพื่อนร่วมงานในที่ทำงาน บ้างก็คุยกัน บ้างก็หาข้อมูลในอินเตอร์เน็ต ไม่มีกะจิตกะใจจะทำงาน สถานการณ์แบบนี้ทำให้ทุกคนรู้สึกเป็นกังวล กู้เหยาถอนหายใจอย่างเงียบๆ พลางจัดการอารมณ์ตัวเองให้ดี แล้วเปิดคอมพิวเตอร์ในที่ทำงาน เตรียมเริ่มงานในวันใหม่ เธอลองค้นหาข้อมูลของลูกค้า 2 -3 ราย แล้วติดต่อผ่านทางโทรศัพท์ไป หาโอกาสที่จะเข้าไปพบหน้าพูดคุยเพื่อสร้างความสัมพันธ์กับลูกค้า หลังจากที่โทรไปแล้ว 2 -3 ราย ลูกค้าต่างอ้างเหตุผลเรื่องงานยุ่งเพื่อขอวางสาย ปล่อยให้กู้เหยารู้สึกผิดหวัง ในเวลาครึ่งหนึ่งของช่วงแรก กู้เหยาทั้งผิดหวังกับงานและเป็นห่วงอาการป่วยของโม่ข่าย ราว 10 โมงเศษโม่ข่ายก็โทรเข้ามาหาเธอ เห็นหน้าจอโทรศัพท์แสดงหมายเลขที่ดูคุ้นตา มือของเธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาด้วยอาการสั่นเล็กน้อย เธอเลื่อนปุ่มตอบรับเร็วเกินไป จึงรับสายไม่ได้เสียที ในที่สุดก็รับสายได้ ได้ยินเสียงอันแหบแห้งของโม่ข่ายดังลอดเข้ามา : “กู้เหยา คุณอยู่ที่ไหนครับ?” “ที่ทำงานคะ” ได้ยินเสียงของโม่ข่าย ความรู้สึกที่อึดอัดใจมาตั้งแต่เช้าของเธอ จึงรู้สึกผ่อนคลายลงในที่สุด คำพูดของกู้เหยาพอหลุดปากออกไปแล้ว ปลายสายเงียบอยู่นาน โม่ข่ายราวกับไม่อยากคุยกับเธออีกต่อไป กู้เหยารออยู่นาน กำลังจะเอ่ยปาก ก็ได้ยินเสียงโม่ข่ายตอบมาว่า : “งั้นคุณไปทำงานต่อเถอะ” “โม่ข่าย.....” กู้เหยาเรียกเขา พลางเม้มปาก “คุณดีขึ้นบ้างหรือยังคะ?” “ยังไม่ตายครับ” น้ำเสียงที่ดูเหมือนเซ็งและเย็นชาดังลอดเข้ามาทางสายโทรศัพท์ผ่านเข้าหูเธอ ทำให้กู้เหยารู้สึกไม่ค่อยพอใจในความไม่ยุติธรรม เธอกัดริมฝีปาก พลางกล่าวด้วยน้ำเสียงงอนๆว่า : “ยังไม่ตายก็ดีแล้วคะ ถ้างั้นแค่นี้ก่อนนะ ฉันมีงานต้องทำต่อ” “อืม” ผู้ชายที่ปลายสายตอบด้วยน้ำเสียงขุ่นมัว ก่อนจะชิงวางสายไป มองหน้าจอโทรศัพท์ที่ดำมืด ในหัวใจของกู้เหยาราวกับถูกอะไรบางอย่างกระแทกอย่างแรง จนแทบหายใจไม่ออก เธอกังวลเรื่องอาการป่วยของเขาตลอดช่วงเช้า จนนั่งแทบไม่ติด การสนทนาเมื่อครู่นี้ยังไม่ทันได้ถามไถ่อาการของเขาเลย เขาก็วางสายไปเสียแล้ว ขณะที่กู้เหยาจ้องมองหน้าจอโทรศัพท์ที่ดำมืดอยู่นั้น หน้าจอก็สว่างขึ้นอีกครั้ง ครั้งนี้คนที่โทรมาคือเหลียงฮุ่ยอี๋ เหลียงฮุ่ยอี๋โทรมาบอกว่าให้กู้เหยารีบไปที่โรงพยาบาลเซิ่งเทียน โรงพยาบาลเซิ่งเทียนเป็นโรงพยาบาลเอกชนที่มีชื่อเสียงมาก เครื่องมือและเทคโนโลยีทางการแพทย์ครบถ้วนสมบูรณ์ยิ่งกว่าโรงพยาบาลอันดับหนึ่งในเมืองเจียงเป่ยเสียอีก ค่ารักษาย่อมแพงเกินจะบรรยาย ถึงแม้ว่ากู้เหยาจะยังคงโกรธโม่ข่ายเพราะท่าทีการพูดจาเมื่อสักครู่ แต่ว่าก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก เธออยากดูให้เห็นกับตาว่าเขาปลอดภัยแล้วจึงจะหายเป็นห่วง หลังจากที่วางสายจากเหลียงฮุ่ยอี๋แล้ว กู้เหยาขอลาพักร้อนเพื่อกลับไปที่บ้านต้มโจ๊กผัก คนที่เพิ่งหายไข้ควรจะได้ทานอาหารอ่อนๆ กู้เหยาจากที่ทำงานกลับไปบ้านเพื่อต้มโจ๊ก แล้วค่อยออกจากบ้านตรงไปยังโรงพยาบาลเซิ่งเทียน ก็เป็นเวลาเกือบบ่ายโมงแล้ว ยามที่หน้าประตูโรงพยาบาลเซิ่งเทียนค่อนข้างเข้มงวด คนทั่วไปเข้ามาไม่ได้ ดังนั้นเหลียงฮุ่ยอี๋จึงออกมายืนรอเธออยู่ก่อนแล้ว เมื่อเห็นกู้เหยา เธอยิ้มหน้าบานต้อนรับ : “คุณนายโม่คะ เมื่อเช้าเนื่องจากฉันเป็นห่วงอาการของท่านประธาน ฉันจึงไม่ได้ระวังคำพูด คุณอย่าถือสาดิฉันเลยนะคะ” “ไม่เป็นไรคะ” ที่กู้เหยาติดใจไม่ใช่ท่าทีที่เหลียงฮุ่ยอี๋ปฏิบัติต่อเธอ แต่เป็นเรื่องที่ตอนโม่ข่ายไม่สบาย ตัวเธอเองที่เป็นภรรยากลับช่วยอะไรไม่ได้เลย เธอและโม่ข่ายเป็นสามีภรรยากัน ควรจะมีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดระหว่างคนสองคน แต่ว่าเช้าวันนี้กลับปล่อยให้เธอรู้สึกว่าตัวเธอเองและโม่ข่ายไม่ได้เป็นอะไรกันเลย เดินไป 10 กว่านาทีจึงถึงยังห้องพักของโม่ข่าย เหลียงฮุ่ยอี๋บอกว่า : “นี่เป็นห้องของประธานโม่คะ ฉันขอตัวก่อนนะคะ” กู้เหยาพยักหน้า : “รบกวนคุณมามากแล้ว” ประตูห้องแง้มเอาไว้ กู้เหยามองลอดเข้าไปทางขอบประตู เธอเห็นผู้หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งอายุราว 50 ปีเศษกำลังจัดเตรียมอาหารไว้ให้โม่ข่าย ผู้หญิงคนนั้นบรรจงหยิบกล่องอาหารออกมาจากตะกร้าทีละใบ วางไว้บนโต๊ะอาหารอย่างชำนาญการ ดูแล้วคงจะทำหน้าที่นี้อยู่เป็นประจำ เมื่อเห็นว่ามีคนจัดเตรียมอาหารให้โม่ข่ายมากมายขนาดนี้ กู้เหยาเหลียวมองกล่องเก็บอุณหภูมิที่อยู่ในมือของเธอ พลางซ่อนมันไว้ที่ด้านหลัง ไม่อยากให้โม่ข่ายเห็นว่าเธอเตรียมอาหารธรรมดาๆมาให้เขา กู้เหยาผลักประตูเข้าไป ผู้หญิงคนนั้นหันขวับมาทันที มองเธอแว่บหนึ่ง พลางเหลือบตาไปมองกล่องข้าวที่เธอถือมาด้วยท่าทีสำรวจ ห้องพักฟื้นเป็นห้องชุด มี 1 ห้องนอน 1 ห้องนั่งเล่น ในห้องนั่งเล่นเป็นที่พักผ่อน จัดเตรียมไว้อย่างอบอุ่น มีเฟอร์นิเจอร์และเครื่องใช้ไฟฟ้าครบครัน ในห้องนั่งเล่นไม่เห็นโม่ข่าย กู้เหยาจึงไม่แน่ใจว่าโม่ข่ายจะอยู่ในห้องหรือไม่ กู้เหยามองหญิงวัยกลางคนนั้นพลางยิ้มให้อย่างเก้ๆกังๆ : “ไม่ทราบว่าโม่ข่ายอยู่ห้องนี้หรือเปล่าคะ?” ผู้หญิงคนนั้นมองกู้เหยาอย่างพินิจพิจารณาอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงชี้เข้าไปในห้อง : “คุณชายอยู่ข้างในห้องน่ะ” “ขอบคุณคะ!” กู้เหยายิ้มพลางพยักหน้าอย่างสุภาพให้เธอ วางกล่องข้าวที่เธอถือมาไว้ที่ข้างโต๊ะน้ำชา แล้วจึงเข้าไปหาโม่ข่าย ที่ห้องพักคนไข้ด้านใน โม่ข่ายสวมเสื้อคนไข้สีขาวนั่งพิงอยู่บนเตียงคนไข้ มือซ้ายมีสายน้ำเกลือติดอยู่ มือขวาถือหนังสือพิมพ์กำลังอ่าน “โม่ข่าย” กู้เหยาเรียกเขา เขากลับไม่ยอมเงยหน้ามอง ราวกับไม่ได้ยินเสียงของเธอ