ตอนที่ 49 ความสัมพันธ์ที่แท้จริง

ต๭นที่ 49 ความสัมพันธ์ที่แท้จริง กู้เหยาลุกขึ้นย้ายไปนั่งข้างๆโม่ข่าย กวาดสายตามองบนโต๊ะมีกับข้าววางอยู่ราว 10 กว่าอย่าง ส่วนใหญ่เป็นอาหารเสฉวนที่รสชาติค่อนข้างเผ็ด ปกติอาหารแบบนี้ไม่เหมาะกับคนที่เพิ่งฟื้นจากไข้ หลังจากพินิจพิจารณาดูแล้ว สายตาของกู้เหยาหยุดลงตรงที่อาหารหน้าตาน่ากินชามนั้น ดูเหมือนว่าจะเป็นโจ๊กขาวเจลาตินแสนอร่อย ถึงแม้กู้เหยาจะไม่ค่อยรู้จักสมุนไพรสักเท่าไหร่ แต่เธอก็รู้ว่า E-gelatin เหมาะสำหรับบำรุงเลือดผู้หญิง ไม่อาจปล่อยให้โม่ข่ายที่เพิ่งหายไข้ทานอาหารนี้ได้ โม่ข่ายปกติทานอาหารอ่อนๆ กับข้าวเหล่านั้นเป็นคุณป้าคนนี้ทำมาให้ ทำไมตอนนี้เขาป่วยแบบนี้กลับทำอาหารแบบนี้มาให้นะ? หลังจากที่กู้เหยากวาดสายตาดูรอบหนึ่ง เธอมองโม่ข่ายด้วยความสงสัย : “คุณแน่ใจหรือคะว่าอาหารพวกนี้ป้าเฉินเป็นคนเตรียมมาให้คุณ?” “ไม่ใช่ครับ” โม่ข่ายมองกู้เหยาด้วยสายตาลึกซึ้งและอบอุ่น “ผมทานเรียบร้อยแล้วครับ อาหารเหล่านี้ผมให้ป้าเฉินจัดเตรียมมาให้คุณเป็นพิเศษเลยครับ” กู้เหยาตกใจ : “ทำมาให้ฉัน?” โม่ข่ายพยักหน้า โม่ข่ายแม้กระทั่งคำพูดง่ายๆก็ไม่ยอมพูดออกมาตรงๆ กู้เหยารู้สึกโล่งอกเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ทันที ที่แท้ไม่เพียงแต่เธอเท่านั้นที่เป็นห่วงเขา เขาก็คิดถึงเธอเช่นกัน “ขอบคุณคะ!” กู้เหยามองโม่ข่ายพลางส่งยิ้มให้ หยิบตะเกียบขึ้นมาเตรียมลงมือทาน เพราะเรื่องโม่ข่ายที่เกิดขึ้นในวันนี้ กู้เหยากังวลใจจนไม่มีอารมณ์จะกินข้าวเช้า ข้าวกลางวันก็ยังไม่ได้ทานจนป่านนี้ เธอหิวจนตาลายแล้ว ดังนั้นเธอจึงทานข้าวอย่างมูมมามหน่อย โม่ข่ายจ้องมองเธออย่างลึกซึ้งอยู่นาน จึงเอ่ยปากว่า : “วันนี้คุณน้อยใจอะไรหรือเปล่าครับ?” กู้เหยาไม่ใช่คนขี้แย ฉากเมื่อครู่ที่เธอเสียน้ำตา โม่ข่ายจดจำไว้ได้อย่างแม่นยำ รู้สึกได้ว่าเธอคงจะต้องน้อยใจอะไรแน่ๆ กู้เหยาคีบอาหารครั้งหนึ่ง แล้วเงยหน้ามองเขา พูดด้วยน้ำเสียงอ้อนๆว่า : “คะ รู้สึกไม่เป็นธรรม” “ไหนลองเล่ามาสิครับ ว่าใครที่กล้ารังแกคุณ ผมจะจัดการให้” คำพูดนี้ของโม่ข่าย ได้ยินแล้วเหมือนพูดเล่น แต่เขาเองให้ความสำคัญกับทุกอากัปกิริยาของกู้เหยา “คนที่ทำให้ฉันรู้สึกไม่เป็นธรรมก็คือคุณนั่นแหละคะ” กู้เหยาอยากจะบอกออกไปแบบนั้น แต่คิดๆดูแล้วก็ช่างมันเถอะ ถึงพูดออกไปเขาก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี ก๊อกก๊อก...... เสียงเคาะประตูดังขึ้นขัดจังหวะการสนทนาของพวกเขา หลิงยองผลักประตูเข้ามา เอาเอกสารกองหนึ่งวางลงตรงหน้าของโม่ข่าย : “ท่านประธานคะ เอกสารเหล่านี้ต้องการลายเซ็นต์ของท่านคะ” หลิงยองหยิบเอกสารวางให้โม่ข่ายตรงหน้า ค่อยๆพลิกที่ละหน้าให้เขาอ่าน แล้วใช้ภาษาอังกฤษคุยกับโม่ข่าย กู้เหยาฟังไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่เขาคุยกัน แต่ได้ยินคำสำคัญอยู่บ้างนิดหน่อย เกี่ยวกับการซื้ออะไรสักอย่างนี่แหละ ขณะที่ทั้งสองกำลังพูดคุยกันอยู่นั้น โม่ข่ายอ่านเอกสารครบแล้ว จึงรับปากกาหมึกซึมที่หลิวยองส่งให้ เซ็นต์ชื่อภาอังกฤษของเขาอย่างรวดเร็ว------LeoMo หลิวยองรับเอกสารแล้วก็ถอยออกไป โม่ข่ายกวาดสายตามองไปรอบๆ เห็นมีกล่องเก็บอุณหภูมิใบหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะกาแฟ โม่ข่ายจำกล่องเก็บอุณหภูมิใบนี้ได้อย่างแม่นยำ ครั้งก่อนกู้เหยาเตรียมข้าวห่อสาหร่ายให้เขาก็ใช้กล่องใบนี้แหละ “อันนั้นคืออะไรครับ?” เขาเห็นตรงนั้นมีกล่องเก็บอุณหภูมิวางอยู่บนโต๊ะกาแฟ เขาจึงถามขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน กู้เหยามองตามสายตาเขาไป เห็นกล่องเก็บอุณหภูมิใบนั้นที่เธอถือมาด้วย ลังเลที่จะบอกว่า : “ไม่มีอะไรคะ” “งั้นหรือ?” โม่ข่ายเลิกคิ้วขึ้น มองกู้เหยาเงียบๆ กู้เหยาถูกเขามองก็หัวใจเต้นรัว พูดตามปกติว่า : “พอดีฉันทำโจ๊กผักมาให้คุณคะ เกรงว่าคุณคงไม่ชอบ ก็เลยไม่ได้เอาเข้ามาให้คะ” โม่ข่ายถอนหายใจเบาๆ พูดกับเธอด้วยน้ำเสียงจริงจังเป็นพิเศษว่า : “กู้เหยา คุณไม่ใช่ตัวผม คุณรู้ได้อย่างไรครับว่าผมไม่ชอบ? คุณยังไม่ได้ถามผมสักคำ ไม่ให้โอกาสผมได้เลือกเลย ทำไมถึงตัดสินใจแทนผมง่ายๆแบบนั้นละครับ?” ตอนนี้ เขาตัดสินใจแต่งงานกับคนคนนี้กู้เหยา เขายินดีที่จะลิ้มลองทุกอย่างที่เธอทำ ไม่ว่าจะดีหรือไม่ก็ตาม แต่ว่าเมื่อเร็วๆนี้กู้เหยาทำให้เขารู้สึกว่า ไม่ไว้ใจเขา ไม่เชื่อเขา และไม่วางใจในตัวเขาเลย! กู้เหยาก้มหน้า ราวกับเด็กน้อยที่ทำผิด พูดเสียงเบาๆว่า : “คะ ต่อไปฉันจะไม่ตัดสินใจแทนคุณอีก” เห็นกู้เหยาก้มหน้าก้มตาราวกับภรรยาตัวน้อยกำลังถูกตำหนิ โม่ข่ายรู้สึกว่าน่าขันเล็กน้อย : “ผมกำลังหิวอยู่พอดี คุณลองไปเอามาให้ผมชิมดูสักชามสิครับ” “คะ” กู้เหยาหยิบกล่องเก็บอุณหภูมิมา ตักโจ๊กไปพลางบอกเขาว่า “นี่เป็นโจ๊กผักคะน้าคะ อาจจะขมนิดหน่อย คุณคงทานได้ใช่ไหมคะ” “ผมทานได้หมดครับ” ปกติโม่ข่ายเป็นคนเลือกทาน แต่เฉพาะที่กู้เหยาทำเท่านั้นที่เขาไม่เลือก เธอทำอะไรให้ทาน เขาก็ทานได้หมด เหมือนครั้งที่แล้ว ที่เขาแพ้หัวหอม แต่ก็ยังจำใจทาน สุดท้ายเลยต้องไปนอนให้น้ำเกลือที่โรงพยาบาลอยู่คืนหนึ่ง หลังจากแต่งงานกันมา เขาใช้ความพยายามอย่างมากที่จะเป็นสามีที่ดีของเธอ “อร่อยไหมคะ?” กู้เหยามองดูเขา ยิ้มพลางถามออกไป “ใช้ได้เลยครับ” ครั้งนี้โม่ข่ายชื่นชมเธออย่างมาก ตอบไปพลางทานอย่างเอร็ดอร่อย เห็นโม่ข่ายทานอาหารฝีมือตัวเอง แถมยังทานด้วยความเอร็ดอร่อย ในใจของกู้เหยารู้สึกตื้นตันอย่างมาก ราวกับว่าเธอและเขาใกล้ชิดกันอีกครั้ง โม่ข่ายคนนี้ปกติพูดจาไม่ค่อยน่าฟังเท่าไหร่ แต่หลังจากที่รู้ว่าเธอเป็นคนขี้หนาว จึงเตรียมถุงมือและกระเป๋าน้ำร้อนมาไว้ให้เธอพร้อม ถึงตอนนี้ทุกคืนเธอนอนได้หลับสนิทมาก มือเท้าไม่หนาวเย็นเหมือนเมื่อก่อนที่ต้องอยู่อย่างหนาวเหน็บ โม่ข่ายกำลังทานโจ๊ก เหลียงฮุ่ยอี๋และคุณหมอท่านหนึ่งเคาะประตูก่อนจะเดินเข้ามา คุณหมอท่านนี้ที่เมื่อเช้ากู้เหยาเจอแล้ว เขาเป็นคนฉีดยาให้โม่ข่าย สายตาของคุณหมอกวาดมองผ่านกู้เหยาไป สุดท้ายไปหยุดลงตรงที่ชามโจ๊กที่โม่ข่ายกำลังทานอยู่ : “คุณชายครับ ไข้ของคุณยังไม่ลดลงเท่าไหร่ อาจจะมีอาการแทรกซ้อนขึ้นมาได้อีก ดังนั้นช่วงนี้ผมของดอาหารที่ไม่ได้ทำจากโรงพยาบาลเอาไว้ก่อนนะครับ ถ้าเกิดว่าติดเชื้อแบคทีเรียขึ้นมาละก็ไม่ดีแน่” ได้ยินที่คุณหมอพูด กู้เหยารู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาทันที นี่หมายความว่าอาหารที่เธอทำมาไม่สะอาดอย่างนั้นสิ ใช่ เธอยอมรับว่าตัวเองรู้จักโม่ข่ายไม่นานเท่ากับพวกเขา พวกเขาต่างก็รู้จักโม่ข่ายมานานมากแล้ว ความรู้สึกที่มีต่อโม่ข่ายลึกซึ้งมากกว่า แต่ว่าเธอเป็นภรรยาของโม่ข่ายนะ ขณะที่กู้เหยารู้สึกหดหู่ใจอยู่นั้น ร่างของเธอถูกโม่ข่ายโอบกอดเข้าทันที เธอได้ยินเขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ ช้า และมั่นคงขึ้นมาว่า : “เหลียงฮุ่ยอี๋ คุณหมอเหลียง ผมขอแนะนำอย่างเป็นทางการนะครับ นี่ภรรยาผมเอง กู้เหยา” ภรรยาของผม กู้เหยา! คำพูดง่ายๆ 5 คำ ประทับลงกลางหัวใจของกู้เหยาอย่างรวดเร็ว ทำให้หัวใจของเธออ่อนปวกเปียปไปชั่วขณะ เธอมองโม่ข่ายด้วยสายตาอ่อนโยนและสงบนิ่ง ถูกต้อง ตั้งแต่วันนั้นที่พวกเขาจดทะเบียนสมรสกันแล้ว กู้เหยาก็ไม่ใช่นางสาวกู้อีกต่อไป-----แต่เป็นคุณนายกู้แทน โม่ข่ายมองมาทางกู้เหยา สายตาอ่อนโยนอย่างมาก : “กู้เหยา เหลียงฮุ่ยอี๋และคุณหมอเหลียงทำงานให้ผมมานานมาก พวกเราเปรียบเสมือนเป็นนายจ้างลูกจ้างกัน แต่ในความเป็นจริงทุกคนสนิทสนมเหมือนเพื่อนพี่น้อง พวกเขาก็เหมือนคนในครอบครัวของผม” คำพูดนี้ของโม่ข่ายฟังดูดีมาก เป็นการเน้นย้ำความสัมพันธ์ที่พวกเขามีต่อกันอย่างแท้จริง