ตอนที่ 50 ทางลัดอื่น ๆ

ต๭นที่ 50 ทางลัดอื่น ๆ เหลียงฮุ่ยอี๋และคนอื่นๆต่างก็อยู่กับเขามานานหลายปี เขาถือว่าคนพวกนี้เป็นเหมือนเพื่อนพี่น้องคนใกล้ชิด ที่สำคัญก็คือกู้เหยาเป็นภรรยาของเขา คุณหมอเหลียงรู้ตัวดีว่าที่เขาพูดไปเมื่อกี้ค่อนข้างแรงไปหน่อย จึงยิ้มเขินๆทักทายว่า : “สวัสดีครับ คุณนายโม่!” กู้เหยายิ้มให้ ตอบรับอย่างมีมารยาทว่า : “สวัสดีคะ คุณหมอเหลียง!” เหลียงฮุ่ยอี๋เสริมว่า : “เมื่อเช้าเพราะว่าใจร้อน พูดกับคุณนายโม่ไม่ค่อยดี ต้องขออภัยคุณนายโม่ด้วยนะคะ” เหลียงฮุ่ยอี๋และคนอื่นๆอยู่เคียงข้างโม่ข่ายมานาน ทำงานด้วยความกะตือรือล้นและขยันขันแข็ง ได้รับความไว้วางใจจากโม่ข่ายอย่างมาก หลายปีมานี้ พวกเขากลายเป็นเหมือนส่วนหนึ่งของโม่ข่าย เพราะว่าเข้าใจโม่ข่ายอย่างมาก รู้ว่าเขาไม่ใช่คนที่จะป่วยง่ายๆ เวลาป่วยทีหนึ่ง อาการจึงค่อนข้างหนัก ดังนั้นจึงเกิดเรื่องแบบเมื่อเช้านี้ขึ้น เพราะว่าพวกเขารู้จักกู้เหยาได้ไม่นาน เวลาฉุกเฉินจึงทำเหมือนกู้เหยาเป็นคนนอก ต่อมาจึงคิดได้ว่าที่จริงแล้วเขาทำไม่ถูก กู้เหยากำลังจะอ้าปากพูด โม่ข่ายชิงพูดก่อนว่า : “กู้เหยา คุณรู้ไหมว่าการจดทะเบียนสมรสความจริงแล้วหมายความว่าอย่างไร?” กู้เหยารู้สึกมึนงง ไม่รู้ว่าโม่ข่ายต้องการจะบอกอะไรเธอ โม่ข่ายมองเหลียงฮุ่ยอี๋และคุณหมอเหลียง กล่าวด้วยน้ำเสียงอบอุ่นว่า : “ตามกฎหมาย คนสองคนที่จดทะเบียนสมรสด้วยกัน ก็เท่ากับเอาชีวิตของตัวเองมอบให้กับฝ่ายตรงข้าม สมมติว่าวันนี้ผมป่วยอาการหนัก จำเป็นต้องมีคนเซ็นต์ชื่ออนุมัติการช่วยชีวิต คนที่สามารถเซ็นต์ชื่อให้ผมได้ก็คือคุณ......กู้เหยา!” สำหรับกู้เหยาแล้ว การตกลงแต่งงานก็คือทั้งสองคนจะใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน ถ้าอยู่ด้วยกันได้ก็อยู่ต่อไป ถ้าไม่ได้ก็แค่เลิกกัน ที่ผ่านมาเธอไม่เคยคิดเลยว่า ในสายตาของโม่ข่ายจะมองเรื่องทะเบียนสมรสได้มีความหมายยิ่งใหญ่ขนาดนี้ หรือจะบอกว่า เขายินดีเอาชีวิตมอบไว้ในมือเธอ ได้ยินคำพูดของโม่ข่ายนั้น เหลียงฮุ่ยอี๋และคุณหมอเหลียงต่างสบตากัน ที่โม่ข่ายพูดนั้นไม่ใช่ไม่มีเหตุผล เวลาเกิดเรื่องฉุกเฉินขึ้น ในห้องนี้มีกันตั้งหลายคน แต่กลับเป็นกู้เหยาคนเดียวในที่นี่ที่มีความหมาย โม่ข่ายบอกอีกว่า : “ถ้าจะเปลี่ยนยาก็รีบๆเปลี่ยนให้ผมเถอะครับ เปลี่ยนแล้วจะได้ออกไปกันสักที ถ้าไม่มีอะไรไม่ต้องเข้ามารบกวนผมอีกนะ” “ครับ” คุณหมอรีบเปลี่ยนถุงน้ำเกลือให้โม่ข่าย แล้วให้โม่ข่ายทานยาเพิ่ม “คุณชายครับ ในยานี้มียานอนหลับอยู่ด้วย หลังจากทานแล้วคุณจะง่วงนอนนะครับ” หลังจากเหลียงฮุ่ยอี๋และคุณหมอออกไปแล้ว สายตาของโม่ข่ายมองกู้เหยาเป็นประกาย ตบลงบนที่นอนข้างๆเขาเบาๆ : “ช่วยมานอนเป็นเพื่อนผมหน่อยได้ไหมครับ” “คะ” กู้เหยาเดินเข้าไปหา นอนเบียดอยู่ข้างๆเขา เมื่อเธอนอนลง โม่ข่ายก็ยื่นมือออกมาโอบเธอเข้ามาไว้ในอ้อมแขน ศีรษะซ่อนไว้ระหว่างคอของเขา ได้กลิ่นหอมอ่อนๆเฉพาะตัวของเธอ : “กู้เหยา......” “คะ?” กู้เหยาไม่ได้ขัดขืนอะไร ยอมให้เขากอดไว้แต่โดยดี “วันนี้ตื่นขึ้นมาแล้วไม่เห็นคุณ ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงรู้สึกผิดหวัง” เสียงโม่ข่ายดังมาจากเหนือศีรษะ ตอนที่เขาพูด ลมหายใจของเขาก็รดลงบนศีรษะของเธอ ได้ยินดังนั้นเสียงหัวใจของเธอก็เต้นรัว ใบหน้าแดงขึ้นอีก ที่โม่ข่ายพูดออกมานั้นไม่ใช่คำบอกรักอะไร แต่ว่ามันทำให้ฟังแล้วกลับรู้สึกตื่นเต้นมากกว่าคำบอกรักเสียอีก กู้เหยาเดาว่า เมื่อก่อนโม่ข่ายจะต้องเป็นคนเจ้าชู้สุดๆแน่ๆ แต่ว่าเขาก้าวขึ้นมาถึงจุดนี้ได้ เขาไม่จำเป็นต้องง้อใคร มีผู้หญิงมาให้เลือกถึงที่มากมาย กู้เหยาไม่ได้เอ่ยตอบเขา แต่ค่อยๆยื่นมือออกไปโอบกอดเอวของเขา เอาหน้าแนบบนหน้าอกของเขา : “โม่ข่ายคะ ต่อไปฉันจะไม่ทำให้คุณผิดหวังอีกแล้ว” ถ้าเกิดเรื่องแบบวันนี้ขึ้นอีกละก็ กู้เหยาจะไม่ปล่อยให้คนอื่นเอาตัวโม่ข่ายไปอีก เธอจะต้องใช้สิทธิ์ความเป็นภรรยา อยู่ข้างๆคอยดูแลเขา โม่ข่ายไม่ได้ตอบอะไรอีก กู้เหยานอนอยู่ในอ้อมกอดของเขาอยู่นาน เมื่อยจนร่างกายเกือบเป็นตะคริว ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองเขา เห็นเขาหลับไปตั้งนานแล้ว เมื่อกี้คุณหมอบอกว่ายาที่ให้โม่ข่ายทานมียานอนหลับอยู่ด้วย เขาจะได้พักผ่อนมากหน่อย ร่างกายจะได้ฟื้นตัวได้เร็วขึ้นอีก กู้เหยาเอามือที่โม่ข่ายกอดเธอไว้ออกอย่างระมัดระวัง ค่อยๆขยับตัวในอ้อมกอดของเขา อยากจะเปลี่ยนท่านอนให้สบายสักหน่อย ใครจะไปรู้ว่าเพียงแค่เธอขยับเล็กน้อย โม่ข่ายที่เห็นว่าหลับสนิทอยู่นั้น กลับใช้แขนโอบรัดเธอไว้แน่นอย่างจงใจ กู้เหยาอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว ยิ้มมุมปากอย่างอ่อนโยน กอดโม่ข่ายเอาไว้แน่นด้วยสองแขน ...... วันนี้ฝนตกเล็กน้อย อุณหภูมิจึงลดลงอีกนิดหน่อย ราวกับว่าฤดูหนาวได้เข้ามาเยือนแล้วในทันที แต่ว่าเมืองเจียงเป่ยไม่เพียงจะไม่ได้รับผลกระทบจากอากาศหนาว สองสามวันนี้กลับคึกคักขึ้นมาเป็นประวัติการณ์ หลังจากที่มีข่าวออกมาว่า Leomo ผู้นำคนปัจจุบันของเซิ่งเทียน จะย้ายสำนักงานใหญ่ไปอยู่ที่เมืองเจียงหนาน บริษัทชั้นนำต่างๆในประเทศต่างพากันรวมตัวย้ายมาอยู่ที่เจียงหนาน ไม่เคยปรากฏมาก่อน เพิ่มบรรยากาศให้กับฤดูหนาวขึ้นอีกระดับหนึ่ง เซิ่งเทียนอยากจะขยายธุรกิจที่เจียงเป่ย อีกทั้งต้องการย้ายสำนักงานใหญ่ที่จิงตูมาไว้ที่นี่ ถ้างั้นก็คือว่าเจียงเป่ยที่นี่จะเติบโต เมื่อเซิ่งเทียนเข้ามาแล้วจะนำความเจริญมาให้เพิ่มอีก บ้างก็รีบเข้ามาสำรวจตลาดก่อน บ้างก็รีบเข้ามาขอพบ Leomo เพื่อหาโอกาสร่วมมือกันทางธุรกิจ หนึ่งในนั้นที่ต้องการพบผู้นำคนปัจจุบันของเซิ่งเทียน ไม่ใช่ใครอื่นใดเสียนอกจาก ลูกชายคนโตของท่านประธานบริษัทเฉียวซื่อ เฉียวหนานจิ่ง เขาอยากจะได้รับความไว้วางใจให้สืบทอดกิจการต่อจากผู้เป็นพ่อ ได้รับอำนาจที่มากขึ้น ถ้าอย่างนั้นวิธีที่ได้ผลมากที่สุดก็คือหาวิธีร่วมมือกับเซิ่งเทียนให้ได้ เขาให้เลขาฯติดต่อไปยังเซิ่งเทียนหลายต่อหลายครั้ง แต่ว่าทุกครั้งจะได้รับคำตอบกลับมาว่า Leomo ยุ่งมาก ไม่มีเวลาให้เข้าพบ ครั้งสองครั้งก็พอแล้ว แต่ว่าเขายื่นไปถึงสิบกว่าครั้ง แม้แต่โอกาสที่จะนัดเข้าพบยังไม่มีให้เลยสักครั้ง ความหวังที่มีอยู่ในใจของเฉียวหนานจิ่งค่อยๆจางลงจนแทบไม่เหลือแล้ว เห็นเฉียวหนานจิ่งนั่งขมวดคิ้วแน่นอยู่หน้าโต๊ะทำงาน หลี่กังอยากจะเอ่ยปากอยู่หลายครั้ง แต่สุดท้ายก็ไม่กล้า อดทนแล้วอดทนอีก จนกระทั่งทนไม่ไหว จึงเอ่ยขึ้นว่า : “คุณชายครับ ผมเคยได้ยินมาว่าคนที่ต้องการจะพบ Leomo ต้องนัดล่วงหน้าถึง 3 เดือนเลยนะครับ จะพบเขาได้นั้นไม่ง่ายเลย เขาไม่สนใจพวกเราเลยครับ” “นัดล่วงหน้า 3 เดือน? ลองหาทางที่มันเร็วกว่านั้นดูสิ ยิ่งได้พบเขาเร็วเท่าไหร่ก็ยิ่งดี” เฉียวหนานจิ่งเพิ่งเข้ามารับช่วงต่อดูแลกิจการเฉียวซื่อ แต่ว่าผู้บริหารส่วนใหญ่ไม่ค่อยพอใจตัวเขาเท่าใดนัก ดังนั้นเขาจึงต้องการเข้าพบ Leomo แห่งเซิ่งเทียนโดยเร็ว เพื่อขอความร่วมมือจากเขา ให้บรรดาคนที่ดูถูกเขาไว้ได้รู้ถึงศักยภาพที่แท้จริงของเขา หลี่กังคิดทบทวนก่อนจะพูดว่า : “คุณชายเฉียวครับ เร็วๆนี้ผมได้ข่าวมา แต่ไม่รู้ว่าจริงหรือไม่นะครับ?” เฉียวหนานจิ่งมองหลี่กังด้วยสายตาเย็นชา : “มีอะไรก็รีบๆพูดออกมาเถอะ มัวรีรออะไรอยู่ล่ะ?” หลี่กังเล่าว่า : “คนของครอบครัวนี้ไม่เปิดเผยข้อมูลอะไรมากนัก แต่ไหนแต่ไรมาไม่มีสื่อรายไหนที่สามารถถ่ายภาพของ Leomo ได้เลย ตลอดมาเรื่องชีวิตของเขาต่างเป็นที่สนใจของคนทั่วไป แต่ว่าก็ไม่เคยมีใครได้ยินเรื่องข่าวอะไรเลย เมื่อเร็วๆนี้เองผมกลับได้ยินมาว่า Leomo บ้าผู้หญิงอย่างมาก จนกระทั่งมีคืนหนึ่งใช้ผู้หญิงไปถึง 6 คนเลยทีเดียว” เมื่อได้ฟังเรื่องนี้เฉียวหนานจิ่งตาโตขึ้นมาทันที แต่ว่าเขาคงไม่เชื่อข่าวลือนี้ง่ายๆแน่ : “แกได้ยินข่าวนี้มาจากไหน?”