ตอนที่ 52 การล้อเล่นจากเพื่อนสนิท

ต๭นที่ 52 การล้อเล่นจากเพื่อนสนิท กู้เหยาในทุกวันนี้ ถึงแม้จะว่าจะยังคงมีเสน่ห์ดึงดูดสายตาคนเหมือนเดิม แต่ว่าในสายตาของเธอกลับไม่มีเขาอยู่เลยแม้แต่น้อย ในใจของกู้เหยากลับมีเพียงนายแซ่โม่คนนั้นที่อยู่บริษัทนวัตกรรม ส่วนในใจของเฉียวหนานจิ่งเองเป็นเดือดเป็นร้อนอยู่ทุกวันนี้ ผู้ชายคนนั้นที่สามารถซื้อรถเก่าๆได้หลายแสนคัน เขากล้าดียังไงถึงได้แต่งงานกับกู้เหยาของเขา? แล้วกู้เหยาทำไมถึงได้รักเขาปานจะกลืนกินถึงขนาดนั้น? เมื่อคิดถึงตรงนี้ ในสมองของเฉียวหนานจิ่งเต็มไปด้วยความรู้สึกมากมายจนน่าปวดหัว ที่มากที่สุดก็คือของที่ควรจะเป็นของเขาทั้งหมดนั้น กลับตกไปอยู่ในครอบครองของคนอื่นซะนี่ ผู้ยิ่งใหญ่อย่างเขาเฉียวหนานจิ่ง แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยมีอะไรที่ต้องการแล้วเขาจะไม่ได้ เขาจะต้องแย่งกู้เหยาจากมือของนายแซ่โม่นั่นกลับมาให้ได้ เขาเอ่ยต่อว่า “บริษัทนวัตกรรมไปถึงขนาดนั้นแล้ว นายแซ่โม่นั่นยังไม่คิดจะทำอะไรอีก เขากำลังเล่นเกมส์อะไรอยู่? หรือว่าคุณชายประเมินค่าเขาสูงเกินไปครับ ความจริงแล้วเขาอาจจะไม่ได้แข็งแกร่งขนาดนั้นก็ได้นะครับ” หลี่กังกล่าวทิ้งท้ายอีก “คุณชายเฉียวครับ เฉียวซื่อถือว่าเป็นอันดับต้นๆของประเทศเลยนะครับ ถ้าข่าวของเราแพร่สะพัดออกไป บริษัทจำนวนมากจะต้องไม่กล้าร่วมมือกับบริษัทนวัตกรรมอีก ถึงเวลานั้นถ้าบริษัทนวัตกรรมยังสามารถพลิกเกมส์ได้ก็ปาฏิหาริย์แล้วละครับ” ทีแรก เฉียวหนานจิ่งรู้สึกกังวลใจอยู่ไม่น้อยกับบริษัทนวัตกรรม แต่ว่าช่วงนี้เขาพบว่าบริษัทนวัตกรรมไม่ได้แข็งแกร่งอย่างที่เขาคิดไว้ เขาคงจะประเมินนายแซ่โม่นั่นสูงเกินไป “เหยาเหยา ทำไมคุณถึงไปอยู่กับผู้ชายที่ไม่ได้เรื่องแบบนั้นนะ กลับมาหาผมเถอะ ผมให้คุณได้ทุกอย่าง ไม่ดีกว่าหรือครับ?” เฉียวหนานจิ่งไม่ได้สนใจหลี่กังที่ยังอยู่ด้วย พึมพำกับตัวเองคนเดียว หลี่กังเสริมขึ้นอีกว่า “คุณชายเฉียวครับ จะให้ผมไปเตือนนายแซ่โม่นั่นหน่อยไหมครับ? ผมเกรงว่าเขาประมาทเกินไปจนไม่ทันได้คิดถึงเจตนาที่แท้จริงของท่านที่ทำไปเพราะต้องการให้คุณผู้หญิงกู้คนรองกลับมาหาท่านน่ะครับ” “แกไปนัดเขามาสิ” สายตาของเฉียวหนานจิ่งส่องประกายความร้ายกาจออกมา พลางพูดต่อว่า “คนอย่างข้าจะใช้วิธีดีดีกับเขา ให้เขารู้ไปเลยว่าข้าแตกต่างจากเขาแค่ไหน ผู้หญิงของข้า ไม่สมควรจะได้ไปอยู่กับคนอย่างเขา” ...... หลังจากเหตุการณ์ที่โม่ข่ายไข้ขึ้นสูง 2-3 วันต่อมาโม่ข่ายก็ออกไปทำงานข้างนอกอีกหลายวัน แต่ว่ากู้เหยาเองกว่าจะผ่านพ้นในแต่ละวันไปได้ก็แทบแย่ กู้เหยารู้สึกว่าโม่ข่ายในวันนั้นแปลกมาก น้ำเสียงที่พูดกับเธอช่างนุ่มนวลมีเสน่ห์ สายตาที่เขามองเธอทั้งอบอุ่นและสุภาพแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน วันนั้น เธอบอกว่าจะนอนเป็นเพื่อนโม่ข่ายสักครู่หนึ่ง แต่สุดท้ายเธอก็นอนหลับสนิทมากกว่าโม่ข่ายเสียอีก ตอนที่ตื่นขึ้นมา ก็พลันสบตาเข้ากับดวงตาดำขลับคู่หนึ่งของโม่ข่าย เขามองมาที่เธอด้วยสายตาลึกซึ้งและมีความหมาย เธออ้าปากกำลังจะพูด เขากลับก้มศีรษะลงทันที จูบเธออย่างเร่าร้อนจนเธอแทบหายใจไม่ออก แล้วเอ่ยว่า “กู้เหยา ริมฝีปากของคุณเป็นดอกป๊อปปี้หรือเปล่าครับ?” ตอนนั้นกู้เหยายังไม่เข้าใจว่าที่เขาพูดนั้นหมายถึงอะไร แต่ว่าพอเขายิ้มออกมาอย่างมีเลศนัย กู้เหยาจึงนึกได้ว่า-----ดอกไม้นั้นมีพิษ เมื่อใครโดนแล้วไม่สามารถถอนพิษนั้นได้! เมื่อคิดถึงสิ่งที่โม่ข่ายเคยพูดไว้ กู้เหยาก็เม้มปากตามสัญชาตญาณ ราวกับว่าริมฝีปากของเธอนั้นยังคงทิ้งร่องรอยของความรู้สึกตอนที่เขากัดปากเธอเบาๆไว้ “กู้เหยา เธอกำลังคิดอะไรอยู่เนี่ย? ฉันมาตั้งนานแล้วเธอไม่สนใจฉันบ้างเลยนะ” เสียงของหลินเช่นเช่นราวกับเสียงฟ้าร้องปลุกกู้เหยาให้ตื่นจากภวังค์ เธอเห็นหลินเช่นเช่นมองมาที่เธอด้วยสายตาไม่ค่อยพอใจ กู้เหยารีบเทน้ำชาให้เธอแก้วหนึ่ง “โธ่ที่รัก มาเหนื่อยๆ ดื่มชาสักแก้วให้ชุ่มคอหน่อยเถอะจ้ะ” หลินเช่นเช่นนั่งลงตรงหน้ากู้เหยา ดื่มน้ำชาหมดแก้วในคราวเดียว จ้องมองกู้เหยาตาไม่กระพริบ เธอมองกู้เหยาอย่างพิจารณาอยู่นาน “ดูสิเธอยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างกับคนมีความรักแบบนั้น จนทั้งหน้าเต็มไปด้วยคำว่า ฉันกำลังมีความรัก! ฉันกำลังตกหลุมรัก!” หลินเช่นเช่นยัยนี่ชอบพูดจาเสียงดัง โดยไม่แคร์ว่ารอบๆข้างมีคนอื่นอยู่ด้วยหรือไม่ ดูสิ เมื่อพูดประโยคนี้ออกมา คนที่นั่งอยู่รอบๆต่างพากันหันมามองที่พวกเขากันหมด กู้เหยามองค้อนเธอครั้งหนึ่ง “ฉันว่าคุณนายหลิน จะพูดจะจาอะไรช่วยคิดถึงภาพลักษณ์ของตัวเองหน่อยนะคะ อย่าให้คนอื่นเขามองว่าเราเป็นตัวตลกบ้างได้ไหม?” หลินเช่นเช่นถอดเสื้อคลุมไป พลางมองไปทางผู้ชายที่จ้องมองมาทางพวกเขาทางนี้ “เพราะว่ามีผู้หญิงหน้าตาดีนั่งอยู่ที่นี่คนหนึ่ง สายตาของพวกเขาก็มองมาทางนี้อยู่แล้ว เพราะเธอมัวแต่คิดถึงผู้ชายของเธออยู่นะสิ ก็เลยไม่ได้สังเกต” ตอนที่หลินเช่นเช่นเดินเข้ามาในร้าน สิ่งที่เธอมองหาเป็นอันดับแรกไม่ใช่กู้เหยา แต่เป็นสายตาของพวกผู้ชาย เมื่อเธอมองตามสายตาของพวกเขาไปก็จะเจอกู้เหยาอย่างแน่นอน หลินเช่นเช่นไม่ได้คาดหวังอะไร มองตามไปยังสายตาของผู้ชายทั้งสองคน เธอจึงเห็นกู้เหยาที่นั่งอยู่ตรงมุมร้าน กู้เหยายิ้มด้วยความอ่อนโยน ติดอยู่ในความฝันอันแสนหวานของตัวเอง เลยไม่ได้สนใจสายตาของคนรอบข้างเลย เมื่อเห็นกู้เหยาตกอยู่ในห้วงแห่งความรัก นั่นแสดงว่ากู้เหยาได้เดินออกมาจากเรื่องราวในอดีตแล้ว หลินเช่นเช่นรู้สึกดีใจแทนกู้เหยาด้วย “ดูเหมือนว่าถ้าจะให้เธอหยุดพูด คงต้องสั่งอาหารมาปิดปากเธอเยอะหน่อยแล้วละมั้ง” กู้เหยายื่นเมนูให้หลินเช่นเช่น “ฉันสั่งชาบูไปแล้ว ที่เหลือให้เธอสั่งก็แล้วกัน” “ผ้าขี้ริ้ว ไส้เป็ด เห็ดเข็มทอง.....พวกนี้ขาดไม่ได้เลยถ้าจะทานหม้อไฟ” หลินเช่นเช่นสั่งอาหารได้เกือบสิบอย่างในคราวเดียว โดยไม่ต้องหยุดหายใจ เธอเป็นนักชิมตัวยงจริงๆ กู้เหยาและหลินเช่นเช่นออกตระเวนกินตามร้านอาหารใหญ่กันตั้งแต่สมัยอยู่มัธยมปลาย ช่วงหนึ่งที่ว่างพวกเขากินร้านนั้นร้านนี้แล้วก็เขียนโพสลงไปด้วย โพสที่เขียนลงไปนั้นเข้าไปอยู่ในหัวข้อของอาหารน่าชิม บรรณาธิการมาติดต่อพวกเขาให้ช่วยเขียนคอลัมภ์พิเศษเกี่ยวกับเรื่องอาหาร พวกเขาทั้งสองรู้จักกันมานานเกือบสิบปีแล้ว สำหรับกู้เหยา หลินเช่นเช่นถือเป็นส่วนหนึ่งที่สำคัญมากในชีวิตเธอ มากยิ่งกว่าเพื่อนนักเรียน มากยิ่งกว่าเพื่อนทั่วๆไปเสียอีก เมื่อหลินเช่นเช่นสั่งอาหารเสร็จแล้ว จึงหยิบกล่องใบหนึ่งออกมาจากในกระเป๋า “นี่ ฉันเลือกมาให้เธอเป็นพิเศษเลยนะ หวังว่าเธอคงชอบ” กู้เหยาเห็นกล่องของขวัญห่อไว้อย่างสวยงาม จึงทำท่าจะแกะออก “ไหนขอดูหน่อยว่าเธอให้อะไรฉันมา?” “เหยาเหยา นี่เป็นเซอร์ไพร์ที่ฉันเอามาฝาก เธอกลับไปค่อยแกะดีกว่านะ” หลินเช่นเช่นรีบห้ามเธอไว้ ถ้าขืนปล่อยให้กู้เหยาแกะของขวัญตอนนี้ มีหวังคนทั้งร้านจะต้องหันมามองเธอกันหมดแน่ๆ กู้เหยาไม่ได้สงสัยอะไร วางกล่องใบนั้นลง แล้วเติมชาให้หลินเช่นเช่นอีก “ก่อนหน้านี้เฉิงซวี่หยางบอกว่าจะกลับมาพร้อมเธอไม่ใช่หรือ ทำไมปล่อยให้เธอกลับมาคนเดียวซะล่ะ?” “เซิ่งเทียนกิจการใหญ่โต ถ้าจะขอลากลับบ้านไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ต้องผ่านการอนุมัติหลายขั้นตอน ยุ่งยากจะตาย” พูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา หลินเช่นเช่นรู้สึกเดือดขึ้นมาทันที บริษัทบ้าอะไรก็ไม่รู้ ถ้าไม่ใช่เพราะเซิ่งเทียนให้ค่าจ้างค่อนข้างสูง กว่าจะเข้ามาทำงานที่นี่ได้ก็แสนจะยากลำบาก เธอคงให้ผู้ชายที่บ้านลาออกไปนานแล้วล่ะ กู้เหยายิ้มๆ “ไม่งั้นฉันให้เธอยืมเหมียนเหมียนไปเลี้ยงก่อนดีไหม ให้มันไปอยู่เป็นเพื่อนสัก 2-3 คืน” “เธออยากจะเอาเหมียนเหมียนไปอยู่เป็นเพื่อนฉัน หรือว่าเหมียนเหมียนเป็นก้างขวางคอเธอละจ้ะ?” พูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา หลินเช่นเช่นก็มองกู้เหยาอย่างพินิจพิจารณา “ฉันว่าเธอดูสดใสขึ้นเยอะเลยนะ ผู้ชายที่บ้านเธอดูแลเธอได้ดีมากเลยละสิท่า”