ตอนที่ 53 การลักพาตัวที่เห็นได้ชัด

ต๭นที่ 53 การลักพาตัวที่เห็นได้ชัด พูดถึงโม่ข่ายขึ้นมา กู้เหยาก็หน้าแดงขึ้นทันที พลันนึกถึงเรื่องทะลึ่งที่หลินเช่นเช่นพูดในคืนนั้น หลินเช่นเช่นเห็นหน้าของเธอแดงแบบนี้ จึงยื่นนิ้วไปจิ้มที่หน้าผากของกู้เหยา “เธอนี่มันเด็กน้อยจริงๆ พูดถึงผู้ชายแค่นี้ก็หน้าแดงซะแล้ว” “เช่นเช่น พวกเราเลิกพูดเรื่องนี้กันเถอะ เปลี่ยนเรื่องคุยกันดีกว่านะ” กู้เหยาไม่อยากพูดถึงโม่ข่ายอีก ถ้าเกิดพลั้งปากออกไปละก็ หลินเช่นเช่นต้องด่าเธอตายแน่ๆ พูดไปพลางกู้เหยาก็คีบผักใส่ลงไปในหม้อ “เธอนั่งเครื่องมานานตั้งสิบกว่าชั่วโมง เย็นนี้ฉันยินดีบริการให้เธอเอง” “ช่างรู้ใจจริงๆ” หลินเช่นเช่นหัวเราะ พลางพูดต่อว่า “ฉันยังไม่ได้เจอหน้าผู้ชายของเธอเลยนะนี่ เธอไม่คิดจะแนะนำให้ฉันรู้จักบ้างเลยหรือยังไงกัน?” “ฉันก็อยากจะแนะนำให้เธอรู้จักอยู่หรอกนะ แต่ว่าเวลาของพวกเธอทั้งสองคนไม่ตรงกันเลย ช่วงนี้เขาไปทำงานข้างนอกไม่ได้อยู่บ้านน่ะ” กู้เหยาลวกผักให้แล้วคีบใส่ชามหลินเช่นเช่น พลางพูดไปด้วย พอพูดถึงโม่ข่าย เขาก็โทรมาหาพอดี กู้เหยายิ้มอย่างอบอุ่น “เขาโทรมาแล้วล่ะ ฉันขอรับโทรศัพท์ก่อนนะ” น้ำเสียงของโม่ข่ายที่ปลายสายยังคงนุ่มลึกไพเราะน่าฟังเหมือนเดิม “ดึกป่านนี้แล้วยังไม่กลับบ้านอีก ออกไปเที่ยวไหนหรือครับ?” ได้ยินดังนั้น เหมือนว่ากำลังถูกตำหนิอยู่ แต่ว่ากู้เหยาคิดว่าเขาคงเป็นห่วง จึงยิ้มไปตอบไปว่า “ฉันทานหม้อไฟอยู่ข้างนอกกับหลินเช่นเช่นคะ” หลังจากเงียบกันไปพักหนึ่ง โม่ข่ายจึงพูดขึ้นว่า “ทานกันที่ไหนครับ?” “ร้านไห่ตี่เลาบนถนนเคอหยวนคะ” กู้เหยารอสักพักจึงตอบกลับไป “คุณไม่ทานหม้อไฟนี่คะ หรือไม่อย่างนั้นวันหลังฉันพาคุณมาทานบ้างก็ได้นะคะ” “อืม ผมรู้แล้ว คุณทานต่อเถอะครับ” กู้เหยายังอยากจะรั้งโม่ข่ายไว้อีกสักหน่อย แต่ว่าโม่ข่ายดูเหมือนไม่ค่อยสนใจอยากจะคุยกับเธอต่อ ดังนั้นกู้เหยาจึงได้แต่เอ่ยคำลาแล้ววางสายไป แต่ว่าเธอมองข้ามจุดสำคัญไปอย่างหนึ่ง โม่ข่ายออกไปทำงานข้างนอกไม่สามารถรู้ได้ว่าเธอยังไม่กลับบ้าน แต่ว่าที่โม่ข่ายถามไปเมื่อสักครู่คือทำไมเธอถึงยังไม่กลับบ้าน “เหยาเหยา ทำไมฉันรู้สึกว่าต่อหน้าผู้ชายที่บ้านของเธอ เธอทำตัวเหมือนเป็นภรรยาที่ต้องทนทุกข์ยังไงยังงั้น แม้แต่จะพูดเสียงดังยังไม่กล้าเลย? แม้แต่โทรศัพท์คุยก็ยังหน้าแดง เมื่อก่อนเธอไม่เห็นเป็นแบบนี้เลย” หลินเช่นเช่นไม่เคยเห็นท่าทางการแสดงออกและน้ำเสียงของกู้เหยาเป็นแบบนี้มาก่อน จึงรู้สึกแปลกใจมาก กู้เหยาก็รู้สึกว่าแปลกมาก ตอนทำงานตัวเองเป็นคนหน้าด้านหน้าทน พูดจาฉะฉาน ทำไมพอเจอโม่ข่ายเข้า ตัวเองมักจะหน้าแดงขึ้นมา ปากคอสั่นไม่กล้าพูด เมื่อก่อนตอนที่กู้เหยารักกันกับเฉียวหนานจิ่ง หลินเช่นเช่นยังไม่เห็นว่ากู้เหยาจะหน้าแดงขนาดนี้ ว่ากันตามเหตุผลนั่นคือรักแรกของกู้เหยา ฝ่ายหญิงมักจะขี้อายกว่าถึงจะถูก แต่ว่ากู้เหยาในตอนนั้นกลับมีท่าทีอย่างกับเด็กผู้ชาย ไม่ค่อยนุ่มนวลสักเท่าไหร่ หลินเช่นเช่นคิดอยู่ในใจ สงสัยว่าโม่ข่ายคงเป็นคนที่ฟ้าลิขิตมาให้กู้เหยา ผู้หญิงคนหนึ่งไม่ว่าจะแข็งแกร่งมากแค่ไหน วันหนึ่งเมื่อได้พบกับคนที่รักเธออย่างจริงใจ ก็กลายเป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งไปโดยปริยาย เมื่อทานหม้อไฟเสร็จแล้วเป็นเวลาค่อนข้างดึก กู้เหยาและหลินเช่นเช่นสวมเสื้อคลุมไปพลางคุยกันไปและเดินออกมาจากร้าน วันนี้กู้เหยาสวมเสื้อหนาวสีส้มตัวหนึ่ง เดิมทีเธอก็เป็นคนผิวขาวอยู่แล้ว เสื้อผ้าสีแบบนี้ทำให้ผิวของเธอโดดเด่นขึ้นไปอีก หลินเช่นเช่นเดินไปพลางคุยโม้ไป น้ำเสียงที่เธอพูดอยู่นั้น ทำให้กู้เหยารู้สึกสนุกมากที่สุดเลย “คุณผู้หญิงกู้คนรอง คุณหลิน กรุณาหยุดก่อนครับ!” กู้เหยาและหลินเช่นเช่นกำลังคุยกันอย่างสนุกสนาน หลี่กังพาคนมาขวางทางพวกเธอเอาไว้ “คุณมาที่นี่ทำไม?” หลินเช่นเช่นถามขึ้น หลี่กังอยู่เคียงข้างเฉียวหนานจิ่งมานานหลายปี กู้เหยาและหลินเช่นเช่นต่างก็รู้จักเขา ตอนนั้นไม่ได้รู้จักเขาลึกซึ้งมากเท่าไหร่ รู้แต่ว่าเขาเป็นลูกน้องคนหนึ่งของเฉียวหนานจิ่ง หลี่กังอยู่ที่นี่ ถ้าเช่นนั้นเฉียวหนานจิ่งก็ต้องอยู่ที่นี่ด้วยสิ เมื่อนึกถึงเฉียวหนานจิ่งขึ้นมา หลินเช่นเช่นที่ยังไม่รู้ว่ากู้เหยาเคยพบหน้าเฉียวหนานจิ่งแล้ว มองกู้เหยาด้วยความเป็นห่วง “เหยาเหยา......” กู้เหยายิ้มให้เธอ “ไม่เป็นไร ฉันสบายดี” หลี่กังบอกว่า “คุณผู้หญิงกู้คนรอง คุณชายเฉียวอยากจะเชิญคุณทั้งสองไปดื่มเหล้าด้วยกันหน่อยครับ ไม่ทราบว่าทั้ง 2 ท่านจะรังเกียจไหมครับ?” กู้เหยายิ้มไปพลางกล่าวว่า “รบกวนคุณช่วยกลับไปบอกคุณชายเฉียวหน่อยว่า พวกเราไม่ว่างคะ แล้วต่อไปอยากมารบกวนชีวิตของพวกเราอีก” “คุณผู้หญิงกู้คนรอง คุณชายเฉียวบอกผมมาว่า ถ้าเกิดว่าคุณไม่ยอมไปด้วย จะให้ผมตัดนิ้วตัวเองไปให้เขาดูด้วย คุณช่วยเมตตาผมหน่อยได้ไหมครับ” หลี่กังพูดจาน่าสงสาร แต่ท่าทีของเขากลับไม่ได้เป็นเช่นนั้น เมื่อได้ฟังดังนั้น หลินเช่นเช่นของขึ้นทันที “แกช่วยไปบอกเฉียวหนานจิ่งเดรฉานนั่นให้ไปตายซะไป ตอนนั้นทำเรื่องหน้าอายขายขี้หน้า ตอนนี้ยังมีหน้ามาขอเจอกู้เหยาอีก ไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่าเขาด้วยมีดเล่มเดียว คอยดูก็แล้วกัน” กู้เหยารีบดึงหลินเช่นเช่นเอาไว้ ส่ายหน้าบอกเธอว่า “เช่นเช่น ใจเย็นๆก่อนสิ” “เดรัจฉานนั่นยังมีหน้ามาเจอเธออีก จะให้ฉันใจเย็นอยู่ได้อย่างไรกันล่ะ?” หลินเช่นเช่นในที่สุดก็รู้สึกว่าไม่ควรไปต่อกรด้วย “เหยาเหยา เธอไม่เป็นไรใช่ไหม?” เธอของขึ้นขนาดนี้ ทำไมกู้เหยายังใจเย็นอยู่ได้นะ เย็นจนเหมือนว่าเฉียวหนานจิ่งคนนั้นไม่เคยอยู่ในชีวิตเธอมากก่อนเลย “ดูเหมือนว่า ท่านทั้งสองจะไม่ยอมไปกับผมง่ายๆใช่ไหมครับ” หลี่กังส่ายหน้าอย่างเสียดาย “แต่ว่าคืนนี้คุณชายท่านต้องการพบให้ได้ ถ้าอย่างนั้นผมไม่เกรงใจคุณทั้งสองแล้วนะครับ” พูดจบ หลี่กังก็กวักมือ กลุ่มผู้ชายที่มาด้วยพากันเข้ามาล้อมวงพวกเธอทันที กู้เหยาและหลินเช่นเช่นเกือบจะเข้าไปอยู่ในวงล้อมของพวกเขา กู้เหยาส่งสัญญาณให้หลินเช่นเช่นผ่านทางสายตา หลินเช่นเช่นรับทราบ รีบถอยหลังไปอยู่หลังกู้เหยาทันที กู้เหยามองหลี่กังอยู่ ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน “หลี่กัง จะว่าไปพวกเราก็เคยรู้จักกันมาก่อน คุณว่างั้นไหมล่ะ?” หลี่กังตอบว่า “ถ้าพูดอย่างนั้น คุณผู้หญิงกู้คนรองยินดีจะไปกับผมแล้วใช่ไหมครับ?” กู้เหยาพยักหน้า พลางยิ้มน้อยๆบนใบหน้า “คุณชายเฉียวช่างมีน้ำใจ ทำไมฉันจะปฏิเสธการเชื้อเชิญอันยิ่งใหญ่ครั้งนี้ได้ละคะ” ขณะที่กู้เหยากำลังตะล่อมหลี่กังอยู่นั้น หลินเช่นเช่นก็แอบกดโทรไปหาเบอร์ 110 หลังจากที่คิดว่าโทรติดแล้ว หลินเช่นเช่นจึงดึงกู้เหยามาไว้ที่ด้านหลัง ตั้งใจพูดดังๆว่า “เหยาเหยา เธอไปกับเขาไม่ได้นะ ฉันเชื่อว่าพวกเราอยู่ภายใต้กฎหมายของบ้านเมือง พวกเขาไม่กล้าลักพาตัวเราไปในที่สาธารณะแบบนี้หรอก” กู้เหยารับทราบว่าหลินเช่นเช่นโทรหา 110 ติดแล้วจากสัญญาณที่ส่งมาให้เธอผ่านทางสายตา จึงเอ่ยต่อว่า “เช่นเช่น พวกเขาจะลักพาตัวพวกเราไป แต่ว่าเป้าหมายที่เขาต้องการคือฉัน ที่นี่ เลขที่ 200 ถนนเคอย่วน ไม่ไกลจากบ้านเธอเท่าไหร่ เธอกลับไปก่อนเถอะ ไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอก” หลี่กังพูดว่า “ไหนๆคุณผู้หญิงกู้คนรองก็พูดว่าเราลักพาตัวแล้ว งั้นเราก็ใช้กำลังบังคับได้สิ พี่น้องทั้งหลายเชิญคุณผู้หญิงกู้คนรองขึ้นรถเถอะ” “ใครกล้าแตะต้องฉันก็ลองดูสิ!” เมื่อคนที่ล้อมรอบอยู่กระชับเข้ามาใกล้ขึ้น กู้เหยาจึงเปลี่ยนจากท่าทีที่ดูอ่อนโยน เป็นเสียงกรีดร้องอย่างโกรธแค้น ทำเอาคนที่อยู่ใกล้เธอพากันชะงัก แต่ว่าเธอก็ประวิงเวลาได้เพียงแค่ครู่เดียว พวกเขากำลังภาวนาให้ตำรวจที่อยู่ในหน่วยงานใกล้ๆมาถึงที่นี่ก่อนที่พวกเขาจะโดนจับตัวไป หลี่กังเสริมอีกว่า “พี่น้องทั้งหลาย เชิญคุณผู้หญิงกู้คนรองขึ้นรถ!” “ดูสิว่าใครหน้าไหนจะกล้าแตะต้องเธอบ้าง!” เสียงอันขุ่นมัวและนุ่มลึกดังขึ้นมาจากทางด้านหลังของพวกเธอ ทำให้ทุกคนที่ได้ยินพากันตกใจกลัว ......