ตอนที่ 54 การบำรุงรักษาที่เอาแต่ใจ

ต๭นที่ 54 การบำรุงรักษาที่เอาแต่ใจ เมื่อได้ยินเสียงดังขึ้น ทุกคนหันกลับไปกลับโดยพร้อมเพรียงกัน เห็นผู้ชายคนหนึ่งสวมเสื้อสูทสีเทาเงินยืนเด่นเป็นสง่าอยู่ด้านหลังพวกเขา สายตาที่อยู่ภายใต้กรอบแว่นสีทองของเขาเหมือนส่งยิ้มน้อยๆออกมา แต่สายตาเช่นนั้นกลับทำให้คนรู้สึกหวาดผวาจนหนาวเข้ากระดูก ถอยกลังออกไป 3 ก้าวโดยไม่ทันตั้งตัว หลี่กังตั้งสติได้ก่อน “โธ่.....ผมก็นึกว่าใคร? ที่แท้ก็ท่านประธานโม่ของบริษัทนวัตกรรมและเทคโนโลยีนั่นเอง พอดีเลยคุณชายของผมกำลังอยากจะพบคุณอยู่พอดี ถ้างั้นคุณไปกับพวกเราเลยดีกว่าครับ” โม่ข่ายกลับไม่ได้เหลียวแลหลี่กังเลยแม้แต่หางตา เดินอย่างสง่างามและมั่นคงเข้าไปหากู้เหยาตรงหน้า ยื่นมือออกไปลูบศีรษะของเธอ “ผมบอกว่ากลางคืนไม่ให้ออกมาข้างนอกไงครับ ทำไมถึงดื้อจัง น่าตีจริงๆ” น้ำเสียงของเขาราบเรียบปกติ ทุ้มต่ำและเซ็กซี่ อารมณ์ไม่มีแปรปรวนเลย แต่จะว่าไปก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้รู้สึกอะไรเลย กล่าวได้ว่าอารมณ์ของเขามุ่งมั่นอยู่กับกู้เหยาเท่านั้น อารมณ์ของโม่ข่ายในตอนนี้ทำให้คนที่อยู่รอบข้างรู้สึกว่าเขากำลังคิดแบบนี้อยู่ เลิกงานแล้วทำไมไม่รีบกลับบ้าน ดึกป่านนี้ยังออกมาเที่ยวเล่นอยู่อีก กลับไปผมจะจัดการคุณให้ ได้ฟังเสียงของโม่ข่ายพูดแบบนั้น ความกังวลใจและความหวาดกลัวทั้งหมดที่มีอยู่ของกู้เหยาก็มลายหายสิ้นไป เธอเงยหน้ายิ้มให้เขา สายตาของทั้งสองสัมผัสกันกลางอากาศ ไม่มีใครยอมหลบตาใคร หลังจากสบตากันอยู่นาน กู้เหยาจึงคิดขึ้นมาได้ว่า โม่ข่ายออกไปทำงานข้างนอกไม่ใช่หรือ ทำไมจู่ๆถึงได้มาอยู่ที่นี่ได้? เป็นคำถามที่ค้างอยู่ในใจเธอ กู้เหยาอ้าปากกำลังจะถาม โม่ข่ายกลับยื่นมือออกมาหยุดไว้ที่ริมฝีปากของเธอ “อยากจะพูดอะไรครับ กลับไปค่อยว่ากันดีกว่า” กู้เหยาหุบปากลงทันที พยักหน้าอย่างอ่อนโยน ปล่อยให้เขาถูกทิ้งไว้ไม่มีใครเหลียวแล แถมพรรคพวกที่พามาด้วยกลับล่าถอยออกไปอีก หลี่กังไม่พอใจขึ้นมาทันที เขาโมโห “พวกแกรีบจัดการเอาคนพวกนี้กลับไปหาคุณชายเฉียวเดี๋ยวนี้เลยนะ คุณชายจะต้องตบรางวัลให้พวกแกอย่างงามแน่” บางทีอาจเป็นเพราะรังสีของโม่ข่ายแรงเกินไป พรรคพวกของหลี่กังที่มาด้วยมองโม่ข่ายอยู่ไกลๆ ไม่มีใครกล้าก้าวเท้าไปข้างหน้าแม้แต่คนเดียว ไม่เพียงแต่คนพวกนั้นไม่กล้าขยับเขยื้อน ในใจของหลี่กังก็หวาดกลัวไปด้วย ตัวเขาเองยังไม่รู้เลยว่าทำไมท่านประธานของบริษัทนวัตกรรมและเทคโนโลยีถึงได้ทำให้คนอื่นหวาดกลัวได้ถึงขนาดนี้ เขายังไม่ทันได้ทำอะไรเลย พูดก็ไม่ได้พูด แต่ว่าทำให้ผู้คนต่างรู้สึกว่าถูกมองข้ามไปหมด นายแซ่โม่คนนี้ก็แค่เป็นประธานของบริษัทนวัตกรรมและเทคโนโลยี มีอะไรน่ากลัวหนักหนา หลี่กังสร้างกำลังใจให้ตัวเองฮึดสู้ แต่ก็ยังไม่กล้าพอที่จะเข้าใกล้โม่ข่าย เขาเริ่มที่จะผิดหวังกับการตัดสินใจของตัวเขาเองแล้ว ทีแรกคิดว่าจะเอากู้เหยาเชิญกลับไปให้เฉียวหนานจิ่งได้ประหลาดใจ ตอนนี้กลับตกอยู่ในสถานการณ์ที่คาดไม่ถึง เขามองดูโม่ข่าย อยากจะพาพรรคพวกหนีไปก็กลัวจะขายขี้หน้า อยากจะสู้กับเขาก็ไม่มีความกล้าหาญพอ แม้แต่หลินเช่นเช่นที่อารมณ์รุนแรง ก็ยังนิ่งไปเมื่อโม่ข่ายปรากฏตัวขึ้น บนโลกนี้ทำไมถึงได้มีผู้ชายที่หน้าตาดีขนาดนี้ด้วย? เธอเอาแต่จ้องมองโม่ข่าย กลืนน้ำลายเอื้อกโดยไม่รู้ตัว ผู้ชายคนนี้หล่อกว่าในรูปภาพไม่รู้กี่เท่า ถ้าไม่ใช่เพราะเขาเป็นผู้ชายของกู้เหยาแล้วละก็ เธออยากจะแย่งเขามาให้ได้ เวลานี้หลังจากที่สถานีตำรวจใกล้ๆได้รับแจ้งทางโทรศัพท์ ตำรวจจึงรีบรุดมาในที่เกิดเหตุทันที ยังไม่ทันได้ถามอะไร เพียงแค่กวาดตามอง ก็แน่ใจได้ว่าหลี่กังและพรรคพวกเป็นคนร้าย หัวหน้ากลุ่มที่มากล่าวว่า “พวกคุณนี่ช่างหาเรื่องใส่ตัวจริงๆ ไปดื่มชาที่สถานีตำรวจหน่อยเป็นไง” หลี่กังตอบกลับทันทีอย่างเย่อหยิ่ง “คุณไม่รู้หรือว่าผมเป็นคนของใคร? คุณอยากจะเชิญผมไปดื่มชาที่สถานีตำรวจ ผมว่าคุณคงไม่อยากทำแบบนั้นจริงๆละมั้งครับ” “ผมรู้ว่าคุณเป็นคนของใคร แต่คุณมาก่อเรื่องวุ่นวายในพื้นที่ของผม คุณนั่นแหละที่ต้องเตรียมใจไว้บ้าง” หัวหน้ากลุ่มที่มายุยังน้อย สิ่งที่สำคัญที่สุดของคนรุ่นใหม่ก็คือพวกเขาทำตามหน้าที่ไม่เกรงกลัวอิทธิพลใดๆ ไม่ว่าคุณจะเป็นคนของใคร ขอเพียงเข้าไปอยู่ในเงื้อมมือเขา อยู่ในคุกสัก 2 -3 วันค่อยว่ากัน “จับสิ!” หลี่กังยื่นมือให้ พลางแสดงท่าทางให้ใส่กุญแจมือเขา “มามามา จับพวกเขาไปให้หมดด้วยนะ ผมจะดูสิว่าใครกันแน่ที่จะเป็นคนซวย” เมื่อก่อนหลี่กังมีเรื่อง คนที่คอยสนับสนุนอยู่เบื้องหลังก็คือ เฉียวหนานจิ่ง ตอนอยู่ที่จิงตูสร้างปัญหามากมาย แต่เพราะว่าเขาเป็นคนของเฉียวหนานจิ่ง คนพวกนั้นจึงไม่กล้าทำอะไรเขา รากฐานของเฉียวซื่ออยู่ที่จิงตู อำนาจที่มากที่สุดก็อยู่ที่จิงตู ส่วนที่เจียงเป่ยนี้ก็เป็นแค่บริษัทเล็กๆธรรมดาๆแห่งหนึ่ง ดังนั้นจึงไม่ได้มีอำนาจใหญ่โตอะไร แต่ว่าหลี่กังไม่ได้ตระหนักถึงเรื่องนี้มาก่อน หัวหน้ากลุ่มตำรวจเอากุญแจมือใส่ให้หลี่กังพลางกล่าวว่า “เด็กน้อยเอ๋ย เรามาดูกันเถอะว่าสุดท้ายแล้วใครจะซวยกันแน่” หลังจากใส่กุญแจมือหลี่กังเรียบร้อยแล้ว ตำรวจนายอื่นๆก็รีบจัดการใส่กุญแจมือพรรคพวกของเขาด้วย ก่อนจะจากไป หัวหน้าตำรวจยังเตือนด้วยความหวังดีว่า “หน้าตาสวยขนาดนี้ วันหลังอย่าออกมาเที่ยวเล่นกลางค่ำกลางคืนแบบนี้อีกนะครับ แถวนี้พวกคนพาลมันเยอะ” กู้เหยาอายจนหน้าแดง ค่อยๆมองโม่ข่ายอย่างพินิจพิจารณา เห็นว่าเขามีทีท่าสงบนิ่งตามปกติ จึงรู้สึกสบายใจมากขึ้น กู้เหยารีบดึงหลินเช่นเช่นเข้ามา “โม่ข่ายคะ นี่เป็นเพื่อนสนิทที่สุดของฉัน และเป็นเพื่อนรักคนเดียวที่ฉันมีอยู่ หลินเช่นเช่น” โม่ข่ายยิ้มให้ด้วยความสุภาพ “สวัสดีครับ คุณหลิน!” หลินเช่นเช่นนิ่งอยู่นานไม่ยอมตอบสักที กู้เหยาจึงเอียงหน้าไปมองเธอ เธอยังคงตกตะลึงจ้องมองโม่ข่ายอยู่อย่างนั้น กู้เหยารู้สึกอายมาก ที่หลินเช่นเช่นเสียมารยาทอะไรตอนนี้ ทำไมต่อหน้าโม่ข่ายถึงได้ไม่ได้รู้กาละเทศะบ้างนะ กู้เหยารีบหยิกเธอทีหนึ่ง หลินเช่นเช่นจึงได้สติขึ้นมา “ฉันว่า หล่อกว่าที่คิดไว้เสียอีก” กู้เหยา “......” เธอนึกเสียใจขึ้นมาทันทีว่าไม่น่าบอกเลยว่าหลินเช่นเช่นเป็นเพื่อนซี้ของเธอ น่าจะแกล้งทำเป็นไม่รู้จักเธอไปซะจะดีกว่า “ท่าทางคุณหลินเป็นคนปากกับใจตรงกันเลยนะครับ มิน่าเล่าคุณและกู้เหยาถึงได้เป็นเพื่อนซี้กัน” มันยากนะที่โม่ข่ายจะพูดประโยคยาวๆนี้กับคนแปลกหน้าที่เพิ่งเจอกันครั้งแรก ที่โม่ข่ายพูดจาแปลกๆ ทำให้กู้เหยาคิดว่าเขาคงพูดเล่นกับหล่อน บอกว่าพวกเขานั้นประเภทเดียวกัน หลินเช่นเช่นเอ่ยว่า “สวัสดีคะ คุณโม่ ได้ยินชื่อคุณมานานแล้ว วันนี้ได้เจอตัวเป็นๆสักที คุณนี่ดูดีกว่าในรูปตั้งเยอะเลยนะคะ” โม่ข่ายยิ้มให้ “กู้เหยาพูดถึงผมให้คุณฟังบ่อยๆหรือครับ?” หลินเช่นเช่นพยักหน้า “ใช่แล้วคะ เขาไม่ค่อยตกหลุมรักใครง่ายๆหรอกคะ ฉันเป็นเพื่อนคนเดียวที่เขามีอยู่ เขาไม่เล่าให้ฉันฟังแล้วจะไปเล่าให้ใครฟังละคะ” “เธอบอกคุณหรือครับว่าเรากำลังรักกัน?” สายตามองโม่ข่ายเหลือบมองที่กู้เหยาที่กำลังหยิกหลินเช่นเช่นอยู่อย่างแรง เห็นสีหน้าของเธอแดงขึ้นจนนึกว่าถูกไฟเผามาก่อนหน้า “เช่นเช่น เธอดื่มจนเมาแล้วล่ะ พูดให้มันน้อยๆหน่อย” กู้เหยาหยิกเช่นเช่นอย่างแรง พลางพูดว่า “ดึกป่านนี้แล้ว ให้ฉันไปส่งเธอกลับบ้านดีกว่า” “คุณโม่ คุณขับรถมาหรือเปล่าคะ?” หลินเช่นเช่นไม่สนใจที่กู้เหยาเตือน ยังคงเสนอหน้าต่อไป “ถ้ามีละก็ จะรบกวนคุณช่วยไปส่งฉันที่บ้านหน่อยนะคะ ฉันจะได้เล่าให้ฟังว่ากู้เหยาเล่าอะไรให้ฉันฟังบ้างเกี่ยวกับคุณน่ะคะ” ถ้าจะให้โม่ข่ายขับรถไปส่งหลินเช่นเช่นที่บ้าน กู้เหยาไม่ได้มีปัญหาอะไร แต่ว่านึกถึงหลินเช่นเช่นพูดเลอะเทอะไปกันใหญ่ ในใจกู้เหยาก็รู้สึกอึดอัดขึ้นมาทันที