ตอนที่ 55 งานแต่งงานที่สำคัญ

ต๭นที่ 55 งานแต่งงานที่สำคัญ กู้เหยาอยากหยุด แต่เธอไม่มีพลังมากพอ เพราะว่าไม่ว่าตัวเองจะหาข้อแก้ตัวอย่างไร ก็ทำอะไรหลินเช่นเช่นไม่ได้เลย ดังนั้นสถานการณ์ในตอนนี้คือ โม่ข่ายกำลังขับรถอยู่ เธอนั่งอยู่ด้านหน้า ส่วนหลินเช่นเช่นนั่งอยู่ทางด้านหลังซ้ายชะเง้อหน้ามองออกมา “ยัยหัวเหม็น ฉันว่าเธอวิ่งหนีอะไรอยู่ เธอก็ไม่ยอมรับอีก ผู้ชายที่สามารถขับรถหรูแบบนี้ได้หลุดลอดมาถึงมือเธอโดยไม่ตั้งใจ ชาติก่อนเธอทำบุญมาด้วยอะไรกันนะ” กู้เหยาอยากจะเอากาวที่ใช้ทาบนซองจดหมายปิดปากหลินเช่นเช่นเสียจริงๆ จนถึงอยากจะเปิดกระจกโยนหลินเช่นเช่นออกไปทางหน้าต่าง แต่ว่าต่อหน้าโม่ข่ายเธอไม่สามารถทำเรื่องหยาบคายเช่นนั้นได้ ดังนั้นเลยต้องยิ้มตามน้ำหลินเช่นเช่นไป ความจริงในใจกำลังกร่นด่าเธอไม่หยุดปาก ได้รับสายตาอาฆาตแค้นจากกู้เหยาอยู่หลายรอบ แต่ว่าหลินเช่นเช่นก็ยังไม่สนใจเธอ ยังคงพูดนั่นพูดนี่อยู่ตลอดเวลา หลินเช่นเช่นที่นั่งอยู่ข้างหลัง เอนตัวมาข้างหน้าเล็กน้อย ถามว่า “คุณโม่คะ คุณกับกู้เหยาจดทะเบียนสมรสกันมาตั้งนานแล้ว คิดว่าจะจัดพิธีฉลองสมรสกันเมื่อไหร่ละคะ?” ได้ยินคำถามนี้ของหลินเช่นเช่น กู้เหยาชิงตัดหน้าตอบ “พิธีฉลองสมรสก็เป็นแค่พิธีการหนึ่งเท่านั้นเอง จะจัดหรือไม่ก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรนี่จ้ะ อีกอย่างฉันรู้สึกว่าอยู่กันแบบนี้ก็ดีไม่เห็นจะเสียหายตรงไหนเลย” เพราะว่าพวกเขาจดทะเบียนสมรสกันมานานระยะหนึ่งแล้ว แต่ว่าโม่ข่ายไม่เคยเอ่ยปากถึงเรื่องการจัดงานแต่งงานมาก่อน กู้เหยายิ่งไม่เคยคิดเรื่องนี้เลย ดังนั้นเธอจึงคิดว่าโม่ข่ายคงจะไม่ได้นึกถึงปัญหานี้เลย สิ่งที่กู้เหยาคิดไว้ในใจก็คือ จริงๆแล้วที่เธอพูดออกไปแบบนั้น คนสองคนแต่งงานใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน จะจัดงานหรือไม่ก็ไม่เห็นจะสำคัญตรงไหน หลินเช่นเช่นได้ยินดังนั้นก็ของขึ้น “ฉันจะบอกให้นะกู้เหยา สมองของเธอเพี้ยนไปหรือเปล่า? เธอไม่จัดงานแต่งงาน เพียงแค่จดทะเบียนสมรสกันสองคนแบบเงียบๆ ใครจะไปรู้ว่าเธอกู้เหยาเป็นภรรยาของเขาโม่ข่ายล่ะห๊ะ? ถ้าเกิดวันหนึ่งเขาออกไปหาผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้มา ถึงตอนนั้นเธอจะกลายเป็นมือที่สามทันทีเลยนะ” ตอนแรกกู้เหยาและเฉียวหนานจิ่งหมั้นกันไว้ก่อน เพราะว่าไม่ได้เปิดเผยให้ใครรู้ ต่อมาจึงถูกคนอื่นแย่งแสดงความเป็นเจ้าของเอาไป ปล่อยให้คู่หมั้นตัวจริงอย่างเธอต้องตกต่ำถูกประจานแบบนั้น หลินเช่นเช่นตอนนี้พูดถึงจัดงานแต่งงานขึ้นมา ก็เพื่ออยากจะเตือนสติกู้เหยาว่า อย่าให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยอีก “เช่นเช่น พอได้แล้ว” หลินเช่นเช่นเข้าใจกู้เหยา กู้เหยาเองก็เข้าใจหลินเช่นเช่นเช่นกัน เธอรู้ว่าหลินเช่นเช่นพูดเช่นนั้นเพราะอะไร แต่ว่าเธอไม่อยากเอาเรื่องในอดีตเข้ามาเกี่ยวข้องกับชีวิตในปัจจุบันของเธอ เธอเชื่อมั่นในตัวโม่ข่ายว่าจะไม่เปลี่ยนไปเหมือนกับเฉียวหนานจิ่งคนนั้น โม่ข่ายที่ตั้งหน้าตั้งตาขับรถไม่พูดไม่จากับใครพูดโพล่งขึ้นมา “กู้เหยา ขอโทษด้วยจริงๆครับ ผมคิดมาตลอดว่าการแต่งงานก็แค่จดทะเบียนสมรสเท่านั้นเอง แต่ลืมนึกถึงความสำคัญของการจัดงานแต่งงานไปเลย เรื่องการจัดงาน เดี๋ยวผมจะลองทบทวนดูดีดีอีกครั้งนะครับ” แต่งงานแน่นอนว่าจะต้องจัดงาน นี่เป็นสิ่งที่คนทั่วไปรู้กันดี แต่ว่าสำหรับโม่ข่ายที่มัวแต่ทำงานเสียจนไม่รู้เวลากลางวันกลางคืนกลับไม่อยู่ในความคิดของเขาเลย ถ้าวันนี้หลินเช่นเช่นไม่พูดขึ้นมาละก็ เขาก็ไม่เคยคิดเลยว่าจะจัดงานแต่งงานเพื่อเปิดเผยให้ทุกคนได้รู้ว่ากู้เหยาเป็นภรรยาของเขา หลังจากโม่ข่ายเอ่ยปากพูด หลินเช่นเช่นไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงรู้สึกไม่ค่อยพอใจ โมโหที่กู้เหยาเจ็บแล้วไม่รู้จักจำ ถูกหักหลังไปแล้วครั้งหนึ่งยังไม่เข็ด เมื่อเกือบจะถึงบริเวณเขตเล็กๆที่พักอาศัย หลินเช่นเช่นพูดขึ้นมาว่า “คุณโม่คะ อยากจะขอรบกวนช่วยจอดข้างทางหน่อยได้ไหมคะ ฉันอยากจะซื้อของที่ร้านสะดวกซื้อเสียหน่อย” “ครับ” โม่ข่ายชะลอความเร็วเพื่อเข้าจอดที่ข้างทาง รถยังไม่ทันจอดสนิท หลินเช่นเช่นก็พูดขึ้นว่า “ยัยหัวเหม็น ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบายท้องเลย เธอช่วยลงไปซื้ออันนั้นให้ฉันห่อหนึ่งได้ไหม” ต้องหาข้ออ้างแบบนี้ถึงจะทำให้กู้เหยาออกไปจากรถได้ หลินเช่นเช่นไม่สนใจว่าโม่ข่ายจะมองเธออย่างไร ยังไงซะเขาก็ไม่ใช่ผู้ชายของเธอ กู้เหยาลงไปแล้ว ท่าทีของหลินเช่นเช่นดูจริงจังขึ้นมาชั่วขณะ “คุณโม่คะ ฉันจะขอพูดอะไรกับคุณสัก 2 -3 ประโยคได้ไหมคะ?” โม่ข่ายมองหลินเช่นเช่นจากกระจกมองหลัง พยักหน้าอย่างเกรงใจและมีมารยาท “คุณหลินพูดมาได้เลยครับ!” หลินเช่นเช่นชะโงกหน้ามองไปข้างนอก เห็นกู้เหยาเข้าร้านสะดวกซื้อไปแล้ว เธอจีงพูดขึ้นว่า “กู้เหยาเป็นผู้หญิงที่ดีคนหนึ่ง คุณช่วยกรุณาดูแลเธอให้ดีนะคะ อย่าทำให้เธอต้องเสียใจอีก” โม่ข่ายพยักหน้า “ผมทราบแล้วครับ” หลินเช่นเช่นมุ่งมั่นพูดต่อว่า “ฉันไม่รู้ว่าทำไมคุณต้องปลอมเป็นคนอื่นเพื่อนัดบอดกับกู้เหยา และฉันก็ไม่อยากจะไปสืบเรื่องนี้ด้วย ขอเพียงคุณดูแลกู้เหยาเป็นอย่างดี ฉันก็จะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นเรื่องนั้น และจะไม่บอกอะไรเธอด้วย” โม่ข่ายหันกลับมามองหลินเช่นเช่นครั้งหนึ่ง พูดด้วยความจริงใจว่า “ขอบคุณครับ!” หลินเช่นเช่นถอนหายใจยาว กล่าวต่อว่า “กู้เหยาเมื่อก่อนเป็นผู้หญิงที่แสนจะโง่คนหนึ่ง ใครทำดีกับเธอเข้าหน่อย เธอก็เอาใจเทให้เขาไปหมดเลย 3ปีมานี้ เธอเปลี่ยนไปมาก ไม่มีใครสามารถเดินเข้าไปถึงก้นบึ้งหัวใจของเธอได้..... ดังนั้นขอร้องคุณอย่าทำให้เธอต้องเจ็บปวดอีกเลยนะคะ” หลินเช่นเช่นยังมีเรื่องราวอีกมากมายเกี่ยวกับกู้เหยาที่อยากจะบอกกับโม่ข่าย แต่ว่าสุดท้ายก็ไม่ได้เล่าออกไป เพราะว่าเธอคิดว่าโม่ข่ายน่าจะรู้เรื่องราวในอดีตทั้งหมดของกู้เหยา และรู้สึกว่าโม่ข่ายคนนี้ดูเหมือนจะสุภาพอ่อนโยนกับผู้คน แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะเข้าถึงเขาได้ง่ายเกินไปนัก หลังจากที่ส่งหลินเช่นเช่นแล้ว กู้เหยาจึงถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ขืนปล่อยให้ยัยนั่นอยู่นานอีกหน่อย สงสัยจะเล่าเรื่องสัพเพเหระจนหมดเปลือก โม่ข่ายขับรถพากู้เหยากลับบ้าน ระหว่างทางทั้งสองคนไม่ได้คุยอะไรกันเลย กู้เหยาอยากจะหาเรื่องคุยกับเขาอยู่หลายครั้ง แต่ว่าเห็นเขามีท่าทีเฉยชาจึงไม่กล้าพูดอะไรออกมา โม่ข่ายผู้ชายคนนี้ช่างมีหลายบุคลิกเสียจริง บางครั้งเขาก็ดูอบอุ่นจนแทบใจละลาย บางครั้งก็เย็นชาราวกับก้อนน้ำแข็ง อยู่ห่างจากเขาตั้ง 3 นิ้ว ยังแทบจะแข็งไปด้วยเลย ใช้เวลาราวครึ่งชั่วโมงจึงกลับถึงบ้าน พอก้าวเข้าประตูไป โม่ข่ายก็เปลี่ยนท่าทีจากที่ดูเย็นชา หันกลับมาเอากู้เหยาพิงไว้ที่หลังประตู “อ้า......” กู้เหยาตกใจส่งเสียงร้องออกมา ความหวาดกลัวหายไปในพริบตา เธอได้แต่รอคอยสิ่งที่เขาต้องการจะทำต่อ แต่ว่าโม่ข่ายเพียงแค่จ้องมองเธอเงียบๆ จ้องมองอยู่นาน จึงเอ่ยขึ้นว่า “กู้เหยา คุณอยากจะร่วมรักกับผมไหม?” “ฉันไม่อยากคะ คุณอย่าไปฟังหลินเช่นเช่นพูดเพ้อเจ้อเลยคะ” กู้เหยาส่ายหน้ารัวเป็นกลอง ปฏิเสธเรื่องนั้นถึงขั้นสุด โม่ข่ายมองริมฝีปากสีแดงเข้มและบางของเธอ เอามือข้างเดียวโน้มศีรษะเธอเข้ามาใกล้ตัว ราวกับอยากจะจูบเธอ กู้เหยาเห็นใบหน้าของเขาเข้ามาใกล้ หลับตาทั้งสองข้างลงตามสัญชาตญาณพลางเงยหน้าขึ้น แต่ว่า แต่ว่าไม่มีปฏิกิริยาใดๆจากโม่ข่าย เธอค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ เห็นโม่ข่ายเอาแต่จ้องมองเธออยู่อย่างนั้น ไอ้ผู้ชายบ้า เลวจริงๆ ไม่อยากจูบเธอแล้วทำไมต้องทำท่าทีให้คนเข้าใจผิดแบบนั้นด้วยนะ น่ารำคาญจริง “คุณไม่อยากร่วมรักกับผมจริงๆใช่ไหมครับ?” มองเธออยู่นานสองนาน โม่ข่ายจึงถามคำถามนี้ซ้ำอีก ......