ตอนที่ 56 ความสุขดั้งเดิม

ต๭นที่ 56 ความสุขดั้งเดิม ในใจกู้เหยาคิดว่า ถ้าโม่ข่ายอยากจะร่วมรักกับเธอก็พูดออกมาตรงๆก็ได้นี่นา ถึงแม้ว่าเขาจะมองเป็นเรื่องไร้สาระ แต่ว่าเธอนั้นยินดีจะช่วยเขา แต่ว่าในใจคิดเรื่องหนึ่ง ความเป็นจริงกลับทำอีกอย่างหนึ่ง กู้เหยายังคงส่ายหน้าสงวนท่าทีไว้ “ผมกังวลว่าคุณอยากจะร่วมรักกับผม แต่ผมไม่มีเวลาให้คุณ เลยทำให้คุณผิดหวัง ตอนนี้ได้ยินจากปากคุณว่าไม่ยินดี ผมก็สบายใจแล้วครับ” ทิ้งท้ายประโยคนี้ไว้ โม่ข่ายก็ปล่อยเธอ หันหลังเปลี่ยนรองเท้าเดินเข้าห้องหนังสือไป ต่อมา ก็ไม่มีอะไรอีก...... น่าเบื่อจัง! ทำไมรังแกกันอย่างนี้เนี่ย! กู้เหยาอยากจะเข้าไปกัดเขาแรงๆสัก 2 ที แล้วบอกเขาว่าอย่ามาทำแบบนี้อีก เธอไม่รู้จริงๆว่าอีตาโม่ข่ายคนนี้ตกลงEQต่ำจริงๆ หรือว่าแกล้งทำเป็น EQต่ำกันแน่? บางครั้งเวลาที่เขาพูดออกมา ก็ทำให้เธอใจอ่อนไปครึ่งวัน บางครั้งเวลาเขาพูดออกมา ก็ทำให้เธอรู้สึกกระอักกระอ่วนใจ “บ๊อกๆๆ.....” เหมียนเหมียนมาตั้งนานแล้ว แต่ว่าคุณแม่ไม่ได้สนใจเธอเลย เธอเลยต้องส่งเสียงเรียกร้องความสนใจ กู้เหยาเขย่ากล่องของขวัญที่อยู่ในมือ หยอกเล่นว่า : “นี่เป็นของขวัญที่คุณน้าเช่นเช่นให้แม่มา ไม่ใช่ให้เหมียนเหมียนกินนะจ้ะ” “เหงียว.......” เหมียนเหมียนเสียใจจนครางออกมา “เหมียนเหมียน อย่าเพิ่งโกรธไปเลยนะจ้ะ” กู้เหยาลูบหัวเหมียนเหมียนไปพลางพูดกับมันอย่างกับเด็กว่า : “มานี่เร็ว มาช่วยกันแกะห่อของขวัญเป็นเพื่อนแม่หน่อยสิจ้ะ ดูสิว่าคุณน้าเช่นเช่นให้อะไรมาเอ่ย?” ของขวัญถูกห่อไว้อย่างเรียบร้อยมาก กู้เหยาแกะไปพูดไปว่า : “เหมียนเหมียน หนูว่าคุณน้าซื้ออะไรมาฝากแม่เอ่ย?” หลังจากค่อยๆแกะกระดาษออกทีละชั้นทีละชั้น กู้เหยาก็สะดุ้งขึ้นมาทันที กล่องของขวัญแสนสวยใบนั้นเต็มไปด้วยถุงยางอนามัยขนาดต่างๆ และมีให้เลือกหลายกลิ่น...... กู้เหยานึกว่าหลินเช่นเช่นจะลืมเรื่องนั้นไปเสียแล้ว คิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะซื้อมาให้จริงๆ แถมห่อมาให้ซะดิบดีขนาดนั้น เธอไม่ได้เตรียมใจเอาไว้เลย ในกล่องนั้นยังมีกระดาษโน้ตแผ่นหนึ่งเขียนไว้ว่า : “สาวน้อย ขอให้เธอและผู้ชายของเธอมีความสุขกันแบบสุดๆตั้งแต่ต้นจนจบนะจ้ะ!” “กู้เหยา......” ทันใดนั้นน้ำเสียงอันลุ่มลึกและเซ็กซี่ของโม่ข่ายดังมาจากข้างหลังเธอ กู้เหยาถึงกับสะดุ้งตกใจ เกือบทำกล่องของขวัญหกคะเมน เธอรีบเอากล่องของขวัญซ่อนไว้ในอ้อมแขน พลางพูดติดๆขัดๆว่า : “คุณมีอะไรก็รีบพูดมาเถอะคะ” ถ้าโม่ข่ายเห็นว่าของที่อยู่ในมือเธอคือถุงยางอนามัย ภาพลักษณ์ของเธอที่อยู่ในใจเขามีหวังติดลบแน่ๆ เธออยากจะดำเนินชีวิตร่วมกับเขาไปอย่างราบรื่น จึงไม่อยากทิ้งภาพลักษณ์ที่ไม่ดีไว้ในใจของเขา “ถ้าเกิดคุณอยากร่วมรักกับผมละก็ บอกมาคำเดียว ผมจะได้สละเวลาให้คุณ” ทิ้งท้ายประโยคนี้ไว้แล้ว โม่ข่ายก็กลับไปยังห้องหนังสือ กู้เหยาไม่ได้อยากร่วมหลับนอนกับเขาสักหน่อย ตั้งแต่ต้นจนจบเธอไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้เลย เห็นได้ชัดว่าเขาหมกมุ่นอยู่กับการถามคำถามนี้ เดี๋ยวก่อน ตอนนี้ทำไมกลายเป็นเหมือนว่าเธออยากจะร่วมรักซะล่ะ หรือว่ายัยนั่นพูดอะไรกับเขา กู้เหยาอยากจะกัดคนขึ้นมาทันที อยากจะเข้าไปในห้องหนังสือเรียกโม่ข่าย แล้วสั่งสอนเขาสักทีสองที แต่ว่าเธอได้แต่คิดเท่านั้น แต่ไม่กล้าลงมือทำ กู้เหยาไม่มีอารมณ์จะสนใจโม่ข่ายสักเท่าไหร่ ตอนนี้ที่สำคัญที่สุดก็คือจะจัดการกับกล่องเจ้าปัญหาที่อยู่ในมืออย่างไรดี เธอย่องกลับเข้าห้องไป พยายามหาที่ที่ปลอดภัยที่สุดเอาของที่อยู่ในมือซ่อนไว้ เมื่อซ่อนเรียบร้อยแล้ว โทรศัพท์ก็ดังขึ้น กู้เหยามองแว่บหนึ่ง หมายเลขนี้ดูคุ้นตามาก เหมือนว่าเป็น เฉียวหนานจิ่ง เธอเคยบอกเฉียวหนานจิ่งไปหลายครั้งแล้วว่า อย่ามายุ่งกับชีวิตของเธออีก แต่ว่าเฉียวหนานจิ่งดูเหมือนไม่เข้าใจ วันนี้ยังให้หลี่กังมาสะกดรอยตามเธออีก ถ้าโม่ข่ายมาช่วยไม่ทันเวลาละก็ ไม่อยากจะคิดเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น โชคดีที่มีโม่ข่าย คิดไปคิดมากู้เหยาจึงกดรับสาย เสียงในสายที่ลอดเข้ามาเป็นน้ำเสียงแสดงความเสียใจของเฉียวหนานจิ่ง : “เหยาเหยา ผมอยากจะบอกคุณว่าผมขอโทษครับ! เรื่องที่หลี่กังทำไปวันนี้ผมไม่รู้เรื่องเลยจริงๆ เขาเป็นคนตัดสินใจจะพาคุณมาหาผมเอง” “เฉียวหนานจิ่ง คุณไม่ต้องมาขอโทษฉันหรอกคะ ต่อไปขอเพียงคุณอย่ามารบกวนชีวิตของฉันอีก แค่นั้นก็พอแล้วคะ” ที่จริงเฉียวหนานจิ่งจะเป็นคนสั่งให้หลี่กังทำหรือไม่นั้น กู้เหยาไม่ได้ติดใจอะไร เธอไม่อยากเกี่ยวข้องใดๆกับเขาอีก ไม่อยากเห็นใบหน้านั้น ไม่อยากจะนึกถึงเรื่องราวในอดีตที่เลวร้ายเมื่อเห็นหน้าเขา และไม่อยากให้โม่ข่ายเข้าใจเธอผิดๆ “เหยาเหยา ถึงแม้ว่าผมเองไม่ได้เป็นคนสั่งให้หลี่กังทำ แต่ว่าในหัวใจของผมคิดถึงคุณอยู่ตลอดเวลาเลยนะครับ” เฉียวหนานจิ่งเริ่มพรรณนาเรื่องความรักอันลึกซึ้งของเขาอีกครั้ง กู้เหยาได้ยินดังนั้นก็ของขึ้นทันที เธอตอบไปว่า : “เฉียวหนานจิ่ง พอได้แล้ว คุณอยากเสียใจ ก็เชิญเสียใจไปคนเดียวเถอะ อย่ามารบกวนฉันได้ไหม” “เหยาเหยา.....” เฉียวหนานจิ่งหยุดไปครู่หนึ่ง จึงถามเธอต่อว่า “คุณรู้จัก Leomo คนของเซิ่งเทียนบ้างไหมครับ?” กู้เหยาทวนคำถาม : “Leomo? ฉันเป็นแค่พนักงานกระจอกๆคนหนึ่งในบริษัท จะไปรู้จักคนใหญ่คนโตที่ชื่อ Leomoได้ยังไงกัน คุณประเมินค่าฉันสูงเกินไปหรือเปล่า” เฉียวหนานจิ่งถามกลับ : “คุณไม่รู้จัก Leomo จริงๆหรือครับ?” ครั้งก่อนเฉินซื่อที่เป็นหัวหน้าสำนักงานความมั่นคงของเมืองเจียงเป่ยมาเอากู้เหยาออกไปได้ด้วยตัวเอง ครั้งนี้ก็ยังเป็นเฉินซื่อที่ออกคำสั่งโดยตรงให้ตามจับหลี่กังและพรรคพวกมาดำเนินคดี เดิมทีเรื่องเล็กน้อยแค่นี้ ก็แค่เรื่องทะเลาะวิวาทกัน เขาแค่โทรศัพท์ไปครั้งเดียว หลี่กังและพรรคพวกก็ถูกปล่อยตัวออกมาได้แล้ว ใครจะไปรู้ว่าเรื่องนี้จะกลายเป็นคดีอาญาที่ใหญ่ขนาดนั้น เฉียวหนานจิ่งคิดไปคิดมา ก็ยังคิดไม่ออกว่าเบื้องหลังไม่มีใครที่มีอำนาจพอที่จะสั่งการเฉินซื่อได้นอกจากโม่ข่ายคนเดียว เขาให้คนไปสืบดูอย่างลับๆ ด้านตำรวจเปิดเผยข้อมูลออกมาเพียงเล็กน้อยว่า Leomo แห่งเซิ่งเทียนเป็นตัวการสำคัญที่อยู่เบื้องหลัง Leomo ทำไมถึงได้มาเกี่ยวข้องกับเรื่องของกู้เหยาได้นะ? เฉียวหนานจิ่งคิดไปคิดมาอยู่หลายตลบ เชื่อมโยงไปถึง Leomo คนนี้ ข่าวเรื่องบ้าผู้หญิงนั้น ถ้าเช่นนั้นไม่ว่า Leomo จะอยู่ที่ไหน ก็อาจเป็นไปได้ว่าจะเจอกู้เหยาที่นั่นสิ โม่ข่ายคนนั้นคงจะเอาภรรยาด้วยเองส่งไปเป็นของบรรณาการให้กับ Leomo แห่งเซิ่งเทียน เป็นไปได้หรือ? ยิ่งคิดไปแบบนั้น เฉียวหนานจิ่งยิ่งรู้สึกว่ามีความเป็นไปได้มาก กู้เหยาเดิมทีควรจะเป็นของเขา ทำไมเขาถึงได้ปล่อยให้โม่ข่ายทำแบบนั้นกับเธอได้นะ กู้เหยาไม่รู้ว่าเฉียวหนานจิ่งต้องการต้องการจะพูดอะไร ทำท่าลับๆล่อๆ : “เฉียวหนานจิ่ง คุณอย่ามัวมาทำให้ฉันเสียเวลาอยู่เลย ฉันบอกคุณไปชัดๆแล้วนี่ว่าฉันไม่รู้จัก Leomo อะไรนี่เลย” ขณะที่เธอกำลังพูดประโยคนี้ โม่ข่ายก็ผลักประตูเข้ามาพอดี ได้ยินว่ากู้เหยาพูดถึง Leomo ทำไมเธอถึงได้เอ่ยถึง Leomoได้นะ? หรือว่า...... เขามองไปทางกู้เหยา สายตาจ้องมองเธอลึกๆ คุยโทรศัพท์กับเฉียวหนานจิ่งอยู่ดันถูกโม่ข่ายจับได้พอดี กู้เหยาเดิมทีรู้ผิดชอบชั่วดีอย่างชัดเจนในใจ แต่ว่าเธอกังวลว่าโม่ข่ายจะเข้าใจผิด จึงรีบตัดสายทิ้งทันที มองเขาพลางส่งยิ้มให้ : “เช่นเช่นโทรมาถามว่า พวกเราถึงบ้านกันหรือยังน่ะคะ?” พอกู้เหยาอธิบาย เห็นชัดเจนว่าเธอกำลังพูดโกหกอยู่ โม่ข่ายจ้องมองเธออยู่ 2- 3 ครั้งก็พอเดาได้ว่าเธอคุยโทรศัพท์กับใคร