ตอนที่ 63 เจ้านายที่แท้จริง

ต๭นที่ 63 เจ้านายที่แท้จริง จูลี่พาพวกเขาเดินขึ้นบันไดเกลียวยาว เดินไปพูดไปว่า “เสื้อผ้าอยู่ชั้นสอง” ในชั้นสองนั้น กู้เหยาพบว่า ที่นี้นอกจากพวกเขาแล้ว กลับไม่มีคนอื่นเลย ไม่มีพนักงานคนคนอื่น และยังไม่มีลูกค้าคนอื่น เธออดที่จะถามไม่ได้ว่าที่นี้ยังใช่ร้านเสื้อผ้าหรือไม่ การตกแต่งร้านของชั้นสองนั้นไม่แตกต่างอะไรจากชั้นหนึ่ง ภาพวาดและวัตถุโบราณราคาแพงจากชั้นหนึ่งหากไปสายตา ในชั้นนี้ มีเพียงเสื้อผ้าหลากสีระยิบระยับ และเสื้อผ้าที่มากมายจนนับไม่ท่วนเหมือนมหาสมุทรของเสื้อผ้า กู้เหยามองห้องที่เต็มไปด้วยเสื้อผ้า ในใจก็ตื่นเต้นขึ้นมา ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน แม้ว่าจะไม่อยากกลับไปคิดถึงมันอีก ความสนใจในการออกแบบเสื้อผ้าของเธอยังคงไม่เลือนหายไป เธอคิด หากได้หยิบดินสอขึ้นมาอีกครั้ง นั้นคือการออกแบบชุดแต่งงานให้กับตัวเอง ในเมื่อเธอเคยลอง แต่ชุดแต่งงานนั้นยังไม่สำเร็จ ก็โดนญาติแท้ๆและคนรักทรยศหักหลัง แต่ตอนนี้ เธอจะไม่กลับไปลองมันอีก กู้เหยาอดไม่ได้ที่จะมองไปที่โม่ข่าย โม่ข่าย ฉันสามารถหยิบดินสอขึ้นมาเพื่อคุณอีกครั้งได้หรือไม่ โม่ข่ายรู้สึกได้ถึงสายตาของกู้เหยาเขาหันไปมองที่เธอ เขารู้ดีว่าเธอเคยไปนักออกแบบที่มีพรสวรรค์มากมาก่อน เหตุเพราะสามปีก่อน เธอถึงได้ละทิ้งความฝันนั้นไป ญาติแท้ๆกับคนรักที่ทรยศ ความฝันที่แตกสลาย ร่างกายที่อ่อนแอนี้ ในตอนนั้นทำไมถึงรับความรู้สึกแย่แบบนั้นได้นะ โม่ข่ายอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเจ็บแทนเขา เขาจะไม่ยอมให้ใครก็ตามมาทำร้ายเธอเป็นแน่ “ไปลองสิ” โม่ข่ายพูด “เลือกชุดที่คุณชอบ” กู้เหยาพยักหน้า เธอเดินเข้าไปที่มหาสมุทรแห่งเสื้อผ้า ไม่ว่าจะเป็นแบบไหนมีหมด ทุกชิ้นของการออกแบบทำให้เธอประหลาดใจและปรมมือให้ เธออดไม่ได้ที่จะหาโลโก้ของเสื้อผ้า อยากที่จะรู้ว่าเสื้อผ้าพวกนี้เป็นฝีมือของนักดีไซรเนอร์คนไหนเป็นคนออกแบบ แต่ว่าจะหาอย่างไร ก็ไม่สามารถหาป้ายแสดงใดๆได้ “ทำไมหรอ ไม่ชอบหรือยังไง” ในขณะที่กู้เหยากำลังเม่ออยู่นั้นก็มีฝ่ามือใหญ่มาสะกิดเธอ เสียงที่ลู้มลึกเข้าไปที่ข้างหูของเธอ ทำให้ร่างกายของเธอสั่นลง กู้เหยาพยักหน้า “ชอบ ชอบมาก” “งั้น ทำไมไม่ลองหล่ะ” โม่ข่ายก้มหน้าลงบนหัวของกู้เหยา “ไม่รู้ควรจะเลือกชุดไหนดี” กู้เหยาเหมือนแมวน้อยที่คลอเคลียบนคอของโม่ข่าย และพูดออกมาอย่างมีเสน่ห์ว่า “คุณชายโม่ คุณมาช่วยฉันเลือกสักชุดเถอะ” เสียงนุ่มๆดังเข้าไปที่หูของโม่ข่าย ในใจก็สั่นเล็กน้อย เขาอดไม่ได้ที่จะก้มหน้าและจูบเข้าไปที่ข้างหูของกู้เหยา และพูดออกมาเบาๆว่า “ได้สิ” พูดเสร็จ โม่ข่ายก็ปล่อยกู้เหยา ตั้งใจเลือกเสื้อผ้าเพื่อกู้เหยา เขามองดูรอบห้อง แต่กลับไม่มีเสื้อผ้าชุดใดทำให้สายตาเขาหยุดลงได้ เขาหันกลับไปพูดกับจูลี่ว่า “ผีเสื้อแห่งความรักของEvanหละ” “Evanบอกว่าไม่สามารถให้คุณได้ ชุดนั้นเก็บไว้ให้เจ้าสาวของEvanค่ะ” จูลี่ตอบ “ให้ฉัน” โม่ข่ายพูด น้ำเสียงไม่หนักแต่ก็ไม่สามารถทำให้จูลี่ปฏิเสธได้ จูลี่ขยับปากอย่างไม่พอใจ แต่ก็ไม่สามารถหลีกหนีความกดดันของโม่ข่ายได้ จูลี่ทำได้เพียงเดินไปหยิบเสื้อผ้าที่ได้ขึ้นชื่อว่า(ผีเสื้อแห่งความรัก) หลังจากที่จูลี่เดินเข้าไป กู้เหยาที่ยืนอยู่ข้างๆก็อดที่จะถามไม่ได้ “Evan คือ นักออกแบบชาวอิตาลีคนนั้นนะหรอ” โม่ข่ายพยักหน้า “ใช่ คือเขา” เหมือนเสียงฟ้าร้องดังก้องอยู่ในหัวของกู้เหยา Evan คือนักออบแบบเสื้อผ้าที่เธอนับถือ หากว่าวันนั้นไม่ใช่เพราะคุณพ่อห้ามเธอไว้ เธอคงได้ไปอิตาลีเป็นเด็กฝึกงานของEvanแล้ว แต่ตอนนี้ เธอจะได้ใส่ชุดที่Evanตัดเย็บเพื่อภรรยาของเขาเอง แต่นี้ โม่ข่ายเขาเป็นใครกันแน่น ทำไมถึงได้เป็นเพื่อนกับEvanหล่ะ ในขณะที่กู้เหยากำลังประหลาดใจอยู่นั้น จูลี่ก็ได้ถือชุดผีเสื้อแห่งความรักออกมา และในขณะที่ชุดนั้นกำลังเปิดออกต่อหน้ากู้เหยาอยู่นั้น เธอก็ต้องประหลาดใจอีกครั้ง ช่างเป็นชุดที่สวยงามเสียจริง 【ผีเสื้อแห่งความรัก】ช่างเหมาะสมเสียจริง กระโปรงยาวมาก กระโปรงแพร่เป็นชั้นๆ แต่ทะว่าไม่รู้สึกหนักสักนิด สีเทาออกขาวทำให้คนที่มองอยู่ต้องสะดุจตา ผ้านุ่มและสวมใส่สบาย วัตถุดิบในการตัดเย็บเบาสบายเพิ่มความรู้สึกที่ยอดเยี่ยม ด้วยกระโปรงที่เป็นชั้นๆทำให้ดูเหมือนผีเสื้อกำลังเต้นรำ และดูเหมือนมีผีเสื้อกำลังร่วงลง เหมือนผีเสื้อที่มีชีวิตชีวาและผีเสื้อที่ตายลงไป ผีเสื้อบินไปมาเรื่อยๆ ขึ้นลง นั้นเป็นเพราะอะไรนะ โม่ข่ายมองชุดนี้ด้วยความพอใจและพยักหน้า อีกมือก็ลูบที่หัวของเธอ “ไปลองสิ” กู้เหยาพยักหน้า ค่อยๆเดินตามจูลี่ที่สีหน้าไม่ค่อยเต็มใจเข้าไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า เปลี่ยนเสื้อผ้าผ่านไปได้ด้วยดี ชุดผีเสื้อแห่งความรักเหมือนถูกออกแบบมาเผื่อเธอ ขนาดต่างๆก็พอดีเหมาะสม แม้แต่จุลี่ที่มีสีหน้าไม่เต็มใจก็ยังต้องพยักหน้ายอมรับในความพอดีของชุดให้กับกู้เหยาที่ใส่ชุดผีเสื้อแห่งความรัก กู้เหยามองตัวเองในกระจก แล้วพยักหน้า กู้เหยาเดินออกมา สายตาของโม่ข่ายมองมาทันที ภายใต้กรอบแว่นตาสีทองของโม่ข่ายสายตาเล็กๆ อยากนักที่จะดูออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ เขาเคยถามEvan ว่าทำไมถึงเรียกว่าผีเสื้อแห่งความรัก หรือเป็นเพราะว่ามีผีเสื้อเยอะๆหรือ ในตอนนั้น Evanกำลังดื่มกาแฟอยู่ และมองเขาด้วยสายตาดูถูก เขาถามโม่ข่ายกลับ “นี้ดูไม่ออกหรือว่าผีเสื้อกำลังพยายามจนตัวตายเพื่อตามหาอะไรสักอย่าง” หาอะไรนะ วันนี้ ในที่สุดโม่ข่ายก็รู้คำตอบแล้ว ผีเสื้อบินมาเรื่อยๆ เพื่อตามหาสาวงาม เพราะเหตุนี้ ถึงไม่เสียดายที่ตัวเองอายุสั้นสินะ นี้ก็คือผีเสื้อแห่งความรักสินะ โดนโม่ข่ายจ้องนานมาก กู้เหยารู้สึกไม่ใช่ตัวเอง เธอเขินอายเล็กน้อย ไม่สวยใช่ไหม” โม่ข่ายส่ายหน้า เขาไม่ได้พูดอะไร แล้วโบกมือขึ้นให้กู้เหยา กู้เหยาค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ๆเขา เขาเอื้อมมือไปแตะไหล่เธอ ใบหน้าเข้าไปใกล้ที่ข้างหูของเธอและพูดเบาๆว่า “สวยมาก” การแสดงออกแบบนี้ทำให้กู้เหยาใบหน้าแดงขึ้น เธอกำลังจะพูดว่าขอบคุณ แต่กลับโดนโม่ข่ายพูดต่อไปว่า “ไม่อยากให้ใครเห็นคุณแบบนี้จริงๆ” เขาพูดอย่างตั้งใจมาก เหมือนเด็กที่กำลังหวงแหนของเล่นสุดที่รักของตัวเอง กู้เหยาอดที่จะหยอกล้อเขาไม่ได้ “งั้น ฉันจะเปลี่ยนชุดอื่น” “ไม่” โม่ข่ายปฏิเสธเธอ และหันกลับไปพูดกับจูลี่ว่า “บอกEvanด้วย ชุดนี้ฉันเอา หากเขาต้องการเก็บเงินหล่ะก็ ก็ให้เขาไปหาผู้ช่วยของฉัน” กู้เหยาไม่เคยเห็นโม่ข่ายที่หล่อเท่เช่นนี้มาก่อน เธอทายว่าเขากับEvanน่าจะเป็นเพื่อนที่สนิทกันมาก ถึงกล้าที่จะทิ้งความเป็นคนเย็นชาต่อหน้าคนแปลกหน้าแบบนี้ ใขขณะที่กำลังออกไปจากร้านอยู่นั้น กลับไม่ได้สังเกตเห็นสายตาคู่หนึ่งบนดาดฟ้าที่กำลังจ้องมองกู้เหยาอย่างตกใจ ทั้งตกใจ ทั้งชื่นชม สายตาของคนนั้นในเวลาไม่กี่วินาทีก็ไม่หยุดที่จะเคลื่อนไหวไปมา นั้นเป็นเพราะชุดผีเสื้อแห่งความรักของเขา ตามหาเจ้าของที่แท้จริงเจอแล้ว