ตอนที่ 64 วางใจได้ มีฉันอยู่

ต๭นที่ 64 วางใจได้ มีฉันอยู่ งานเลี้ยงการกุศลครั้งนี้ ในเมืองเจียงเป่ยภูเขาโดยเย็นหราน ภูเขาแห่งนี้ไม่ใหญ่นัก ตามกฎหมายแล้ว เรียกว่าเนินเขาเท่านั้น แต่ทะว่าวิวบนภูเขานั้นสวยงามเหลือเกิน ทำให้นึกถึง อย่างไรก็ตาม ภูเขาแห่งนี้เดิมที่ไม่ได้เรียกว่าโดยเย็นหราน ตามตำนานสิบกว่าปีก่อนกล่าวว่า คุณชายเซิ่งเทียนในสมัยนั้นพบมรดกพันล้านของตระกูลจ้านที่นี้ ในเวลานั้นดอกท้อกระจายไปทั่วท้องฟ้า ในเวลานั้นคุณหนูจ้านเย็นของตระกูลจ้านที่กำลังสวยเต็มวัย ที่กำลังยืนอยู่ท่ามกลางสายฝนและยิ้ม และนี้เองเป็นเหตุให้ชนะใจคุณชายเซิ่งเทียน ภายหลัง คุณชายเซิ่งเทียนก็ขายภูเขาแห่งนี้ไป เลยเปลี่ยนชื่อเป็นโดยเย็นหราน และสร้างคฤหาสน์ที่หรูหรา เป็นสัญญาลักษณ์ที่แสดงถึงความรักของทั้งสองคน น่าเสียดายที่ภายหลังทั้งสองย้ายไปอเมริกาด้วยกัน และร่างกายของจ้านเย็นไม่ค่อยดี ดังนั้นทั้งสองจึงไม่ค่อยมาพักที่นี้ เพียงแต่ลูกชายของพวกเขา LeoMoรู้และเข้าใจถึงความเป็นห่วงว่าคฤหาสน์จะเก่า ทุกครั้งที่เขากลับมาเจียงเป่ยเขาจะมาพักที่นี้ อีกทั้งยังจัดงานเลี้ยงที่นี้อีกด้วย มันจัดเป็นอาหารค่ำการกุศลที่มีชื่อเสียง แขกที่รับเชิญมาแน่นอนว่าต้องเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงในสังคม แต่ไม่ใช่ว่าใครก็ถูกรับเชิญ แขกทุกท่านได้รับการพิจารณาอย่างทีท้วนดูแล้วจึงจะได้รับเชิญมางานนี้ ดังนั้น แขกที่ได้รับเชิญมางานเลี้ยงนี้จึงรู้สึกว่าตัวเองพิเศษและโชคดีมากๆคนหนึ่ง นี้ถือเป็นการแสดงตัวตนในสังคม เพียงแต่ บางทีก็จะมีพวกที่ไม่ได้รับเชิญเข้ามาในงานด้วย ดังนั้น เหชียวหนานจิ่งที่กำลังยุ่งอยู่ในงานนั้น เหชียวหนานจิ่งกลับไม่ได้รับบัตรเชิญ และเขายอมจ่ายเงินอย่างมากเพื่อให้ได้รับบัตรเชิญและยอมแบกหน้าไปมาหาคนที่มีชื่อเสียงมากมายเพื่อให้ได้รับการยอมรัยให้รับเชิญมางานเลี้ยง ไม่ใช่เรื่องยากเลยที่จะอยู่ในเจียงเป่ยนี้ได้ เหชียวหนานจิ่งจะไม่ยอมพลาดโอกาสนี้แน่ ไม่ว่าใครมาถึง เหชียวหนานจิ่งจะออกตัวทำความรู้จักก่อนเสมอ ทำเหมือนที่นี้เป็นที่จัดงานของตระกูลเหชียว เพราะเหตุนี้ ในขณะที่โม่ข่ายและกู้เหยามาถึง เหชียวหนานจิ่งที่กำลังวุ่นวายในการทำความรู้จักกับคนอื่นอยู่นั้นก็สะดุดตาเห็นพวกเขาในทันที เป็นเพราะโม่ข่ายและกู้เหยามาสายเป็นพิเศษ แต่ในเมื่อพวกเขาเดินเข้ามาถึงงานเลี้ยง ไม่ว่าใครที่กำลังคุยธุรกิจ คุยเรื่องรักๆไคร่ๆ หรือกำลังดื่มไวน์อยู่ ทั้งหมดก็ต้องหยุดสายตามองมาที่พวกเขา เหมือนหนึ่งถึงสองวินาที ภายในงานก็เงียบลง และมีเสียงเจี้ยวจ้าวดังก้องขึ้นมา มีมากมายหลายคำก็ไม่สามารถพรรณนาความโดดเด่นของคู่ชายหญิงคู่นี้ที่มาถึง โม่ข่ายสูงและหล่อ สวมชุดสูทที่มีราคาและคุณภาพสูง เพียงแค่เดินเข้ามาก็ดึงดูดดความสนใจของทุกคนทันที ข้างๆโม่ข่ายนั้น ก็คือเจ้านกน้อยกู้เหยา กู้เหยาจับมือโม่ข่าย คิ้วเข้มยาวดึงความสนใจจากทุกคน เธอยิ้มเบาๆ ดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำ ความรักของผีเสื้อที่ตรงกับเธอเหมือนดอกไม้ที่เบ่งบานอย่างเต็ม เธอเกาะแขนเขาและเดินเข้าไปในงาน มองตากันอย่างมีความหวัง ผู้ชายอบอุ่นอ่อนโยน ผู้หญิงที่ใจเต็มไปด้วยความสงบ เหมือนทั้งโลกมีแค่เขาและเธอ ทุกคนต้องถอนหายใจ ช่างเป็นคู่ที่เหมาะสมเสียจริง เหชียวหนานจิ่งเองก็ต้องยอมรับ เขาไม่รู้มาตลอดว่ากู้เหยาสวยงามมากขนาดไหน และเขายังไม่รู้อีกว่ากู้เหยาสวยเหมือนตอนนี้ สวยจนลืมหายใจ สวยอย่างหมดความหวัง สวยจนผีเสื้อต้องยอมสยบ และข้างกายของเธอคือโม่ข่าย ก็สยบคำร่ำลือถึงความสวยงามของกู้เหยาได้สำเร็จ ทำให้เธอดูสวยมากขึ้น ไม่รู้เกิดอะไรขึ้น เหชียวหนานจิ่งก็กำแก้วในมือของเขาแน่น เขาอยากจะเข้าไปอัดแย่งกู้เหยากลับคืนมา ให้ทุกคนได้รู้ว่าผู้หญิงคนนี้แท้จริงคือของเขาเอง ห้องจัดเลี้ยงที่มีเสียงดังดูเหมือนจะเงียบทันที แม้แต่เหชียวหนานจิ่งก็ไม่ได้ยินเสียงอะไร สายตามีแค่โม่ข่ายและกู้เหยา กู้เหยากับโม่ข่ายยิ้มอย่างสนุกสนานด้วยกัน สำหรับเขานั้นมันช่างน่าอิจฉาเสียจริง มันเหมือนกับเป็นการเยาะเย้ยเขาอย่างเงียบๆ ไม่ เขาไม่สามารถนั่งอยู่แบบนี้ได้ เขาต้องออกตัวทำอะไรสักอย่าง ให้โม่ข่ายเสียหน้า เขาจะทำให้คนไอแซ่โม่ได้รู้ว่าในวงธุรกิจนี้ไม่ใช่แค่ประธานธรรมดาก็สามารถเข้ามาในงานนี้ได้ เหชียวหนานจิ่งเดินถือแก้วไวน์ของเขาเข้ามา หันกลับเข้าไปหาที่หลบ ในที่มืด พยายามที่จะรอโอกาส หลังจากที่กู้เหยาออกมาจากจิงตู ก็ไม่เข้าร่วมงานเลี้ยงใดๆอีกเลย ตอนนี้ ทันทีที่ต้องเผชิญหน้ากับงานเลี้ยงหรูหรา ในใจของเธอก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว หลายปีก่อน กู้เหยาเคยเข้าร่วมงานเลี้ยงหรูหราเช่นนี้ แต่ในตอนนั้นเธอไปกับพ่อของเธอ ชุดราตรีคือชุดที่พ่อของเธอจัดเตรียมไว้ให้ ไม่ถามแม้กระทั่งความคิดเห็นของเธอ คุณพ่อของเธอพาเธอเข้าร่วมงานเลี้ยงการกุศล มีเพียงเหตุผลเดียว แค่เพียงหวังว่าเธอจะรู้จักกับผู้คนในสังคมมากมาย ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเหชียวหนานจิ่ง ตระกูลกู้ยของพวกเขาคงมีทางเลือกอื่น ดังนั้น แม้จะเป็นลูกสาวของเขา แต่เลือกชุดราตรีสามารถเปิดตรงไหนได้ก็เปิด กลัวแต่ว่าตระกูลที่ร่ำรวยจะไม่รู้จักกับลูกสาวเขา เพราะเคยเกิดเหตุการณ์แบบนี้ หลังจากที่เกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้น แขกในงานเลี้ยงที่จิงตูยังเก็บรูปภาพของกู้เหยาเอามาพูดอย่างสนุกสนาน พูดอะไรนะหรอ พูดว่าลูกสาวคนรองตระกูลกู้ยเป็นผู้หญิงใจแตก ต้องเปิดเนื้อเปิดตัวมาล้อผู้ชาย แม้แต่ตอนนี้แม้กระทั่งพี่เขยของพี่สาวแท้ๆตัวเองก็ยังแย่ง ในเวลานั้น กู้เหยาเคยต่อต้าน แต่ว่าทุกครั้งที่พูดถึงในตอนนั้นคุณพ่อของเธอจะต้องดุด่าเธอเสมอ แม้กระทั่งตีคุณแม่ที่ร่างกายไม่แข็งแรงของเธอ และทุกครั้งจะตบตีจนเนื้อตัวฟกช้ำ และแม่ของเธอ ร่างกายที่อ่อนแอ ทำได้เพียงแค่ร้องไห้ไม่กล้าโต้ตอบ ไม่กล้าขัดขืน แม้แต่คำขอร้องก็ไม่กล้า จากนั้น เธอก็โต้ตอบ เธอขัดขืน เธอขอร้อง เธอใช้วิธีต่างๆมาหยุดคุณพ่อของเธอ แต่ก็กลับเปลี่ยนเป็นการเพิ่มโทษมากขึ้น เธอช่วยคุณแม่ของเธอไม่ได้ สถานการณ์เช่นนี้ จนกระทั่งเธอและเหชียวหนานจิ่งตกลงปรงใจกัน คุณพ่อเธอถึงจะยอม เธอในตอนนั้น ยังนึกว่าเหชียวหนานจิ่งคือวีรบุรุษ พอนึกถึง กู้เหยาก็อดที่จะมองโม่ข่ายที่ยืนอยู่ข่างๆไม่ได้ ภายใต้สายตาที่อบอุ่น สายตาของโม่ข่ายเปร่งประกาย โม่ข่าย คุณจะเป็นวีรบุรุษของฉันไหมนะ เมฆห้าสี เป็นสัญญาลักษณ์ของชีวิต เหมือนรับรู้ได้ถึงสายตาของกู้เหยา มือที่อบอุ่นก็กอดเข้าไปที่เอวเล็กของกู้เหยา โม่ข่ายหันมองเธออย่างอบอุ่น พูดอย่างเบาๆว่า “ไม่เป็นไร มีฉันอยู่” อืม มีคุณอยู่ กู้เหยายืดหลังให้ตรงๆอีก เงยหน้าขึ้น