ตอนที่ 66 ใช้โอกาสของเธอ

ต๭นที่ 66 ใช้โอกาสของเธอ กู้เหยาไม่อยากมีอะไรเกี่ยวข้องกับเขา จึงนั่งลงไม่ขยับเขยื่อน “แต่ว่าฉันไม่อยากฟัง” “คุณเชื่อไหมคืนนี้ฉันสามารถให้โม่ข่ายโยนคุณออกไปจากที่นี้ได้” เหชียวหนานจิ่งยิ้มเยาะแล้วเดินออกไป “คุณ”พอนึกถึงนิสัยของเหชียวหนานจิ่งที่พูดได้ทำได้ เธอนึกไม่ถึงว่าเขาจะทำอะไรกับโม่ข่าย เธอไม่กล้าให้โม่ข่ายเกิดอันตราย เลยจำเป็นต้องเดินตามเขาไป งานเลี้ยงอยู่บนชั้นสองห้องพักผ่อนอยู่บนชั้นสอง แสงไฟไม่ค่อยดี เหชียวหนานจิ่งมองตรงนี้ไว้นานแล้ว ดังนั้นจึงพากู้เหยามาตรงนี้ กู้เหยามองรอบๆ แม้ว่าจะมืดๆหน่อย นานๆทีจะมีคนเดินมา เหชียวหนานจิ่งคงไม่กล้าทำอะไร และก็เดินเข้ามา เหชียวหนานจิ่งหันกลับมามองหน้าเขา มองเธอตั้งแต่บนจรดล่าง “เหยาเหยา คุณสวยกว่าเมื่อก่อนมาก” ดูจากที่พูด กู้เหยาฟังแล้วนอกจากขยะแขยงก็คือขยะแขยง เธออยากจะเดินหันกลับไป แต่ก็เป็นห่วงโม่ข่ายกลัวจะโดนเหชียวหนานจิ่งทำร้าย จึงทำได้เพียงตอบแบบเย็นชา แม้แต่สายตาก็ไม่ยอมมองเหชียวหนานจิ่ง เมื่อเห็นกู้เหยาเย็นชาเช่น ในใจของเหชียวหนานจิ่งเจ็บปวดขึ้นมา รอยยิ้มเยาะเย้ยออกมา “โม่ข่ายเป็นแค่นักธุรกิจเล็กๆหน้าใหม่ คนส่วนมากสามารถเหยียบเขาได้ คุณอย่าคิดนะว่าเขาสามารถพาคุณมางานนี้ได้ เขาจะเป็นคนนมีหน้ามีตาในสังคม” กู้เหยาไม่เคยคิดอย่างนี้มาก่อน เธอแค่อยากได้ชีวิตที่สงบ ออกจากการทรยศหักหลัง ออกจากชีวิตที่เคยเจ็บปวด และใช้ชีวิตเงียบๆกับโม่ข่าย พอกู้เหยาไม่ตอบสนอง เหชียวหนานจิ่งคิดว่าเขาพูดแทงใจดำเธอแล้ว และพูดต่อไปว่า “คุณควรจะรู้ไว้ว่า บริษัทเหชียวซื่อประกาศจะไม่ลงทุนกับนักธุรกิจหน้าใหม่ บริษัทส่วนมากไม่ยอมลงทุนกับบริษัทน้องใหม่ นั้นเพราะอะไรนะหรือเพราะธุรกิจใหม่ยังไงสู้บริษัทเหชียวซื่อไม่ได้ โม่ข่ายยังไงก็ต้องโดนผมเหยียบจมดิน” ฐานะของโม่ข่ายเป็นอะไรนั้นกู้เหยาไม่สนใจ ไม่สนใจว่าข้างนอกนั้นเขาจะฐานะอะไร เธอรู้แค่ว่าโม่ข่ายคือสามีของเธอ ถึงแม้ว่าเหชียวหนานจิ่งจะพูดถูก เปรียบเทียบธุรกิจใหม่กับเหชียวซื่อแล้ว ถือว่าห่างกันมาก แต่นั้นจะทำไม ในใจของเธอ โม่ข่ายคนนี้ เมื่อเทียบกับเหชียวหนานจิ่งแล้วยังถือว่าห่างกันมาก กู้เหยาไม่ใช่ว่าไม่ควรพูด เหชียวหนานจิ่งรู้แล้วว่าไม่ใช่เพราะตัวเองพูดแทงใจดำเธอแล้ว แต่เป็นเพราะกู้เหยาเลือกที่จะไม่สนใจเขา เขาไม่เพียงกำมือแน่น และยังยิ้ม “คุณรู้ไหมว่าพี่สาวคุณกู้ซินก็มาที่เจียงเป่ย เป็นเพราะพ่อคุณให้เธอมา” ทันทีที่ได้ยินชื่อคนที่เธออยากจะลืม ในใจกู้เหยาก็กดดันขึ้นมา ทั้งเจ็บทั้งแค้น แต่ก็พยายามไม่แสดงออกมา เธอยังจำวันนั้นได้ คนคนนั้นร้องไห้เหมือนเด็กคุกเข่าขอร้องให้เธอยกโทษให้ พูดว่าเธอไม่ควรมีความสัมพันธ์กับเหชียวหนานจิ่ง อีกทั้งไม่ควรให้พ่อแม่ของทั้งสองฝ่ายพบเข้า” ครอบครัวของเหชียวหนานจิ่งและพ่อของเธอมองไม่เห็นความเจ็บปวดในใจของเธอ รีบไปปกป้องคนคนนั้น พวกเขาพูดอะไรแล้ว กู้เหยาจำไม่ค่อยได้แล้ว เธอจำได้แค่คุณแม่พูดว่า “ซินซิน ลูกถือว่าท้องแล้ว ถึงแม้จะไม่ห่วงตัวเอง แต่ก็ต้องห่วงลูกในท้องบ้าง” ในเวลานั้น กู้เหยาถึงจะรู้ว่า ที่แท้พี่สาวของเธอและว่าที่สามีของเธอมีลูกด้วยกันแล้ว เธอกำภาพชุดแต่งงานที่พึ่งออกแบบเสร็จในมือไว้แน่นโดยไม่รู้ตัว เธอตั้งใจจะเซอร์ไพรส์เหชียวหนานจิ่ง นึกไม่ถึงว่าจะเป็นพวกเขาที่กลับเซอร์ไพรส์เธอแทน “เซอร์ไพรส์” ภายหลังก็ไม่รู้ทำไม เธอก็เป็นขี้ปากของคนอื่นว่าหน้าไม่อายแย่งว่าที่สามีของพี่สาวตัวเอง โดนคนด่าในอินเตอร์เน็ตและยังโดนคนสืบหาข้อมูล แม้แต่ประตูบ้านเธอยังไม่กล้าออกไป “ผมรู้ ว่าคุณจะต้องไม่อยากพบหน้าเธอ แต่พวกคุณเป็นพี่น้องกันแท้ๆ คุณจะไม่เจอหน้าเธอตลอดชีวิตก็ไม่ได้” เขารู้ดีว่านี้คือความเจ็บปวดที่อยู่ในใจกู้เหยา เหชียวหนานจิ่งกลับซ้ำเติมรอยแผลของเธอ “พี่สาว พี่สาวฉันตายไปตั้งแต่สามปีก่อนแล้ว” พวกเขาทำเรื่องแบบนั้นลับหลังเธอ สำหรับกู้เหยาแล้ว คนแบบนั้นกับกู้เหยาไม่มีความสัมพันธ์อะไรกันอีก เธอไม่รับเธอเป็นน้องสาว งั้นทำไมกู้เหยาจะต้องเรียกเธอว่าพี่สาวหล่ะ “ในใจของคุณ พี่สาวของคุณตายไปแล้วหรือ” เหชียวหนานจิ่งมองกู้เหยา ยิ้ม “แล้วแม่ของคุณหละ เธอในใจของคุณเป็นเหมือนกับพี่สาวของคุณไหม” เขาจงใจพูดช้ำๆ คำนั้นเหมือนยาพิษ กู้เหยาคิดว่าเป็นคำที่เจ็บปวดในใจ แม้แต่คำเดียวก็พูดไม่ออก เหชียวหนานจิ่งพูด “หลังจากที่คุณไป แม่ของคุณก็ทรมานมาก ล้มป่วย นอนป่วยอยู่บนเตียงสามปี” เมื่อได้ยินว่าแม่นอนป่วยบนเตียงถึงสามปี ก็นึกถึงตอนเด็กๆที่คุณแม่ชอบลูบหัวกู้เหยาแล้วพูดว่า “เหยาเหยาของพวกเราเก่งที่สุด เป็นปุยฝ้ายน้อยๆของแม่ โตขึ้นแล้วต้องอยู่กันด้วยกันนะ” กู้เหยายังจำสามปีก่อนที่โดนทำร้ายได้ คุณแม่ดูเศร้าและหมดหนทาง คุณแม่คือเจ็บแทนเธอจริงๆ แต่ก็หมดหนทาง อ่อนแอไร้ทางสู้จึงได้แค่นั่งร้องไห้ตลอดคืน คุณแม่ขอร้องให้พ่อของเธอหยุดข่มแหงเธอ คุณแม่ก็เคยขอร้อง เหชียวหนานจิ่งปล่อยเธอและพี่สาวไป ขอร้องตระกูลเหชียวให้ปล่อยกู้เหยา แต่ว่าคุณแม่ร้องให้จนตาบวม ร้องขอจนหมดเสียง แต่กลับไม่มีใครยอมช่วยเธอ กู้เหยาออกจากจิงตูด้วยใจระทม บางทีที่คุณแม่ป่วยนั้น อาจจะเป็นเพราะตัวเองแม้กระทั่งลูกตัวเองยังปกป้องไม่ได้ คิดว่าตัวเองไร้ค่า จึงเป็นเช่นนี้ กู้เหยาไม่อยากร้องไห้ แต่กลับใจหม่นหมองร้องไห้ออกมา นั้นคือแม่ของตัวเอง คนที่รักเธอที่สุด แม้เธอจะไม่สามารถช่วยหยุดอะไรได้ แต่ว่ากู้เหยาก็ไม่สามารถโทษคุณแม่เธอได้ “คุณเองก็รู้ตระกูลกู้ยของคุณเป็นคนยังไง คุณแม่ของคุณนอนป่วยที่โรงพยาบาลสามปี หากไม่ใช่เพราะตระกูลเหชียวคอยดันอยู่ข้างหลัง ตระกูลกู้ยของคุณจะจ่ายไหวหรือ” เหชียวหนานจิ่งยังคงพูดต่อไป คำพูดนั้นเหมือนมีดคอยกรีดแทงใจของเธอ สามปีมานี้เธอเลือกที่จะไม่สนใจเรื่องของตระกูลกู้ แทบจะตัดการติดต่อทุกอย่างจากทางจิงตู แม้แต่เรื่องที่คุณแม่ป่วยก็ไม่รู้เรื่อง กู้เหยาสามารถตำหนิพ่อของเขาสำหรับความโหดร้ายและกู้ซิน แต่กลับไม่มีเหตุผลไปตำหนิคุณแม่แท้ๆของเธอได้ กู้เหยาอดทนที่จะไม่ร้องไห้ออกมา ทั้งตัวสั่นเหชียวหนานจิ่งจะโอบกอดเธอ ค่อยๆลูบไหลเธอ “เหยาเหยา อย่าเสียใจไป ทุกอย่างไม่ใช่ว่ายังมีผมอยู่หรอ ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม ผมจะคอยอยู่ข้างหลังคุณ” ทันทีที่โดนเหชียวหนานจิ่งโอบกอด กูเหยาก็ขัดขืน แต่กลับโดนเขากอดไว้แน่น และพูดออกมาว่า “เหยาเหยา ถ้าคุณยังดื้ออยู่ แล้วคุณแม่คุณจะทำอย่างไร”