ตอนที่ 67 ไร้ยางอาย

ต๭นที่ 67 ไร้ยางอาย ร่างกายกู้เหยาหยุดชะงักทันที เหชียวหนานจิ่งเอาเรื่องคุณแม่มาขู่เข็ญเธอหรือ เขาทำอย่างนี้ทำไม เธอโกรธจนลืมขัดขืน เงยหน้าขึ้น จ้องมองเขาด้วยความโกรธ ความเกลียดชังในดวงตาของคุณดูเหมือนจะทำลายชีวิตที่น่าอับอายนี้ แต่เหชียวหนานจิ่งไม่สนใจสายตาของกู้เหยา พูดออกมาเฉยๆว่า “เหยาเหยา ธุรกิจใหม่ได้กำไรเท่าไร ประธานของพวกคุณได้กำไรเท่าไร คนไอแซ่โม่ให้คุณไม่ได้หรอก คุณกลับมาหาผมเถอะ ผมรับประกันว่าจะไม่ให้คุณทำงานเลย” ฮึฮึ เหชียวหนานจิ่งคิดว่าผู้หญิงบนโลกนี้ทั้งหมดจะมีที่พึ่งแค่เหชียวหนานจิ่งหรือ กู้เหยาอยากตบผู้ชายอวดดีคนนี้จริงๆ ตบจนแม่เขาจำเขาไม่ได้ ตามนิสัยของเธอแล้ว เธอทำแบบนี้แน่ แต่พอนึกถึงแม่ที่นอนป่วยอยู่โรงพยาบาล นึกถึงความปลอดภัยของโม่ข่าย ความคิดของกู้ยเหยาทั้งหมดก็หายไปทันที “เหยาเหยา กลับมาอยู่กับฉันเถอะ พวกเรามาเริ่มกันใหม่” เหชียวหนานจิ่งใช้แรงกดหัวกู้เหยาเข้ามาที่อ้อมกอด “คุณผู้ช่วยเหลียง รบกวนไปเรียกคุณนายโม่กลับมาที่ห้องพักผ่อนด้วย” กู้เหยากำลังจะขัดขืน แต่กลับได้ยินเสียงดังจากข้างหลัง เสียงนี้เธอคุ้นเคยดี มีหลายครั้ง เสียงนี้ให้ความหวังแก่เธอ ให้ความอบอุ่นแก่เธอ แต่ว่า ตอนนี้เสียงนี้ เย็นเหมือนมีดที่ทิ่มแทงใจ ทำให้คนสั่นได้ ทำให้กู้เหยาตกใจ เธอใช้แรงพลักเหชียวหนานจิ่ง ออกจากอ้อมกอดของเขา พอเงยหน้าก็สบตากลับโม่ข่ายที่เย็นชา โม่ข่ายมองเธอ ดวงตาสีดำนั้นไม่สว่างเลย แต่นัยต์ตากลับเป็นคลื่น กู้เหยารู้สึกว่าตัวเองถูกกลืนกินโดยกระแสน้ำในดวงตาของเขา เธออยากอธิบาย แต่พูดไม่ออกสักคำ เหลียงฮุ่ยอี๋รีบวิ่งมา “คุณนายโม่ รบกวนคุณกลับห้องพักไปกับผม” กู้เหยาไม่ขยับ เธอดื้อรั้นที่มองโม่ข่ายอยากจะบอกความคิดของเธอให้กับเขา เธออยากจะอธิบาย อยากบอกเรื่องจริงกับเขา หลังจากที่โม่ข่ายปรากฏตัว สายตาของเขาและเธอก็มองกันอยู่ตลอด ยากนักที่คนอื่นจะแทรกแซงเข้ามาในโลกของพวกเขาได้ เหชียวหนานจิ่งที่โดนมองข้ามมานานรับบรรยากาศแบบนี้ไม่ได้ อดไม่ได้ที่จะกระโดดออกมาต่อหน้ากู้เหยา “ไอแซ่โม่ หากว่าคุณอยากจะที่ร้ายเธอก็มาทำร้ายฉันเถอะ รังแกผู้หญิงคุณเป็นตัวอะไร” เขาตะโกนออกมาเสียงดัง อยากจะดึงความสนใจของโม่ข่าย แต่ว่า โม่ข่ายไม่มองเขาแม้แต่น้อย สายตาทิ่มแทงไปที่ตัวของกู้เหยา พวกเขาหวังว่าจะรู้ใจคนตรงข้าม แต่กลับไม่มีใครเข้าใจใคร “ผู้ช่วยเหลียง”นานมาก โม่ข่ายพูดด้วยความโกรธ “โม่ข่าย” กู้เหยาอยากจะพูดกับโม่ข่าย แต่ครั้งนี้ โม่ข่ายกลับไม่มองเธอ ข้างนอกเต็มไปด้วยผู้คน กู้เหยาไม่อยากทะเลาะกับโม่ข่ายตรงนี้ และไม่อยากให้เหชียวหนานจิ่งหัวเราะเยาะ จึงจำเป็นเดินตามเหลียงฮุ่ยอี๋ไป แล้วค่อยหาเวลาคุยกับโม่ข่ายอย่างชัดเจน กู้เหยาเดินไป เหชียวหนานจิ่งก็ยิ้มออกมา “ไอแซ่โม่ คุณก็ต้องดูท่าทีของเหยาเหยาแล้ว ในใจของเธอมีฉันอยู่ ทำไมคุณถึงบังคับให้เธออยู่ข้างๆหละ” โม่ข่ายหลี่ตา เพียงแต่มองเหชียวหนานจิ่งอย่างเย็นชา เขาไม่พูดอะไรแม้แต่น้อย ไม่ว่าจะเป็นอารมณ์หรือบรรยากาศ โม่ข่ายเลือกที่จะอยู่ห่างเหชียวหนานจิ่ง ทุกครั้งที่มองโม่ข่าย เหชียวหนานจิ่งจะรู้สึกโดนมองเป็นภาพลวงตาอยู่เสมอ เป็นแค่ประธานบริษัทเล็กๆ ทำไมถึงได้มีแรงอธิพลมากเช่นนี้นะ เหชียวหนานจิ่งไม่เข้าใจจริงๆ แรงอธิพลไม่สู้จริงๆ เหชียวหนานจิ่งทำได้แค่สู่มจู่โจม เขาพูดต่อ “ไอแซ่โม่ เพียงแค่คุณเลิกกับเหยาเหยา พวกเราบริษัทเหชียวซื่อก็จะพิจารณาคุณอีกครั้ง บริษัทใหม่กับบริษัทซิงฮุยก็ยังคงร่วมมือกันเหมือนเดิม ประธานหน้าใหม่อย่างคุณก็ยังคงนั่งอยู่บนเก้าอี้อย่างมั่นคง” “ถ้าหากว่าฉันไม่ตกลงหละ” แค่ครึ่งวินาที โม่ข่ายก็ยิ้มออกมา ยิ้มออกมาพร้อมคำพูดเบาๆ เหมือนพูดกับอากาศ คนที่ไม่สนิทกับโม่ข่าย เมื่อฟังน้ำเสียงของเขา มองสีหน้าของเขา ยังนึกว่าเขานั้นแค่พูดกับอากาศแต่หลิวยุง ที่อยู่กับเขามาสิบปี นี้คือบิ๊กBOSSกำลังโกรธอยู่ กี่ปีมานี้ มีน้อยเรื่องมากที่จะทำให้เขายิ้มออกมาอย่างนี้ หลิวยุงยังจำได้ ครั้งที่แล้วPolestarโดนใส่ร้ายโม่ข่ายก็ยิ้มแบบนี้ให้กับคนที่รังแกเธอ และคนคนนั้นเหมือนจะหายไปนานแล้ว เหชียวหนานจิ่ง กลับไม่เข้าใจ “เหยาเหยากับฉันเราโตมาด้วยกัน พวกเรารักกันมาหลายปี ใครก็แยกออกจากกันไม่ได้” เหชียวหนานจิ่งพูด เขาไม่สังเกตสีหน้าของโม่ข่ายที่รอยยิ้มบนใบหน้าหายไป สักพัก โม่ข่ายค่อยยิ้มออกมาอย่างเย็นชา “แล้วยังไง” กู้เหยาตอนนี้เป็นภรรยาของเขา “ฮึฮึ” เหชียวหนานจิ่งยังไม่รู้สูงต่ำสูง“แล้วยังไง ในใจของเธอมีแค่ฉัน ในวันนี้ เธอแค่โกรธฉันแค่นั้น รอให้เธอหายโกรธเมื่อไร เดียวเธอก็กลับมาหาฉันเหมือนเดิม หากตอนนี้คุณเลือกแยกทางกับเธอ ดีกว่าเธอเลือกเดินออกมาเอง แบบนี้คุณก็จะไม่เสียหน้า” โม่ข่ายพยักหน้า เหมือนเข้าใจที่เขาจะมาทำร้าย เหชียวหนานจิ่งนึกว่าตัวเองมีความหวัง แต่กลับเห็นโม่ข่ายที่เอาแต่ยิ้มกับยิ้ม รอยยิ้มเขาเหมือนมีดที่คอยทิ่มแทง “หากฉันไม่ยอมหละ “ โม่ข่ายยิ้มแล้วมองที่เหชียวหนานจิ่ง แล้วใช้สายตาที่เย็นชามองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า “แก” ท่าทีของโม่ข่ายเปลี่ยนไปจนทำให้เหชียวหนานจิ่งรับไม่ทัน แค่เพียงพริบตาทำให้เขาอยากจะอัดเข้าไปที่ใบหน้า ตอนที่เขาอยู่ที่จิงตูเคยมีใครมองเขาแบบนี้ที่ไหนกันหละ แค่ประธานบริษัทเล็กๆ กล้าทำแบบนี้กับเขาเชียวหรือ เหชียวหนานจิ่งโกรธจนไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ อยากอัดเขา แต่เขายังไม่ทันได้ก้าวออกไป ชายสวมชุดสูทก็มาขวางเขาไว้ เหชียวหนานจิ่งมองเขาอย่างพิจารณา คงเป็นผู้ติดตามของโม่ข่าย อดไม่ที่จะพูดออกมา “หลีกไป” แต่ว่า ชายที่อยู่ต่อหน้านั้นไม่ขยับ “หลิวยุง” ทันใดนั้น โม่ข่ายก็พูดขึ้นมาว่า “ประธานโม่” ชายที่ยืนอยู่ต่อหน้าเหชียวหนานจิ่ง พูดด้วยน้ำเสียงเคารพ โม่ข่ายพูดต่อไปว่า “เชิญคุณเหชียวออกไป” “ใช่” โม่ข่ายพูด หลิวยุงรับออกมา เขาพูดกับ เหชียวหนานจิ่งอย่างมีมารยาท แต่ก็พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “คุณชายกู้ยที่นี้ไม่ต้อนรับคุณ เชิญคุณออกไปจากที่นี้ครับ” พูดเสร็จ หลิวยุงก็จะนำเหชียวหนานจิ่งออกไป แต่หลิวยุงยังไม่ทันได้แตะเหชียวหนานจิ่ง เหชียวหนานจิ่งก็ด่าออกมา “ให้ตายสิ แกมีสิทธ์อะไรมาไล่ฉันออกไปจากที่นี้ แม่แกเป็นใคร” เขาแค่ประธานเล็กๆ มีสิทธ์อะไรมาไล่เขาออกไป เขาคือใคร นึกว่าตัวเองเป็นLeoMoหรือ เหชียวหนานจิ่งไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อน โกรธจนเสียสติไปเขายกกำมือขึ้นกะจะทำร้ายเขา แต่ว่าคนที่เขาจะทำร้ายนั้นไม่ใช่หลิวยุง แต่เป็นคนที่ยืนไม่ขยับคือโม่ข่าย