ตอนที่ 68 จะอธิบายอย่างไร

ต๭นที่ 68 จะอธิบายอย่างไร เมื่อเผชิญหน้ากับหมัดของเหชียวหนานจิ่ง โม่ข่ายหลบ สีหน้ากลับเรียบเฉย แต่หมัดของเหชียวหนานจิ่งไม่โดนโม่ข่าย ก็ถูกหลิวยุงกำไว้แน่น รอยยิ้มของเขาเหมือนมีด กรีดเข้าไปที่กระดูกของเหชียวหนานจิ่ง “ปล่อยฉัน นี่แกจะทำอะไร” เหชียวหนานจิ่งรู้สึกถึงแรงเจ็บเข้าไปในกระดูก ความโกรธเพิ่มขึ้นที่หน้าอกของเขา “ไอแซ่โม่ แกหาที่ตายใช่ไหม แกคิดว่าแกเป็นใคร แกคิดว่าแกนามไอแซ่โม่ก็สามารถเป็นแขกของLeoMoได้ใช่ไหม เชื่อไหมว่าฉันสามารถทำให้แกหายไปจากโลกนี้ได้” มองเหชียวหนานจิ่งที่โกรธ โม่ข่ายเหมือนเป็นคนนอก เพียงแค่ยืนมองเขาอย่างเย็นชา เหมือนเขากำลังดูละครบทหนึ่ง เขาไม่อยากดูอีกต่อไปแล้ว จากนั้น เขามองเหชียวหนานจิ่งแค่วินาทีเดียว แล้วหันหลังเดินจากไป เหชียวหนานจิ่งเห็นโม่ข่ายจะเดินออกไป เขาก็รีบร้อน ทำได้แค่ให้เขาเดินจากไป เหชียวหนานจิ่งรีบอัดหมัดอีกข้างเข้าไปที่หลิวยุง แต่หลิวยุงก็หลบทัน เขาใช้ขาถีบเข้าไปที่ขาของเหชียวหนานจิ่งหนึ่งครั้ง เหชียวหนานจิ่งเจ็บหนัก อดไม่ได้ที่จะด่าโม่ข่ายออกมา “โม่ข่าย หยุดเดียวนี้ แกมีดีก็มาสู้กันตัวต่อตัวสิว่ะ” “ฮ่าๆๆๆ” หลิวยุงหัวเราะ “คุณชายกู้ย ผมเตือนคุณให้เรื่องมันจบแค่นี้เถอะ อย่าคิดสู้กับโม่ข่ายเจ้านายผม คุณอาจจะไม่มีชีวิตเลยก็ได้” เหชียวหนานจิ่งยังคงไม่ยอมแพ้ คิดว่าหลิวยุงล้อเล่นกับเขา จากนั้นก็ยกกำปั้นอีกข้างขึ้น ครั้งนี้ยังคงเหมือนเดิม ยังไม่ทันที่จะอัดเข้าไปที่หลิวยุง แต่กลับโดนหลิวยุงอัดเข้าไป เหชียวหนานจิ่งโดนอัดเข้าไปหลายครั้ง หลังจากที่อัดเข้าไปหลายครั้งไม่นานนักก็มีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยรีบออกมา หลิวยุงปล่อยเหชียวหนานจิ่ง แล้วหันหน้ามาพูดกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยว่า “พวกคุณทำงานกันอย่างไร ถึงได้ปล่อยให้พวกไม่มีบัตรเชิญเข้างานได้” “คุณหลิว” “พอเถอะ” หลิวยุงโบกมือ “เอาเขาออกไป” “พวกแกใครกล้าเข้ามา ฉันเป็นแขกที่LeoMoเชิญเข้ามา ใครมันกล้าเข้ามา” เหชียวหนานจิ่งขุ่นเคืองเป็นอย่างมาก ไม่สนใจท่าทีที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย ยังคิดเอาแขกของLeoMoมาเป็นที่สนับสนุนของเขา หารู้ไม่คนที่เขาขัดใจด้วยนั้นก็คือLeoMoแห่งเซิ่งเทียน เจ้าของธุรกิจยักษ์ใหญ่ หลิวยุงยิ้ม “พวกคุณคุยกับคุณชายตระกูลเหชียวดีดี ว่าใครกันแน่ที่เชิญเขาออกไป” “ท่านเหชียว LeoMoไม่ต้อนรับคุณ เชิญคุณรีบออกไปจากที่นี้ ไม่อย่างนั้นอย่าถือว่าพวกเราไม่เชิญคุณออกไป” การต่อสู้เมื่อสักพักดึงดูดดความสนใจของแขกคนอื่น ในเวลานี้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยพูดด้วยเสียงดัง เหชียวหนานจิ่งยังคงไม่ยอม พูดต่อไปว่า “ให้ตายสิพวกแกไม่รู้หรือว่าฉันเป็นใคร ฉันคือเหชียวหนานจิ่ง คุณชายของบริษัทเหชียวซื่อในจิงตู พวกแกใครกล้าไล้ฉันออกไป คอยดูได้เลย” “คุณชายเหชียวแห่งจิงตูพวกเราไม่รู้จัก พวกเรารู้จักแค่LeoMoแห่งเซิ่งเทียน คุณเหชียวโปรดให้ความร่วมมือกับพวกเราด้วย ไม่งั้นพวกเราจะเสียมารยาทกับคุณแล้ว” พนักงานรักษาความปลอดภัยพูด ในเวลานี้ เขาเองก็นึกได้แล้ว วันนี้ถือว่ายอมเสียเวลาไป ไม่ถือว่าเสียโอกาส ดีกว่าเสียหน้า ดีกว่าให้ในใจของLeoMoมีเขาในภาพลักษณ์ไม่ดี เพื่อโอกาสหน้าจะสามารถทำธุรกิจกับเซิ่งเทียน เหชียวหนานจิ่งอดทน ครั้งหน้าค่อยหาโอกาสจัดการกับโม่ข่าย เหชียวหนานจิ่งโดนเจ้าหน้าที่เดินตามออกไป สายตาของผู้คนรอบข้างมองที่เขา เสียงหัวเราะเยาะดังเข้าที่หัวของเขา คืนนี้เหมือนเขาเป็นตัวตลก เขากำหมัดแน่น นัยต์ตาเต็มไปด้วยความดุร้าย ในใจมืดมน กู้เหยา โม่ข่ายก็ถือว่าพวกแกไม่ดี ก็อย่าหาว่าฉันไม่เตือน …… ห้องรับรองในงานเลี้ยง โม่ข่ายยืนอยู่ข้างนอก เขาหยุดอยู่ข้างนอกและใช้เวลานานหลายนาทีกว่าจะเดินเข้าไป เหลียงฮุ่ยอี๋เห็นเขาปรากฏออกมาก็รีบขอตัวออกไปพร้อมปิดประตู โม่ข่ายล็อกประตู มองกู้เหยาด้วยสายตาเศร้า “โม่ข่าย ฉัน” กู้เหยาอยากจะอธิบาย แต่เมื่อมองสายตาที่โศกเศร้าของโม่ข่าย เธอก็ไม่พูดอะไรออกมา เหมือนมีอะไรติดอยู่ในคอ “คุณอธิบายเถอะ ผมจะฟัง” โม่ข่ายรอนานมาก ไม่รอที่กู้เหยาจะอธิบาย เขาก็พูดออกมา เธอจะพูดอะไรกับเขานะ เอาเรื่องที่เกิดขึ้นกับที่บ้านเล่าให้เขาฟังหรือ ทำให้เขาสงสารเธอหรือ แต่ว่าหากรู้แล้วจะยังไง ให้เขามอบความยุติธรรมให้กับเธอ แล้วไปอยู่กับเฉียบซื่อ ยิ่งไปกว่านั้น ไม่ว่าเบื่องหลังเธอจะเป็นยังไง แต่ความจริงก็คือเธอผิดต่อคำสัญญาของตัวเอง เคยสัญญากับเขาว่าจะไม่เจอกับเหชียวหนานจิ่งอีก แต่กลับโดนเขาจับได้อีกครั้ง อีกอย่าง เหชียวหนานจิ่งยังกอดเธอ เธอควรจะอธิบายให้กับเขา เหตุผลแท้จริงเธอไม่อยากพูด และไม่อยากจะโกหกเขา เวลาผ่านไป เวลาหยุดนึ่ง กู้เหยาไม่รู้จะเริ่มพูดจากตรงไหน เธอมองโม่ข่าย ไม่มีประกายดาวในดวงตาสีดำของเขา มีเพียงความโกรธในดวงตาของเขา เวลานั้นเอง เธอหวังเป็นอย่างมากว่าความมืดจะหายไป และไม่ต้องไปสนใจเรื่องใดๆ แต่ว่า เธอไม่มี และเธอไม่สามารถทำได้ “ฉัน”. เธอเปิดปากพูด แต่ก็เงียบไปอีก แต่ในเสียงนี้ เหมือนแตรที่ทำลายความสงบ ความเงียบที่ยาวนานดูเหมือนว่าโม่ข่ายจะไม่สามารถทนรออีกต่อไป จู่ๆเขาก็ยื่นมือออกมา ดึงเธอเข้ามาที่อ้อมกอด มือขวากอดเข้าไปที่หลังของกู้เหยา และใช้รอยจูบอันร้อนแรงจูบเข้าไป โหดร้ายทารุณ ดุดัน จูบนั้นเต็มไปด้วยความโกรธ กลืนลมหายใจทั้งหมดของเธอ กัดเข้าที่ปากของเธอ กู้เหยาให้แรงปฏิเสธ แต่กลับได้จูบนั้นรุนแรงมากขึ้น และแล้ว ริมฝีปากของกู้เหยาก็ไม่อาจรองรับความพอใจของโม่ข่าย ความดุร้ายแพร่กระจายเข้าไปในคอ เหมือนเป็นการลงโทษ “โม่ข่าย ไม่เอา” พอริมฝีปากได้มีอิสระ กู้เหยาก็อดไม่ได้ที่จะพูดออกมา แต่เสียงนั้นกลับหยุดโม่ข่ายไม่ได้ มือของเขาค่อยๆวนโอบกอดไปที่เอวของเธอ และจับเข้าที่สายของชุดแล้วดึงลงมา ได้ยินเสียงชุดขาด ร่างกายของเธอก็รู้สึกเย็น กู้เหยาตกใจ “หยุดนะ” เธอใช้มือปกปิดหน้าอกของเธอ แต่โม่ข่ายเร็วกว่ามือใหญ่ของเขาได้ค่อยๆลูบลงจากกระดูกไหปลาร้าของเธอ เขาจูบด้วยปากที่ร้อนแรง และค่อยๆลดลงจากคอลงไป ทิ้งไว้เพียงร่องรอยของฟันที่กัดเข้าไป ความกลัวที่รุนแรงโจมตีกู้เหยาเธอผลัก ปฏิเสธ และสะอื้น ช่วงนี้ เธอคิดว่าพวกเขาเข้ากันด้วยดี แต่นึกไม่ถึงว่าจะเป็นแบบนี้ เรื่องของพวกเขา ไม่ควรโดนทำร้ายแบบนี้ “โม่ข่าย หยุดเถอะ” เธอร้องไห้ และอ้อนวอนครั้งสุดท้าย เสียงแหบแห้งและเหนื่อย จูบนั้นหยุดอย่างกะทันหัน เขาปล่อยเธอ ให้เธอได้เป็นอิสระ โม่ข่ายเงยหน้า และมองไปที่เธอ