ตอนที่ 69 อีกแค่นิดเดียว

ต๭นที่ 69 อีกแค่นิดเดียว กู้เหยาร้องไห้ น้ำตาค่อยๆหยดลงบนผิวขาว เหมือนเป็นการตักเตือนการกระทำของเขา และดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตา มองไปที่เขา นี้แค่เพียงเล็กน้อยในใจของโม่ข่าย คนที่ดุร้ายในใจของกู้เหยา เป็นเขาจริงๆหรือ ตัวเอง ทำไมถึงเป็นเช่นนี้ได้ โม่ข่ายไม่เข้าใจ คิดอย่างไรก็คิดไม่ออกทำไมตัวเองถึงเป็นเช่นนี้ โม่ข่ายถอนหายใจ และค่อยๆเข้าใกล้กู้เหยา และค่อยๆจูบกู้เหยาที่แก้มเบาๆ เสียงร้องไห้ เข้าไปในใจของโม่ข่าย ทำให้เขารับรู้ถึงความรู้สึกที่เจ็บอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน “ขอโทษ” เขาพูด โม่ข่ายพูดขอโทษจบ ก็ค่อยๆเดินออกไป เมื่อประตูปิดลง ปิดกั้นสายตาของกู้เหยา. เธอมองไม่เห็นเงาของโม่ข่าย ก้มหน้า มองตัวเองและชุดราตรีที่เปลี่ยนไป กู้เหยาเจ็บในใจอีกครั้งน้ำตาค่อยๆไหลลงมา เธอสูบลมหายใจเข้าลึกๆ บังคับให้น้ำตาที่กำลังจะไหลลงมาหยุดไหล ไม่ให้ตัวเองได้ร้องไห้อีกครั้ง เธอพิงเข้าที่ประตู เงยหน้าขึ้น ใช้มือปิดที่ใบหน้า และสูบลมหายใจลึกๆเข้าอีกครั้ง โม่ข่าย คือผู้ชายที่เข้ามาในชีวิตเธออย่างกระทันหันและไม่ทันตั้งตัว ไม่รู้สึกตัวเธอก็เริ่มสนใจเขา สนใจความคิดของเขาต่อตัวเอง สนใจว่าเขาเคยรู้เรื่องที่ผ่านมาของเธอหรือไม่ ในวันนี้ เธอไม่มีความกล้าพอที่จะบอกเขาว่าเกิดอะไรขึ้นในจิงตู และไม่รู้ว่าหากเขารู้แล้วจะมองว่าเธอเป็นคนอย่างไร จะเหมือนคนอื่นที่มองเธอแบบนั้นหรือไม่ จะเข้าใจเธอผิด และจะดูถูกเธอ ในใจของกู้เหยาลึกลับ ดังนั้นเธอไม่กล้าที่จะบอก เพราะเธอไม่อยากให้เขารู้ว่าครอบครัวของเธอนั้นมันแย่มาก เธอรู้สึกว่า เมื่อเขารู้ความจริง ก็จะมีวันที่เขาสองคนต้องเลิกลา ตืดตืด ในห้องที่เงียบสงัด เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ทำให้กู้เหยาสดุ้งขึ้น เธอลากกระโปรงของเธอและหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอ หน้าจอโทรศัพท์มือถือแสดงตัวเลข นั้นหมายความว่าเบอร์นี้ไม่ได้เก็บอยู่ในสมุดโทรศัพท์ของเธอ แม้จะไม่มีอยู่ในโทรศัพท์ แต่กู้เหยาก็พอจะนึกออกว่าหมายเลขนี้คือใคร เสียงโทรศัพท์ยังคงดังขึ้น โทรศัพท์ในมือของกู้เหยาค่อยๆหล่นลง ใจเธอเต้นแรง จะรับหรือไม่รับดี นึกไปนึกมา กู้เหยาเลือกที่จะฟังว่าคนคนนั้นจะพูดอะไรกับเธอ สุดท้าย นิ้วของกู้เหยาก็ขยับ รับโทรศัพท์ หลังจากที่กดรับโทรศัพท์ คนในโทรศัพท์และกู้เหยาไม่มีใครพูดอะไร ได้ยิมแม้กระทั่งเสียงลมหายใจของอีกฝ่าย สักพัก กู้ซินก็พูดขึ้น “เหยาเหยา พรุ่งนี้ว่างไหม พวกเรามาเจอกันสักครั้งเถอะ” กู้ซินพูดอย่างอ่อนโยนจากโทรศัพท์เข้าไปที่หูของกู้เหยา เหมือนปีนั้นที่เสียงมีเสน่ห์ กู้เหยายังจำที่หลินเช่นเช่นเปรียบเทียบเสียงของกู้ซินได้ นั้นคือเสียงที่ใช้ยั่วยวนชายหนุ่ม ถึงว่าทำไมเหชียวหนานจิ่งถึงตกหลุมพรางของเธอ “เหยาเหยา” กู้เหยาไม่ตอบสนอง สายฝ่ายนั้นก็ลองเรียกอีกครั้ง สามปีก่อน เมื่อกู้เหยารู้ว่าเธอโดนถูกทำร้ายโดยผู้ใช้อินเตอร์เน็ตคือกู้ซินเป็นคนวางแผน เธอก็บอกกับตัวเองว่าชีวิตนี้เธอไม่มีพี่สาวแล้ว พี่สาวของเธอตายไปแล้วในตอนนั้น ในวันนี้ หลังจากสามปีก็ได้รับโทรศัพท์ของกู้ซิน ความแค้นในตอนแรก แค้น และอารมณ์ต่างๆ มันค่อยๆหายไป ทำไมต้องเอาเรื่องที่คนอื่นทำผิดมาทำร้ายตัวเองหละ กู้เหยาบอกตัวเองแบบนี้ “เหยาเหยา ฉันอยากคุยกับเธอเรื่องคุณแม่” ทันทีที่ได้ยินกู้ซินพูดถึงเรื่องคุณแม่ นึกถึงคุณแม่ที่นอนป่วยอยู่บนเตียง แต่สามปีแล้วที่ตัวเองไม่ได้ถามไม่ได้ข่าว ยิ่งกว่าที่คิดคุณแม่ไม่มีทางเลือกที่จะทำเรื่องนั้นกับเธอ “เธอบอกเวลากับสถานที่มา” ในที่สุด กู้เหยายังประนีประนอม เธอต้องการรู้ว่าตอนนี้ร่างกายของคุณแม่เป็นอย่างไรบ้าง “ฉันสำรวจสถานที่แล้ว ได้ยินว่าเจียงเป่ยถนนเหอหพิงมีร้านอาหารปักกิ่งรสชาติไม่เลว พรุ่งนี้ตอนเที่ยงพวกเรานัดกันที่นั้นเป็นอย่างไง” พรุ่งนี้คือวันเสาร์ กู้เหยาเองก็พักผ่อน และยังมีเวลา เธอเลยตอบตกลง พอวางโทรศัพท์ลง กู้เหยายืนอยู่หน้ากระจกมองตัวเอง ชุดราตรีโดนโม่ข่ายดึงจนขาด ไหล่สีขาวของเธอถูกเปิดเผย หากเธอเป็นแบบนี้หละโดนคนอื่นมองเข้า กลัวว่าจะได้ยินเสียงที่ไม่น่าฟัง ดังนั้นเธอเลือกที่จะไม่ออกไปแบบนี้ ที่นี้ไม่มีเสื้อผ้าที่สามารถเปลี่ยนได้ เธอจำเป็นต้องคิดหาวิธี ที่ไม่ให้คนอื่นมองออก กู้เหยาคือนักออบแบบเสื้อผ้ามาแต่กำเนิด ในตอนที่ออกแบบเสื้อผ้านั้น มัดตัดผ้าถือเป็นเรื่องปกติ และฝีมือการตัดของเธอยังถือว่ายอดเยี่ยมมาก ต้องการนำชุดบนตัวเธอมาแก้ไขนั้น ก็ทำได้ เธอมีความคิดที่รวดเร็ว เธอผูกผ้าคลุมไหล่ขนาดเล็กเป็นโบว์คล้าผีเสื้อ และผูกไว้กับสายรัดไหล่ แค่นี้ก็ไม่มีใครมองเห็นส่วนที่ขาดหายไป และยังปกปิดรอยจูบของโม่ข่ายบนคอของเธอ อืม มองชุดที่ตัวเองDIYออกมา กู้เหยาพอใจมาก ตรวจสอบตัวเองไม่มีตรงไหนที่ทำให้ผู้คนต้องจับผิด กู้เหยาถึงจะกล้าเดินออกจากประตู แต่กลับนึกไม่ถึง เธอนึกว่าโม่ข่ายเดินออกไปนานแล้ว ในเวลานี้กลับยืนอยู่ที่ประตู เธอเปิดประตูและชนเข้ากับสายตาของเขา ทั้งสองคนสบตากัน ใครก็ไม่พูดอะไรออกมา และไม่รู้จะพูดอะไร บรรยากาศยังคงน่าละอาย สุดท้าย กู้เหยาจึงยอมเปิดปากพูดก่อน “อืม ฉันอยากกลับก่อน” เธอก้มหน้าลง ไม่อยากเห็นสายตาของเขา พูดไม่ถูกในใจของเธอรู้สึกอย่างไร “อืม” เขาตอบอย่างเบาๆ มือใหญ่ยื่นออกมาและจับมือเธอ และพาเธอออกไป เธอพยายามจะปล่อยมือเขา แต่ก็ยังไม่กล้า เธอคือภรรยาของเขาไม่ใช่หรือ เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ มันคือสิทธ์ที่สามีจะทำกับภรรยาได้นิ ในขณะที่ในใจของกู้เหยากำลังขอข้ออ้างอยู่นั้น โม่ข่ายก็ได้นำเธอขึ้นรถแล้ว คนขับรถมองพวกเขาจากกระจกหลังและพูดเบาๆว่า “คุณชาย ไปไหนครับ” “กลับบ้าน” โม่ข่ายพูดออกมาไม่กี่คำ หลับตาและพิงไปที่ที่นั่ง เขาดูเหมือนจะเงียบแต่หัวใจของเขาเต็มไปด้วยคลื่นดุร้าย โม่ข่างเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร นึกถึงตัวเองเมื่อกี้ที่ไม่สามารถควบคุมตัวเองต่อหน้ากู้เหยาได้ อีกนิดเดียว และนิดเดียวเท่านั้น อีกนิดเดียวเขาก็จะเปลี่ยนเป็นเหมือนคนที่เคยทำร้ายเธอ หากไม่ใช่เพราะน้ำตาของเธอไหลออกมา เขาคิดเขาคงกลายเป็นคนที่ทำผิดต่อเธอ โชคดีที่เรื่องนั้นไม่ได้เกิดขึ้น เขายังไม่ได้ทำเรื่องที่ทำร้ายเธอ เขาและเธอยังคงสามารถอยู่ด้วยกันต่อไปได้