ตอนที่70 คำอธิบายที่พูดไม่ออก

ต๭นที่70 คำอธิบายที่พูดไม่ออก บนถนนนั้นเขาสูบบุหรี่ไปหลายม้วน หวังว่าจะเข้าใจทุกอย่าง เขาจุดบุหรี่ และสูบเข้าไปหลายครั้ง ทุกๆครั้งก็สูบเข้าไปหนัก และกลายเป็นเขม่าอย่างรวดเร็ว และจุดอันต่อไป บางทีเมื่อกู้เหยาอาจไม่เต็มใจที่จะให้คำอธิบาย เขาโกรธแล้ว เขาคือสามีของเธอ เพียงแค่เธอเปิดปากอธิบาย ไม่ว่าเธอพูดอะไร เขาก็จะเชื่อเธอ แต่เธอกลับไม่ตอบแม้แต่คำเดียว คนแซ่เหชียวดีตรงไหนนะ ทำไมหลังจากที่เขาทำร้ายเธอ เธอและเขายังคงเกี่ยวข้องกัน ที่โม่ข่ายคิด เหชียวหนานจิ่งคือคนที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง อีกอย่างเขาไม่เคยเอา เหชียวหนานจิ่งมาไว้ในสายตา เพียงแค่นึกไม่ถึง ในใจของกู้เหยา เขาเทียบกับเหชียวหนานจิ่งไม่ได้เลย นึกถึงเหชียวหนานจิ่งที่พูดว่าโตมาด้วยกัน ความรู้สึกนั้นมันคือความรู้สึกที่จริงใจ แต่ว่าเรื่องพวกนั้นไม่ใช่ว่าผ่านไปแล้วหรือ เขารู้ดี ตอนนี้กู้เหยาคือภรรยาของโม่ข่าย และต้องอยู่กับโม่ข่ายตลอดชีวิต โม่ข่ายไม่รู้ว่าทำไมมันเกิดอารมณ์แบบนี้ขึ้น ความปรารถนานี้ไม่เคยเกิดขึ้นกับเขามาก่อน แข็งแรงจนเขาเองก็นึกไม่ถึง ในเวลานั้น ในสมองของโม่ข่ายมีเพียงความคิดเดียว ว่าผู้หญิงที่เธอได้รู้จักนี้ ทำรุนแรงกับเธอ ให้เธอเปลี่ยนเป็นผู้หญิงของเขา อย่างนี้เธอก็ไม่สามารถไปไหนได้แล้ว เรื่องที่น่าขำเช่นนี้ แต่กลับปรากฏอยู่ในสมองของโม่ข่าย เร็วจนทำให้ตัวเขาเองคาดไม่ถึง นึกถึงโม่ข่าย อายุเพียงยี่สิบสองก็รับมรดกเซิ่งเทียนอาณาจักรธุรกิจขนาดใหญ่จากพ่อของเขา หลายปีมานี้กลยุทธ์ ไม่ว่าจะเจออุปสรรคใหญ่ขนาดไหน ก็ไม่มีอะไรสามารถรบกวนจิตใจของเขา ทำไมถึงได้ทำร้ายกู้เหยาอย่างรุนแรงแบบนี้ได้ โม่ข่ายเองก็นึกไม่ออกว่าเพราะอะไร เพราะว่าเธอมีฐานะเป็นภรรยาของเขา หรือเพราะว่าเหตุผลอื่น ในทางธุรกิจนั้น เขาเป็นคนเด็ดขาด แต่ครั้งแรกนี้ เขาเองก็ไม่รู้ว่าในใจของเขาคิดอะไรอยู่ ภายในรถเงียบมาก โม่ข่ายหลับตา กู้เหยามองนอกกระจกรถ ทั้งสองคนต่างอยู่ในโลกของตัวเอง ทุกเวลาที่พวกเขาอยู่กันเพียงสองคน ล้วนเป็นกู้เหยาที่ออกปากคุยกับเขาก่อน เพราะว่าเธอรู้ว่าโม่ข่ายเย็นชา พูดน้อย ต้องรอเขาเป็นคนพูดก่อนนั้น มีโอกาสน้อยมาก กุ้เหยาไม่สนใจ และทุกครั้งเธอจะเป็นคนพูดขึ้นก่อน สองคนใช้ชีวิตกัน จะต้องมีคนหนึ่งออกตัวก่อน และมีอีกคนที่คอยฟัง คอยสนับสนุนซึ่งกันและกัน ถึงจะได้อยู่ด้วยกันนาน แต่วันนี้กู้เหยากลับไม่อยากคุยกับเขา ไม่รู้จะพูดอะไรดี แม้แต่ไม่อยากเจอเขา ตลอดทางกลับบ้าน ไม่มีใครพูดอะไรขึ้นมา หลังจากที่กลับบ้าน โม่ข่ายเป็นเหมือนปกติเดินไปที่ห้องหนังสือ กู้เหยาเปลี่ยนชุดราตรี หาเข็มและด้าย และตั้งอกตั้งใจเย็มส่วนที่ขาด เพราะว่าตัวเองเคยมีประสบการณ์ด้านการตัดเย็บ เริ่มตัดเย็บใหม่นั้น กู้เหยาเพิ่มเต็มความคิดของตัวเองเข้าไป แน่นอนว่านี้คือการไม่ให้ความเคารพต่อนักออกแบบ แต่ว่าในตอนที่พึ่งนึกได้นั้น กู้เหยากลับควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว หลายปีมานี้ เธอเปลี่ยนงานที่ไม่ตรงกับการออกแบบเสื้อผ้า พยายามที่จะไม่คิดเกี่ยวกับการออกแบบเสื้อผ้า แต่ความรักในการออกแบบเสื้อผ้าของเธอเวลาไม่สามารถทำลายความชอบลงได้ กู้เหยาไม่รู้ว่าชุดราตรีชุดนี้แท้จริงคือซื้อมาหรือเช่ามา รู้เพียงแค่ว่าเก็บรักษาไว้ก่อน พรุ่งนี้เอาไปซักแล้วค่อยว่ากัน เธออาบน้ำเสร็จ เวลาก็เกือบตีหนึ่งแล้ว แต่โม่ข่ายยังอยู่ในห้องหนังสือ กู้เหยาทำตัวปกติ ขึ้นนอนบนเตียงก่อนแล้ว และไม่รู้ว่าหลับไปแล้วนานเท่าไร ในตอนที่เธอเคลื้มหลับอยู่นั้น เธอรู้สึกได้ว่าบนเตียงข้างๆเธอยุบลง โม่ข่ายนอนลงข้างๆเธอ เขาเข้าใกล้เธอ มือก็กอดเธอเข้ามาในอ้อมอก และเรียกชื่อเธอเบาๆ “กู้เหยา” จริงๆแล้วกู้เหยาไม่ได้หลับเลยทันทีที่เขาขึ้นมาบนเตียง เธอก็ตื่นแล้ว เพียงแค่ไม่ส่งเสียงออกมา และในตอนที่เขาเอื้อมมือไปกอดเธอนั้น เธอก็ไม่กล้าขยับตัว ในหัวคิดแต่เรื่องที่เกิดขึ้นในงานเลี้ยงนั้น เขาข่มขืนเธออย่างบ้าคลั่ง ในเวลานั้น ทำให้เธอเห็นปีศาจที่อาจจะกลืนกินเธอ “กู้เหยา” โม่ข่ายอยากพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนี้ เขาอยากขอโทษเธอ แต่เขารู้สึกว่าคำขอโทษเป็นสิ่งที่ไม่มีประโยชน์ที่สุดในโลก คำพูดน่าฟังนี้ใครก็สามารถพูดได้แต่ทำนั้นจำเป็นต้องทำได้ และนี้เขาก็พูดไม่ออกแล้ว เมื่อเห็นที่คอของเธอและกระดูกไหปลาร้า และหน้าอกที่ซ้อนอยู่ในชุดนอนนั้นล่วนเป็นแผลที่เขาทำ นั้นยิ่งทำให้เขาพูดไม่ออก ผิวของเธอเป็นสีขาวและนุ่ม ทำให้ร่องรอยที่เขาทำนั้นดูน่ากลัว เหมือนเป็นการบอกอย่างเงียบๆว่าเขาคืออาชญากรรมที่โหดร้าย “กู้เหยา” เขาเรียกชื่อเธออีกครั้ง กู้เหยาขยับเล็กน้อย จับมือของเขาย้ายมาไว้ที่ข้างๆ ขยับที่ระยะห่างที่นอน และพูดเบาๆว่า “ดึกมากแล้ว รีบนอนเถอะ” กู้เหยาเงียบสงบ ในใจของโม่ข่ายเป็นกังวล มันเป็นอีกรสชาติที่เขาไม่เคยมีประสบการณ์ โม่ข่ายไม่พูดต่อไป เพียงแค่มองหลังของเธออย่างเงียบๆ และไม่นอน พวกเขาไม่พูดเรื่องที่เกิดขึ้นในงานเลี้ยงคืนนี้ เหมือนเรื่องในงานเลี้ยงไม่เคยเกิดขึ้น แกล้งทำเป็นว่ายังคงใช้ชีวิตอย่างสงบเหมือนเดิม แต่ไม่รู้ว่าเรื่องที่ควรพูดนั้นพูดออกมาถือเป็นการจัดการปัญหาที่ดีที่สุด เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหา วันรุ่งขึ้น กู้เหยาไม่ลุกขึ้นจากเตียงในทันที วันหยุด ไม่ต้องทำงาน และไม่มีเรื่องใดๆต้องทำ นอนตื่นสายถือเป็นความสุขที่ดีที่สุด เปิดลืมตาขึ้นมาสิ่งแรกที่ต้องทำคือมองไปที่หน้าต่าง และยังคงเห็นคนและสุนัข แต่ว่าวันนี้ในมือของโม่ข่ายไม่มีหนังสือพิมพ์ เขายืนอยู่มองหน้าต่างอย่างเงียบๆ และไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ เหมียนเหมียนหมอบอยู่ข้างๆเท้าเขาและกลิ้งบนพื้นเป็นครั้งคราว คงเป็นเพราะน่าเบื่อเกินไปเลยหาวิธีมาดึงดูดความสนใจจากเจ้าของ โม่ข่ายหันหน้ากลับมา พูดเสียงต่ำว่า “ตื่นแล้ว” เสียงของโม่ข่ายเข้าไปในหูของกู้เหยา เธอพยักหน้าไม่พูดอะไร เหมียนเหมียนเห่าอยู่สองครั้งแล้ววิ่งเข้ามา กู้เหยากอดมันเข้าที่หน้าอก แล้วลูบหัวของมัน “เด็กน้อย วันนี้แม่หยุดพักผ่อน เล่นเป็นเพื่อนได้แล้วนะ” “โฮ่งโฮ่งโฮ่ง” เหมียนเหมียนเห่าออกมา และดิ้นในอ้อมกอดของกู้เหยา เหมือนดีใจ “คุณตื่นแล้วรีบเตรียมตัวเถอะ ผมรอทานอาหารกลางวันกับคุณ” โม่ข่ายพูดต่อว่า “ตอนบ่าย เราออกไปเดินเล่นกันดีไหม” พวกเขาแต่งงานกันมานาน ไม่มีวันหยุดไหนที่โม่ข่ายจะมีเวลา นอกจากครั้งที่แล้วที่ไปรีสอร์ทปี้ห่ายวันหยุดนอกนั้นพวกเขาล้วนอยู่ที่บ้าน