ตอนที 74 ลูกของตัวเองทั้งหมด

ต๭นที 74 ลูกของตัวเองทั้งหมด “อย่ามาแกล้งทำเป็นน่าสงสารต่อหน้าฉัน ฉันไม่ใช่ผู้ชาย ไม่ตกหลุมเธอหรอก” เห็นใบหน้าแบบนี้ของกู้ซิน กู้เหยารู้สึกเพียงน่ารังเกียจ เธออึ้งไป แล้วพูด “นี่กู้ซิน ฉันแค่อยากบอกเธอ พวกเธอให้เหชียวหนานจิ่งเป็นของล้ำค่า อยากจะมีลูกให้เขาก็มีไปสิ อย่าเอาเรื่องนี้มาทำให้ฉันขยะแขยงหน่อยเลย ที่ฉันรับปากว่าจะมาเจอเธอ แค่อยากรู้ว่าแม่เป็นยังไงบ้าง” “แม่......” กู้ซินกลืนคำพูดที่จะพูดออกมาลงไป ถ้าบอกกู้เหยาเรื่องอาการของแม่จริงๆ ขึ้นอยู่กับนิสัยของกู้เหยา ถึงในปักกิ่งจะเต็มไปด้วยกับดัก เธอก็สามารถกลับไปได้แน่นอน ถ้ากู้เหยากลับไปที่ปักกิ่ง พ่อของพวกเธอจะต้องหาวิธีให้เธออยู่กับเหชียวหนานจิ่งได้สำเร็จอย่างแน่นอน คิดถึงตรงนี้แล้ว กู้ซินก็รีบเปลี่ยนคำพูดทันที “แม่ก็สบายดีมากอยู่ตลอด ครั้งนี้ก็ยังฝากฉันบอกเธอ ให้เธอเชื่อฟังการเตรียมการของพ่อ” กู้ซินรู้ดีว่าจุดอ่อนของกู้เหยาอยู่ตรงไหน กู้เหยาไม่สนใจพ่อ แต่ในใจเธอมีแม่อยู่ทุกที่ตลอดเวลา แน่นอนว่าครั้งนี้แม่ไม่เคยพูดอย่างนั้น เธอตั้งใจบิดเบือนความจริง แค่อยากให้ในใจกู้เหยาเกลียดแม่ด้วย ล้มเลิกความคิดที่อยากจะกลับไปปักกิ่ง “เธอ เธอพูดแบบนี้จริงหรอ?” กู้เหยานึกถึงภาพที่แม่น้ำตาไหลขณะพูด ใช่แล้ว แม่จะไม่พูดแบบนี้ได้อย่างไร สามปีก่อนเธอยังบอกว่าให้ปล่อยพี่สาวเธอไปเลย จู่ๆในใจของกู้เหยาก็รู้สึกแย่ขึ้นมา ถึงจะบอกว่าไม่แคร์ แต่ก็ยังแคร์ และสงสาร หลายครั้งที่ฝันตอนเที่ยงคืน เธอฝันว่าแม่เธอลูบหัวเธอ และพูดอย่างอ่อนโยน “เหยาเหยาฉลาดที่สุด แม่ชอบเหยาเหยามากที่สุดเลย” “แม่ยังให้ฉันบอกเธอว่า ให้ลดนิสัยอารมณ์ร้อนลงบ้าง เรื่องที่ผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไป อย่าเก็บไว้ในใจในชีวิตที่เหลืออยู่ ยังไงก็เป็นพี่น้องกัน ไม่ใช่ใครก็ได้จะมีลูกให้กับเหชียวหนานจิ่ง” กู้ซินพูดอย่างช้าๆทีละคำ สังเกตทุกๆการเปลี่ยนแปลงสีหน้าเล็กน้อยของเธอ เห็นว่าแววตาของกู้เหยาเปลี่ยนไป เผยให้เห็นความเศร้าที่ตั้งใจจะปิดอย่างไรก็ปิดไม่มิด กู้ซินรู้ว่าตัวเองสำเร็จแล้ว ในตอนนี้ เธอยื่นบัตรธนาคารไปทางกู้เหยาอีกครั้ง แล้วพูดต่อ “นี่เหยาเหยา ฉันรู้นิสัยเธอ บังคับให้เธอทำในสิ่งที่ไม่อยากทำไม่ได้หรอก รับบัตรใบนี้ไปเถอะ ไปในที่ที่ทุกคนจะหาเธอไม่เจอ ไม่ต้องได้รับความเจ็บปวดอีก” พูดไปพูดมา จุดประสงค์ที่แท้จริงของกู้ซินก็คือหวังให้ตัวเองออกไปจากเจียงเป่ย สามปีก่อน กู้เหยาถูกบังคับให้ออกไปจากปักกิ่ง เดินทางอย่างยากลำบาก สามปีต่อมา เธอจะไม่ให้ตัวเองเดินในเส้นทางเมื่อสามปีก่อนอีก กู้เหยาในตอนนี้ จะไม่ให้กู้ซินสามารถทำร้ายได้อีกต่อไป กู้เหยายิ้มแล้วพูด “ห้าล้านหรอ? แค่ห้าล้านอยากให้ฉันออกไปจากเจียงเป่ย เธอดูถูกกู้เหยาอย่างฉันเกินไปแล้ว เธออยากให้ฉันออกไปจริงๆ งั้นให้ฉันสักสิบล้าสิ ฉันจะฟังเธอเลย เธอจะให้ฉันไปไหน ฉันก็จะไปที่นั่น” “เหยาเหยา เธอกลายเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?” กู้ซินมีท่าทางประหลาดใจ ราวกับว่ากู้เหยาในสายตาเธอได้ทำสิ่งที่ให้อภัยไม่ได้มากมาย “แล้วเธอคิดว่าฉันเป็นยังไงล่ะ? รอโง่ๆให้เธอวางกับดักกับฉัน จากนั้นก็ให้ฉันเข้าไปอย่างเชื่อฟังหรอ?” กู้เหยาจี้จุดอย่างโหดร้ายเรื่องที่กู้ซินเคยทำพวกนั้น ไม่ให้โอกาสกู้ซินได้พูด กู้เหยาก็พูดต่อ “คุณหนูตระกูลเจี่ยน ไม่ต้องเป็นห่วงนะว่าเหชียวหนานจิ่งจะทำแบบนั้นกับฉัน ฉันจะบอกเธอให้ ฉันแต่งงานแล้ว สามีของฉันรอฉันอยู่ข้างนอก ฉันได้ก้าวไปข้างหน้าแล้ว” ทิ้งคำพูดไว้ กู้เหยาก็ถือกระเป๋าเดินออกไป ไม่แม้แต่จะมองอาหารที่เธอชอบที่กู้ซินสั่งม อาหารที่ชอบ นั่งทานด้วยกันกับคนที่เกลียด คงไม่มีความอยากอาหาร ในทางกลับกันก็เช่นเดียวกัน อาหารที่ไม่อร่อย ตราบใดที่นั่งทานกับคนที่ชอบ ก็สามารถทานได้อย่างพอใจ กู้เหยาแต่งงานแล้วหรอ? กู้ซินตกตะลึงไปนานสักพัก พอเธอมีปฏิกิริยาโต้ตอบกลับมาก็หันออกไปนอกหน้าต่างทันที เธอเห็นกู้เหยาเดินไปทางผู้ชายคนหนึ่ง ผู้ชายคนนนั้นช่วยเธอถือกระเป๋าในมือ อีกมือก็ลูบศีรษะเธอ กู้เหยายิ้มให้กับผู้ชายคนนั้น และช่วยเขาจัดผ้าพันคอนิดหน่อย ผ้าพันคอคู่รัก! กู้ซินยอมรับ ตอนที่เพิ่งเห็นกู้เหยาเป็นครั้งแรก ทั้งๆที่กู้เหยาได้ลดอารมณ์ร้อนในปีนั้นไป แต่ก็สามารถดึงดูดสายตาคนได้ ทุกการเคลื่อนไหวของกู้เหยา พิสูจน์ได้ว่า สามปีมานี้เธอใช้ชีวิตอย่างมีความสุขมาก หรือว่าทั้งหมดนี้คือผู้ชายคนนี้ได้ให้ความสุขกับเธอ? เธอเห็นผู้ชายคนนั้นใช้มือข้างหนึ่งโอบรอบเอวเธอ ทั้งสองเดินออกไปด้วยกัน แผ่นหลังของผู้ชายคนนั้นคุ้นตานิดหน่อย เหมือนกับว่าเคยเห็นที่ไหนมาก่อน เป็นคนที่เธอรู้จักหรือเปล่านะ? …… “คุณจะพาฉันไปเดินเล่นที่ไหนเนี่ย?” โม่ข่ายจูงมือเธอเดินอยู่นาน ไม่พูดสักคำเดียว และไม่ได้พูดว่าจะไปที่ไหน ในใจกู้เหยาก็ไม่แน่ใจจริงๆ อดไม่ได้ที่จะถามออกมา “พาคุณไปในที่ที่ผู้หญิงอยากไป” เอียงศีรษะมองเธอ โม่ข่ายตอบกลับอย่างเรียบๆ ถึงจะเป็นฤดูหนาว แต่อุณหภูมิในเมืองเจียงเป่ยไม่ได้หนาวมาก วันนี้แสงอาทิตย์ดีมาก เหมาะกับการออกไปเดินเล่นข้างนอกที่สุด เรื่องที่เกิดขึ้นเม่อวาน สัญชาตญารของกู้เหยาห่างไกลจากเขา โม่ข่ายอยากหาวิธีชดเชยความผิดของตัวเอง ดังนั้นเขาเลยตัดสินใจออกไปเดินเล่นกับกู้เหยา อยากไปที่ไหน เขาเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน และขอคำแนะนำกับผู้ช่วยสวี่ด้วย ผู้ช่วยสวี่บอกว่าผู้หญิงน่าจะชอบชอปปิ้งมากที่สุด รองลงมาน่าจะเป็นความโรแมนติก พาเธอไปทำเรื่องราวโรแมนติกสักหน่อย โม่ข่ายไม่รู้ว่าทำอะไรเรียกว่าโรแมนติก เลยเลือกการชอปปิ้ง สำหรับเขาการชอปปิ้งไม่ได้มีอะไรกดดัน ตราบใดที่เป็นของที่กู้เหยาชอบ ก็แค่ซื้อๆๆ “ห้างสรรพสินค้าหรอ?” กู้เหยาพูดชื่อจุดหมายปลายทางของโม่ข่ายอย่างถูกต้องแม่นยำ ดูเหมือนว่าผู้หญิงจะชอบชอปปิ้ง คำพูดนี้ไม่ผิดจริงๆ ถนนเหอผิงใกล้กับถนนคนเดินที่มีชื่อเสียงมากที่สุดในเจียงเป่ย มีสินค้าวางให้เห็นเต็มไปหมด ของทานเล่นมากมาย คุณคิดอยากจะซื้ออะไร ก็สามารถหาซื้อได้ที่นี่ ที่สำคัญที่สุดคือเขตชอปปิ้งนี้ สินค้าทุกเกรดสามารถซื้อได้ที่นี่ เรียกได้ว่าเป็นแหล่งชอปปิ้งจุดเดียวเบ็ดเสร็จ กู้เหยาไม่มีอะไรจะซื้อเหมือนกัน แต่ผู้หญิงคนไหนเดินแล้วซื้อของด้วยความจริงใจบ้าง คือเดินเล่นเท่านั้น น้อยครั้งที่ประธานผู้เย็นชาและสันโดษจะเต็มใจออกมาเป็นเพื่อนเธอให้วันสุดสัปดาห์ เธอไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธอย่างแน่นอน ทุกครั้งที่โม่ข่ายมาเจียงเป่ย จะก็รีบมารีบไป มาหลายครั้ง แต่ก็ไม่คุ้นเคยกับที่นี่เลย ยิ่งสำคัญไปกว่านั้น คนที่ยุ่งแบบเขาจะมีเวลาที่ไหนมาเดินเล่น เลยให้เหลียงฮุ่ยอี๋ทำฮาวทูการที่ยวเล่นง่ายๆให้เขาหนึ่งชิ้น ขั้นตอนที่หนึ่งทำอะไร ขั้นตอนที่สองทำอะไร...... การเดินทางทั้งวันของวันนี้ เหลียงฮุ่ยอี๋ได้ใช้วิธีการรายงานแบบฟอร์มส่งในมือโม่ข่าย โม่ข่ายรู้สึกว่าให้เหลียงฮุ่ยอี๋ช่วยเขาทำแบบฟอร์มนี้เป็นเรื่องปกติ แต่ไม่ได้เห็นรอยยิ้มตอนที่เหลียงฮุ่ยอี๋กำลังทำมัน