ตอนที่ 75 ความขี้อายที่อธิบายไม่ได้

ต๭นที่ 75 ความขี้อายที่อธิบายไม่ได้ ประธานโม่ของพวกเขาตอนทำงานจะเป็นจักรพรรดิด้านธุรกิจที่เรียกลมเรียกฝน แต่กับเรื่องทำให้ผู้หญิงมีความสุขกลับกลายเป็นเหมือนคนโง่ ขั้นตอนที่หนึ่ง ไม่ต้องมีคนขับรถ ไม่ต้องมีผู้ช่วยใดๆอยู่ข้างกาย ทั้งสองค่อยๆเดินกันไปอย่างช้าๆ พูดคุยกันและเพิ่มพูนความรู้สึก ดังนั้นโม่ข่ายจึงให้คนขับรถและผู้ช่วยออกไป จากนั้นก็ลากกู้เหยาเดินด้วยกัน แต่กลับไม่รู้ว่าจะคุยอะไรกันดี “คุณชอบไหม?” โม่ข่ายถาม น้ำเสียงของโม่ข่ายบอกไม่ได้ว่าดูระมัดระวังและใส่ใจ ถ้ากู้เหยาบอกว่าไม่ชอบ เขาก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรให้เธอมีความสุข กู้เหยาพยักหน้า “คุณบอกว่าเป็นที่ที่ผู้หญิงชอบ ฉันเป็นผู้หญิง ฉันก็ต้องชอบสิ” พูดจบ เธอยังยิ้มกว้างให้กับเขา บ่งบอกว่าเธอพอใจมาก “อืม” โม่ข่ายพึมพำเบาๆ แต่ก็เข้าใจ ยิ้มนี้ของกู้เหยาไม่ได้จริงเหมือนเมื่อก่อน จากนั้น เขาไม่ได้พูดอะไรอีก จูงมือกู้เหยาเดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆ “มาเดินเล่นกับฉันคุณเบื่อไหม?” โม่ข่ายไม่ได้ชวนคุย กู้เหยาจึงทำได้เพียงหาเรื่องคุยตามอำเภอใจ “ไม่เบื่อ” เขาตอบอย่างเรียบง่าย ถ้าเบื่อ เขาคงไม่นัดเธอออกมาเดินเล่นหรอก คำตอบของโม่ข่าย เป็นการตัดหัวข้อที่คุยกันอยู่อย่างแข็งกระด้าง กู้เหยาคร่ำครวญในใจ เป็นประธานที่เย็นชาและสันโดษจริงๆอ่า กู้เหยาเกาศีรษะ พยายามหาหัวข้อใหม่คุย คิดไปคิดมาก็หาอันเหมาะสมไม่ได้ ทั้งสองเลเดินไปอย่างเงียบๆ เดินไปสักพัก เดินไปถึงถนนที่ขายของทานเล่นที่มีชื่อเสียงที่สุดในเจียงเป่ย กู้เหยาดึงโม่ข่าย “เราไปเดินเล่นที่ถนนนี้กันเป็นไง?” โม่ข่ายพยักหน้า คนตอนสุดสัปดาห์เยอะมาก ถนนที่ขายของทานเล่นอัดแน่นไปด้วยคน หน้าซุ้มขายของเต็มไปด้วยผู้คน ขายของต้องต่อแถวกันทั้งหมด ได้กลิ่นหอมของอาหาร กู้เหยาก็กระหายอาหาร เธออยากทานเท็ปปังยากิปลาเป็นพิเศษ ดึงโม่ข่ายไปถึงหลังกลุ่มคนที่ต่อแถวอยู่ แล้วแนะนำอย่างตั้งใจ “ปลา”“เท็ปปังยากิปลาร้านนนี้อร่อยมาก รับประกันว่าคุณทานแล้วต้องอยากทานอีก” โม่ข่ายเป็นโรครักความสะอาด ของในร้านไม่ใช่คนของตัวเองทำจะไม่กิน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงอาหารร้านข้างทางแบบนี้เลย กู้เหยาได้กลิ่นหอมหวาน แต่สิ่งที่โม่ข่ายได้กลิ่นคือแก๊ซพิษ ที่นี่มีคนผ่านไปมามากมาย ซุ้มขายของพวกนี้มีสองข้างทาง มีฝุ่นและแบคทีเรียอยู่ทุกที่ เขาจะชอบได้อย่างไร แต่เห็นว่ากู้เหยาสนใจอย่างมาก โม่ข่ายก็ไม่มีกระจิตกระใจจะเย็นชากับเธอ ในเมื่อเธออยากทาน เขาก็พร้อมจะเสี่ยงไปกับเธอครั้งนึงก็แล้วกัน ต่อแถวอยู่หลายนาที่ กู้เหยาถึงได้ซื้อปลาหมึกเสียบไม้มาสี่ไม้ เธอยื่นหนึ่งไม้ให้โม่ข่าย “อะ ทานสิ ฉันเลี้ยงคุณเอง” โม่ข่ายรับปลาหมึกเสียบไม้มา ถืออยู่ในมือโดยที่ไม่ขยับ กู้เหยายกขึ้นมากัดหนึ่งคำ แล้วออกแรงพยักหน้า เอ่ยชม “อร่อยมากจริงๆ” โม่ข่ายอดกลั้นการต่อต้านภายในใจ และกัดไปหนึ่งคำ รสชาติผ่าน แต่ในใจเขาก็ยังไม่โอเค ดังนั้นสำหรับเขาแล้วเหมือนกับว่าทานเชื้อโรคหนึ่งคำ ถึงจะต่อต้านแบบนี้ แต่โม่ข่ายก็ไม่ได้แสดงออกมา กู้เหยาเห็นท่าทานอาหารของเขา ก็ถอนหายใจออกมาอีกครั้งอย่างไม่มีทางเลือก ผู้ชายคนนี้สง่างามอย่างไม่มีที่ติจริงๆ ทานอาหารอยู่ข้างถนน ก็สง่างามเหมือนทานหอยเป๋าฮื้อรังนก เห็นเขาสง่างามแบบนี้ แล้วมองตัวเองที่ทานเหมือนคนตะกละ จะสามารถใช้ชีวิตอย่างมีความสุขได้ไหม กำลังคิดอยู่ จู่ๆโม่ข่ายก็ยื่นมือออกมา นิ้วโป้งปัดเบาๆที่มุมปากเธอ “มีน้ำมันติดปาก” “แล้วคุณรังเกียจฉันไหม?” กู้เหยาไม่เพียงรู้ว่าทานอย่างน่าเกลียด แต่ยังหน้าหนาถามโม่ข่ายอีก “ไม่ครับ” โม่ข่ายตอบง่ายๆสองพยางค์ แต่ก้นบึ้งหัวใจเขาไม่ได้สงบแบบที่แสดงออกมา เขาอยากจะใช้ปากตัวเองแทนนิ้วทำด้วยซ้ำ ได้รับคำตอบที่พึงพอใจ กู้เหยายิ้มพลางหยิบไม้ในมือเขามาทิ้งขยะข้างๆ แล้วถามอีก “คุณอยากทานอะไรอีกไหม?” เดิมทีโม่ข่ายคิดว่าของพวกนี้เป็นเชื้อโรคอยู่แล้ว แต่เพราะมาเป็นเพื่อนกู้เหยา ที่จริงแล้วเขาก็คิดว่าของพวกนี้ก็ทานได้ ดังนั้นเขาเลยพูดว่า “ผมไม่เลือกทาน ทานอะไรก็ได้” “กู้เหยา? ประธานโม่?” จู่ๆเสียงของหลินเม่ยก็ดังขึ้นด้านหลังพวกเขา ทำให้กู้เหยาตกใจจนถอยหลังสองก้าว แล้วถอยห่างจากโม่ข่าย เธอหันศีรษะกลับไป ก็เห็นหลินเม่ยกับเฝิงจิ้งจิ้งจูงมือกัน ทั้งสองส่งสายตาสงสัยไปมาที่เธอและโม่ข่าย “ประธานโม่ กู้เหยา มาเดินเล่นด้วยกันหรอ?” หลินเม่ยมีนิสัยตรงไปตรงมายอ่างมาก ในใจคิดอะไรก็พูดมันออกมา กู้เหยาไม่รู้ว่าควรอธิบายอย่างไร ถ้าบอกว่าไม่ใช่ล่ะก็จะต้องทำร้ายจิตใจโม่ข่ายแน่ๆ ให้บอกว่าใช่ก็ไม่กล้า เธอกัดปากแน่นอย่างไม่รู้ตัว ในใจก็ตื่นตระหนก มือที่ตกอยู่ข้างตัวก็เผลอกำแน่น ในตอนนี้ น้ำเสียงทุ้มต่ำของโม่ข่ายก็ผ่านเข้ามาในหูเธอ “กู้เหยา ผู้ช่วยเหลียงใกล้มาแล้ว เธอไปทำธุระของเธอเถอะ” “อ๋อ......” กู้เหยาตอบเบาๆ ชำเลืองตามองโม่ข่ายอย่างไม่รู้ตัว เขามักจะช่วยกู้หน้าให้เธอได้ทันเวลาตอนที่เธอต้องการเขา โม่ข่ายดูออกว่าเธอกลัวที่จะยอมรับความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขา รู้ว่าเธอไม่อยากให้ความสัมพันธ์พวกเขาได้รับความสนใจภายในบริษัท เธออยากจะปีนขึ้นไปด้วยความพยายามของตัวเอง ไม่อยากให้คนอื่นมาชี้นิ้วโทษอู่ด้านหลังเธอ สีหน้าโม่ข่ายเรียบนิ่ง พูดจบก็พยักหน้าบ่งบอก หันหลังแล้วเดินไปเลย ไม่ได้มองหลินเม่ยกับเฝิงจิ้งจิ้งเลย “กู้เหยา ไม่ได้มาเดินเล่นกับประธานโม่จริงๆหรอ?” พอโม่ข่ายเดินไป หลินเม่ยก็ถามขึ้นทันที “ประธานโม่มีภรรยาแล้วนะ จะมาเดินเล่นกับกู้เหยาได้ยังไง นี่กู้เหยา ใช่ไหม?” เฝิงจิ้งจิ้งพูดเพื่อช่วยกู้เหยา แต่พอฟังดีๆแล้วก็รู้สึกเจ็บปวด กู้เหยายิ้มอย่างกระอักกระอ่วน ไม่ได้พูดออกมา ภายในใจรู้สึกเจ็บปวดและรู้สึกแย่มากเกินบรรยาย หลินเม่ยดึงกู้เหยามา “นี่กู้เหยา ยังไงเธอก็มาคนเดียว งั้นพวกเรามาเดินเล่นด้วยกันเถอะ” และไม่สนว่ากู้เหยาจะตกลงหรือไม่ หลินเม่ยที่ไม่ได้คิดอะไรก็ดึงให้กู้เหยาเดิน กู้เหยาก็เดินตามพวกเธอไปอย่างไม่ใส่ใจ ของทานเล่น เสื้อผ้า เครื่องประดับ——สินค้าวางอยู่ตรงหน้าเต็มไปหมด แต่กู้เหยาไม่มีความคิดที่จะเลือกมัน ในใจก็คิดถึงแววตาเหงาๆของโม่ข่ายเมื่อครู่นี้ เขาหาเวลาออกมาเดินเล่นด้วยกันกับเธอได้ยากมาก ทำไมเธอถึงได้ปล่อยให้ความขี้ขลาดอันไร้เหตุผลของตัวเองมาทำลายเวลาที่มีค่าด้วย “นี่หลินเม่ย เฝิงจิ้งจิ้ง โทษทีนะ ฉันมีธุระต้องไปก่อน” กู้เหยายังอยากอยู่กับโม่ข่าย ไม่อยากเดินเล่นกับหลินเม่ยแล้ว “ไม่เดินด้วยกันแล้วหรอ?” หลินเม่ยเอ่ยถามอย่างผิดหวัง เฝิงจิ้งจิ้งรีบแอบหยิกมือหลินเม่ยแล้วพูด “กู้เหยา งั้นไปทำธุระเถอะ ไม่ต้องมาเป็นเพื่อนพวกเราหรอก” “อืม” กู้เหยาพยักหน้าแล้วไป เห็นกู้เหยาเดินไปไกลแล้ว หลินเม่ยก็หันศีรษะกลับมามองเฝิงจิ้งจิ้ง “เมื่อกี้หยิกฉันทำไม?” “หรือว่าเธอดูไม่ออกหรอ?” เฝิงจิ้งจิ้งมองไปทางที่กู้เหยาหายตัวไป มุมปากก็ยกยิ้มขึ้นมาอย่างไม่เข้าใจความหมาย “รอแล้วดูเถอะ แผนกพวกเราเดี๋ยวจะมีคนได้เลื่อนขั้นเร็วๆนี้”