ตอนที่ 76 กลับไปตามหาเขา

ต๭นที่ 76 กลับไปตามหาเขา เฝิงจิ้งจิ้งเสริมอีกประโยคในใจ ทั้งสองใส่ผ้าพันคอคู่รักลิมิเตดแบรนด์สักแบรนด์ ใครจะไปเชื่อว่าพวกเขาบังเอิญมาเจอกัน หลินเม่ยเกาศีรษะ ดูเหมือนจะเข้าใจแล้ว กู้เหยารีบวิ่งกลับไป วิ่งไปที่ที่เพิ่งแยกกับโม่ข่าย เธอไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ทนเจอเฉิงโม่ไม่ไหวแล้ว วิ่งไปที่ที่แยกจากกัน ไม่มีเงาของโม่ข่ายเลย กู้เหยามองไปรอบๆ ก็หาไม่เจอ กู้เหยาร้อนใจ ก็นึกได้ว่ามีโทรศัพท์ รีบยกโทรศัพท์ขึ้นมาโทรก็ได้ยินเสียงทุ้มต่ำเซ็กซี่ของโม่ข่าย “มีอะไร?” “คุณอยู่ที่ไหน ฉันอยู่ตรงที่เราแยกกัน แต่หาคุณไม่เจอ” กู้เหยาพูดอย่างรีบร้อน ในโทรศัพท์หยุดไป และได้ยินเขาพูดขึ้น “เธอกลับมาได้ไง?” กู้เหยาพูดอย่างไม่ได้คิดอะไรมาก “เพราะฉันอยากเดินเล่นกับคุณ” ก็ได้ยินโม่ข่ายถาม “ไม่กลัวหรอ?” กู้เหยาเม้มปาก แล้วตอบอย่างอ่อนโยน “ก็ยังมีคนอยู่ไม่ใช่หรอ? มีคุณอยู่ ฉันก็ไม่กลัว” โทรศัพท์เกิดความเงียบอยู่นาน กู้เหยาเลยเร่งถาม “คุณอยู่ไหน?” เสียงน่าฟังของโม่ข่ายก็ดังขึ้นในหูเธอผ่านลำโพง “หันมา” ได้ยินเสียง กู้เหยาก็หันศีรษะไปมอง ร่างสูงของโม่ข่ายยืนมองเธออย่างสงบและอ่อนโยนอยู่ด้านหลังเธอหลายก้าว มองเขา ใจของกู้เหยาก็ตกลงมาในพริบตาอย่างบรรยายไม่ได้ โม่ข่ายก้าวเท้ายาวเดินไปถึงเธอ โอบเธอเข้ามาในอ้อมกอดและลูบศีรษะเธออย่างอ่อนโยน แล้วพูดออกมาจากใจ “ผมอยู่ตรงนี้เสมอ” เพียงเธอยอมหันศีรษะมา เธอก็จะเห็นว่าเขายืนรอเธออยู่ที่เดิม ในตอนนี้ กู้เหยารู้สึกเพียงความอบอุ่นในใจช้าๆ เธอเหมือนแมวน้อยซุกในอ้อมกอดเขา มีเขาอยู่ด้วย มันดีจริงๆ! …… การกดขี่ของบริษัทเหชียวซื่อจากภายนอกดูเหมือนจะสร้างความเสียหายให้กับช่วงซิน พนักงานมากมายในบริษัทช่วงซินรีบหาหัวหน้าคนใหม่ แต่ผู้บริหารระดับสูงของช่วงซินกลับสงบนิ่ง ราวกับว่าไฟร้อนมันลามไปไม่ถึงพวกเขา ในห้องทำงานท่านประธานตึก 23 โม่ข่ายนั่งอยู่ริมหน้าต่าง สายตาราวกับไฟมองลงไปมหานครระหว่างประเทศอันน่าสนใจตรงปลายเท้าอย่างเงียบๆ บริษัทวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีช่วงซินก่อตั้งค่อนข้างเร็ว แต่การพัฒนาช้ามาก ถ้าไม่ได้ซื้อพื้นที่นี้ไว้หลายปีก่อน การสร้างตึกใหญ่ขนาดนี้ คงอยู่ไม่ได้เหมือนทุกวันนี้ เศรษฐกิจในเมืองเจียงเป่ยในช่วงปีนี้เติบโตอย่างรวดเร็ว ราคาบ้านพุ่งทะยาน ตึกช่วงซินอยู่ใจกลางเมืองสำคัญ หลายคนอยากจะขโมยสถานที่ทองคำนี้ ทุกวันนี้ตึกนี้สามารถขายได้แพงกว่าปีนั้นเป็นพันเท่า เพราะเซิ่งเทียนอยากจะซื้อวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีช่วงซิน ไม่ได้ชอบสินค้าพวกเขา แต่ทุกคนล้วนอยากได้พื้นที่แห่งนี้ ก๊อกๆ—— หลิวยองเคาะประตูเข้ามา “ประธานโม่ งานทั้งหมดได้จัดการตามแผนของคุณอย่างราบรื่นแล้วครับ หลายบริษัทได้ริเริ่มการยกเลิกสัญญากับช่วงซิน จากนี้ไปจะไม่ร่วมงานกับช่วงซินอีก พวกเขาทำแบบนี้ ช่วยลดงานของพวกเราไปไม่น้อยในการกำจัดบริษัทที่ตัดสินใจไม่ได้” “อืม” โม่ข่ายตอบอืมเบาๆโดยที่ไม่หันศีรษะกลับไป ทำให้ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ โม่ข่ายไม่ได้สั่งอันต่อมา หลิวยองรอแล้วถาม “เรื่องที่เซิ่งเทียนได้ซื้อบริษัทช่วงซินไปแล้ว ต้องประกาศให้บริษัทภายในทราบก่อนไหมครับ?” “ประกาศ” โม่ข่ายตอบกลับอย่างหนักแน่นสั้นๆสองพยางค์ หลิวยกนิ่งไปแล้วพูด “ประธานโม่ เหชียวหนานจิ่งทางบริษัทเหชียวซื่ออยากนัดเจอคุณครับ” โม่ข่ายหันศีรษะไปมองหลิวยอง แล้วตอบอย่างไม่กระตือรือร้น “ไม่นัดเจอกับคนในบริษัทเหชียวซื่อทุกกรณี จำไม่ได้หรอ?” หลิวยองเข้าใจ เหชียวหนานจิ่งเป็นคนที่ชอบยั่วโมโหประธานของพวกเขา ให้จัดการกับคนประเภทเหชียวหนานจิ่ง ประธานใหญ่โตของพวกเขาแค่ยกมือขึ้นง่ายๆข้างเดียวก็ได้แล้ว และคนนามสกุลเหชียวนั้น ทุกวันนี้ก็พยายามหาวิธีมาเจอ LeoMo แต่กลับไม่รู้ว่าเขาเคยเจอ LeoMo นานแล้ว แถมยังทำให้ LeoMo ไม่พอใจอย่างมาก เพราะยังไม่รู้ว่าได้ทำให้ LeoMo ไม่พอใจ คนนามสกุลเหชียวคนนั้นก็ยังจะหาวิธีมาเจอประธานใหญ่ของพวกเขาให้ได้อีก คนคนหนึ่งโง่อย่างไรก็โง่อย่างนั้น แพ้ตั้งนานแล้ว แต่กลับนึกว่าตัวเองยังได้ผลประโยชน์มาตลอด หลิวยองพูดอีก “ไม่กี่วันก่อน Polaris ได้กระจ่ายข่าวเละเทะออกมา บอกว่าคุณชอบเป็นเสือผู้หญิง เหชียวหนานจิ่งคนนั้นเลยคิดอยากจะหาผู้หญิงให้คุณ” เมื่อพูดถึงโม่เสียวเป่า ใบหน้าใจเย็นของโม่ข่ายก็ผ่อนคลายลงนิดหน่อยในที่สุด เขาถอนหายใจไร้เสียงหนึ่งที “ส่งคนไปดูผู้หญิงคนนั้นให้ดี อย่าให้ไปทำเรื่องวุ่นวายอีก ถ้าคราวหน้าฉันจับได้ ฉันจะมัดตัวกลับไปอเมริกา” มีเพียงผู้หญิงคนนั้นในตระกูลโม่คนเดียวเท่านั้นที่กล้าสร้างปัญหาแบบนี้ ทำลายภาพลักษณ์ของประธานใหญ่ของพวกเขา แต่ประธานใหญ่ของพวกเขาทำได้เพียงแต่ถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้ …… เซิ่งเทียนได้ซื้อบริษัทวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีช่วงซินไปเรียบร้อยแล้ว ข่าวนี้ประธานเป็นคนปล่อยออกไป ภายในบริษัทวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยช่วงซินก็เดือดขึ้นมาทันที เหตุผลที่พวกเขาเดือดไม่ใช่เพียงเรื่องที่บริษัทชั้นนำอย่างเซิ่งเทียนได้ซื้อช่วงซินไป แต่ยังมีอีกหนึ่งเหตุผลคือเก็บพนักงานทั้งหมดไว้ สวัสดิการและเงินเดือนของทุกคนจะได้รับการเลื่อนขั้นตามคุณสมบัติและผลงาน “พระเจ้า ที่แท้บริษัทเซิ่งเทียนซื้อบริษัทช่วงซินของพวกเราตั้งแต่ครึ่งปีก่อน” “ที่แท้ประธานโม่ก็คือคนที่เซิ่งเทียนส่งมายึดและจัดการบริษัทช่วงซิน” “ใช่ๆ ที่ดีใจที่สุดเลยก็คือ พวกเราทำงานที่ช่วงซินต่อได้ แถมยังมีบริษัทใหญ่อย่างเซิ่งเทียนเป็นผู้สนับสนุนเบื้องหลัง ไม่กลัวว่าจะถูกบริษัทเหชียวซื่อรังพวกเราอีกต่อไป” กู้เหยาที่ไม่ชอบการนินทาอยู่เสมอก็ได้คุยเรื่องนี้กับเพื่อนที่ทำงานอย่างกระตือรือร้นสักพักจึงกลับไปโต๊ะทำงานของตัวเอง บริษัทเซิ่งเทียนได้ซื้อบริษัทวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีช่วงซินมาเมื่อครึ่งปีก่อนแล้ว อำนาจของเหชียวหนานจิ่งไม่มีทางถึงบริษัทช่วงซินอีกต่อไป สำหรับกู้เหยาแล้วนี่ไม่เพียงแต่จะเป็นความมั่นคงในการทำงานและการขึ้นเงินเดือน และยังไม่ต้องเป็นห่วงว่าเหชียวหนานจิ่งจะกล้าทำอะไรกับโม่ข่ายอีกต่อไป เป็นข่าวที่ให้กำลังใจจริงๆเลยล่ะ หมอกอึมครึมจางๆบนศีรษะเพื่อนร่วมงานก็พลันหายไปในพริบตา เพราะข่าวเป็นพิเศษนี้ได้ทำให้ตื่นเต้นจนกระโดดโลดเต้น ไม่เพียงแต่ไม่ต้องเปลี่ยนงานใหม่ไปปรับตัวกับสิ่งแวดล้อมใหม่ แถมต่อจากนี้สวัสดิการพนักงานก็ยิ่งดีขึ้นด้วย ใครจะอยู่นิ่งเฉยได้ บริษัทเซิ่งเทียนเลยนะ หลายคนอยากจะเข้ามาทำงานบริษัทชั้นนำอย่างนี้ก็เข้าไม่ได้ เรื่องนี้สำหรับพนักงานเก่าของช่วงซินก็เป็นเรื่องดีที่เป็นของดีตกลงมาจากสวรรค์เลยล่ะ เหชียวหนานจิ่งโวยวายอย่างรุนแรง โม่ข่ายเป็นคนที่มีท่าทางสุขุมเยือกเย็น กู้เหยายังนึกว่าเขาจัดการไม่ได้ ที่แท้เขาก็มีบริษัทใหญ่อย่างเซิ่งเทียนเป็นผู้สนับสนุนเบื้องหลัง เขาเลยไม่ได้ร้อนใจเลย บริษัทเซิ่งเทียนเป็นต้นขาที่ทุกคนอยากกอดไว้ สำหรับหนึ่งในบริษัทชั้นนำในประเทศอย่างเหชียวซื่อแล้ว บริษัทเซิ่งเทียนเป็นบริษัทหนึ่งที่ทำได้เพียงให้ความเคารพ เป็นยอดสูงสุดที่ข้ามไปไม่ได้ตลอดกาล ดังนั้น พฤติกรรมก่อนหน้านี้ของเหชียวหนานจิ่งจึงเหมือนตัวตลกอย่างเห็นได้ชัด ต่อไปเขาอยากจะร่วมงานกับช่วงซิน เกรงว่าจะไม่มีโอกาสนั้นแล้ว