ตอนที่ 77 ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว

ต๭นที่ 77 ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว ข่าวอันน่าตื่นเต้นนี้พอแพร่ออกไป เดาว่าพวกเขาในแผนกบริการต้องทำงานอย่างมือไม้อ่อน คิดแล้วก็รู้สึกดีใจมาก กู้เหยาจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย นั่งหลังตรง เตรียมตั้งท่าทางต้อนรับงานใหม่ให้ดีที่สุด ขณะที่ดีใจอยู่ กู้เหยาก็ไม่ได้ลืมโม่ข่าย ยกโทรศัพท์ขึ้นมาส่งวีแชทให้เขา: ที่แท้คุณก็รู้อยู่แล้วว่าบริษัทเหชียวซื่อทำอะไรช่วงซินไม่ได้ คุณกลับไม่บอกฉันนะ ข้อความนี้ของเธอดูออดอ้อน แต่เธอไม่รู้ตัว และได้รับข้อความตอบกลับจากโม่ข่ายอย่างรวดเร็ว: ให้เธอเชื่อใจฉัน จริงด้วย เขาเคยบอกเธอนานแล้ว ให้เธอเชื่อใจเขา แต่เธอก็เชื่อมั่นในอำนาจของบริษัทเหชียวซื่อ ไม่ได้มั่นใจเฉิงโม่ร้อยเปอร์เซ็น ปลายนิ้วกู้เหยาขยับ และส่งไปอีกหนึ่งข้อความ: เจ้าดื้อ! และได้รับข้อความจากโม่ข่ายอย่างรวดเร็ว: อืม อืม? เห็นโม่ข่ายตอบกลับคำเดียว กู้เหยาก็อดกรอกตาไม่ได้ อืมคำเดียวมันหมายความว่าอย่างไร? ยอมรับว่าตัวเขาเป็นเจ้าดื้อหรอ? แถมเป็นเจ้าดื้อที่เย็นชาและสันโดษไม่ชอบพูดจาอีกด้วย? ถึงข้อความตอบกลับของโม่ข่ายจะมีแค่อืมคำเดียว มุมปากกู้เหยาก็อดยกขึ้นไม่ได้ พอใจมาก เธอไม่เห็นผู้ชายคนนั้นที่ส่งวีแชทมาหาเธอก็มุมปากยกขึ้นเหมือนกัน ดวงตาเป็นประกายเจิดจ้ายิ้มขึ้นบางๆ ผ่านไปไม่นาน แผนก HR ก็ส่งข่าวมา วันนี้ให้พนักงานทุกหยุดหนึ่งวัน ตอนเย็นทางบริษัทเชิญชวนพนักงานทุกคนเข้าร่วมทานอาหารเย็นที่โรงแรมป๋ายเหอ หวังว่าหลังจากวันนี้เป็นต้นไปทุกคนจะต้อนรับงานใหม่ในวันพรุ่งนี้ให้ดีที่สุด——หมายเหตุพิเศษ ประธานโม่เข้าร่วมงานเลี้ยงด้วย เรื่องราวที่ดีอย่างนี้ เดาว่ามีเพียงบริษัทชั้นนำอย่างเซิ่งเทียนเท่านั้นถึงทำแบบนี้ได้ ไม่ยากที่จะให้ทุกคนนึกถึงช่วงนี้ที่บริษัทวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีช่วงซินพาพนักงานไปพักร้อนที่ทะเลและภูเขาอันหรูหรา พวกเพื่อนรวมงานตื่นเต้นดีใจจนร้องออกมาว่าขอให้ประธานโม่เจริญๆ บริษัทเซิ่งเทียนๆ บริษัทช่วงซินเจริญๆ ทุกคนส่งเสียงเชียร์ไปด้วย แล้วก็เก็บของไปด้วย พวกพนักงานผู้หญิงหวังจะกลับไปเปลี่ยนชุดให้สวยเริ่ด มีโอกาสได้เผยโฉมหน้าต่อหน้าประธานใหญ่ไม่มากนัก มีโอกาสครั้งหนึ่งแล้วนับเป็นโอกาสครั้งเดียว ขณะที่กู้เหยากำลังเก็บของอยู่ที่โต๊ะทำงาน โทรศัพท์ก็ได้รับข้อความจากวีแชท เปิดเข้าไปดูก็เห็นโม่ข่ายส่งมา สองพยางค์สั้นๆ: ขึ้นมา ขึ้นมา? กู้เหยามองดูคำสองพยางค์บนหน้าจอโทรศัพท์แล้วคิด โม่ข่ายคงเรียกให้เธอขึ้นไปหาที่ห้องทำงานล่ะมั้ง? แต่เขาเรียกเธอให้ขึ้นไปหาที่ห้องทำงานทำไม? ถึงจะคิดเหตุผลไม่ออก แต่กู้เหยาก็ยังเก็บของอย่างช้าๆ รอให้พวกเพื่อนร่วมงานออกไปหมดก่อน เธอถึงได้แอบขึ้นไปห้องทำงานของโม่ข่าย “กู้เหยา ไปด้วยกันไหม?” หลินเม่ยถามขึ้นขณะแวะที่โต๊ะทำงานกู้เหยา กู้เหยาไม่ได้ตอบ เฝิงจิ้งจิ้งรีบพุ่งเข้ามาดึงหลินเม่ยแล้วเดินไป “กู้เหยาไม่ว่าง เธอไปด้วยกันกับฉันเถอะ” หลังจากเก็บของเสร็จแล้ว กู้เหยาก็มองซ้ายมองขวาให้มั่นใจว่าเพื่อนร่วมงานในห้องทำงานได้ออกไปหมดแล้ว ถึงได้หยิบกระเป๋าออกจากห้องทำงานไป ขณะที่เดินไปถึงประตูลิฟต์ เธอก็มองซ้ายขวาอีกทีว่ามีคนอื่นอีกไหม เห็นว่าไม่มีใคร ถึงได้เข้าลิฟต์ไปอย่างวางใจ แล้วกดชั้น 23 ถึงกู้เหยาจะระมัดระวัง ก็ยังไม่สามารถหลบสายตาคู่หนึ่งที่อยู่ในมุมมืดได้ สายตาอึมครึมและเย็นชาคู่นั้นมองเธอเข้าไปในลิฟต์ เห็นไฟแสดงสถานะลิฟต์หยุดที่ชั้น 23 จากนั้นก็ยกโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความ: แผนการพวกเราสามารถเริ่มได้เลย กู้เหยาถึงชั้น 23 พอลิฟต์ปิดออก เธอก็ชะโงกศีรษะออกไปมองก่อน ให้แน่ใจอีกครั้งว่าไม่มีคนอื่นอีก “คุณนายโม่ ไม่ต้องกังวลหรอกครับ ทุกคนเลิกงานไปหมดแล้ว” เหลียงฮุ่ยอี๋เดินมา ยิ้มแล้วพูด กู้เหยายิ้มอย่างกระอักกระอ่วน “แค่มีคุณกับผู้ช่วยหลิวอยู่ทำโอทีเป็นนเพื่อนประธานโม่หรอคะ?” เหลียงฮุ่ยอี๋ยิ้มพูด “ประธานโม่ยังยุ่งอยู่ พวกเราจะลางานได้ยังไง” “งั้นคุณรู้ไหมว่าเขาเรียกหาฉันทำไม?” ในเมื่อโม่ข่ายยังยุ่งอยู่ กู้เหยารู้สึกว่าตัวเองอย่าไปรบกวนเขาดีกว่า “เรื่องนี้เป็นเรื่องของสามีภรรยาระหว่างพวกคุณ ประธานโม่ไม่บอกพวกเราหรอกครับ” เหลียงฮุ่ยอี๋พูดไปพลางนำทางกู้เหยาไปห้องทำงานโม่ข่าย น้ำเสียงเหลียงฮุ่ยอี๋ชัดเจน กู้เหยาหน้าแดงอย่างไม่รู้ตัว นอกห้องทำงานเป็นสถานที่ทำงานของเพื่อนร่วมงานท่านประธาน ตอนนี้ทุกคนเลิกงานหมดแล้ว ทั้งชั้นว่างเปล่า คิดดูแล้ว โม่ข่าย BOSS ใหญ่คนนี้ก็เป็นคนที่เห็นอกเห็นใจลูกน้อง เลขาคนอื่นก็ลางานไปหมดแล้ว เขายังยุ่งอยู่ และไม่รู้ว่ากำลังยุ่งเรื่องอะไรด้วย เธอที่เป็นพนักงานแผนกพื้นฐาน ก็ไม่รู้ว่าประธานใหญ่ที่อยู่เบื้องบนวันหนึ่งเขายุ่งอะไรกันบ้าง ถ้ารู้ เธอคงไม่เป็นพนักงานธรรมดาในแผนกบริการหรอก เหลียงฮุ่ยอี๋พูดอีก “ประธานโม่อยู่ในห้องทำงาน ผมไม่เข้าไปเป็นเพื่อนคุณนะครับ” “อืม” กู้เหยาพยักหน้า กู้เหยามาห้องทำงานท่านประธานเป็นครั้งแรก ถึงจะบอกว่าผู้ชายที่นั่งอยู่ในห้องทำงานนั้นคือสามีตัวเอง แต่ในใจก็รู้สึกกระอักกระอ่วนนิดหน่อย เธอเคาะประตูอย่างมีมารยาท ได้ยินเสียงพูดสองพยางค์ว่า “เข้ามา” ถึงได้ผลักประตูเข้าไป โม่ข่ายกำลังโทรศัพท์อยู่ เห็นเธอเข้ามา มองเธอหนึ่งที ส่งสายตาบ่งบอกว่าให้รอก่อนสักครู่ โม่ข่ายสนทนาเป็นภาษาอังกฤษทั้งหมด ใช้คำศัพท์ค่อนข้างทางการ กู้เหยาฟังไม่เข้าใจ เธออดไม่ได้ที่จะมองรอบๆสำรวจ สไตล์การตกแต่งห้องทำงานไม่ต่างจากสไตล์โม่ข่ายที่เธอรู้จักมากนัก ดูสะอาดเรียบง่าย ผ่านไปหลายนาที โม่ข่ายโทรศัพท์เสร็จแล้ว เขามองไปที่กู้เหยา “ทำไมไม่นั่ง?” สำหรับกู้เหยานี่เป็นห้องท่านประธานใหญ่ เขาไม่ให้เธอนั่ง พนักงานธรรมดาอย่างเธอจะกล้านั่งตามใจชอบได้อย่างไร “คุณเรียกฉันมามีอะไรหรอ?” กู้เหยาไม่สนใจคำถามเขา ตัวเองทิ้งคำถามกลับไปหนึ่งคำถาม หรือว่าเขาต้องมีเรื่องถึงได้เรียกเธอมาหา? โม่ข่ายเลิกคิ้วเล็กน้อยพูด “ทำโอที” “คุณให้ฉันมาทำโอทีที่นี่หรอ?” กู้เหยาชี้ไปที่ตัวเอง แล้วเน้น “ฉันเป็นพนักงานในแผนกบริการนะ ไม่ใช่เลขาคุณ” “ให้เงินเดือนสองเท่า” ทิ้งคำพูดสั้นๆไว้ โม่ข่ายมองเธอหนึ่งที แล้วก้มศีรษะสนใจงานอีกครั้ง ให้เงินเดือนสองเท่า! คำคำนี้มีแรงดึงดูดอย่างมาก เพื่อเงิน กู้เหยายอมรับ ยิ้มถาม “งั้นฉันทำอะไรได้บ้างล่ะ?” “อยู่เป็นเพื่อนผม” โม่ข่ายพูดโดยที่ไม่เงยหน้าขึ้นมา ได้ยินคำนี้ ใบหน้ากู้เหยาก็รู้สึกร้อนฉ่า เกรงว่าจะยิ่งแดง น้ำเสียงเขามีพลังมาก แต่พอถึงหูกู้เหยา กลับทำให้เธอรู้สึกสุขใจภายใน เธอเอ่ยด้วยระดับเสียงที่เธอได้ยินคนเดียว “อ๋อ โอเค” กู้เหยาหวังว่าจะมีเวลาอยู่กับเขามากกว่านี้หน่อย ได้รู้จักเขามากกว่านี้ ชีวิตต่อจากนี้จะได้ยิ่งเข้าใจกันโดยปริยาย ตอนนี้อยู่เป็นเพื่อนเขาได้ ได้รับเงินเดือนเพิ่มสองเท่า นี่เป็นการยิงทีเดียวได้นกสองตัว เธอจะไม่เต็มใจทำได้อย่างไรล่ะ แต่โม่ข่ายยุ่งมากจริงๆ ยุ่งจนไม่มีเวลามาสนใจเธอ รับโทรศัพท์ตลอดเวลา