ตอนที่ 79 วันนี้จะผ่านไปได้ไหม

ต๭นที่ 79 วันนี้จะผ่านไปได้ไหม หลิวยองอยู่กับโม่ข่ายมาสิบกว่าปี พวกเขาเข้ามาในห้องทำงานของโม่ข่าย ทุกครั้งที่เคาะประตูเสร็จก็สามารถเข้ามาข้างในได้เลยโดยไม่ต้องรอให้โม่ข่ายตอบ ระยะเวลาสิบกว่าปี BOSS ใหญ่ของพวกเขามีโอกาสน้อยมาในการวอกแวก พวกเขาไม่เคยเห็นภาพอีโรติกคลุมเครือแบบนี้ในห้องทำงานของโม่ข่ายมาก่อน แต่ถึงจะไม่เคยเห็นเหตุการณ์แบบนี้ หลิวยองก็อยู่กับโม่ข่ายมาหลายปี ปฏิกิริยาโต้ตอบจึงรวดเร็วมาก “ไม่มีอะไรครับ” หลิวยองรีบปิดประตู เหมือนกับวิ่งหนีไป ตอนนี้ถ้าเขากล้าบอกว่ามีธุระล่ะก็ ประธานใหญ่ของพวกเขาจะต้องหาวิธีกำจัดเขาทิ้งแน่ อย่าคิดว่าประธานใหญ่ของพวกเขาดูแล้วเป็นผู้ชายที่สง่างามสูงส่ง แต่วิธีการที่แท้จริงของเขานั้นกลับโหดเหี้ยมน่ากลัวจนตัวสั่น คนอื่นไม่รู้ แต่พวกเขาที่อยู่กับเขามาสิบกว่าปีต้องรู้อยู่แล้ว “เป็นอะไร?” เสียงของเหลียงฮุ่ยอี๋ดังขึ้นด้านหลังหลิวยอง “ฉันว่า ชีวิตฉันสั้นลงแล้วล่ะ” หลิวยองร้องครวญคราง นึกถึงแววตาอึมครึมของประธานใหญ่ที่เพิ่งส่งมาเมื่อครู่ หลิวยองก็คาดการณ์ได้ว่าจากนี้ไปเขาคงใช้ชีวิตอย่างไม่เป็นสุขแล้ว ถึงบอกว่าเขาไม่ได้ตั้งใจจะไปทำลายเรื่องดีๆของประธานใหญ่ แต่ความจริงคือเขาได้ทำลายมันลงไปแล้ว และประธานใหญ่ของพวกเขาไม่สนใจเหตุผลอะไรทั้งสิ้น เหลียงฮุ่ยอี๋จ้องเขา “พูดบ้าอะไรน่ะ” หลิวยองก้มหน้าลง แล้วพูดอย่างเสียใจมาก “เมื่อกี้ฉันทำเรื่องดีๆของประธานโม่พังแล้ว เขาต้องให้ฉันทำโอทีไปจนตายแน่” เหลียงฮุ่ยอี๋ตบบ่าหลิวยอง แล้วยกนิ้วโป้งให้เขา “รู้ว่าคุณนายก็อยู่ข้างใน ไม่ได้เรียกก็ยังกล้าเข้าไป ฉันล่ะชื่นชมความกล้าของนายจริงๆ” “อะไร?” หลิวยองรู้สึกน้อยใจมาก “ประธานโม่เคยทำอะไรนอกเหนือจากงานในห้องทำงานที่ไหนล่ะ” เหลียงฮุ่ยอี๋กรอกตาใส่หลิวยองหนึ่งที เขาพูดด้วยสีหน้านายควรจะรู้นะ “นายอยู่กับประธานโม่มาสิบกว่าปี การงานก้าวหน้าอย่างมาก อีคิวต่ำเหมือนเขาตั้งแต่เมื่อไหร่?” นี่เป็นการล้อประธานโม่ของพวกเขาว่าไอคิวต่ำอย่างเปิดเผย แต่ประธานโม่ที่กำลังถูกเขาล้อเลียนอยู่ตอนนี้กำลังอ่อนยวบอยู่ในอ้อมกอด ทิ้งงานไว้ข้างๆ คิดแต่จะเพลิดเพลินกับความงานตอนนี้ “กู้เหยา......” โม่ข่ายประคองลำคอด้านหลังของกู้เหยาไว้ แล้วจูบเธออีกครั้ง แต่คราวนี้จูบอย่างอ่อนโยนขึ้นมาก เขาเม้มปากเธอเบาๆ ราวกับจะละเลียดชิมรสชาติริมฝีปากกู้เหยา มือกู้เหยาที่โอบคอเขาไว้กำแน่นโดยไม่รู้ตัว หลับตารับสัมผัสจูบที่เขามอบให้ เธอรู้สึกได้ การจูบโม่ข่ายไม่ได้เทคนิคอะไร เขาใช้วิธีที่เป็นเอกลักษณ์ของเขาจูบเธอ ขณะที่เขาจูบเธอ เธอรู้สึกถึงส่วนประกอบอันแข็งแกร่งภายในร่างกายของเขา แต่ก็รู้สึกถึงการปกป้องและการเอาใจใส่ที่เขามีต่อเธอ พวกเขาจดทะเบียนสมรสกันเพียงแค่สามเดือนสั้นๆเท่านั้น ในระยะเวลาสามเดือนความเป็นไปได้ในการอยากที่จะเข้าใจคนคนหนึ่งมันไม่มาก แต่กู้เหยายอมเชื่อ เชื่อว่าโม่ข่ายคือคนที่เธอไว้ใจที่จะมอบชีวิตที่เหลือให้ เชื่อว่าตราบใดที่ทั้งสองเปิดหัวใจให้กัน จะต้องเดินไปถึงตอนสุดท้ายอย่างแน่นอน เรื่องนั้นที่เกิดขึ้นในงานเลี้ยงเมื่อหลายวันก่อน หลังจากนั้นกู้เหยาเคยคิดอย่างรอบคอบ โม่ข่ายเคยให้โอกาสเธออธิบาย แต่เธอพูดไม่ออก เนื่องจากเขาอาจจะสูญเสียการควบคุมแบบนั้น กู้เหยาเดาว่าเขาน่าจะเห็นเหชียวหนานจิ่งกอดเธออยู่ คิดว่าเธอกับเหชียวหนานจิ่งเคยมีสัมพันธ์อะไรกัน แต่เขาก็ไม่ได้เห็นแล้วแน่ใจเลยว่าเธอกับเหชียวหนานจิ่งเคยมีสัมพันธ์อะไรกัน เขายังให้โอกาสเธออธิบาย เธออธิบายไม่ได้ เธอปฏิเสธแล้วให้เขาเดินกลับไปที่ประตูหัวใจ เลยบอกว่าเขาโกรธ ในฐานะผู้ชายคนหนึ่ง ไม่มีผู้ชายคนไหนยอมเห็นภรรยาของตัวเองไปกอดกับผู้ชายคนอื่นหรอก ที่บริษัทครั้งที่แล้ว หวางเหว่ยหมิงวางมือข้างหนึ่งไว้บนไหล่ เขาให้โอกาสเธอได้พูดอย่างชัดเจนแล้ว เขาเป็นสามีของเธอ เห็นเธอกอดแนบชิดสนิทสนมกับผู้ชายคนอื่นแบบนี้ เขาอิจฉา หวางเหว่ยหมิงที่ไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกัน โม่ข่ายก็ยัง “อิจฉา” แต่ยิ่งไปกว่านั้นเหชียวหนานจิ่งเป็นคนที่ครั้งหนึ่งเคยหมั้นหมายกับเธอ ถ้าต่อจากนั้นไม่เกิดเรื่องนั้นขึ้น คนที่เธอแต่งงานด้วยก็คือเหชียวหนานจิ่ง ไม่ใช่โม่ข่ายในตอนนี้ ด้วยเหตุนี้โม่ข่ายถึงได้เป็นแบบนั้น แต่ในตอนสุดท้ายเขาก็หยุดลง โม่ข่ายอาจจะระเบิด นั่นเพราะว่าเขากำลัง “อิจฉา” บางที ความอิจฉานี้ไม่เกี่ยวกับความรักเลย แต่เพียงเพราะเธอเป็นสามีของเธอ โม่ข่ายเลยหยุดได้ทันเวลา เขาไม่อยากทำร้ายเธอ ดังนั้นต่อมา ความทุกข์และความกลัวในใจของกู้เหยาก็หายไปหมดแล้ว ผู้ชายตัวใหญ่คนหนึ่ง ปกติพูดน้อย ยิ่งไม่ค่อยพูดจาน่าฟังกับเธอ แต่ตราบใดที่อยู่ข้างเขา เธอกลับรู้สึกสบายใจมาก การดูตัวในวันนั้น เขาเคยพูดกับเธอ พวกเขาก็เป็นผู้ใหญ่กันแล้ว อย่าไปเชื่อในความรักที่มีอยู่บนโลกใบนี้ ดังนั้นการแต่งงานของพวกเขาเป็นการแต่งงานที่ไม่มีความรักมาเกี่ยวข้อง พวกเขาไม่ได้รักกัน แต่ในช่วงชีวิตนี้ กู้เหยายังรู้สึกการปกป้องและความรักของโม่ข่ายที่มีต่อเธอ รายละเอียดเล็กๆน้อยๆในชีวิต เขาไม่เคยพูดมาก่อน แต่กู้เหยากลับรู้สึกได้จริงๆ ยกตัวอย่างเช่น เธอไม่ชอบความหนาวอย่างมาก พอถึงฤดูหนาวมือและขาของเธอจะรู้สึกหนาว เขาก็แอบทำถุงมือ และเตรียมอุปกรณ์กันหนาวหลายอย่างให้เธอ มีวันหนึ่ง ขณะที่ตื่นมาตอนเที่ยงคืน ขาของเธอถูกขาของเขาเกี่ยวไว้ เขาใช้วิธีนี้ในการส่งความอุ่นให้เธอ เขาเอาใจใส่เธอด้วยการทำเรื่องที่ละเอียดอ่อนแบบนี้ ผู้ชายที่แสดงความเห็นอกเห็นใจแบบนี้ กลายมาเป็นสามีของเธอ ถ้าเธอไม่รักและทะนุถนอมอย่างดี ก็ยกให้คนอื่นดีกว่า ไม่ เธอไม่ยกเขาให้ใครเด็ดขาด ในเมื่อพวกเขาทั้งคู่ก็แต่งงานกันแล้ว เขาก็ต้องเป็นของเธอคนเดียว คิดถึงตรงนี้แล้ว มือเล็กของกู้เหยาก็เลื่อนลงมาจากคอเขา โอบรอบเอวบางของเขาแล้วกอดไว้แน่น ในเมื่อเขาพูดน้อย งั้นต่อจากนี้ไปให้เธอได้รุกหน่อยแล้วกัน หลังจากที่กู้เหยากำลังตระหนักรู้ในที่สุด โม่ข่ายก็ปล่อยเธอ มองแก้มแดงแปร๊ดของเธอ ริมฝีปากบวม...... เขาหอมแก้มเธออีก นิ้วมือคมลูบกลีบปากเธอเบาๆ สายตาลึกซึ้งจ้องเธออย่างเงียบๆ กู้เหยาถูกเขามองจนเขินอาย แต่ก็ไม่ได้หลบหนี แต่สบตากับเขาอย่างเงียบๆ ทะเลดวงดาวในดวงตาเขาเป็นประกายระยิบระยับมากกว่าที่เธอเคยเห็นเมื่อก่อน ในตอนนี้ ในดวงตาของเขามีแต่เธอ มีแค่เธอคนเดียว ทำให้เธอรู้สึกว่าเธอเป็นของเขาคนเดียว อย่างไรก็ตาม ขณะที่กู้เหยาอยากได้ภาพอันสวยงามในตอนนี้ ก็ได้ยินเสียงอันดึงดูดและเซ็กซี่ของโม่ข่ายดังขึ้นมา “ที่คุณพูดเมื่อกี้ อะไรคืออย่าทำที่นี่?” กู้เหยายื่นมือไปคว้าติ่มซำมายัดปากโม่ข่าย ดิ้นหลุดออกมาจากอ้อมกอดของเขา ใช้ดวงตาเล็กที่ขุ่นเคืองมองไปที่เขา หรือว่าเขามองไม่ออกว่าเธอไม่อยากตอบคำถามนี้? เพื่อไม่ตอบคำถามนี้ เธอใช้มารยาหญิงทั้งหมด ผู้ชายคนนี้ทำไมยังไล่ต้อนถามเธออีกล่ะ? ที่เพิ่งตัดสินใจเมื่อครู่ว่ารุกเขานิดหน่อยตอนใช้ชีวิตกับเขา แต่พอได้เจอผู้ชายที่น่ากระอักกระอ่วนแบบนี้ ยังใช้ชีวิตด้วยได้ไหมนะ?