ตอนที่ 80 เรื่องเก่าย้อนมาใหม่

ต๭นที่ 80 เรื่องเก่าย้อนมาใหม่ เห็นท่าทางไม่พอใจของกู้เหยา โม่ข่ายก็หัวเราะเสียงทุ้มต่ำขึ้นมา กู้เหยา “……” ผู้ชายคนนี้กำลังหัวเราะเยาะเธอหรอ? ถึงจะโกรธเขานิดหน่อย เธอก็ยังยอมรับว่าตอนผู้ชายคนนี้หัวเราะน่ะดูดีมาก ดูดีจนทำให้เธอละสายตาไปไม่ได้ ถึงขั้นไม่อยากให้คนอื่นเห็นด้วยซ้ำ ขณะที่กู้เหยากำลังเริ่มคิดเพ้อเจ้อ โม่ข่ายก็ปิดคอมพิวเตอร์และเดินไปข้างเธอ ยกมือขึ้นลูบศีรษะเธอ “งั้นเรากลับบ้านกันไหม?” คำพูดของผู้ชายคนนี้หมายความว่าอย่างไรกันแน่? ถ้าฟังประโยคนี้เขาเดี่ยวๆ ความหมายก็ง่ายมาก ก็คือทั้งคู่กลับบ้านด้วยกัน แต่ถ้ารวมกับประโยคที่ว่า “อย่าทำที่นี่” เมื่อครู่นี้เข้าด้วยกัน ความหมายในนี้มันก็คลุมเครืออย่างมาก กู้เหยามองเขาอย่างขุ่นเคือง “คุณพูดมาตรงๆดีกว่า อย่ามาพูดกำกวมสองแง่สอง่าม ต้องให้เดา” โม่ข่ายเลิกคิ้วขึ้นแล้วพูด “กำกวมสองแง่สองง่ามอะไร?” กู้เหยาเห็นแววตาที่ไม่ซับซ้อนและจริงใจเหลือเกินของเขา ทำให้เธอคิดว่าที่จริงแล้วเขาพูดว่ากลับบ้านด้วยความบริสุทธิ์ใจ คือเธอคิดมากไปเองอีกครั้ง “ไม่มีอะไรไ” เธอหน้าแดงอีกครั้ง ดูเหมือนว่าสมองเธอจะคิดมากจริงๆ เพื่อปิดบังความคิดของตัวเอง เธอก็ดึงแขนเขาไว้เอง “ไปกันเถอะ กลับบ้าน” กลับบ้าน! กลับบ้านของพวกเขาทั้งสอง! …… ในขณะเดียวกัน เหชียวหนานจิ่งก็ได้รับข่าวจากภายใน เซิ่งเทียนได้ซื้อช่วงซินไว้ตั้งแต่ครึ่งปีก่อนแล้ว เซิ่งเทียนซื้อช่วงซินไป แต่เขาเพิ่งประกาศได้ไม่นานว่าบริษัทเหชียวซื่อจะไม่ร่วมงานกับช่วงซินตลอดกาล นั่นเท่ากับพูดว่าเขาได้ทิ้งโอกาสของตัวเองในการร่วมงานกับเซิ่งเทียน เย่กูเฉิงจากบริษัทเย่ซื่อไม่กลัวที่จะทำให้บริษัทเหชียวซื่อไม่พอใจและยังอยากร่วมงานกับช่วงซิน ดูเหมือนว่าบริษัทเย่ซื่อได้รับข่าวภายในต้งนานแล้ว หงหลินเจียงมองเหชียวหนานจิ่ง แล้วเอ่ยอย่างเป็นห่วง “คุณชายเหชียว เรากลับปักกิ่งกันก่อนเถอะน เรื่องนี้ให้ประธานเหชียวจัดการดีกว่า” กลัวว่าจะไม่มีความสามารถมากพอจะจัดการแล้ว คำพูดนี้หงหลินเจียงเก็บไว้ในใจ ไม่ได้พูดออกไป เหชียวหนานจิ่งโกรธจนตะเบงเสียงออกมา “กลับหรอ? กลับทำบ้าอะไร?” ก่อนมาที่เจียงเป่ยเขาได้สาบานกับผู้ถือหุ้นพวกนั้นว่า การเดินทางมาเจียงเป่ยครั้งนี้จะต้องได้ร่วมงานกับเซิ่งเทียนแน่นอน ตอนนี้แม้แต่คนอย่าง LeoMo ก็ยังไม่ได้เจอ และได้ทรุดตัวเพราะเรื่องของบริษัทวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีช่วงซิน เขาจะมีหน้ากลับไปได้ที่ไหน นึกถึงเมืองปักกิ่งอันใหญ่ตโต ต้องพยายามอีกครั้ง ต้องหาวิธีเจอ LeoMo ให้ได้ แม้จะต้องคุกเข่าอ้อนวอน จะต้องอ้อนวอนขอโอกาสในการร่วมงานด้วย และต้องได้เข้าใกล้ LeoMo วิธีที่เหชียวหนานจิ่งคิดได้ ก็ยังคงเป็นการใช้มารยาหญิง มีเพียงหลี่กังที่ไร้ประโยชน์ หาคนไม่ได้ไม่พอ ยังเล่นจนตัวเองโดนจับเข้าคุกอีก เหชียวหนานจิ่งพูดอีก “ไปคิดหาวิธีมา จะต้องใช้หลี่กังให้ได้” เรื่องการหาผู้หญิง เหชียวหนานจิ่งยังคงเชื่อใจหลี่กังข้างกาย และหงหลินเจียงที่พ่อเขาส่งมาให้ เขาไม่กล้าใช้ง่ายๆ “ได้ครับ ผมจะไปคิดหาวิธี” หงหลินเจียงรับคำสั่งแล้วเดินไป พอหงหลินเจียงเดินไป เหชียวหนานจิ่งโกรธจนกำหมัดทุบไปบนโต๊ะหนังสือ “แม่งเอ๊ย! ทำไมตรวจสอบไม่เจอว่าเบื้องหลังอำนาจของไอนามสกุลโม่นั่นคือเซิ่งเทียนวะ” ตอนนี้อะไรที่ไม่เข้าใจทุกอย่าง ก็อยากจะเข้าใจ โม่ข่ายคือคนของเซิ่งเทียน ผู้บัญชาการตำรวจเฉิงเซิ่งของสถานีตำรวจเจียงเป่ยต้องไว้หน้าเขาแน่ๆ โม่ข่ายเป็นคนของเซิ่งเทียน ด้วยเหตุนี้งานเลี้ยงการกุศลที่ LeoMo จัดขึ้นก็มีเขาอยู่เหมือนกัน โม่ข่ายเป็นคนของเซิ่งเทียน ดังนั้นตอนที่รู้ว่าบริษัทเหชียวซื่อจะไม่ร่วมงานกับช่วงซินแล้ว ถึงได้มีท่าทีสงบนิ่ง ถ้ารู้ว่าไอนามสกุลโม่นั่นเป็นคนของเซิ่งเทียนนานแล้ว เขาคงไม่ตัดสินใจทำอะไรหยาบคายแบบนั้นออกไป ตอนนี้กลับทำให้ตัวเองยุ่งเหยิงไปอีก “อาจิ่ง......” กู้ซินเดินมาด้านหลังเหชียวหนานจิ่ง ยกมือขึ้นลูบหลังเขา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “อย่าโมโหสิคะ โมโหแล้วสุขภาพจะเสียเอานะ” “เธอคุยกับเหยาเหยาเป็นยังไงบ้าง?” เหชียวหนานจิ่งยังโมโหอยู่ น้ำเสียงที่พูดกับกู้ซินเลยไม่ดีนัก กู้ซินไม่ได้สนใจ ยังคงยิ้มอย่างอ่อนโยน “อาจิ่ง นิสัยของเหยาหยาคุณก็รู้นี่คะ ถ้าเป็นเรื่องที่เธอไม่อยากทำ ใครก็บังคับเธอไม่ได้” “เพราะฉันก็รู้นิสัยเธอ เลยให้ไปโน้มน้าวเธอไง เธอบอกฉันว่าเธอจัดการได้ ตอนนี้กลับมาพูดจาไร้ประโยชน์.....” เหชียวหนานจิ่งหันหลังแล้วด่า แต่พอด่าไปด่ามา ในใจก็พลันคิดวิธีได้ขึ้นมา เขาไม่ได้กำลังหาคนสวย ผู้หญิงตรงหน้าก็เป็นคนสวยคนหนึ่งไม่ใช่หรอ ถึงหน้าตากู้ซินจะไม่ได้สวยตะลึงอย่างกู้เหยา แต่ต้องยอมรับว่าเธอก็เป็นคนสวยดูดีคนหนึ่ง โดยเฉพาะทุกครั้งที่เธอถูกเขากดอยู่ใต้ร่างตอนทำเรื่องอย่างว่า สีหน้าท่าทางของกู้ซินสามารถบอกได้เลยว่ามีเสน่ห์ยั่วยวน ในความคิดของเหชียวหนานจิ่ง บางครั้งผู้ชายก็ไม่ได้ชอบแค่ใบหน้าของผู้หญิงเท่านั้น เรื่องบนเตียงก็สำคัญมากเหมือนกัน คิดถึงตรงนี้แล้ว เหชียวหนานจิ่งจึงเปลี่ยนทัศนคติทันที ประคองใบหน้ากู้ซินแล้วพูด “นี่ซินซิน ช่วงนี้ฉันเจอเรื่องมามากมาย มีระเบิดอารมณ์บ้าง เห็นใจฉันด้วยนะ” กู้ซินยิ้ม “ฉันเป็นคู่หมั้นคุณ ฉันไม่เห็นใจคุณ แล้วใครจะมาเห็นใจคุณล่ะ” “ตอนนี้ฉันเจอกับเรื่องวุ่นวายมากอยู่เรื่องหนึ่ง คุณจะยอมช่วยฉันไหม?” ตาเหชียวหนานจิ่งเป็นประกาย ถ้า LeoM ชอบกู้ซิน เรื่องการร่วมงานกันก็คงมีหวัง กู้ซินพยักหน้า “บอกมาสิคะ ถ้าฉันทำได้ ฉันจะทำอย่างเต็มที่” “ซินซิน ให้ฉันได้ชิมรสชาติเธออีกครั้งก่อน” เหชียวหนานจิ่งอุ้มเธอขึ้นมา แล้วก้าวเท้ายาวไปที่ห้องนอน ภายในห้องก็ตลบอบอวลไปด้วยเสียงลมหายใจหนักหน่วงของชายหญิงผสมกัน บ่อยครั้ง จะได้ยินเหชียวหนานจิ่งเอ่ยชื่อ “เหยาเหยา” สองพยางค์นี้ แต่กู้ซินที่ถูกเขาปิดตาอยู่ใต้ร่าง ไม่เห็นท่าทางเขาในตอนนี้ ได้ยินแต่เสียงที่เขาเปล่งเรียกชื่อคนอื่น ตั้งแต่ครั้งแรกของพวกเขาจนถึงวันนี เหชียวหนานจิ่งจะปิดตาเธอทุกครั้งที่ทำ หรือไม่เขาก็ปิดตาตัวเอง ริมฝีปากก็ร้องเรียกชื่อคนอื่นอยู่ตลอดมา ในตอนแรกกู้ซินก็ไม่ได้แคร์ เพราะผู้ชายคนนี้เดิมทีเธอก็แย่งมาจากมือกู้เหยา จากนั้นเธอก็แคร์อยู่พักหนึ่ง แล้วก็ไม่สนใจอีก ไม่ว่าปากของเหชียวหนานจิ่งจะร้องเรียกชื่อใครก็ตาม แต่คนที่เขาต้องการจริงๆคือเธอ เพียงแค่เธอเท่านั้น และหลายปีมาแล้ว มีแค่เธอกู้ซินคนนี้เท่านั้นที่ได้การยอมรับสู่สาธารณะว่าเป็นว่าที่ลูกสะใภ้ตระกูลเหชียว ว่าที่ภรรยาที่เหชียวหนานจิ่งยอมรับสู่สาธารณะ ใครจะมาแย่งเธอไปได้ กู้เหยาหรอ? เหอะๆ...... กู้ซินยิ้มทั้งน้ำตา เกรงว่าผ่านคืนนี้ไป เจียงเป่ยจะไม่มีที่อยู่ให้กับกู้เหยาอีกแล้ว เธอไม่อยากทำแบบนี้หรอก ยังไงกู้เหยาก็เป็นน้องสาวเธอ แต่กู้เหยาเป็นคนอารมณ์ร้อน ไม่ฟังคำแนะนำ ไม่ยอมออกไปอย่างเชื่อฟัง ต้องวางส่งคนไปบังคับเธอให้ออกไปถึงจะดี