ตอนที่ 81 พบกับไอดอล

ต๭นที่ 81 พบกับไอดอล ก่อนกลับบ้าน โม่ข่ายก็ไปซุปเปอร์มาร์เก็ตเป็นเพื่อนกู้เหยา ซื้อเนื้อสัตว์และผักที่อยากทานในตอนกลางวัน ทางเข้าซุปเปอร์มาร์เก็ตมีซุ้มขายลูกเดือยทอด กู้เหยาชอบทาน ทุกครั้งที่มาที่นี่ก็ต้องซื้อนิดหน่อย คนขายลูกเดือยเป็นคุณป้าวัยกลางคน เป็นคนใจดี เสียงดังเป็นพิเศษ กู้เหยามาหลายครั้งแล้ว เธอรู้จักกู้เหยาเหมือนกัน คุณป้าช่วยกู้เหยาตักลูกเดือยไปด้วย ถามไปด้วย “สาวน้อย ผู้ชายข้างหลังหนูนี่เป็นแฟนหรือสามีน่ะ?” ผู้หญิงน่ะชอบนินทา โดยเฉพาะเห็นหนุ่มหล่อสาวสวยใครก็อดคิดมากไม่ได้ และอดไม่ได้ที่จะนินทา พอได้ยินคำถามนี้ กู้เหยาก็หันศีรษะกลับไปมองโม่ข่ายหนึ่งทีโดยไม่รู้ตัว ตอนที่เธอซื้อของ เขาจะรออยู่ข้างหลังเธอ ถือถุงใหญ่ถุงเล็กอยู่ ไม่ได้ดูรำคาญสักนิด เธอหันกลับมาอีกครั้ง ยิ้มให้กับคุณป้า “เขาเป็นสามีฉันค่ะ” พอพูดออกไป จู่ๆกู้เหยาก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นเจ้าของโลกทั้งใบยังไงอย่างงั้น ก็เหมือนบอกคนอื่นเสียงดังด้วยความภูมิใจว่า——เขาเป็นสามีฉันค่ะ คุณป้าลูกเดือยพูดอีก “นี่สาวน้อย ผู้ชายที่ยอมมาซื้อกับข้าวเป็นเพื่อนน่ะมีมาก แต่ผู้ชายที่มาซื้อของเป็นเพื่อนทุกครั้งน่ะมีน้อยมาก ได้เจอแบบนี้แล้วก็จับไว้ให้แน่นเชียว อย่าให้คนอื่นแย่งไปเด็ดขาด ไม่งั้นจะต้องร้องไห้ขี้มูกโป่งแน่” “อืม หนูรู้ค่ะ” กู้เหยาออกแรงพยักหน้า “ขอบคุณนะคะคุณป้า” ใช่แล้ว ผู้ชายที่ดีแบบนี้ จะให้ใครมาแย่งไปได้อย่างไรล่ะ คำพูดคุณป้าลูกเดือยเหมือนผู้ใหญ่คนหนึ่งพูดกับลูกตัวเอง ทำให้กู้เหยาคิดถึงคุณแม่ตัวเอง ที่จริงคุณแม่เธอก็เป็นคนที่เอ็นดูอย่างจริงใจ ตอนที่เธอรับปากกว่าจะหมั้นกับเหชียวหนานจิ่ง คุณแม่ก็เคยพูดประโยคแบบนี้ เธอพูดทั้งน้ำตา “เหยาเหยา ที่จริงแม่ไม่ได้หวังว่าคนที่ลูกแต่งงานด้วยจะต้องรวย แม่แค่หวังว่าเขาจะปฏิบัติกับลูกดีๆ รักลูกมากพอ ดูแลลูกก็พอแล้ว แต่แม่ก็ตัดสินใจแทนลูกไม่ได้......” บางครั้ง กู้เหยาอยากจะโทรไปหาแม่มากๆ บอกเธอว่าลูกสาวเจอคนที่อยากใช้ชีวิตด้วยแล้วนะ แต่เธอยังไม่มีความกล้า...... บางทีไม่ใช่ว่าเธอไม่มีความกล้า แต่กลัวว่าตัวเองโทรหาแม่แล้ว แม่ไม่รู้ว่าจะทรมานและเจอกับอะไรบ้าง “ดูสามีดีขนาดไหน มาซื้อกับข้าวเป็นเพื่อนภรรยาบ่อยๆ” หลังจากกู้เหยากับโม่ข่ายเดินออกมาแล้ว เสียงดังของคุณป้าลูกเดือยก็ดังเข้าหูพวกเขามาจากไกลๆ กู้เหยาเงยหน้ามองโม่ข่ายแล้วยิ้ม “มีคนชมคุณอีกแล้ว” มือข้างหนึ่งของโม่ข่ายถือถุงอยู่ มือว่างอีกข้างจูงกู้เหยา “อืม” กู้เหยากรอกตา ต้องเย็นชาอะไรขนาดนี้? อากาศในฤดูหนาวก็หนาวมากพอแล้ว ถ้าเขากลายเป็นน้ำแข็งก้อนใหญ่ อยากให้เธอแข็งตายหรอ? ขณะที่กู้เหยาไม่พอใจเขาสุดๆในใจ ก็ได้ยินเขาพูดอีกว่า “เพราะว่าคุณก็ดีมากเหมือนกัน” ได้ยินคำพูดของเขา กู้เหยาก็ยกมุมปากขึ้น ขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วยิ้มอย่างดีใจ เพราะพวกเขานั้นดี ดังนั้นท่ามกลางฝูงชนเป็นพันเป็นหมื่น ตอนที่ยังไม่ได้เกิดความรู้สึกรักกัน พวกเขาก็เลือกกันเอง กู้เหยามองแผ่นหลังตรงของโม่ข่าย ยื่นมือไปวางบนแขนเขาอย่างระมัดระวัง แล้วพูดกับตัวเองอีกครั้ง ลองก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว บางทีอาจจะเห็นท้องฟ้าที่แตกต่างก็ได้ “คุณผู้ชายโม่ คุณนายโม่ สวัสดีค่ะ!” น้ำเสียงที่หวานเป็นพิเศษดึงขึ้นมา จู่ลี่ที่หน้าคล้ายตุ๊กตากระโดดวิ่งเข้ามา ยิ้มเอ่ยทักทายพวกเขา “คุณผู้ชายเธอล่ะ?” โม่ข่ายรู้ว่าจูลี่จะปรากฏตัวที่นี่ Eva ต้องอยู่แถวนี้แน่นอน จูลี่หันไปมองหนึ่งที ชี้ไปที่รถคันนั้นไม่ไกล แล้วพูดภาษาจีนแปร่งๆ “เขาให้ฉันมาเอาผีเสื้อ” รถจอดอยู่ไม่ไกลจากพวกเขา หน้าต่างรถเปิดขึ้น กู้เหยามองไปหนึ่งที ก็เห็นนัยน์ตาน้ำตาลอมเทาของชายที่นั่งอยู่ที่นั่งคนขับ ทรงผมยุ่งเหยิงประบ่า ราวกับว่าหลายวันมานี้ไม่ได้ดูแลมันเลย โครงหน้าเขามีเสน่ห์เฉพาะตัวของคนอิตาลี ดวงตาลึก จมูกโด่ง ราวกับว่ารู้สึกถึงการจ้องมองของกู้เหยา เขาเอียงศีรษะมองไป สบตากับกู้เหยา. จากนั้นก็ยกยิ้มขึ้นมาอย่างเป็นปริศนา กู้เหยาถูกเขามองจนรู้สึกกระวนกระวายใจ รีบผละสายตาออกมามองที่จูลี่ “ที่จริงฉันควรจะส่งชุดราตรีกลับไป ให้เธอมาเอาเอง ลำบากเธอจริงๆ” “ไม่เป็นไร” จูลี่ยากที่จะออกจากคฤหาสน์มา ตอนนี้มีโอกาสออกมาแล้ว ดีใจมากๆ รู้สึกลำบากที่ไหนกันล่ะ Evan ไม่ได้ลงจากรถ โม่ข่ายก็ไม่ได้เดินไปทักทายเขา ทั้งสองถือว่าเป็นเพื่อนสนิทกัน แต่กลับไม่มีใครสนใจใคร กู้เหยาอดไม่ได้ที่จะหันไปมอง Evan อีกครั้ง——Evan ดีไซน์เนอร์ชื่อดังชาวอิตาลี เป็นไอดอลของเธอ แต่ Evan ผู้นี้ไม่ค่อยเหมือนกับที่เธอจินตนาการไว้ รูปภาพ Evan ในอินเตอร์เน็ตนั้นหล่อเจิดจรัส แต่ Evan ที่เธอเห็นให้ความรู้สึกสำมะเลเทเมา ในปีนั้น ความฝันอันยิ่งใหญ่มากที่สุดของกู้เหยาคือไปเรียนกับ Evan ที่อิตาลี เพื่อให้เธอออกจากประเทศไปเรียนกับไอดอลของตัวเอง แม่เธอได้นำสร้อยข้อมือหยกจากรุ่นคุณยายไปขายเพื่อรวบรวมเงินก้อน คุณแม่พูด “เหยาเหยา แค่ลูกชอบ แม่ทำอะไรก็คุ้มทั้งนั้น” แต่พ่อขัดขวางเงินก้อนนี้ของแม่ไว้ พ่อเลือกคณะที่เรียนให้กับกู้เหยา แต่กู้เหยาไม่ยอม เธอยืนกรานที่จะเป็นดีไซน์เนอร์ชุดแต่งงาน ต่อมาเงินที่แม่ขายสร้อยข้อมือได้ ถูกพ่อเอาไปส่งกู้ซินเรียนที่อเมริกา กีดกันโอกาสการเรียนต่อต่างประเทศของกู้เหยาหลายครั้ง ในตอนนี้ ไอดอลของเธอได้อยู่ตรงหน้าเธอแล้ว ใกล้มากๆ ราวกับว่าเอื้อมถึง ความรู้สึกนี้มันช่างตื่นเต้นและซับซ้อนจริงๆ เธออยากวิ่งไปถาม Evan มากๆว่าตอนนี้ยังรับคนฝึกงานอยู่ไหม ตราบใดที่เขายินยอมรับเธอ เธอสามารถช่วยเขาทำงานโดยไม่เอาเงินแม้แต่แดงเดียว ในใจกู้เหยาอยากทำแบบนี้มาก แต่เธอกลับกลั้นความตื่นเต้นนี้ลงไป ตอนนี้ เธอไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวแล้ว ดังนั้นก่อนที่จะทำอะไรก็ตาม เธอต้องคิดถึงความรู้สึกของโม่ข่ายด้วย ห้ามตัดสินใจอย่างเห็นแก่ตัว กลับบ้านไปหยิบชุดราตรี กู้เหยาก็ลงมาส่งจูลี่ข้างล่าง เพราะคืนนั้นเกิดเรื่องราวเล็กน้อย กู้เหยาได้เย็บชุดราตรีใหม่อีกครั้ง เธอรู้สึกว่าควรจะขอโทษดีไซน์เนอร์คนที่ทำขึ้นมา กู้เหยาเพิ่งถึงข้างรถ ผู้ชายในรถก็พูดขึ้น “คุณโม่ ผู้ชายของคุณไม่น่ารักเลย ผมนั่งอยู่ที่นี่ ทำไมเขาทำเหมือนไม่เห็นผม?” กู้เหยาไม่คิดว่าภาษาจีนของลูกครึ่งคนนี้จะดีขนาดนี้ ประหลาดใจเสร็จก็พูดขึ้น “โม่ข่ายก็เป็นคนแบบนี้แหละค่ะ ปกติไม่ค่อยชอบพูด อย่าไปทะเลาะกับเขาเลยนะคะ” “ทะเลาะกับเขาหรอ? ผมไม่ได้อยากทะเลาะกับเขานะ” Evan ยกยิ้มแล้วพูด “คุณโม่สวยขนาดนี้ ชุดราตรีนี้ถือว่าผมใหเขายืมหนึ่งวัน ไม่เก็บเงินเขาแล้วกันครับ” กู้เหยายิ้ม “ขอบคุณค่ะ!” Evan พูดอีก “แถมคุณโม่ยังมีมารยาท ดูคุณชายโม่สิครับ พวกเราเป็นคนคุ้นเคยกันขนาดนี้ ทำหน้าเดียวทั้งวัน เย็นชาให้ใครเขามองอ่ะ?”