ตอนที่ 82 การออกแบบกรอบ

ต๭นที่ 82 การออกแบบกรอบ ไม่ให้โอกาสกู้เหยาพูดขัด Evan ก็พูดต่อ “ผมเป็นเพื่อนเขามาหลายปี เขาเอาชุดราตรีที่ผมอยากให้ว่าที ‘ภรรยา’ ผมไปแล้ว ไม่แสดงท่าทีอะไรเลย ไม่น่ารักเลยจริงๆ ไม่น่ารักเลย จูลี่ อึ้งอะไรอยู่ ขึ้นรถสิ” “คุณ Evan คะ กรุณารอสักครู่” กู้เหยาเรียก Evan ไว้ พูดเรื่องผีเสื้อที่ตัวเองเย็บแก้อีกครั้ง เธอไม่ทันได้พูดจบ เห็นสีหน้า Evan ที่เปลี่ยนไปมาก เขาแกะดูชุดราตรีไปด้วย พูดอย่างขุ่นเคืองไปด้วย “ใครให้เธอแตะต้องผลงานของผม?” คนที่สีหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มเมื่อครู่ จู่ๆก็โวยวายเสียงดังขึ้นมา ทำให้กู้เหยาตกใจถอยไปหนึ่งก้าว แต่พอนึกถึงเรื่องที่ตัวเองทำผิด เธอก็ยังรอและมอง Evan ว่าจะแก้ปัญหาอย่างไรดี แต่พอเห็นบริเวณที่กู้เหยาแก้มัน สีหน้า Evan จากโกรธก็กลายเป็นสุขใจ จากสุขใจก็กลายเป็นเสียดาย หลังจากนั้นนานสักพัก เขาก็ทิ้งไว้หนึ่งประโยค “คุณโม่ ผมอาจจะกลับมาหาคุณ” …… งานเลี้ยงพนักงานของบริษัทวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีช่วงซิน จัดที่ห้องอาหารครบวงจรพื้นที่สองร้อยกว่าตารางเมตรที่โรงแรมป่ายเหอ ในงานมีสิบโต๊ะ โต๊ะแรกสุดจะเป็นที่สำหรับประธานใหญ่และผู้บริหารชั้นสูงของบริษัท นอกนั้นก็ไล่ลงมาตามลำดับตำแหน่ง หน้าจอ LED อันใหญ่เป็นพิเศษบนกำแพงเปิดฉายโฆษณาตัวใหม่ที่ประชาสัมพันธ์สู่สาธารณะอย่างต่อเนื่อง ทำให้รู้สึกว่า หลังจากที่ช่วงซินถูกเซิ่งเทียนซื้อไป ภาพลักษณ์โฆษณาดูเหมือนจะยิ่งใหญ่กว่าแต่ก่อนมาก ที่จริงถ้าพูดตรงๆก็คือ ตอนนี้ช่วงซินเป็นบริษัทลูกน้องของเซิ่งเทียนแล้ว มี “พ่อ” ที่มีอำนาจอย่างเซิ่งเทียน ช่วงซินที่เป็นลูกต่อจากนี้ก็ไม่ต้องกลัวอดตายและถูกคนอื่นรังแกอีกแล้ว เวลาเริ่มงานเลี้ยงคือหนึ่งทุ่ม เวลาห้าโมงทุกคนก็เข้ามาในงานเกือบหมดแล้ว เล่น ร้องเพลง กระโดดโลดเต้น happy กันสุดๆ กู้เหยามาค่อนข้างสาย ทุกคนเกือบจะปรากฏตัวหมดแล้วเธอถึงมา เพราะโม่ข่ายให้เธอรอมาด้วยกัน เธอก็เห็นด้วย มาที่นี่พร้อมกันกับโม่ข่าย ตอนที่อยู่ล่างตึก เพราะโม่ข่ายมีธุระด่วนต้องจัดการ เดินไปกับผู้ช่วยหลิวและผู้ช่วยเหลียง ในเมื่อรู้เรื่องเสร็จ กู้เหยาก็ไม่ต้องกลัวว่าความสัมพันธ์ของเธอกับโม่ข่ายจะถูกจจับได้อีก พวกเขาเป็นสามีภรรยากันตามกฎหมาย ทำไมทุกครั้งต้องทำเหมือนคบชู้กันด้วยล่ะ? ตอนแรกสุดที่แต่งงาน เธอไม่ยอมให้คนในบริษัทรู้ กลัวว่าจะโดนนินทา กลัวว่าจะได้รับการโจมตีข่าวลืออีกครั้ง ช่วงนี้ได้ประสบพบเจอกับคนและเรื่องในอดีต หลายเรื่องก็ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่เธอจินตนาการไว้ เธอสามารถเผชิญหน้ากับคนทรยศอย่างเหชียวหนานจิ่ง เผชิญหน้ากับกู้ซินที่เคยทำร้ายเธอด้วยความใจเย็น ในตอนที่ได้ยินคำพูดอย่างนั้นของแม่เธอ เธอก็ไม่ได้รู้สึกแย่เหมือนแต่ก่อนแล้ว เพราะเธอรู้ ตอนนี้เธอไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวแล้ว เธอมีโม่ข่าย ตราบใดที่โมข่ายอยู่ข้างเธอ ดูเหมือนว่าเธอจะไม่กลัวอย่างนั้นแล้ว “กู้เหยา ในที่สุดเธอก็มา” หลินเม่ยกำลังร้องเพลงรักกับหวางเหม่ยหมิงอยู่ เห็นกู้เหยามาแล้ว เธอจึงหาเวลาส่งเสียงเสียงทักทายเธอ กู้เหยายิ้ม “พวกเธอเล่นกันสนุกเลยสิ” “ช่าย พวกเราเล่นมานานละ เหลือแค่เธอคนเดียวเนี่ย” เฝิงจิ้งจิ้งเข้าไปใกล้กู้เหยา แล้วเอ่ยเสียงเบา “เรื่องวันนั้นฉันไม่ได้พูดอะไรนะ” กู้เหยายิ้ม “ขอบคุณ!” จ้าวจูนฉิงเดิมทีจะอยู่กับชั้นผู้บริหาร เห็นกู้เหยามาแล้ว ก็ยกแก้วเบียร์แล้วเดินมา “เพื่อนร่วมงานอยู่กันหมด ฉันขอมาชนแก้วกับทุกคนก่อน” “ผู้จัดการจ้าว ผ้าพันคอคุณกับกู้เหยาแบบเดียวกันเลยอ่า แค่สีไม่เหมือน จำได้ว่าแบบนี้มันลิมิเตดในเทศนี่ ตอนฉันไปซื้อ มันก็ไม่มีแล้ว” เฝิงจิ้งจิ้งเป็นคนพื้นที่เจียงเป่ย ฐานะที่บ้านไม่เลว ปกติก็สนใจของแบรนด์เนมไม่น้อย จึงรู้เรื่องพวกนี้ จ้าวจูนฉิงขยับผ้าพันคอสีแดงเพลิงที่คอ แล้วยิ้ม “ใช่ ใช้เงินเดือนไปครึ่งเดือนเลยล่ะ จริงด้วยสิ กู้เหยา เธอซื้อมาเท่าไหร่?” “สำหรับฉันมันแพงมาก ตอนรูดบัตรนะใจฉันเลือดไหลเลย” ตอนนั้นกู้เหยาแค่อยากซื้อให้โม่ข่ายสักเส้น ใครจะไปรู้ว่าสุดท้ายก็ซื้อมาสองเส้น ตอนรูดบัตร ใจเธอก็เลือดตกเหมือนกัน “ปกติเห็นกระเป๋าที่เธอใช้ก็ไม่ใช่แบรนด์เนม ไม่คิดว่าจะใช้เงินมากขนาดนี้ซื้อผ้าพันคอหนึ่งเส้น” จ้าวจูนฉิงยิ้มอย่างมีความหมายลึกซึ้ง หันหลังแล้วเดินไป ทำไมกู้เหยาจะฟังไม่ออกว่าจ้าวจูนฉิงพูดเสียดสีเธอ แต่จะทำอย่างไรได้ เธอเป็นคนจริง ไม่กลัวอีกแล้วว่าใครจะแอบเหน็บเธอลับหลัง “กู้เหยา มาร้องสักเพลงสิ” หลินเม่ยส่งไมค์ให้เธอ “มา อยากร้องเพลงไหน? ฉันช่วยเลือก” กู้เหยาคิดแล้วพูด “Walk gracefully” เธออยากใช้เพลงนี้บ๊ายบายกับเรื่องไม่ดีที่ผ่านมาในอดีต ต่อจากนี้ไปจะไม่มีใครทำร้ายเธอได้อีก หลินเม่ยกดเลือกเพลงทันที ตอนที่ดนตรีดังขึ้น ทุกคนก็เอียงตัวไปมาตามเพลง แต่ตอนที่กู้เหยากำลังจะอ้าปากร้องเพลง หน้าจอ LED อันใหญ่ที่สุดบนกำแพงก็เปลี่ยนจากโฆษณาเป็นรูปภาพ “กู้เหยา รีบดูจอใหญ่เร็ว” ได้ยินเสียงหลินเม่ย กู้เหยาจึงเงยหน้าขึ้นมาดู บนหน้าจอใหญ่ล้วนเป็นรูปภาพเธอกับโม่ข่ายอยู่ด้วยกัน รูปที่เขามองเธอด้วยสายตาอ่อนโยน มีรูปที่เธอมองเขายิ้ม และมีรูปที่โม่ข่ายจูบเธอด้วย มีทุกอย่าง ถ้าไม่ได้เห็นรูปภาพพวกนี้ในวันนี้ กู้เหยาก็ไม่รู้เลยว่าตอนที่ตัวเองคบกับโม่ข่ายนั้นมีความสุขแบบนี้ แต่รูปภาพพวกนี้ดูจากมุมแล้วเป็นการแอบถ่าย ไม่ใช่รูปที่เธอและโม่ข่ายถ่าย กู้เหยารู้สึกเพียงแผ่นหลังเย็นวาบ รูปภาพพวกนี้ใครเป็นคนถ่ายกันแน่? คนแรกที่แวบเข้ามาในหัวของกู้เหยาคือหม่าตันน่า หม่าตันน่าอิจฉาเธอมาตลอด คอยเล่นงานเธอด้วยวิธีสกปรกตลอด หาโอกาสตามรอยแอบถ่ายรูปเธอนี่เรื่องใหญ่ที่สุด นอกจาหม่าตันน่าแล้ว ยังมีใครอีก? กู้เหยาคิดใคร่ครวญคนที่เป็นไปได้ทุกคน และเมินเฉยสายตารอบข้างมากมายที่มองมา “กู้เหยา ทำไมเป็นแบบนี้?” หลินเม่ยที่อยู่ข้างๆกู้เหยาออกแรงดึงกู้เหยา ภาพตรงหน้า ทุกคนเหมือนดูโฆษณาละครอยู่ ฉายไปฉายมา ภาพบนจอจู่ๆก็เปลี่ยนไป เป็นภาพแฉของกู้เหยา รูปกู้เหยาที่ถูกผู้ชายแปลกหน้าคนหนึ่งโอบเข้าไปในโรงแรม และเป็นข่าวที่ครั้งหนึ่งว่าที่พี่เขยของเธออยากจะขโมยมันไปนานมากแล้ว กู้เหยามองดูภาพพวกนั้น มองดูข้อมูลที่วิพากษ์วิจารย์เธอ ภาพเหตุการณ์เมื่อสามปีก่อนปรากฏขึ้นสู่สายตาเธออีกครั้ง คนรักที่ทรยศ ให้เธอกลายเป็นคนที่ถูกทิ้งตระกูลเจี่ยน คุณพ่อแม้แต่จะแกล้งทำดีกับเธอก็ทำไม่ได้ พี่สาวอย่างกู้ซินใช้ประโยชน์จากอินเตอร์เน็ต ปลุกปั่นชาวเน็ต ให้เธอเป็นชิ้นเนื้อ ออกจากบ้านไปก็ถูกคนดัก ถูกคนโจมตี สุดท้ายเธอถูกบังคับให้ออกจากเจียงเป่ย ออกจากบ้านเกิดที่โตมา มาเจียงเป่ยด้วยกันกับหลินเชี่ยนเชี่ยน ที่นี่ทั้งสองได้พยายามและดิ้นรน มีผลงานได้ไม่ง่าย แต่คนไม่ดี และเรื่องไม่ดีพวกนั้น กลับมาโจมตีเธออีกครั้ง กู้เหยากัดฟันกรอด กำหมัดแน่น ครั้งนี้เธอจะไม่ให้คนพวกนั้นทำตามใจชอบอย่างเด็ดขาด