ตอนที่ 84 เลวในจิตใจ

ต๭นที่ 84 เลวในจิตใจ จู่ๆกู้เหยาก็ไม่เข้าใจความอดกลั้นในความไม่ยุติธรรมของตัวเองหลายปีมานี้มันเพื่ออะไร ครั้งหนึ่งเธอนึกว่าหนีออกมาจากครอบครัวที่ไม่ไว้หน้าใครแล้วตัวเองจะสบายใจมากขึ้น แต่ตอนนี้ล่ะ? เหชียวหนานจิ่งยากลำบากอีกครั้ง กู้ซินแอบคิดเงียบๆ พวกเขาเหมือนปีศาจที่อยู่ในนรกขุมลึก ค่อยละเลียดเอาความสุขเธอไป พวกเขาจะทำอย่างไรได้? ในตอนนี้ หม่าตันน่าเดินมาถึงตัวกู้เหยา กดน้ำเสียงต่ำแล้วพูดอย่างภูมิใจ “กู้เหยา ฉันเคยบอกแล้ว ไม่ว่าจะจ่ายเท่าไหร่ ฉันก็ไม่ให้เธอดูดีหรอก” หม่าตันน่ายิ้มอย่างภูมิใจมาก ภูมิใจจนทิ่มแทงสายตาของกู้เหยา กู้ซินและเหชียวหนานจิ่งทำร้ายเธอได้ นั่นเพราะว่าครั้งหนึ่งเธอเคยรัก เคยแคร์กัน แต่เธอ? หม่าตันน่า เธอสมควรหรอ? กู้เหยาพึมพำเสียงเย็นชา ยกมือขึ้นมาตบหม่าตันน่า “หม่าตันน่า เธอมันไร้ค่า!” การตบครั้งนี้เธอใช้แรงอย่างมาก ทิ้งรอยแดงของนิ้วมือทั้งห้าไว้บนหน้าของหม่าตันน่า หม่าตันน่ากุมใบหน้าที่ถูกตบ มองกู้เหยาอย่างดุดัน “ยัยผู้หญิงทุเรศ แกกล้าลงมือตบฉัน” พอหม่าตันน่าพูดขึ้น กู้เหยาก็ตบเธออีกครั้ง บางครั้งพูดแล้วไม่ฟัง ก็ต้องใช้กำลัง “แกตบฉันทำบ้าอะไร.....” โดนตบมาสองที หม่าตันน่าเป็นคนที่ไม่ยอมแพ้ใคร พุ่งไปที่กู้เหยาแล้วออกแรงทึ้งผมของเธอ กู้เหยาถูกหม่าตันน่าดึงผม เจ็บจนต้องกัดฟัน ไม่ส่งเสียงร้องออกไป กู้เหยาสังเกตสถานการณ์ หม่าตันน่าเตี้ยกว่าเธอ สวมส้นสูงที่สูงกว่าเธอ เธอจะใช้ประโยชน์อันนี้ กู้เหยาดูแล้วเป็นคนผอม แต่เพราะไม่กี่ปีมานี้ ต้องออกแรงทำทุกอย่างด้วยตัวเอง พละกำลังเลยไม่น้อย ต่อมาทั้งสองก็ดึงทึ้งกันจนถึงข้างเวที กู้เหยาออกแรงผลัก หม่าตันน่าก็โคลงเคลงสองที เพราะทรงตัวไม่ได้ เลยล้มลงเวทีไป แต่ก่อนที่จะตกลงไป หม่าตันน่าก็คว้าที่ผมของกู้เหยาไว้ กู้เหยาเลยถูกถึงตกลงไปด้วย โชคดีที่ในห้องโถงครบวงจรนี้ปูพรมไว้ กู้เหยาและหม่าตันน่าตกลงไปเลยไม่เจ็บ หม่าตันน่าปีนขึ้นมาแล้วพูด “พวกเราที่นี่คงมีผู้หญิงที่แต่งงานเยอะแล้วใช่ไหม จะต้องมีสามีที่เคยนอกใจ หรือพวกคุณไม่เกลียดเมียน้อยแบบยัยนี่? เมื่อก่อนมันก็เคยยั่วยวนพี่เขยตัวเอง ตอนนี้ยังมายั่วยวนประธานโม่ที่มีภรรยาแล้วอีก ต่อไปก็อาจจะเป็นสามีของพวกคุณ” หม่าตันน่ารู้ว่าตัวเองคนเดียวไม่มีทางทำอะไรกู้เหยาได้ ต้องกระตุ้นความเกลียดชังให้กับสาธารณะ ต้องให้คนอื่นช่วยกันจัดการกู้เหยา หม่าตันน่าครั้งหนึ่งเคยอยู่แผนกประชาสัมพันธ์ มีการพูดจาคมคาย แถมมีจ้าวจูนฉิงข้างกายที่คอยพูดปลุกปั่น บางคนก็ถูกปลุกปั่น และได้เข้าร่วมสงครามนี้ “น่าไม่อาจจริงๆ ออกไปเถอะ นังเมียน้อย” “นังเมียน้อย รีบไสหัวไปไกลๆ” ยั่วยวนพี่เขยตัวเอง ยั่วยวนสามีชาวบ้าน...... คำสบประมาทต่างๆดังขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง ได้ยินถึงหูกู้เหยา ถึงในใจของกู้เหยา ตอนที่กู้เหยาตกลงมาขาเธอเคล็ด ลองยืนขึ้นหลายครั้งถึงจะยืนขึ้นได้ ขาซ้ายเธอเคล็ด หลังจากยืนขึ้นมา เพราะว่าน้ำหนักจึงลงได้เพียงข้างขวาข้างเดียว ภาพเหตุการณ์นี้ ราวกับว่าย้อนไปเมื่อสามปีก่อน........ อีกครั้ง เธอทำได้เพียงมองผู้คนด่าเธอ ทำอะไรไม่ได้เลย กู้เหยามองและฟังอยู่ ค่อยๆมองไม่เห็น สายตาตรงหน้าเป็นภาพมัว “ผู้ช่วยเหลียง โวยวายอะไรกัน?” ตามเสียงทุ้มต่ำเย็นเยียบดังขึ้น ฝูงชนก็หันศีรษะไปทันที เห็นโม่ข่ายกำลังเดินนำหลิวยองกับเหลียงฮุ่ยอี๋เข้ามา ได้ยินเสียงของโม่ข่าย กู้เหยาก็รีบจัดทรงผมตัวเอง ยืนขึ้นตรง เชิดหน้าขึ้น ไม่ว่าเขาจะมองเธออย่างไร เธอก็ไม่อยากเสียหน้าต่อหน้าเขา หม่าตันน่ากับจ้าวจูนฉิงส่งสายตาให้กัน มุมปากอดยกขึ้นไม่ได้ โม่ข่ายมาแล้ว นี่ถึงเรียกว่าละครสนุกกำลังจะเริ่มขึ้น คิดว่ากู้เหยาถูกโม่ข่ายทิ้ง ถูกดูถูก หม่าตันน่าก็อยากจะร้องไชโยออกมา โม่ข่ายยังคงสวมชุดสูทแฮนเมดเทาเงิน สีหน้าใจเย็น ก้าวเดินไปอย่างสง่างามอย่างเคย ขณะที่เขาเดินไป ทุกคนก็ให้ทางอย่างช่วยไม่ได้ สายตาทุกคนมองไปที่เขา ตามการเคลื่อนไหวของเขา แต่สายตาเขามองเพียงกู้เหยาที่ยืนเป็นประแสลมปากคนอยู่ เขามองเธอกำหมัดแน่น มองริมฝีปากซีดของเธอ มองเธอที่แกล้งยิ้มและไม่ใส่ใจ ทั้งๆที่เธอยิ้ม แต่โม่ข่ายกลับรู้สึกว่าเธอกำลังร้องไห้ อยากจะเช็ดน้ำตาในก้นบึ้งหัวใจเธอออกด้วยมือเขาเอง กู้เหยาก็มองเขาเหมือนกัน ไม่ เธอไม่ได้มองเขาเลย สายตาเธอมองไปที่ทางที่เขาเดินมา แต่ไม่ได้โฟกัส ในสายตาเธอไม่มีเขาอยู่ เธอไม่กล้ามองเขา เพราะเธอกลัวเห็นสายตาเหยียดหยามของเขา กลัวว่าจะได้ยินคำพูดไม่น่าฟังจากเขา...... ใช่ เธอกำลังกลัว เธอเลยไม่กล้ามองโม่ข่าย เธอรู้ เขายิ่งใกล้เธอเข้ามาแล้ว ยิ่งใกล้เข้ามา........ ในที่สุด เขาก็มาถึงตัวเธอ ยืนนิ่งอยู่ข้างเธอ เรียกชื่อเธอเบาๆอย่างเคย “กู้เหยา” “อืม” กู้เหยาก็ยังเหมือนแต่ก่อนตอนที่เขาเรียกชื่อเธอ ส่งเสียงตอบเขาเบาๆ แต่เธอก็ไม่กล้าละสายตาออกมามองเขา “คุณมีผม” เขาประคองใบหน้าเธอเบาๆด้วยฝ่ามือบาง แล้วจูบบนหน้าผากเธอ พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำและอ่อนโยน “กู้เหยา มองผม” ในตอนนี้ เสียงรอบข้างได้หายไปหมดแล้ว สายตาทุกคนจ้องไปที่ทั้งสองอย่างนิ่งๆ สรุปเกิดอะไรขึ้นกันแน่? “ประธานโม่ คุณดูหน้าจอใหญ่สิ ดูเรื่องพวกนั้นที่เธอเคยทำเมื่อก่อน จะได้รู้ว่าเธอเป็นผู้หญิงยังไง” หม่าตันน่าเห็นว่าโม่ข่ายไม่เพียงแต่ไม่แสดงท่าทีเกลียดชังกู้เหยาออกมา แถมยังมีสายตาสงสารแบบนั้น ลืมตำแหน่งตัวเองในพริบตา ยืนขึ้นมาตะโกนเสียงดัง โม่ข่ายเอียงศีรษะไปเล็กน้อย มองไปยังคนที่เพิ่งพูด ดูเหมือนว่าสายตาที่สงบนิ่งจะพลันเป็นเย็นชาจนถึงกระดูก “ผู้ช่วยหลิว” ถูกเขามองเพียงทีเดียว หม่าตันน่าก็กลัวจนถอยหลังไปหลายก้าว ไม่กล้าพูดอะไรอีกแม้แต่คำเดียว หลิวยองก้าวขึ้นมาทันที “ประธานโม่ เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ ผมจะให้คนสืบให้แน่ชัดอย่างแน่นอน ชื่อเสียงของคุณนายจะต้องไม่แปดเปื้อนเพราะคนพวกนี้ ” คุณนาย? ทุกคนได้ยินคำสำคัญสองพยางค์ว่า “คุณนาย” จากปากของหลิวยอง สรุปกู้เหยาคือ? ทุกคนเบิกตากว้างมองภาพทั้งหมดตรงหน้า อยากได้รับการยืนยัน หรือว่าภรรยาที่ประธานโม่พูด ที่จริงแล้วคือกู้เหยา? กู้เหยาเม้มปาก สุดท้ายก็ผละสายตาออกมามองหน้าโม่ข่าย มองเขาเงียบๆ ทั้งๆที่อยากจะเผยรอยยิ้มให้กับเขา แต่น้ำตากลับไหลลงมาอย่างน่าผิดหวัง เห็นน้ำตาของเธอ หัวใจโม่ข่ายก็บีบรัด เขาก้มศีรษะลงไปจูบน้ำตาเธอ แต่ยิ่งเขาจูบ น้ำตาเธอก็ยิ่งไหลมากขึ้น หลังจากนานสักพักถึงหยุดลง