ตอนที่ 85 อนาคตของเรา

ต๭นที่ 85 อนาคตของเรา โม่ข่ายถึงได้เงยหน้าขึ้น แล้วกวาดสายตาไปมองทุกคนในงาน สายตาเย็นชาเหมือนอากาศในตอนนี้——เย็นเยียบเข้ากระดูก หม่าตันน่าเห็นว่าสถานการณ์ไม่ดี อยากจะแอบหนีไป “ผู้หญิงคนนั้น เธอทำร้ายภรรยาฉัน คิดว่าจะออกไปแบบนี้ได้หรอ?” โม่ข่ายเปล่งเสียง ทันใดนั้นก็มีบอดี้การ์ดมากันตัวหม่าตันน่าไว้ “ประธานโม่ ไม่ใช่ฉันที่ทำร้ายภรรยาคุณ แต่เป็นเธอ......” หม่าตันน่ายังคิดจะเล่นลิ้น แต่พอสบสายตาเย็นชาอึมครึมของโม่ข่าย ก็กลัวจนรีบปิดปากสนิท โม่ข่ายพูดอีก “หลิวยอง ฉันไม่อยากให้ผู้เกี่ยวข้องใดๆอยู่ช่วงซินต่อไปได้อีก และคนที่ทำให้ภรรยาฉันแปดเปื้อน จะต้องถูกดำเนินคดีทางกฎหมาย” ทิ้งคำพูดไว้ เขาก็ยื่นมือออกไปจูงกู้เหยาเดินไป พอกู้เหยาก้าวเท้า บริเวณที่ขาซ้ายเคล็ดก็เจ็บจนร้องออกมา “เป็นอะไร?” โม่ข่ายถามขึ้นทันที “ขาเคล็ด” กู้เหยาหายใจเข้าแล้วตอบ พอเธอพูดขึ้น โม่ข่ายก็คุกเข่าลงตรงหน้ากู้เหยาขณะที่ทุกคนมองอยู่ แล้วถอดรองเท้าส้นสูงให้เธอ แล้วถือไว้ในมือ ลุกขึ้นมาอีกครั้ง โอบเอวเธอไว้ แล้วหันร่างก้าวเท้ายาวออกไปจากที่นี่โดยไม่สนใจการมีอยู่ของทุกคนน ศีรษะกู้เหาซุกอยู่ที่อกเขา เหมือนแมวน้อยซุกยังไงยังงั้น สามปีก่อน ตอนที่เจอกับเรื่องนั้น ไม่มีใครยอมยืนข้างเธอ เธอเผชิญหน้ากับเหตุการณ์ยากลำบากที่สุดด้วยตัวคนเดียว สามปีต่อมา วันนี้ได้เจอเรื่องเหมือนเดิม ข้างกายเธอมีโม่ข่าย เขายอมเป็นผู้สนับสนุนอันแข็งแกร่งที่สุดของเธอ ในชีวิตนี้ การได้เจอเขาท่ามกลางคนมากมาย คือความโชคดีของเธอ! จนกระทั่งเงาของโม่ข่ายที่โอบกู้เหยาหายไป คนในงานถึงได้มีปฏิกิริยาโต้กลับมา สายตาทุกคนเต็มไปด้วยคำว่าตกตะลึง เมื่อครู่ประธานใหญ่ของพวกเขาพูดอะไรนะ? เขาบอกว่ากู้เหยาเป็นภรรยาของเขา? หลินเม่ยเบิกตากว้างมองไปทางที่โม่ข่ายและกู้เหยาออกไป พูดขึ้นอย่างเข้าใจ “ที่แท้คุณนายโม่ที่อยู่ในอีเมลภายในบริษัท ก็คือกู้เหยาแผนกบริการของเรานี่เอง” หวางเหว่ยหมิงนึกถึงคำพูดที่กู้เหยาเคยพูดเมื่อไม่กี่วันก่อน เธอบอกว่าเธอแต่งงานแล้ว ที่แท้สามีของเธอก็คือประธานใหญ่ของพวกเขานี่เอง หลังจากตกตะลึง ทุกคนก็เช็ดเหงื่อตัวเอง โดยเฉพาะคนที่ร่วมการสบประมาทไปเมื่อครู่ เหลียงฮุ่ยอี๋เดินตามโม่ข่ายไป หลิวยองอยู่จัดการเรื่องที่เหลือ เดิมทีบริษัทอยากจะจัดงานเลี้ยงพนักงานให้ดี ไม่คิดว่าจะมีตัวตลกที่วุ่นวายมาทำให้กลายเป็นแบบนี้ หลิวยองมองดูในงานแล้วพูด “พวกคุณนี่ชอบก่อเรื่องกันจังนะ ไม่ต้องกินมาแล้วข้าวน่ะ เดี๋ยวพวกเราจะมาคุยเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น” หลิวยองมองไปที่หม่าตันน่าอีกครั้ง แล้วหัวเราะเย็นชา “คุณนายโม่เป็นคนที่เธอกล้าหาเรื่องหรอ? ต่อจากไปถ้าคิดจะหาเรื่องใคร ก็แหกตาดูดีๆก่อนนะ” หม่าตันน่ารู้ดีว่าตอนนี้หาเรื่องใส่ตัวไปแล้ว ตื่นตระหนกในใจ รีบมองไปทางจ้าวจูนฉิงขอความช่วยเหลือ “ผู้จัดการจ้าว” จ้าวจูนฉิงคนนี้เจ้าเล่ห์เหมือนสุนัขจิ้งจอก ก่อนมาหาหม่าตันน่าก็คิดหาทางออกให้ตัวเองไว้เรียบร้อยแล้ว เมื่อหม่าตันน่าพ่ายแพ้ จะต้องลากเธอลงน้ำด้วยกันแน่นอน เพื่อกันไม่ให้หม่าตันน่าทำแบบนั้น เธอเลยไม่ได้ทิ้งหลักฐานการติดต่อกับหม่าตันน่าไว้เลย ถึงหม่าตันน่าจะเก็บหลักฐานไว้พิสูจน์เธอ คนที่เชื่อเธอคงมีไม่กี่คน ดังนั้น จ้าวจูนฉิงจึงพูด “คุณหม่า เรียกฉันมีอะไรหรอ?” ท่าทางจ้าวจูนฉิงเย็นชา และน้ำเสียงที่พูดนี้ หม่าตันน่าก็รู้ว่าจ้าวจูนฉิงมีทัศนคติอย่างไร เธอไม่ได้เก็บหลักฐานที่จ้าวจูนฉิงร่วมมือกับเธอ ถ้าจ้าวจูนฉิงปฏิเสธอย่างเด็ดขาด เธอก็ลำบากใจแล้ว ไม่ได้รับการช่วยเหลือจากจ้าวจูนฉิง สายตาหม่าตันน่าก็มองหามิตรภาพช้าๆ แต่อีกฝ่ายมองเธอหนึ่งทีก่อนจะเบนสายตาออก ช่วยเธอไม่ได้ หลิวยองไม่ให้โอกาสพวกเธอมาโต้เถียงกัน ให้คนแจ้งตำรวจทันที เอาคนที่เกี่ยวข้องพวกนี้ และเรื่องนี้ให้ตำรวจสืบสวน และพวกเขาให้เฉินเซิ่งจัดการข้อสรุปนี้เท่านั้น อย่างไม่ต้องสงสัย คนที่ทำให้คุณนายโม่ของพวกเขาไม่พอใจ เดาว่าคนที่ดำเนินการอยู่เบื้องหลังจะต้องติดคุกมากกว่าครึ่งปี …… โรงแรมป่ายเหออยู่ข้างบริษัทช่วงซิน ห่างจากบ้านแค่ขับรถไม่กี่นาทีก็ถึง หลังจากคนขับรถอย่างเหล่าเว่ยไปส่งพวกเขาแล้ว โม่ข่ายก็ยังคงถือรองเท้าส้นสูงของกู้เหยา และโอบเอวเธอกลับบ้าน ขณะที่รอลิฟต์ ก็เจอสามีภรรยาสูงอายุคู่หนึ่งที่อยู่ห้องตรงข้ามพวกเขา ลูกๆของสามีภรรยาสูงอายุคู่นี้อยู่ต่างประเทศ ทั้งคู่อยู่ที่นี่อย่างโดดเดี่ยวมาก ดังนั้นเมื่อเห็นคนหนุ่มสาวก็รู้สึกอบอุ่นเป็นพิเศษ อยู่ที่นี่มาเกือบจะสามเดือนแล้ว ทุกวันที่กู้เหยาขึ้นตึกมา เมื่อบังเอิญเจอก็จะส่งเสียงเอ่ยทักทาย ตอนนี้ผู้สูงอายุทั้งสองมองไปที่กู้เหยาตรงๆ กู้เหยาถูกมองจนเขินอาย ศีรษะที่ซุกอยู่ในอ้อมอกของโม่ข่าย ไม่อยากเงยขึ้นมา หญิงสูงอายุยิ้มกว้างพูด “นี่หนู หน้าบางจังเลยนะ ถูกสามีตัวเองโอบแล้วมันทำไม นึกถึงตอนรุ่นพวกเรา ตาลุงนี่ยังโอบฉันเดินถนนหลายเส้นเลยล่ะ” หญิงสูงอายุพูดอย่างกระตือรือร้น ลุงที่ยืนอยู่ข้างๆเธอกระแอมไอขึ้นเล็กน้อยด้วใบหน้าที่ไม่ค่อยสู้ดี กู้เหยาก็พบว่า คุณป้าพูดเยอะ แต่คุณลุงพูดน้อย คุณป้าอายุปูนนี้แล้วยังทำให้คุณลุงหน้าแดงบ่อยๆ กู้เหยาแอบเงยหน้ามองโม่ข่าย แต่เห็นเพียงสันกรามคมของเขา ไม่เห็นสีหน้าของเขา ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ เพราะระหว่างทางกลับมา เขาไม่ได้พูดสักประโยคเดียว เธอรู้สึกแค่เขาออกแรงโอบเธอมากแค่ไหน ได้ยินคำพูดของคุณป้า กู้เหยารู้สึกว่าก็มีเหตุผลเหมือนกัน ถูกสามีตัวเองโอบแล้วมันทำไมกันล่ะ ดังนั้นเธอเลยเงยหน้าขึ้นมาจากอ้อมอกโม่ข่าย แล้วยิ้มให้กับคุณป้า “ขอบคุณค่ะคุณป้า หนูรู้แล้ว” ขณะที่พูดคำนี้จบ กู้เหยาก็ยื่นสองมือไปโอบเอวบางของโม่ข่ายแน่น แล้วซุกหัวที่หน้าอกเขา เธออยากขยับให้สบายตัว แต่ไม่เห็นใบหน้าที่แดงน้อยๆของโม่ข่าย กลับถึงบ้าน โม่ข่ายก็วางกู้เหยาลงบนโซฟาอย่างอ่อนโยน หันไปหยิบยาแก้เคล็ดในกล่องยา เขาย่อตัวลงตรงหน้ากู้เหยา แล้วถอดถุงเท้าเธอออก เท้าของกู้เหยาดูดีมาก ขาวเนียน อวบอิ่มเหมือนทารก ดูแล้วน่ารักมาก ฝ่ามืออุ่นของเขาจับข้อเท้าของเธอไว้ ออกแรงนวดเล็กน้อย แล้วทายาบนขา เห็นโม่ข่ายที่จริงจัง กู้เหยาก็เม้มปาก มองเขาด้วยสายตาร้อนแรง “โม่ข่าย คุณไม่สนใจอดีตของฉันสักนิดเลยหรอ?” โม่ข่ายเงยหน้ามองเธอ แล้วเน้นอีกครั้ง “กู้เหยา ผมเคยบอกคุณแล้ว อดีตของคคุณไม่เกี่ยวกับผม ผมสนแค่อนาคตของคุณ อนาคตของพวกเรา” ทำยังไงดี? กู้เหยาอยากจะร้องไห้อีกแล้ว ทั้งๆที่เธอเป็นคนไม่ชอบร้องไห้ แต่ต่อหน้าโม่ข่ายกลับกลายเป็นคนขี้แง ราวกับว่าจะเอาความไม่ยุติธรรมทั้งหมดมาร้องไห้ให้เขาดู แต่สุดท้ายเธอก็ฮึบน้ำตากลับไป เธอร้องไห้ไม่ได้ เธอต้องยิ้มเยอะๆต่อหน้าเขาสิถึงจะถูก เธอมองเขาแล้วยิ้ม “อนาคตของพวกเรา” โม่ข่ายพูด “อนาคต เราเดินไปด้วยกันนะ” กู้เหยาพยักหน้าอย่างแรง “อืม” อนาคต มีคุณ และมีฉัน