已经是第一章了
ตอนที่ 86 ประธานล้างจานและทำอาหาร
ตนที่ 86 ประธานล้างจานและทำอาหาร
กู้เหยาเท้าเคล็ด ขยับไม่ได้ชั่วคราว ทำอาหารไม่ได้ แต่เย็นนี้ยังไม่ได้ทานข้าวเลย
โม่ข่ายบอกว่าเขาจะทำอาหารเอง กู้เหยานั่งโซฟาในห้องนั่งเล่น มองไปทางห้องครัวอยู่บ่อยๆ มองผู้ชายที่กำลังยุ่งอยู่
เขาสวมชุดอยู่บ้าน เสื้อคลุมผ้าขนสัตว์สบายๆหนึ่งตัว สวมเสื้อผ้าตัวยาว และสวมผ้ากันเปื้อนลายการ์ตูนที่ปกติกู้เหยาใส่
เพราะเขารูปร่างสูงมากเป็นพิเศษ ผ้ากันเปื้อนของกู้เหยาดูสั้นอย่างเห็นได้ชัดเมื่ออยู่บนตัวเขา ดูแล้วตลกนิดหน่อย
ตั้งแต่ที่พวกเขาแต่งงานกัน นี่เป็นครั้งแรกที่โม่ข่ายเข้าครัวคนเดียว
มองท่าทางโม่ข่ายก็รู้แล้วว่าเมื่อก่อนเขาไม่เคยทำเรื่องพวกนี้
เห็นเขายุ่งอยู่นานแต่ก็ไม่ได้มีความคืบหน้า กู้เหยาก็ร้อนใจ เดินกะเผลกๆไปที่ประตูห้องครัว “โม่ข่าย ให้ฉันทำดีกว่า”
โม่ข่ายหันไปมองเธอ ขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้ “กลับไปนั่งดีๆเลย”
กู้เหยายืนอยู่ไม่ขยับ ลูบท้องนิดหน่อย มองเขาอย่างกังวล “ฉันหิวมากเลย”
โม่ข่ายวางมีดหั่นผักในมือ แล้วเดินไปหา อุ้มเธอขึ้นมาด้วยใบหน้าอึมครึม “เชื่อฟังผมนะ”
กู้เหยาฉวยโอกาสเงยหน้าขึ้นมาจุ๊บมุมปากเขา แล้วยิ้มกว้างมองเขา “ไม่งั้นคุณช่วยฉันย้ายเก้าอี้มาที ให้ฉันสั่งเอง”
จู่ๆก็ถูกกู้เหยาแอบจุ๊บ การเคลื่อนไหวของโม่ข่ายก็แข็งทื่อไป ไม่ได้พูดอะไร แต่ก็ทำตามที่กู้เหยาพูดจริงๆ ย้ายเก้าอี้เธอมาที่หน้าห้องครัว ให้เธอนั่ง
กู้เหยาพูด “คุณล้างข้าวสารก่อน แล้วก็หุงข้าวในหม้อ จากนั้นก็ล้างผักหั่นผัก ผักที่คุณผัดเสร็จแล้ว ข้าวก็หุงสุกพอดี”
โม่ข่ายไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่ทำทุกขั้นตอนตามที่กู้เหยาพูด
เห็นท่าทางโม่ข่าย กู้เหยาก็รู้สึกพระเจ้าไม่ยุติธรรมเลย
สวรรค์สามารถส่งผู้ชายหน้าตาโดดเด่นขนาดนี้ และฉลาดขนาดนี้มาได้ยังไงนะ
ครั้งแรกที่เข้าครัวของผู้ชายคนนี้ แต่การเคลื่อนไหวกลับดูคล่องแคล่วมาก ไม่เหมือนเข้าครัวเป็นครั้งแรกสักนิด
คนแบบนี้เรียกว่ามีพรสวรรค์ ไม่ว่าจะเรียนอะไร ก็เข้าใจได้โดยไม่ต้องอธิบาย วิธีการหั่นผักต่างๆ ดูแล้วยังมีเสน่ห์อีกด้วย
กู้เหยาถอนหายใจอีกครั้ง เธอโชคดีสุดๆเลยล่ะ ถึงได้คบกับผู้ชายที่มีประสิทธิภาพแบบนี้
“โม่ข่าย ฉันมีเรื่องอยากคุยกับคุณ” ยังไงตอนนี้ก็มีเวลา กู้เหยาอยากเอาเวลานี้มาคุยเรื่องอดีตของเธอ
เรื่องที่เคยเกิดขึ้นเมื่อก่อน วันนี้ได้ถูกเปิดเผยต่อหน้าหลายคน
โม่ข่ายคงเห็นไปแล้วนิดหน่อย ถ้าเธอแกล้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้ ไม่บอกอะไรเขาเลย คงไม่เมคเซนส์จริงๆ
นอกจากนี้ เธอตัดสินใจแล้วว่าอยากใช้ชีวิตกับเขาให้ดี งั้นจะต้องพูดเรื่องราวในอดีตให้ชัดเจน จะต้องใช้วิธีที่ดีที่สุดในการเปิดใจพูดกับเขาทั้งหมด
โม่ข่ายหันศีรษะไปมองกู้เหยา มองสีหน้าจริงจังของเธอ เขาก็เดาได้แล้วว่าเธออยากจะพูดเรื่องอะไรกับเขา
ก่อนที่เธอจะจดทะเบียนสมรส เขาก็จ้างคนไปสืบเรื่องของเธอทั้งหมดให้ชัดเจนแล้ว รวมถึงสืบเรื่องที่เธอเรียนโรงเรียนประถมที่ไหนด้วย
เขาอยากจะแกล้งทำเป็นไม่รู้อะไรเลย แต่เขาไม่อยากโกหกเธอ เขาเลยพูด “กู้เหยา เรื่องในอดีตของคุณ ผมรู้หมดแล้ว”
“คุณ คุณรู้หมดแล้วหรอ?” กู้เหยาประหลาดใจมาก
นึกถึงเรื่องอดีตของตัวเองทั้งหมด ครอบครัวของตัวเอง เรื่องทั้งหมดที่ไม่ดีของตัวเองที่ถูกแฉต่อหน้าผู้ชายคนนี้ จู่ๆเธอก็รู้สึกไม่ดีขึ้นมาในใจ
ตอนที่เธอกำลังรู้สึกแย่ ก็ได้ยินเขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำน่าฟัง “เรื่องที่คุณไม่ได้ทำ ก็คือไม่ได้ทำ ไม่ว่าคนอื่นจะใส่ร้ายคุณยังไง คุณก็ยังเป็นกู้เหยาที่ดีที่สุด”
น้ำเสียงเขาเข้มงวดและจริงจัง ราวกับว่าฟังออกถึงความสงสารเธอจากน้ำเสียงเข้มงวดของเขานั้น
สามปีก่อน เธอถูกกู้ซินวางแผน ถูกบังคับให้ออกจากบ้านเกิด นอกจากหลินเชี่ยนเชี่ยนแล้ว ทุกคนก็เชื่อว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ยั่วยวนพี่เขยตัวเอง เชื่อว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ไปมั่วกับผู้ชายคนอื่นข้างนอก
ตอนนี้ผ่านไปแล้วสามปี ในที่สุดก็มีอยู่หนึ่งคนหลังจากที่รู้เรื่องนั้น แล้วบอกเธออย่างแน่วแน่ว่าเธอเป็นกู้เหยาที่ดีที่สุด
และคนคนนั้นก็ยังเป็นสามีของเธออีกด้วย เป็นผู้ชายที่พูดมาตลอดว่าอยากใช้ชีวิตที่เหลือกับเธอ
ฟังคำพูดโม่ข่ายจบ กู้เหยาก็ยิ้มอย่างดีใจ จู่ๆก็อ้าแขนทั้งสองข้าง “งั้นคุณอยากกอดกู้เหยาที่ดีที่สุดคนนี้ไหม?”
โม่ข่ายอยากกอดเธอ แต่มือเพิ่งหั่นเนื้อ มันไปหมด
ในพริบตาเดียวที่เขากำลังลังเล กู้เหยาก็ยืนขึ้นมา เดินกะเผลกไปด้านหลังเขา อ้าแขนทั้งสองข้างแล้วออกแรงกอดเอวเขา
ศีรษะของเธอแนบเข้ากับแผ่นหลังของเขา ออกแรงถูสองที “งั้นคุณชายโม่ สัญญาฉันได้ไหม ต่อจากนี้ไปจะดีกับกู้เหยาที่ดีที่สุดคนนี้ ไม่อนุญาตให้ดีกับผู้หญิงคนอื่น”
“ระวังขาที่เจ็บด้วย” โม่ข่ายกำชับ
“คุณหั่นผักของคุณไป ไม่ต้องสนใจฉัน” กู้เหยาพูดอย่างดื้อๆ
ปัญหาคือ ร่างกายนุ่มนิ่มของเธอแนบอยู่บนร่างเขา โดยเฉพาะลักษณะเฉพาะของผู้หญิงนิ่มๆด้านหน้าแนบอยู่ด้านหลังเขา จะให้เขาหั่นผักดีๆได้อย่างไรกัน
แม้ว่าความแน่วแน่ของโม่ข่ายจะดีกว่า แต่ถูกสาวน้อยมาหยอกล้ออย่างตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็เถอะ เขาอาจจะอยากกินเธอจนควบคุมไม่อยู่ก็ได้
เขาเอามือเธอออก หันกลับไปแล้วมองเธออย่างจริงจัง “สรุปคุณอยากทานข้าวไหมเนี่ย?”
กู้เหยายิ้มกว้างพยักหน้า
โม่ข่ายพูดด้วยใบหน้านิ่ง “อยากทานก็ไปนั่งดีๆ ไม่อนุญาตให้มากวนผม”
“รับทราบค่ะ ประธานใหญ่!” กู้เหยาคำนับโม่ข่ายด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แล้วเดินกะเผลกกลับไปนั่ง
เห็นท่าทางตื่นเต้นของเธอ ก็รู้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อตอนบ่ายไม่ได้ส่งผลกระทบต่อเธอแม้แต่นิดเดียว เพราะเธอไม่กลัวอีกต่อไปแล้ว เพราะเธอมีโม่ข่ายอยู่ข้างกาย
ผ่านไปไม่นาน โม่ข่ายนำกับข้าวที่เข้าครัวด้วยตัวเองออกมาจากหม้อ ภายนอกดูไม่เลว กู้เหยารีบยกตะเกียบขึ้นมาชิมหนึ่งคำ
ไม่เพียงแต่ดูดีภายนอก รสชาติก็ยังสุดยอด เธอสงสัยอย่างอดไม่ได้ “ประธานโม่ นี่คุณทำอาหารครั้งแรกจริงๆหรอ?”
“อืม” โม่ข่ายส่งเสียงพึมพำเบาๆ และไม่ได้พูดอะไรมาก
“เย็นชาจัง” กู้เหยาจู่ๆก็พูดขึ้น
โม่ข่ายรีบลุกขึ้นกลับห้องไปหยิบเสื้อคลุมมาคลุมให้เธอ “เย็นก็ไม่รู้จักใส่เสื้อผ้าหนาๆ”
“เจ้าทึ่ม” เธอบอกว่าเขาเย็นชาจัง หรือว่าเขาฟังไม่ออก?
โม่ข่ายสีหน้าอึมครึม ตักกับข้าวใส่ชามเธอ “ทานดีๆ”
ตอนนี้เกือบจะสี่ทุ่มแล้ว กู้เหยาก็หิวเหมือนกัน ยกตะเกียบขึ้นมาเริ่มทาน ตอนที่ทาน เธอก็เงยหน้ามองโม่ข่ายอยู่บ่อยๆ
บนโต๊ะอาหาร โม่ข่ายจะไม่พูดอะไรมากอยู่เสมอ เพียงแต่ก้มหน้าก้มตาทานข้าว
กู้เหยาอยากคุยกับเขาหลายครั้ง สุดท้ายก็ยอมแพ้ จนกระทั่งสุดท้ายเขาวางตะเกียบ เธอถึงพูด “คุณชายโม่ อาหารที่คุณทำไม่เลวเลย ต่อไปก็สู้ๆน้า”
“คุณชอบก็ดีแล้ว” เขาทานเสร็จกเริ่มทำความสะอาด ยากที่จะจินตนาการว่าเมื่อก่อนเป็นคุณชายเซิ่งเทียนที่อะไรก็รอให้คนอื่นทำให้ จะทำยอมทำอาหารล้างจานทำเรื่องพวกนี้เพื่อผู้หญิงคนหนึ่งด้วย
ถ้าให้เพื่อนสนิททั้งสองของเขาเห็นนะ จะต้องหัวเราะจนกรามค้าง
已经是最新一章了
加载中
