ตอนที่ 87 ผู้ชายโง่คนนี้

ต๭นที่ 87 ผู้ชายโง่คนนี้ ตอนกลางคืน ท้องฟ้ามีฝนตกปรอยๆเปาะแปะ เมืองเจียงเป่ยซึ่งเป็นเมืองที่อยู่ทางตอนใต้ และเพราะว่าทางตอนเหนืออากาศหนาวส่งผลกระทบลงมาทางตอนใต้ ทำให้อุณหภูมิลดลงมาหลายองศาในทันที กู้เหยาและเหมียนเหมียนนอนกกตัวดูรายการบันเทิงอย่างขี้เกียจอยู่บนโซฟา ดูในรายการทั้งสองฝ่ายกำลังพูดคุยกันเรื่องสิ่งมหัศจรรย์กันอย่างเข้มข้น เธอก็เดือดพล่านเหมือนกัน คิดถึงสมัยก่อน กู้เหยาก็เป็นหัวหน้าทีมโต้วาทีของมหาลัยเหมือนกัน ตราบใดที่เธอลงแข่งล่ะก็ ไม่เคยแพ้โต้วาทีเลย โม่ข่ายกำลังทำงานยุ่งอยู่ในห้องทำงาน มีแต่เหมียนเหมียนที่อยู่เป็นเพื่อนกู้เหยา กู้เหยาทำได้เพียงคุยกับเหมียนเหมียนที่ฟังเธอพูดไม่ออกทั้งสิ้น เธออุ้มเหมียนเหมียนไว้ในอ้อมกอด แล้วพูดอย่างออดอ้อนมาก “นี่เหมียนเหมียน แม่จะบอกให้นะ เมื่อก่อนตอนที่แม่เคยร่วมแข่งโต้วาทีที่โรงเรียน แม่เก่งกว่าพวกเขาเยอะเลย” “บ๊อกๆๆ——”” ถึงเหมียนเหมียนจะฟังไม่ออก แต่ก็ยังให้หน้าตอบกู้เหยากลับไปสองที กู้เหยาพูดอีก “ทีมโต้วาทีในตอนนั้นน่ะ พอได้ยินว่าคนหลักในการโต้วาทีคือกู้เหยา ก็กลัวจนฉี่รดกางเกงเลย” “โบ๋วๆ——”” เหมียนเหมียนเห่าหอนสองทีอย่างไม่เคารพ ดึกขนาดนี้แล้ว มันอยากจะนอนแล้ว ไม่อยากฟังแม่พูดเจื้อยแจ้วที่นี่อ่า ทำไมแม่ไม่ไปคุยกับลุงโม่ล่ะ? ทำไมต้องมาพัวพันอยู่กับมันด้วยล่ะ? มันเป็นเพียงสัตว์น้อยตัวหนึ่ง ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องอยู่แล้ว โอเคไหม? แม่ ได้โปรดปล่อยมันไป! “เจ้าหนูน้อย ไม่อยากคุยเป็นเพื่อนแม่แล้วใช่ไหม?” กู้เหยาออกแรงลูบหัวเหมียนเหมียน “เอางั้นก็ได้ แม่ไม่กวนหนูแล้ว ไปนอนเถอะไป” เหมียนเหมียนถูตัวอยู่ในอ้อมกอดของกู้เหยา จากนั้นก็วิ่งอย่างกระตือรือร้นไปนอนในที่นอนเล็กๆของมัน เหมียนเหมียนไปนอนแล้ว กู้เหยาดูโทรทัศน์คนเดียวอีกสักพัก ถึงจะกำลังดูโทรทัศน์อยู่ แต่ตอนนี้เธอกลับสนใจการเคลื่อนไหวในห้องทำงาน สนใจว่าเมื่อไหร่โม่ข่ายจะออกมา เพื่อไม่ให้พลาด หัวเราะอยู่นานสักพัก ภายในห้องก็ไม่มีการเคลื่อนไหว กู้เหยาไม่อยากรอแล้ว เธอวางแผนเข้าไปโจมตี กู้เหยาคิด เข้าไปต้มนมร้อนสักแก้วในครัว ยกนมมาแล้วเคาะประตูห้องทำงาน ไม่ได้ยินเสียงว่าให้เข้ามาได้ เธอเลยผลักประตูเข้าไป “คุณชายโม่ คุณต้องเหนื่อยมากแน่เลยล่ะสิ” กู้เหยายกนมอุ่นขึ้นมา “ฉันอุ่นให้คุณเป็นพิเศษเลยนะ คุณดื่มสักแก้วเถอะ” “ทำไมยังไม่ไปนอนอีก?” โม่ข่ายถามโดยไม่เงยหน้าขึ้นมา “เพราะหนาว นอนไม่หลับ” เธอไม่ชอบหนาวจริงๆ แต่คำพูดในตอนนี้ มีความหมายอีกชั้นหนึ่ง โม่ข่ายเงยหน้าขึ้นมา เธอสวมชุดนอนลายการ์ตูนสีชมพู ยิ่งขับให้ผิวขาวเนียนของเธอยิ่งดูน่าหลงใหลขึ้นไปอีก มองเธอเต็มสองตา โม่ข่ายก็เลื่อนสายตาไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ จะไม่สนใจเธออีกครั้ง กู้เหยาเดินกะเผลกมาที่ด้านหลังเขา ช่วยนวดหลังให้เขา “คุณชายโม่ เมื่อก่อนฉันเคยเรียนนวด คุณอยากลองไหม?” “กู้เหยา อย่ามากวน!” โม่ข่ายเรียกชื่อเธออีกครั้ง แต่น้ำเสียงค่อนข้างหนักแน่นกว่าอย่างเคย ราวกับว่ามีท่าทางขุ่นเคือง พูดจริงๆก็คือพวกเขาคบกันมานานขนาดนนี้ กู้เหยาไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้มาก่อน จู่ๆก็รู้สึกว่าท่าทางเขาแบบนี้น่ารักมาก ใช่ น่ารักมาก! กู้เหยาจู่ๆก็พุ่งเข้าไป ขโมยจูบเขาหนึ่งที จากนั้นก็เลียฝีปากนิ่มอย่างภูมิใจด้วยสีหน้าประมาณว่าก็ฉันอยากจุ๊บคุณ คุณจะคิดอย่างไรกับฉัน โม่ข่ายกำลังอดกลั้นอยู่ แต่ก็ทนไม่ได้ ถูกกู้เหยาเหย้าแหย่มาหลายทีแล้ว ถ้าเขายังทนได้ เขาคงไม่ใช่ผู้ชายจริงๆ ตอนที่กู้เหยากำลังภูมิใจอยู่ แขนยาวเขาก็ยื่นออกไปดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด แล้วจูบเธออย่างร้อนแรง ปลายลิ้นสอดเข้าไปในฟันขาวเรียงสวยของเธอ ใช้การเคลื่อนไหวอย่าง “สงครามริมฝีปาก” ที่ร้อนแรงที่สุดกับเธอ พอโม่ข่ายรุนแรง กู้เหยาก็ไม่มีแรงต้านทาน ยังไงเรื่องจูบ เธอก็ยังไม่มีประสบการณ์ โม่ข่ายก็ไม่มีประสบการณ์เหมือนกัน แต่เขาเป็นผู้ชาย เรื่องอย่างว่าดูเหมือนผู้ชายจะสามารถเรียนรู้ด้วยตัวเอง จูบของเขา รุนแรงมากตั้งแต่เริ่ม จูบจนกู้เหยาหายใจไม่ทัน ทำให้เธออยากผละออกมา แต่เพิ่งมีความคิด กู้เหยาก็ทิ้งความคิดนั้นไปทันที เพราะเธออยากทำเรื่องที่สามีภรรยาทำกันกับเขา มือเธอคว้าเสื้อของเขาอย่างหมดหนทาง ค่อยๆประพฤติไม่ดีแล้ว มือก็สัมผัสอยู่บนหน้าอกเขาอย่างอยู่ไม่สุข ลูบไปลูบมา เธอก็ไม่พอใจในตอนนี้ สัมผัสไปถึงปลายเสื้อเขาอย่างกระอักกระอ่วน จากนั้นก็มุดเข้าไปสัมผัสกล้ามเนื้อแข็งแกร่งของเขาทันที เพราะการเคลื่อนไหวของเธอ จูบของโมข่ายจึงรุนแรงขึ้น ราวกับว่าจะดูดกู้เหยาเข้ามาในจิตวิญญาณของเขา รวมสองเป็นหนึ่งเดียว กู้เหยารับสัมผัสเขาไม่หยุด และยังคล้อยตามอารมณ์ของเขา และฝ่ามืออุ่นร้อนของเขา ล้วงเข้าไปในคอเสื้อของเธอ และลูบไล้ความงดงามของสตรีเพศอย่างต้องการ ยังไงกู้เหยาก็ไม่มีประสบการณ์ในด้านนี้ และเคยได้ยินหลินเชี่ยนเชี่ยนบอกว่าครั้งแรกเจ็บมาก นึกถึงเรื่องที่กำลังจะทำต่อไป เธอก็รู้สึกตื่นตระหนกนิดหน่อย จึงดิ้นอย่างลืมตัว “กู้เหยา——” จู่ๆโม่ข่ายก็ปล่อยเธอไป กุมมือเล็กที่กระสับกระส่ายของเธอ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบพร่า “ผมยังมีงานนิดหน่อย” ทั้งๆที่เธอก็รู้สึกว่าเขาก็อยากได้เธอเหมือนกัน แต่ทำไมเขาถึงหยุดล่ะ? กู้เหยาหน้าหนา แต่พูดกับเขาตรงๆไม่ได้ว่า “โม่ข่าย ฉันอยากทำแบบนั้นกับคุณ” “เดี๋ยวผมดื่มนม คุณไปนอนก่อน อีกสักครู่ผมจะไป” เขาพูด น้ำเสียงทุ้มต่ำค่อนข้างแหบแห้ง ใบหน้าค่อนข้างแดงก่ำ “อ๋อ งั้นฉันไปนอนแล้วนะ” ครั้งแรกที่โจมตีก็จบด้วยความพ่ายแพ้ กู้เหยารู้สึกเศร้า ในขณะเดียวกันก็เสียหน้ามาก เธอทำถึงขั้นนี้แล้ว ชายคนนี้ยังไม่เข้าใจอีก หรือจะต้องใช้น้ำเย็นลูบ? เธองุดศีรษะเล็กลง เดินไปด้วยในใจก็ด่าเขาอย่างรุนแรงไปด้วย: เจ้าทึ่ม! เป็นเจ้าทึ่มจริงๆ! เธอมาส่งถึงหน้าประตู้แท้ๆ เขายังไม่กิน วันอื่นถ้าเขาอยากกิน เธอก็จะทรมานเขาเหมือนกัน หลังจากกู้เหยาออกไป โม่ข่ายจะมีกระจิตกระใจทำงานที่ไหนกัน ฮอร์โมนชายในร่างกายพลุกพล่านไม่หยุด ร้องเสียงดัง อยากหาทางปลดปล่อย คนฉลาดอย่างโม่ข่าย จะไม่รู้ได้อย่างไรว่ากู้เหยาอยากจะทำอะไร แต่เขาไม่อยากทำกู้เหยา วันนี้กู้เหยาได้ประสบกับเรื่องเมื่อสามปีก่อนที่ถูกจัดฉากอีกครั้ง เธอในตอนนี้จะต้องอ่อนเพลียและหวาดกลัวอยู่แน่ๆ ขณะที่เธอต้องการคนคนหนึ่งมากที่สุด เขาก็ยืนอยู่ข้างเธอ ให้การสนับสนุนเธอ ดึงเธอออกมาจากสถานการณ์ที่ยากลำบากมาก ให้เธอได้ใช้ชีวิตใต้แสงสว่างอันสวยงามอีกครั้ง กู้เหยาในตอนนี้ คงยิ่งรู้สึกขอบคุณเขามาก ถึงคิดอยากจะอุทิศตัวเองให้เขา เขาเดาว่าเธอไม่ได้อยากทำเรื่องสามีภรรยากับเขาจากใจจริง ถ้าเขาเลือกกินเธอในเวลานี้ งั้นเขาต่างอะไรกับมนุษย์กันล่ะ? ดังนั้น สุดท้ายคุณชายโม่ที่คิดว่าตัวเองเข้าใจกู้เหยาดีมากก็ได้กลั้นความปรารถนากับกู้เหยาไว้ได้ แล้วไปอาบน้ำเย็นในห้องน้ำสักหน่อย