ตอนที่ 88 ไม่พันกันอีกต่อไป

ต๭นที่ 88 ไม่พันกันอีกต่อไป กลับถึงห้อง กู้เหยานอนยังไงก็นอนไม่หลับอยู่บนเตียง รู้สึกเขินและอับอาย คืนนี้เธอรวบรวมความกล้าไปหาโม่ข่ายที่ห้องทำงานได้ไม่ง่ายเลย แต่กลับถูกโม่ข่ายปฏิเสธอีก เธอไม่เชื่อว่าโม่ข่ายไม่รู้ว่าเธอต้องการทำอะไร ทั้งๆที่ตอนจูบเธอออกแรงขนาดนั้น เธอถึงขั้นรู้สึกถึงเขา...... กู้เหยาไม่อยากคิดอีกแล้ว คิดอีกก็อาจจะนอนไม่หลับทั้งคืนเพราะเขินอายแน่ๆ กำลังคิดอยู่ โม่ข่ายก็ผลักประตูเข้ามา ได้ยินเสียงเขาเปิดประตูอย่างระมัดรังเป็นพิเศษ ฝีเท้าที่เดินมาก็เบามาก น่าจะกลัวเสียงดังใจเธอตื่น เธอนอนไม่หลับ จะเสียงดังแล้วยังไงก็ได้? เกลียดเขาจัง! โม่ข่ายนอนบนเตียง ดึงผ้าห่มมาห่มให้เธอเสร็จ จากนั้นก็นอนข้างเธอ และได้ยินเขาส่งเสียงทุ้มต่ำหายใจหอบ เขายังหายใจหอบอีกหรอ? กู้เหยารู้สึกไม่ดีอย่างมาก ยกขาขึ้นไปเตะ แรงของเธอไม่น้อย ขาเตะไปที่ต้นขาโม่ข่าย รู้สึกว่าเขาจะตกใจเล็กน้อย และได้ยินเขาพูด “อย่ากวน” น้ำเสียงเขาหมดหนทางมาก เหมือนผู้ใหญ่ที่หมดหนทางกับเด็กซน กู้เหยาดึงเท้ากลับมาอย่างขุ่นเคือง เอ่ยเสียงแผ่วเบามากด้วยใบหน้าที่แดง “ไม่ได้กวนคุณสักหน่อย” “กู้เหยา——” โม่ข่ายเอ่ยเรียกชื่อเธอด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ หยุดไปก่อนพูดต่อ “ผมไม่อยากให้คุณทำอะไรอย่างไม่เต็มใจ คุณเข้าใจไหม?” ก่อนหน้านี้เธอไม่เข้าใจ แต่ได้ยินเขาพูดแบบนี้ เธอเข้าใจแล้ว ที่แท้เขาก็เป็นห่วงว่าเธอทำดีกับเขาเพราะสถานะของทั้งคู่ ไม่ได้มาจากใจจริง พวกเขาจดทะเบียนสมรสกันมาแล้วสามเดือน ชายคนนี้ก็ยังยอมทำตามสัญญาในตอนแรก ยอมรอเธอ รอให้เธอยอมรับเขาอย่างสมบูรณ์ เธอพลิกตัวไปข้างเขา ดึงแขนเขามาหนุนศีรษะ “อืม ฉันเข้าใจแล้ว” แต่เธอไม่ได้ฝืนใจอ่า เขาเข้าใจไหม? “งั้นนอนเถอะ” โม่ข่ายลูบศีรษะเธอ แล้วเอ่ยเสียงเบา ค่ำคืนอันยาวนาน ชายหญิงมากมายนอนกอดกัน หัวใจที่ร้อนระอุเต้นแรงขึ้นด้วยกัน สามารถรักษาแนวป้องกันชิ้นสุดท้ายไว้ได้ วันต่อมา กู้เหยาตื่นมาโม่ข่ายกำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ข้างหน้าต่าง วันนี้ฝนก็ยังตก ไม่มีแสงแดดเข้ามา เขาดูเหมือนมีอารมณ์หนักใจอยู่มาก “ตื่นแล้วหรอ” เหมือนอย่างเคย ตอนที่เธอตื่น เขาจะหันศีรษะมามอง แล้วทักทายเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน กู้เหยาพยักหน้า อดไม่ได้ที่จะนึกถึงเรื่องที่เธอเริ่มยั่วยวนเขาเมื่อคืนวาน แก้มเนียนสวยขึ้นสี เขาลุกขึ้นเดินมาหา แล้วคว้าขาเธอไว้ กู้เหยาตกใจสะดุ้ง แล้วหลบด้วยสัญชาตญาณ ได้ยินโม่ข่ายพูด “จะดูว่าขาคุณเป็นยังไงบ้างแล้ว?” “อ๋อ” กู้เหยาส่งเสียงอ๋อแผ่วเบา ที่แท้เขาจะดูที่เธอเจ็บเมื่อวาน เธอคิดเพ้อเจ้ออีกแล้ว โม่ข่ายออกแรงนวดเบาๆ “ยังเจ็บอยู่ไหม?” กู้เหยาส่ายหน้า “ไม่เจ็บสักนิดเดียว ขอบคุณนะ!” โม่ข่ายปล่อยเธอไปแล้วพูด “ไปล้างหน้าแปรงฟันเถอะ ผมจะรอคุณทานอาหารเช้า” เขาเอาเหมียนเหมียนออกไปรอเธอก่อน ชีวิตที่แสนปกติ ปกติจนน่าเบื่อ แต่กู้เหยากลับพอใจมาก หลายปีผ่านมาแล้ว เธอเจอความรู้สึกของครอบครัวแล้วจริงๆ ในที่สุดก็มีคนยอมอยู่ข้างเธอตลอดเวลา ไม่ต้องขอเธอก็ให้เขาได้ทุกอย่าง เพียงแค่ใช้ชีวิตกับเธออย่างเรียบง่าย มองแผ่นหลังเขา ริมฝีปากกู้เหยาก็ยกขึ้นเล็กน้อย ดวงตาเต็มไปด้วยรอยยิ้มหวาน บนโต๊ะอาหารเช้า มีอาหารเช้าที่มีโภชนาการมากมายอย่างเคย หน้าตาสวยและอร่อย กู้เหยาอารมณ์ดี ทานมากกว่าปกติ โม่ข่ายวางตะเกียบลงนานแล้ว มองเธออย่างเงียบๆ ราวกับว่ากู้เหยาคนนี้ได้กลายเป็นกู้เหยาคนนั้นเมื่อสามปีก่อนโดยฉับพลัน คนที่กระตือรือร้นคนนั้น ประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน มีพลังทั้งร่าง เป็นกู้เหยาที่แม้ฟ้าจะถล่มก็ไม่กลัว กู้เหยาแบบนี้ มีชีวิตชีวามากขึ้น ยิ่งทำให้ละสายตาไปไม่ได้ และทำให้อยากดูแลปกป้องเธอไว้อย่างดี และเขายอมดูแลปกป้องเธอทั้งชีวิต “ฉันอิ่มแล้ว” เธอเงยหน้าขึ้นมา มองเขาแล้วยิ้ม รอยยิ้มสดใสทำให้อากาศหนาวเพิ่มความอบอุ่นขึ้นมานิดหน่อย “อืม” เขามองเธอโดยไม่ละสายตา นานสักพักก่อนพูดขึ้น “ผมจะต้องไปทำงานนอกสถานที่หลายวัน” ต้องไปทำงานนอกสถานที่อีกแล้ว! ในใจกู้เหยารู้สึกผิดหวังเกินบรรยาย แต่ไม่ได้แสดงออกมา และยังยิ้มให้กับเขา “ไปเถอะ ฉันมีเหมียนเหมียนอยู่เป็นเพื่อนที่บ้าน” สายตาพวกเขามองไปยังเหมียนเหมียนที่นอนอยู่บนเก้าอี้พร้อมกัน เหมียนเหมียนก็ร้องบ๊อกๆออกมาสองทีอย่างให้ความร่วมมืออย่างมาก ราวกับจะพูดว่า มันจะอยู่กับแม่เป็นอย่างดี กู้เหยาอุ้มเหมียนเหมียนขึ้นมา ลูบศีรษะเหมียนเหมียน “ลูกรัก ต่อไปนี้หนูต้องเปลี่ยนคำพูดนะ ห้ามเรียกลุงโม่ ต้องเรียกพ่อ ถ้าเป็นแบบชาวตะวันตกก็เรียกว่าแด๊ดดี้” พูดจบ กู้เหยาก็มองไปที่โม่ข่าย กะพริบตาแล้วถาม “เหมียนเหมียนเรียกคุณแบบนี้ได้ไหม?” “ได้อย่างแน่นอน!” นี่เป็นคำพูดในใจของโม่ข่าย แต่เขาไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย เพียงแต่พยักหน้าเบาๆ สีหน้าใจเย็นมองไม่ออกว่ากำลังคิดอะไรอยู่ กู้เหยาไม่อยากปล่อยเขาไป ก็ไล่ตอนถามเขา “พูดสักหน่อยสิคุณ” กู้เหยาแบบนี้ยิ่งกระตือรือร้นไปอีก โม่ข่ายหมดหนทางกับเธอจึงได้แต่พูดว่า “ได้สิ” “อืม” กู้เหยายิ้มอย่างพอใจ ปล่อยเหมียนเหมียนไปแล้วเตรียมจัดของไปทำงาน ตอนกลับมาที่ห้อง โม่ข่ายก็เข้ามาแล้ว ในมือถือเน็กไทหนึ่งเส้น กำลังจะผูกด้วยตัวเอง กู้เหยามองไป อดไม่ได้ที่จะจ้องเขานิ่งๆ โม่ข่ายรู้สึกถึงสายตาของเธอ จึงเอียงศีรษะมองเธอ “ทำไมหรอ?” “ฉัน......” กู้เหยามองไปที่สายตาลุ่มลึกของโม่ข่าย เผลอกัดริมฝีปากนุ่ม อยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ลังเล ดวงตาของเธอแวววาว ราวกับว่ามีความรู้สึกมากมายอยากจะพูดออกมา มีเพียงฟันสวยที่กัดอยู่ แตกละเอียดอยู่ในลำคอ ไม่มีแสงสว่างอีกต่อไป สายตาแบบนี้มองจนโม่ข่ายตกใจ เพียงคิดว่าผู้หญิงคนนี้ต้องคิดอะไรไร้สาระ หาเรื่องใส่ตัวเอีกแล้ว เขาถอนหายใจทุ้มต่ำ ดึงเน็กไทที่ยังผูกไม่เสร็จออกมา แล้วเดินไปที่กู้เหยา สายตามองทะลุเข้าไปยังดวงตาของกู้เหยาอย่างแน่วแน่ แล้วเอ่ยเสียงอ่อนโยน “ไม่ต้องเป็นห่วง เดี๋ยวผมก็กลับมาแล้ว” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่พยายามอ่อนโยนที่สุด กู้เหยาได้ยินก็ยิ้ม รู้ว่าโม่ข่ายคิดผิด แต่เธอไม่ได้เผยความจริงออกไป เพียงแต่ยิ้มบางพยักหน้า จากนั้นก็ยื่นมือไปรับเน็กไทในมือของโม่ข่ายมา ผูกเน็กไทให้โม่ข่ายเบาๆ เธอแค่อยากผูกเน็กไทให้เขาสักครั้ง “จากนี้ไป......ให้ฉันช่วยผูกเน็กไทให้คุณนะ” กู้เหยาก้มศีรษะแล้วเอ่ยเสียงแผ่ว ผู้ชายผู้ชายโบราณจะวาดคิ้วให้ภรรยาตลอดชีวิต วันนี้ให้เธอได้ผูกเน็กไทให้เขาตลอดชีวิต ตั้งแต่เมื่อคืนวาน กู้เหยาก็เปลี่ยนเป็นคนละคน เธอไม่หมกมุ่นแค้นใจกับเรื่องในอดีตพวกนั้นแล้ว อยากเผชิญหน้ากับความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาในที่สุด สำหรับการเปลี่ยนเปลงของเธอนี้ โม่ข่ายแอบประหลาดใจ แต่เทียบกับประหลาดใจแล้ว หัวใจกลับเกิดความยินดีอย่างต่อเนื่องท้วมล้นออกมาเป็นระลอก โคลงเคลงอยู่ในส่วนลึกของจิตใจเขา