ตอนที่ 90 เขาไม่เคยแตะต้องฉัน

ต๭นที่ 90 เขาไม่เคยแตะต้องฉัน ในโทรศัพท์เงียบ เงียบนานกว่าก่อนหน้านี้มาก นานจนกู้เหยาทนไม่ไหวพูดขึ้น “คุณพูดมาสิ” “เรื่องบริษัทน่ะ อย่าคิดมากนะ ตำแหน่งผู้จัดการฝ่ายบริการ ผมไม่แทรกแซงแน่นอน และไม่ให้ลูกน้องแทรกแซงด้วย” โม่ข่ายพูด น้ำเสียงน่าฟังและเซ็กซี่ของโม่ข่ายดังขึ้นในลำโพง ทุกถ้อยคำเหมือนกับตีเข้าไปในที่หน้าต่างหัวใจกู้เหยา เขารู้ว่าเธอแคร์ เลยไม่แทรกแซงเรื่องของเธอแน่นอน ให้เธอต่อสู้ตำแหน่งนั้นมาด้วยความสามารถของตัวเอง ชนะหรือแพ้ นั่นเป็นการเลือกของเธอเอง เขาจะไม่เข้าไปยุ่งแม้แต่นิดเดียว กู้เหยาพยักหน้า “อืม ฉันเชื่อใจคุณ” โม่ข่ายพูด “อากาศหนาว ไม่มีงานแล้วก็กลับบ้านเร็วหน่อย” กู้เหยายิ้ม “รู้แล้วค่า คุณชายโม่” เห็นกู้เหยาคุยโทรศัพท์ ส่งเสียงเรียกคุณชายโม่ แถมยังยิ้มด้วยท่าทางเขินอาย หลินเชี่ยนเชี่ยนขนลุกไปทั้งตัว “ฉันจะบอกอะไรให้นะคุณนายโม่ เธอรู้ดีว่าฉันไม่มีผู้ชายมานานแล้ว ยังจะอวดต่อหน้าฉันอีก?” “เชี่ยนเชี่ยน ฉันถามเธอเรื่องหนึ่ง” กู้เหยารอบๆว่ามีคนอื่นไหม กดเสียงทุ้มต่ำพูด “ตอนเธอคบกับเฉิงซวี่หยาง ควบคุมความปรารถตัวเองได้ไหม?” “ความปรารถนาของผู้หญิงรุนแรงกว่าเขา” หลินเชี่ยนเชี่ยนพูดออกไปอย่างเวอร์ๆ จู่ๆก็นึกถึงคำพูดของกู้เหยาแล้วถาม “เธอหมายถึง สามีเธอไม่ค่อยอยากแตะตัวเธอหรอ?” “อย่าพูดเสียงดังสิ” กู้เหารีบตะครุบปากหลินเชี่ยนเชี่ยน ถึงตอนนี้ทุกคนจะเลิกงานหมดแล้ว แต่อาจจะมีลูกค้าเข้ามาตอนไหนก็ได้ ได้ยินไปคงไม่ดี กู้เหยาค่อนข้างเขิน แล้วพูดพึมพำ “ที่จริง ที่จริงพวกเรายังไม่เคย......” หลินเชี่ยนเชี่ยนคำรามออกมา “ฉันว่านะกู้เหยา สามีเธอไม่ได้มีปัญหาแน่ๆใช่ไหม?” “เขาไม่มีปัญหาแน่ๆ” กู้เหยามั่นใจได้ นอนเตียงเดียวกันกับกู้เหยามานานแล้ว หลายครั้งที่เธอก็สามารถสัมผัสถึงของพวกนั้น “เขาไม่มีปัญหา เธอนอนข้างเขา เขาไม่สัมผัสเธอ นั่นเพราะเธอไม่มีเสน่ห์เกินไป เขาไม่ได้สนใจเธอ” หลินเชี่ยนเชี่ยน พูดอย่างไร้ความปราณี “หลินเชี่ยนเชี่ยน เรายังเป็นเพื่อนกันได้ไหมเนี่ย?” กู้เหยาตบหลังหลินเชี่ยนเชี่ยนหนึ่งที “คิดซะว่าฉันไม่ได้พูดกับเธอ” “เหยาเหยา เธอรอฉันอยู่หรอ?” น้ำเสียงน้ำเสียงหยิ่งยะโสดังขึ้นมา หลินเชี่ยนเชี่ยนกับกู้เหยาหันไปมองพร้อมกัน เห็นเหชียวหนานจิ่งกำลังเข้ามาในสตูดิโอ ด้วยท่าทางถือตัวคิดว่าตัวเองอยู่สูงกว่าผู้อื่น เห็นเหชียวหนานจิ่ง ปฏิกิริยาโต้กลับของหลินเชี่ยนเชี่ยนนั้นรุนแรงกว่ากู้เหยา เธอกระโดดมาที่ด้านหน้ากู้เหยาด้วยสัญชาตญาณ แล้วด่าอย่างไม่หักห้ามใจ “ไอ้คนชั่ว แกจะมาทำไมอีก? ระวังฉันจะเอาไม้ตีแกให้ตาย” “นี่เชี่ยนชี่ยน ไม่เจอกันนานเลยนะ เจอเพื่อนเก่าทำไมทำแบบนี้ล่ะ?” เหชียวหนานจิ่งยิ้มกว้างพูด ไม่ได้อะไรกับความโกรธของหลินเชี่ยนเชี่ยน “ไสหัวไป!” หลินเชี่ยนเชี่ยนชี้ไปที่ประตู “ฉันไม่ต้อบรับแก” “ฉันก็ไม่ได้มาหาเธอ” สายตาเหชียวหนานจิ่งมองไปที่กู้เหยา “เหยาเหยา ไม่เจอเธอหลายวัน คิดถึงจัง” นึกถึงเรื่องที่กู้เหยาคุยกับหลินเชี่ยนเชี่ยนเมื่อครู่ ดวงตาเขาก็เกิดประกายไฟ ดูแล้ว กู้เหยากับไอ้นามสกุลโม่คนนั้นแต่งงานกันตั้งนานแล้วยังไม่ได้ทำเรื่องอย่างว่ากันเลย ถ้าไม่ได้รอเหชียวหนานจิ่งล่ะก็ เขาก็คิดเหตุผลที่สองไม่ออกแล้ว “เหชียวหนานจิ่ง ฉันยิ่งไม่อยากเจอนาย ไม่อยากให้นายมาสตูดิโอของฉัน” กู้เหยาชี้ไปที่ประตู “รีบออกไปเลยดีกว่านะ ไม่งั้นฉันจะแจ้งตำรวจ” “นี่เหยาเหยา เธอจะทำเรื่องโหดร้ายขนาดนั้นจริงๆหรอ?” เหชียวหนานจิ่งส่ายหน้าอย่างผิดหวัง แล้วพูด “เธออย่าคิดว่าช่วงซินโดนเซิ่งเทียนซื้อไปแล้ว ไอ้นามสกุลโม่นั่นจะมีเซิ่งเทียนสนับสนุนอยู่เบื้องหลัง แล้วฉันจะทำอะไรมันไม่ได้หรอ?” “ไอ้ชั่ว——” หลินเชี่ยนเชี่ยนโกรธจนเกือบจะพุ่งตัวออกไปแล้ว กู้เหยาดึงเธอไว้ แล้วปลอบเธอ “เชี่ยนเชี่ย อย่าใจร้อน โมโหคนแบบนี้น่ะไม่คุ้มหรอก” “เหยาเหยา......” หลินเชี่ยนเชี่ยนกัดฟันกรอด ตอนนั้นเธอเห็นกับตาตัวเองว่ากู้เหยาผ่านเรื่องอะไรมาบ้าง และเห็นว่าสามปีมานี้กู้เหยาพยายามแค่ไหนในการลืมเรื่องเมื่อสามปีก่อน เธอไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมารบกวนชีวิตที่มีความสุขของเธอง่ายๆหรอกนะ กู้เหยามองเหชียวหนานจิ่งด้วยใบหน้าใจเย็น ริมฝีปากยิ้มเหมือนไม่ยิ้ม “เหชียวหนานจิ่ง มาขู่ฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า ยังเป็นผู้ชายอยู่หรือเปล่า?” “เหอะ......” เหชียวหนานจิ่งส่งเสียงหัวเราะเย็นชา แล้วพูด “ไอ้นามสกุลโม่นั่นมันไปทำงานนอกสถานที่ไม่ใช่หรอ? อยากเห็นไหมล่ะว่าตอนไปมันเป็นคน แต่กลับมาแล้วเป็นศพ?” “หะ ว่าไงนะ?” กู้เหยายิ้มแล้วเดินไปทางเหชียวหนานจิ่ง “เหยาเหยา ฟังฉันนะ......” คำพูดของเหชียวหนานจิ่งยังไม่ทันพูดจบ เขาก็ได้รับฝ่ามือหนักบนใบหน้า กู้เหยายืนตรงหน้าเขา สายตาที่อ่อนโยนเสมอมามีรังสีอึมครึมอย่างรุนแรง มองเขาอย่างเย็นชา กู้เหยายื่นมือออกไปอย่างรวดเร็ว เร็วจนเหชียวหนานจิ่งไม่ทันได้โต้กลับ หลินเชี่ยนเชี่ยนที่อยู่ข้างๆก็อึ้งไปเลย กู้เหยาในตอนนี้เหมือนกู้เหยาเมื่อสามปีก่อนเลย ทำอะไรแน่วแน่ อารมณ์ร้อน ไม่เคยยอมรับการขมขู่ของผู้ใด “เหยาเหยา......” เหชียวหนานจิ่งลูบแก้มซ้ายที่ถูกกู้เหยาตบจนแดง ยิ้มอย่างหยาบคายและดุร้าย “แกตบฉัน! แกกล้าตบฉันหรอ!” “ที่ฉันตบก็เพราะว่าแกมันเป็นพวกชั้นต่ำหน้าด้าน” กูเหยามุมปากกระตุก แล้วพูดอย่างเย็นชา “เหชียวหนานจิ่ง วันนี้ฉันจะพูดกับแกที่นี่ ฉันจะบอกแกให้นะ ถ้าแกกล้าแม้แต่จะแตะเส้นผมของโม่ข่ายล่ะก็ ฉันกู้เหยาคนนี้ให้ตายยังไงก็จะลากพวกตระกูลเหชียวทั้งหมดไปฝังพร้อมคนตาย” น้ำเสียงของกู้เหยาโหดร้ายมาก มีบรรยากาศชั่วร้ายอึมครึม ราวกับว่าถ้าเหชียวหนานจิ่งกล้าแตะเส้นผมของโม่ข่ายแม้แต่เส้นเดียว เธอจะให้พวกตระกูลเหชียวพังพินาศไปพร้อมๆกัน เหชียวหนานจิ่งไม่เคยเห็นเธอเป็นแบบนี้มาก่อน ถึงจะเป็นกู้เหยาที่นิสัยหยาบคายเหมือนเมื่อสามปีก่อน ก็ยังไม่เป็นแบบภาพตรงหน้านี้ ในพริบตาเดียว เขาก็เชื่อจริงๆว่า กู้เหยาจะทำให้ทุกคนในตระกูลเหชียวประสบความพินาศไปพร้อมๆกัน อย่างรวดเร็ว เหชียวหนานจิ่งก็ได้สติกลับมา นิสัยกู้เหยาหยาบคาย แต่เธอก็เป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่ง โม่ข่ายนั่นถึงจะมีคนสนับสนุนอยู่เบื้องหลังอย่างเซิ่งเทียน แต่สิ่งที่เซิ่งเทียนปกป้องคือช่วงซิน ไม่ใช่โม่ข่าย สองคนนี้ ไม่ได้มีอำนาจมาสู้กับบริษัทเหชียวซื่อ ถ้าเหชียวซื่ออยากจะเหยียบให้พวกเขาตาย พวกเขาก็ไม่มีทางต่อต้านได้อยู่ดี หลินเชี่ยนเชี่ยนตกตะลึงเพราะกู้เหยา ขณะที่ได้สติกลับมา กังวลว่าเหชียวหนานจิ่งจะแก้แค้น รีบยกโทรศัพท์กดเบอร์ 110 แจ้งตำรวจ กลับได้ยินเหชียวหนานจิ่งส่งเสียงหัวเราะเย็นชาพูด “เหยาเหยา งั้นเรามารอแล้วดูกัน!” ปล่อยคำโหดเหี้ยมออกมาจบ เหชียวหนานจิ่งก็หันหลังเดินไปแล้ว หลินเชี่ยนเชี่ยนเอ่ยพูดด้วยความกลัวที่ยังคงเหลืออยู่ “นี่เหยาเหยา ไอ้ชั่วเหชียวหนานจิ่งนั่นมันคงไม่......”