ตอนที่ 91 อีกหนึ่งวิธีในการอยู่กับเธอ

ต๭นที่ 91 อีกหนึ่งวิธีในการอยู่กับเธอ “ถ้าเขากล้ามาถึงนี่ละก็ ฉันไม่ปล่อยเขาเอาไว้แน่” กู้เหยามองด้วยหางตา พลางพูดอย่างใส่อารมณ์ เธอไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไป เธอไม่กลัวเหชียวหนานจิ่งอีกแล้ว เพียงแต่กู้เหยาไม่อยากให้ใครมาจูงจมูกเธอได้อีก เหชียวซื่อยิ่งแสดงความร้ายกาจ ไม่สามารถปิดบังความลับไว้ได้ อีกอย่างนี่ก็คือหลักนิติธรรมทางสังคม ที่สำคัญไปกว่านั้นก็คือเธอยินดีที่จะเชื่อโม่ข่าย เธอเชื่อว่าโม่ข่ายมีพลังมากพอ ถ้าเหชียวหนานจิ่งกล้าทำขึ้นมาจริงๆละก็ โม่ข่ายไม่ยอมอยู่เฉยๆแน่ “เหยาเหยา.....” หลินเช่นเช่นกอดเธอฉับพลัน ออกแรงตบลงที่ไหล่ของเธอ “เหยาเหยา สู้สู้! รับปากฉันสิว่าจะไม่ปล่อยให้คนคนนั้นทำร้ายเธอได้อีก” สายตากำลังจ้องมองไปที่กู้เหยาว่าทำไมเธอถึงได้เคยถูกทรยศหักหลังถูกทำร้ายได้ขนาดนั้น หลินเช่นเช่นเพิ่งเข้าใจว่ากู้เหยาเคยทุกข์ทรมานมากขนาดไหน ถึงกระนั้นเอง คนคนนั้นที่ทำร้ายเธอไม่เพียงแต่ไม่รู้สึกผิดแม้แต่น้อย ตอนนี้ยังตามมาหาเธอถึงที่อีก หรือว่าอยากจะมาซ้ำเติมเธออีกหรือ? “เช่นเช่น เธอวางใจเถอะ ไม่มีใครทำร้ายฉันได้อีกแล้วล่ะ” กู้เหยายิ้มๆ สายตาของเธอสดใสและมุ่งมั่น เพราะว่าตอนนี้เธอไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวแล้ว ยังมีอีกคนหนึ่งอยู่เคียงข้างเธอ เชื่อมั่นในตัวเธอ คอยเป็นกำลังใจและแรงเชียร์ให้เธอ คนคนนั้นก็คือสามีของเธอเอง......โม่ข่าย! เธอดำเนินชีวิตด้วยความมุ่งมั่นและจริงจัง เธอจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาทำลายเธอได้อีก ที่ผ่านมา กู้เหยาก็เป็นคนมุ่งมั่นแบบนี้แหละ ระหว่างทางกลับบ้าน กู้เหยาซื้อสเปรย์ป้องกันตัวใสไว้ในกระเป๋าถือ ป้องกันไว้ก่อน กู้เหยาไม่อยากให้โม่ข่ายได้รับอันตราย จึงต้องปกป้องตัวเองไว้ให้ดี เพราะการดูแลป้องกันตัวเองไว้ให้ดี ถึงจะทำให้โม่ข่ายไม่ถูกคนอื่นทำร้ายเอาได้ ปล่อยให้เขาอยู่ข้างนอกตั้งอกตั้งใจทำงานไป อย่าให้เขาที่งานยุ่งขนาดนั้นต้องมาเป็นห่วงเธอหลังเลิกงานอีก เมื่อกลับถึงบ้าน เหมียนเหมียนรีบวิ่งเข้ามาหาทันที บ๊อกๆๆเห่าเรียกอยู่หลายครั้ง กู้เหยาอุ้มมันขึ้นมา “ที่รัก กินแล้วหรือจ้ะ” เธอไม่ได้นอนค้างกับหลินเช่นเช่นที่นั่น ก็เพราะเจ้าตัวนี้อยู่ที่บ้านไม่มีใครดูแล เหมียนเห่าเรียกอีก 2-3 ครั้ง ราวกับจะบอกเธอว่ามันหิวแล้วนะ กู้เหยาเอามันวางไว้บนโต๊ะกินข้าว แล้วไปหยิบชามของมันมา เทอาหารของมันใส่ลงไปในชาม “เจ้าตัวน้อย กินสิจ้ะ” เหมียนเหมียนส่งเสียงร้องอยู่ราว 2 ครั้งแล้วจึงเริ่มแทะกระดูกซึ่งเป็นอาหารของมัน กู้เหยามองดูเหมียนเหมียนด้วยสายตาอ่อนโยน ดูแล้วดูอีก เหมียนเหมียนที่อยู่ตรงหน้าราวกับกลายเป็นเด็กทารก เด็กน้อยมือเล็กๆจ้ำหม่ำ 2 ข้างกำลังพยายามถือขวดนมดูด ขณะที่กำลังดูดนมอยู่นั้น ก็เงยหน้ายิ้มให้เธอ ใช้น้ำเสียงเล็กๆร้องบอกเธอว่า “หม่าม้า” กู้เหยาตื่นจากภวังค์ขึ้นทันที ใช้มือตบหน้าตัวเองแรงๆ เธอมัวซุ้งซ่านอะไรอยู่ได้เนี่ย เพราะว่านึกถึงเรื่องคลอดลูก ข้างๆก็ไม่มีใครอยู่ กู้เหยายังรู้สึกอาย จนต้องรีบวิ่งกลับเข้าห้องไปอาบน้ำ อาบน้ำเสร็จแล้ว เหมียนเหมียนก็กินเสร็จพอดี มันวิ่งไปรอบๆตัวเธอด้วยความตื่นเต้นดีใจ “เหมียนเหมียน หนูหมอบลงก่อนอย่าเพิ่งขยับนะ ขอแม่วาดรูปหนูหน่อยนะ” กู้เหยานึกอยากจะหยิบพู่กันขึ้นมาวาดภาพอีกครั้ง จึงอยากจะใช้เหมียนเหมียนเป็นแบบเพื่อฝึกฝีมือ แต่ว่าไม่ว่าจะวาดออกมาเป็นอย่างไร เหมียนเหมียนก็คงไม่โทษเธอหรอก เหมียนเหมียนเชื่อฟังคำสั่งมาก นั่งนิ่งได้ไม่มีขยับ กู้เหยาตั้งอกตั้งใจวาดภาพอย่างมาก ถึงแม้จะยังไม่คุ้นมือเท่าไหร่ แต่ว่าวาดออกมาได้ไม่เลวเลยทีเดียว หลังจากวาดภาพเสร็จแล้ว เธอเอารูปภาพส่งให้เหมียนเหมียนดู “ที่รัก หนูดูที่แม่วาดสิจ้ะเป็นอย่างไรบ้าง?” “บ๊อกๆๆ......” เหมียนเหมียนเห่าด้วยความตื่นเต้นอย่างมาก 2 ครั้ง ราวกับว่าพอใจมาก “ขอบใจหนูมากนะที่ช่วยยืนยันจ้ะ” กู้เหยาลูบหัวเหมียนเหมียนอย่างนุ่มนวล “ดึกมากแล้ว หนูไปนอนเถอะจ้ะ” ตอนนี้เป็นเวลา 5 ทุ่มแล้ว ถ้าโม่ข่ายอยู่ที่บ้านละก็ ป่านนี้กู้เหยาเข้านอนไปแล้ว แต่โม่ข่ายยังคงยุ่งอยู่ในห้องหนังสือ ไม่รู้ว่าตอนที่เขาออกไปทำงานข้างนอก เขายังต้องทำงานถึงดึกๆด้วยหรือเปล่านะ? นึกถึงโม่ข่าย กู้เหยานึกอยากจะโทรศัพท์ไปหาเขาถามสักหน่อย ขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น เธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาไว้ในมือ อยากโทรก็โทรเลยสิ มัวรีรออะไรอยู่? ดังนั้นกู้เหยาจึงพลิกไปที่เบอร์โทรของโม่ข่าย รีบโทรออกไป ทางนั้นรับสายอย่างรวดเร็ว น้ำเสียงของโม่ข่ายนุ่มลึกน่าฟังลอดเข้ามาผ่านทางหูโทรศัพท์ของเธอ “ทำไมถึงยังไม่นอนอีกละครับ?” “คุณไม่อยู่ ฉันนอนคนเดียวก็เลยนอนไม่หลับคะ” กู้เหยาอยากจะบอกเขาออกไปแบบนั้น แต่ว่าสิ่งที่บอกออกไปกลับกลายเป็น “อยากรู้ว่าคุณยังยุ่งอยู่หรือเปล่าคะ?” “อืม” โม่ข่ายตอบเสียงเบาๆ พลางพูดว่า “ยังมีงานอีกนิดหน่อยที่จะต้องสะสางครับ” “คุณโม่คะ หัวหน้าใหญ่ของคุณที่ชื่อ LeoMo แห่งเซิ่งเทียน เขาปล่อยให้คุณทำงานจนดึกดื่นแบบนี้ทุกวัน เขาจ่ายค่าล่วงเวลาให้คุณบ้างไหมคะ?” กู้เหยารู้สึกรำคาญ LeoMo แห่งเซิ่งเทียนขึ้นมาทันที ทำไมต้องให้โม่ข่ายทำงานหนักถึงขนาดนี้ด้วยนะ แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยเห็นเขาเข้านอนเร็วเลยสักวัน ตอนเช้ายังต้องตื่นแต่เช้าอีก นึกไม่ถึงว่าจู่ๆ กู้เหยาจะพูดถึง LeoMo ขึ้นมา โม่ข่ายอึ้งไปครู่หนึ่ง จึงกล่าวว่า “เขาจ่ายเงินปันผลให้ผม ยิ่งทำงานมาก ก็ยิ่งได้เงินมากครับ” “ถ้างั้นคุณรับน้อยๆหน่อยก็ได้มังคะ อย่าให้ตัวเองเหนื่อยมากเกินไป” ยังไงซะเธอก็มีรายได้เลี้ยงครอบครัว ไม่ต้องพึ่งพาโม่ข่ายคนเดียว ดังนั้นเธอจึงไม่อยากให้เขาต้องเหนื่อยถึงขนาดนั้น โม่ข่ายหัวเราะออกมาทันที น้ำเสียงทุ้มต่ำส่งผ่านมาจากในโทรศัพท์ “ถ้าเกิดผมบอกว่าผมคือ LeoMo ล่ะ คุณจะว่าอย่างไร?” “คุณไม่ใช่ LeoMo หรอกคะ” เธอไม่ต้องการ LeoMo ผู้ชายที่ข่าวลือนั้นบอกว่าเป็นคนเจ้าชู้ ไม่มีทางดีได้เท่ากับโม่ข่ายของเธอ “แล้วถ้าผมเป็นขึ้นมาจริงๆ?” เขายังคงติดอยู่กับคำถามนี้ “ไม่มีคำว่าถ้าคะ เพราะว่ายังไงซะคุณก็ไม่ใช่คะ” คำถามเรื่องสมมตินี้ไม่เป็นผล กู้เหยาไม่อยากถกเถียงกับเขาอีก ก็ไม่รู้ว่าทำไม ปกติผู้ชายคนนี้ไม่เคยถามคำถามไร้สาระแบบนี้มาก่อน วันนี้เขาเป็นอะไรไป? หรือว่าเขาถือโอกาสหาเรื่องคุยกับเธอมากหน่อย? ความจริงเขาพูดออกมาตรงๆเลยก็ได้นี่นา ยังไงเธอก็คงไม่หลบเลี่ยงเขาหรอก ผ่านไปครู่หนึ่ง โม่ข่ายทางนั้นจึงพูดขึ้นมาว่า “ผมยังมีงานต้องทำต่อ แค่นี้ก่อนนะครับ ถ้ามีอะไรคุณก็โทรหาผมได้ครับ” “คุณใช้วิธีการแบบนี้อยู่เคียงข้างฉันหรือคะ?” ไม่ว่าเขาจะบอกว่าใช่หรือไม่ กู้เหยาก็เข้าใจว่ามันเป็นแบบนั้น “อืม” คิดไม่ถึงว่าผู้ชายที่อยู่ปลายสายนั้นจะตอบรับเพียงคำเดียว “ถ้างั้นฉันวางสายก่อนนะคะ ถ้ามาเรื่องอะไร ฉันจะโทรหาคะ” ในใจของกู้เหยารู้สึกอบอุ่น เขาใช้วิธีนี้ดูแลเธออยู่ข้างๆ เธอจึงไม่รู้สึกเหงาอีกต่อไป เธอนอนลงบนเตียง วางโทรศัพท์ลงไว้ที่ข้างๆหมอน ราวกับว่าโม่ข่ายนอนอยู่ข้างๆเธอ “โม่ข่าย......” “อืม?” ดังนั้น ผู้ชายที่อยู่ปลายสายตอบรับเธอได้ทันที กู้เหยายิ้มชอบใจ “ไม่มีอะไรคะ ฉันแค่ลองเรียกดูเฉยๆ เช็คดูว่าคุณฟังฉันอยู่หรือเปล่า” โม่ข่ายเอ่ยขึ้นว่า “คุณมีอะไรจะบอกผมก็รีบพูดมาเถอะครับ ผมทำงานเสร็จแล้ว” กู้เหยาคิดไปคิดมา เธอยังมีเรื่องที่ต้องการปรึกษาเขาจริงๆ ดังนั้น เธอจึงเอ่ยถามว่า “โม่ข่ายคะ ฉันอยากจะลาออกไปทำธุรกิจเกี่ยวกับงานแต่งงานกับเช่นเช่นน่ะคะ คุณจะเห็นด้วยไหมคะ?” “กู้เหยา......” เขาเรียกชื่อเธอขึ้นมาอีกครั้ง “สิ่งที่คุณตัดสินใจทำทั้งหมด ผมให้ความเคารพและสนับสนุนคุณครับ” น้ำเสียงของเขานุ่มลึกและอ่อนโยนกระทบเข้าไปในหัวใจของกู้เหยา โม่ข่ายให้คำมั่นสัญญาไว้แล้วว่า ถ้ากู้เหยาอยากจะทำอะไร โม่ข่ายจะตอบรับเธอทันทีอย่างไม่มีลังเล