ตอนที่ 92 ความสำนึกผิดของแม่

ต๭นที่ 92 ความสำนึกผิดของแม่ โม่ข่ายไม่ได้อยู่เคียงข้าง แต่ว่าโทรศัพท์ของทั้งสองคนไม่ได้วางสายทั้งคืน ทำให้กู้เหยารู้สึกได้ว่าโม่ข่ายอยู่ข้างกายเธอจริงๆ เมื่อถึงตอนเช้าก็พลันได้ยินเสียงของโม่ข่ายดังขึ้นมาจากในโทรศัพท์ก่อน “ตื่นแล้ว” ราวกับว่า เขานั่งอยู่ที่ข้างหน้าต่างจริงๆ ได้ยินเสียงเธอตื่นขึ้น หันหลังกลับมามองเธอครั้งหนึ่ง กู้เหยายิ้ม “คะ ตื่นแล้ว” โม่ข่ายจึงกล่าวอีกว่า “อาหารเช้าผมให้คนเตรียมไว้ให้แล้วครับ” “คุณโม่คะ ถ้าเกิดวันไหนคุณไม่ดีกับฉันแบบนี้ ฉันจะทำอย่างไรคะ?” กู้เหยากล่าวตัดพ้อ โม่ข่ายเอาอกเอาใจเธอสุดฤทธิ์ เธอค่อยๆชินกับสิ่งที่เขาทำให้ พึ่งพาเขา ถ้าเกิดวันหนึ่งเขาไม่ได้เอาอกเอาใจเธอแบบนี้ ทุกอย่างกลับไปเป็นเหมือนตอนเริ่มต้น สำหรับคนที่คุ้นเคยกับการที่เขาทำดีด้วยแล้ว ก็จะรู้สึกว่าเขาไม่ดีกับเธออีกต่อไป ถึงเวลานั้นเธอควรจะทำอย่างไรดีนะ? “ขอเพียงวันนั้นคุณยังเป็นคุณนายโม่อยู่ โม่คนนี้ไม่มีทางทำไม่ดีกับคุณหรอกครับ” เธอเป็นภรรยาของเขา อย่างไรก็ตามเขาก็ควรทำดีกับเธอ สิ่งที่โม่ข่ายคิดมีเพียงเท่านี้ “คะ ฉันทราบแล้ว ฉันจะรักษาตำแหน่งคุณนายโม่ไว้ให้มั่นคงคะ” กู้เหยาตั้งใจไว้แล้วว่าชั่วชีวิตนี้จะต้องยึดครองตำแหน่งคุณนายโม่เอาไว้ให้ได้ ใครหน้าไหนก็อย่าคิดจะมาแย่งชิง เรื่องที่กู้เหยาตัดสินใจแล้วเธอก็จะลงมือทำทันที ดังนั้นตอนเช้าเมื่อเธอไปถึงบริษัท เธอก็ยื่นใบลาออกเลย แผนกธุรกิจไม่มีหัวหน้าชั่วคราว กู้เหยาจึงเข้าไปที่แผนกบุคคลโดยตรง เมื่อแผนกบุคคลเห็นคุณนายโม่ลาออก ก็ไม่ได้พูดอะไรสักคำ ไม่ว่าจะเป็นกฎระเบียบของการลาออกจะต้องบอกล่วงหน้า ก็ไม่มี ก็เพราะว่ามีความสัมพันธ์อยู่ในระดับเดียวกันกับโม่ข่าย จึงใช้เวลาไม่นาน ขั้นตอนของการขอลาออกของกู้เหยาเป็นอันเสร็จสิ้น ขณะที่กำลังเดินออกไปจากประตูใหญ่ อากาศเย็นจากด้านนอกก็พัดเข้ามาเย็นจนทำให้กู้เหยาสั่นสะท้าน อากาศหนาวเย็นขนาดนี้ อุณหภูมิลดลงทันทีหลายองศา จะให้ผู้คนผ่านมันไปได้ไหม เธอรีบกระชับเสื้อคลุมตัวนอกให้แน่น เอาตัวเองห่อไว้อย่างแน่นหนา ไม่ปล่อยให้ตัวเองเป็นหวัด “เหยาเหยา......” ขณะที่กู้เหยาห่อตัวไว้อย่างดีแล้วกำลังจะออกไป เสียงอันนุ่มนวลและคุ้นหูดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง ทำให้เธอต้องหยุดก้าวเดิน เธอยังคิดว่าตัวเองตาฝาด ไม่อยากจะเชื่อว่าคนคนนั้นปรากฏตัวขึ้นกะทันหันที่ข้างๆเธอ “เหยาเหยา ฉันเอง......” น้ำเสียงที่คุ้นหูนั้น นำพามาซึ่งเสียงร้องไห้ดังเข้ามาในหูของเธอ ถึงแม้เธอจะคิดว่าตาฝาดไป แต่เธอก็ยังค่อยๆหันหลังกลับมา เมื่อหันมาแล้ว เธอจึงเห็นคนคนนั้นที่ยืนอยู่หลังเธอได้อย่างชัดเจน แต่ว่าเวลาผ่านไปแค่ 3 ปี ทำไมเขาจึงแก่ลงไปมากขนาดนั้น และทำไมถึงได้ผอมขนาดนั้น? เมื่อก่อนเขาก็ผอมมากอยู่แล้ว แต่ก็ไม่ได้ผอมถึงขนาดนี้ เขาในตอนนี้ผอมจนเหลือแต่หนังหุ้มกระดูก กู้เหยาอ้าปาก เธออยากจะร้องตะโกน แต่ว่าคำสองคำนั้นพ่นออกมาจากปลายลิ้นในที่สุดก็ไม่ได้ออกมาจากปากของเธอ เธอไม่อยากจะคิดถึงเรื่องที่พวกเขาทอดทิ้งเธอไปเมื่อ 3 ปีก่อน แต่ว่าพอเห็นเขา เรื่องราวเมื่อ 3 ปีก่อนนั้นก็ผุดขึ้นมาต่อหน้าต่อตา เธอคิดถึงตอนที่แม่ของเธอหลั่งน้ำตาออกมาพลางพูดกับเธอว่า “เหยาเหยา เธอเด็ดเดี่ยวและหนักแน่นกว่าพี่สาวของเธอมาก เธอยอมให้พี่สาวของเธอสักครั้งจะได้ไหม” ทุกครั้งที่นึกถึงเหตุผลนี้ที่แม่เคยพูด ในใจของกู้เหยาก็ราวกับถูกคนเอามีดแทงเข้าไป เจ็บปวดแสนสาหัส หรือว่าเพราะการที่เธอเป็นคนเด็ดเดี่ยว การที่เธอหนักแน่น ดังนั้นเธอจึงสมควรที่จะถูกทอดทิ้งจนตาย ต้องถูกใส่ร้าย? “เหยาเหยา......” ผู้หญิงคนนั้นมองดูกู้เหยา ในสายตามีหยดน้ำตาส่องมาเป็นประกาย น้ำตา 2 หยดส่งประกายมาราวกับสร้อยไข่มุกที่ร่วงหล่นไม่หยุด หลังจากที่ได้พบกับเหชียวหนานจิ่งอีกครั้ง ตอนนี้กู้เหยาเข้าใจอย่างถ่องแท้แล้ว ทีแรกเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น เหชียวหนานจิ่งนอกใจจนทำให้เธอต้องช้ำใจ แต่ว่าท่าทีของคนที่เป็นพ่อแม่กลับปล่อยให้เธอรู้สึกผิดหวัง เมื่อสูญเสียความรักไปแล้ว ยังสามารถค้นหาความรักครั้งใหม่ได้ แต่ความรักของคนในครอบครัวมีเพียงครั้งเดียวเท่านั้น ถ้าสูญเสียไปแล้วก็ไม่สามารถหาทดแทนได้อีก กู้เหยารู้สึกสะเทือนใจ ดวงตาเบิกโพรง หยดน้ำตาค่อยๆเอ่อล้นออกมา เธอกัดริมฝีปากแน่นเงยหน้าขึ้น ไม่ปล่อยให้น้ำตาไหลลงมา “เหยาเหยา แม่รู้ว่าพวกเราทำผิดต่อลูก.....” พูดไปแม้กู้ก็ร้องไห้สะอึกสะอื้นไป “ลูกจะโทษก็โทษแม่เถอะจ้ะ โทษแม่ที่คิดผิดไป ไม่เป็นผู้นำครอบครัวที่ดี สุดท้ายจึงเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น เห็นลูกถูกใส่กุญแจมือ ฉันกลับช่วยอะไรไม่ได้เลย” กู้เหยากัดริมฝีปากแทบตาย มือทั้งสองข้างกำหมัดแน่น นิ้วจิกเข้าไปในเนื้อ ราวกับว่าเธอไม่รู้สึกเจ็บปวดแต่อย่างใด “เหยาเหยา ลูกจะไม่พูดกับแม่แม้แต่คำเดียวเลยหรือจ้ะ?” เพราะว่ากู้เหยาไม่ส่งเสียงเลยแม้เพียงเล็กน้อย ผู้หญิงคนนั้นยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บใจ สุดท้ายจึงร้องไห้โฮออกมา กู้เหยาไม่ใช่ว่าไม่อยากจะพูด แต่กลัวที่จะพูด เธอกลัวว่าตัวเองพออ้าปากได้ก็จะสะกดกลั้นอารมณ์เอาไว้ไม่อยู่ จะร้องไห้ออกมาต่อหน้าเขา “ฉันรู้ ฉันรู้ว่าฉันขี้ขลาดมาตลอด ฉันขี้ขลาดมาทั้งชีวิต แม้แต่ลูกสาวของตัวเองก็ปกป้องไม่ได้.....” แม่กู้พูดไปร้องไห้ไป ร่างอันผอมบางสั่นเทาไปทั้งตัว กู้เหยาสูดลมหายใจเข้าลึก ฝืนตัวเองให้ใจแข็งเอาไว้ พูดด้วยน้ำเสียงสงบนิ่งว่า “ถ้าคุณมาหาฉัน เพื่อให้ฉันกลับไปที่จิงตู และให้ฉันไปแทนที่กู้ซินเพื่อมีลูกกับเหชียวหนานจิ่งละก็ คุณกลับไปซะเถอะ” 3 ปีก่อนกู้ซินตั้งท้องกับเหชียวหนานจิ่ง พวกเขาอาศัยความเป็นทายาทของตระกูลเหชียวปล่อยให้กู้ซินเข้าบ้านหลังนั้นไป แต่ทุกวันนี้กู้ซินไม่สามารถมีลูกได้ พวกเขาอยากจะพึ่งพาอาศัยเหชียวหนานจิ่งต่อไป จึงคิดอยากจะเอากู้เหยาส่งไปให้อีก ไม่ว่าเหชียวหนานจิ่งจะทำอะไร หรือว่าพูดอะไร กู้เหยาก็ไม่สนใจ แต่นึกไม่ถึงเลยว่าแม่ของตัวเองจะมาจากจิงตูเพื่อมาเกลี้ยกล่อมเธอ เมื่อ 3 ปีก่อน ตอนที่เขาร้องไห้ปล่อยให้กู้เหยาจากไปเพราะถูกบังคับ หลังจากนั้น 3 ปีเขาก็ยังคงบอกให้กู้เหยากลับมาอยู่เคียงข้างเหชียวหนานจิ่งเพราะถูกบังคับเช่นกัน? ไม่ว่าเขาจะมีเหตุผลอะไร กู้เหยาก็ไม่อยากฟังทั้งนั้น เธอได้แต่จ้องมองคนที่ให้กำเนิดเธอ เลี้ยงดูเธอมาอยู่พักหนึ่ง แล้วกัดริมฝีปากกลั้นใจเอาไว้แล้วเดินจากไป เธอเดินเร็วมากและเร็วมาก ราวกับว่าข้างหลังมีตัวประหลาดคอยไล่ตามเธออยู่ ที่จริงไม่ได้มีสัตว์ประหลาดอะไรตามหลังเธออยู่หรอก แต่ว่าเธอกลัวว่าตัวเองจะควบคุมอารมณ์ไว้ไม่อยู่ ร้องไห้ออกมาต่อหน้าพวกเขา วิ่งมาไกลระยะหนึ่ง ในที่สุดกู้เหยาก็อดกลั้นไว้ไม่ไหว ซ่อนตัวไว้ที่มุมหนึ่ง ปิดปากร้องไห้ออกมา เมื่อ 3 ปีที่แล้วตอนที่ทุกคนมุ่งเป้ามาที่เธอ เธอไม่ได้ร้องไห้แถมยังยิ้มให้ก่อนเดินจากไป แต่ว่าวันนี้ เธอเริ่มต้นชีวิตใหม่แล้ว แม่ที่เคยรักเธอขนาดนั้นยังจะตามรังควานเธออีก แม่ยังคิดว่าเธอกู้เหยายังเป็นลูกสาวของเขาอยู่บ้างไหม? ไม่ต้องคิดเลย กู้เหยารู้ชัดอยู่แล้ว ในสายตาของคนในครอบครัว โดยเฉพาะคนเป็นพ่อ เธอและกู้ซินเป็นเพียงเครื่องมือที่นำมาซึ่งความเจริญรุ่งเรืองของบ้าน ส่วนแม่ของเธอ แม่ที่ขี้ขลาดจนไม่กล้าแสดงความเห็นใดๆเลย ได้แต่ฟังคำสั่งของพ่อเพียงอย่างเดียว หลังจาก 3 ปีผ่านไป ตอนที่เจอหน้าเหชียวหนานจิ่งและกู้ซิน กู้เหยาสามารถแกล้งทำเป็นไม่รู้จักพวกเขา อย่างไรก็ดีต่อหน้าคนเป็นแม่ที่เคยรักตัวเองถึงขนาดนั้น เธอกลับทำไม่ลง สุดท้ายกู้เหยาก็ทนไม่ได้ หันออกจากความมืด ค่อยๆมองกลับไป ก็เห็นแม่โงนเงนอยู่สองครั้ง แล้วล้มลงไปที่พื้น ตอนนี้เธอไม่คิดถึงอะไรอีกแล้ว วิ่งกลับไปอย่างบ้าคลั่ง