ตอนที่ 95 มีเพียงเขาเท่านั้นที่คู่ควร

ต๭นที่ 95 มีเพียงเขาเท่านั้นที่คู่ควร โม่ข่ายที่สวมเสื้อสูทสีเทาเงินยังสวมเสื้อกันหนาวสีดำไว้ด้านนอกอีกชั้น เพราะว่าร่างสูงใหญ่ ก้าวเดินอย่างสง่างาม เมื่อเดินเข้ามาหาเธอ ทำให้รู้สึกได้ว่าเขาคือผลงานศิลปะที่มีชีวิตชิ้นหนึ่ง สวยงามจนไม่สามารถละสายตาจากเขาได้ กู้เหยามองเขาอย่างสงบนิ่ง เห็นเขาเดินเข้ามาใกล้ขึ้นทุกที จนสุดท้ายเดินมาถึงข้างๆเธอ เขาเรียกชื่อเธอด้วยน้ำเสียงนุ่มลึก “กู้หยา......” ณ ตอนนี้กู้เหยาไม่รอช้าแม้แต่วินาทีเดียว โผเข้าไปในอ้อมกอดของเขา ยื่นมือออกไปโอบกอดเอวของเขาไว้แน่น “คุณโม่ คุณกลับมาได้อย่างไรคะ?” เพราะเขารู้ดีว่าเธอต้องการเขาที่สุดในตอนนี้ ดังนั้นเขาจึงต้องกลับมา โม่ข่ายมือหนึ่งกอดเธอไว้ อีกมือหนึ่งตบไหล่เธอเบาๆ พูดอย่างอ่อนโยนว่า “กู้เหยา คุณแม่ปลอดภัยแล้ว คุณไม่ต้องกลัวแล้วนะ” “ตอนแรกฉันกลัวมากเลยคะ แต่ว่าคุณมาแล้ว ฉันไม่กลัวแล้วละคะ” เธอแนบหน้าอยู่ในอ้อมกอดของเขา พูดเสียงเบา รู้สึกน้อยใจนิดหน่อย แต่ว่ารู้สึกอบอุ่นใจมากกว่า เดิมทีแม้แต่ตัวเธอเองก็ไม่รู้ตัวว่า ผู้ชายอย่างโม่ข่ายคนนี้จะทำให้เธอรู้สึกถึงความปลอดภัยได้ถึงเพียงนี้ ขอเพียงมีเขาอยู่ด้วย ใจของเธอก็สงบนิ่งได้ ราวกับว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ไม่มีใครทำอะไรเธอได้ โม่ข่ายไม่ได้พูออะไรอีก เอาคางวางไว้บนศีรษะของเธอ ได้กลินหอมของเธอ โอบกอดเธอไว้แน่นขึ้นอีก กู้เหยาขยับตัว เงยหน้าขึ้นมองเขาในอ้อมแขนถามว่า “คุณทำงานเสร็จแล้วหรือคะ?” เรื่องฝั่งตะวันตกทางนั้นยุ่งชุลมุนอยู่ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ ผู้นำมณฑลหลายคนต่างรอโม่ข่ายเพื่อเปิดประชุม ตัวเขากลับหายตัวออกไปทันที นี่ถือว่าเป็นเรื่องที่เลวร้ายเรื่องหนึ่ง เมื่อโม่ข่ายออกไปแล้ว คนที่รับผิดชอบอยู่ทางตะวันตกได้เปิดตัวกิจกรรมประชาสัมพันธ์เพื่อสร้างความมั่นคงให้กับหน้าฉาก ป้องกันไม่ให้คนที่มีแรงจูงใจแอบแฝงทำการไม่สมควร หลิวยองที่อยู่คอยดูแลจัดการอยู่ทางฝั่งตะวันตกและผู้รับผิดชอบ 2- 3 คนล้วนเป็นคนที่โม่ข่ายไว้วางใจในการ ทำงานมาตลอด มักจะติดตามเขาบุกเบิกไปตามสถานที่ต่างๆ ค่อนข้างมีพลังในการจัดการเรื่องราวต่างๆ การที่โม่ข่ายไม่เข้าร่วมการประชุมแน่นอนย่อมมีคนรู้สึกไม่พอใจ แต่ว่าด้วยความพยายามของทุกคนทำให้หน้าฉากยังคงมั่นคงไม่สั่นคลอน เรื่องการเจรจาจะสำเร็จหรือไม่นั้น ขึ้นอยู่กับความพยายามของคนกลุ่มนั้นแล้วล่ะ กู้เหยาถามเขาออกไปตรงๆ โม่ข่ายกลับลอยลมทิ้งท้ายประโยคหนึ่งไว้ “เรื่องที่ค้างคาอยู่ที่นั่นผมมอบหมายให้คนอื่นจัดการไปเรียบร้อยแล้วครับ” ได้ยินว่างานของโม่ข่ายจัดการเรียบร้อยแล้ว กู้เหยาก็โล่งใจ แนบหน้าลงในอ้อมกอดของเขาอีก “คุณเสร็จงานแล้วก็ดีแล้วคะ ถ้าเกิดว่างานยังไม่เสร็จ ฉันคงรู้สึกผิดมากที่ทำให้งานของคุณต้องล้มเหลว” “ครับ” เขาลูบใบหน้าของเธอ ก้มลงจูบที่หน้าผากของเธอ พลางเอ่ยว่า “คุณอย่ากังวลเรื่องคุณแม่จนมากเกินไปนะครับ ผมได้สอบถามอาการจากคุณหมอแล้ว สภาพเช่นนี้ถ้ารักษาดีดีก็จะหายในเร็ววันครับ” “คุณโม่คะ ขอบคุณมากที่ทำเพื่อฉันมากมายขนาดนี้” กู้เหยายิ้มพลางเอ่ยขึ้น “คุณนายโม่ คุณโม่จัดการเรื่องต่างๆเพื่อคุณเป็นเรื่องที่สมควรแล้วครับ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง แต่ว่าในสายตาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “เหยาเหยา เขาเป็นใคร?” แม่กู้ที่นอนอยู่บนเตียงลืมตาขึ้นมาสักพักหนึ่งแล้ว แต่ว่าไม่ได้ส่งเสียงอะไร ได้แต่ฟังพวกเขาเรียกกันและกันว่าคุณโม่และคุณนายโม่ กู้เหยาดึงโม่ข่ายเข้ามาที่ข้างเตียงคนไข้ของแม่กู้ พลางกล่าวว่า “โม่ข่าย นี่คือคุณแม่ของฉันคะ” “สวัสดีครับ คุณแม่!” โม่ข่ายพยักหน้า พูดด้วยความสุภาพและมีมารยาท กู้เหยาเอ่ยต่อว่า “แม่คะ เขาชื่อโม่ข่ายคะ พวกเราจดทะเบียนสมรสกันแล้วคะ เขาเป็นลูกเขยของแม่คะ” แม่กู้ไม่ได้สนใจโม่ข่าย ตาทั้งสองข้างที่เพิกเฉยกลับเริ่มจ้องมองมาที่โม่ข่าย มองตั้งแต่หัวจรดเท้าพินิจพิจารณาซ้ำแล้วซ้ำอีก “แม่คะ แม่กำลังมองอะไรอยู่คะ?” คนเป็นแม่จ้องมองโม่ข่ายแบบนั้น กู้เหยารู้สึกว่าดูแล้วค่อนข้างเสียมารยาท จ้องมองโม่ข่ายอยู่นานสองนาน แม่กู้จึงเอียงคอมองไปที่กู้เหยา “เหยาเหยา ฉันมีเรื่องจะพูดกับเขาสัก 2 -3 ประโยค” “แม่คะ แม่อยากจะพูดอะไรกับเขาส่วนตัวหรือคะ?” กู้เหยาไม่ไว้ใจ เธอหันไปมองโม่ข่ายอีกครั้ง “กู้เหยา คุณแม่น่าจะหิวแล้วมังครับ คุณช่วยออกไปหาอะไรมาให้ทานหน่อย” โม่ข่ายพูดแบบนี้ กู้เหยาก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องอยู่ตรงนั้นอีก ก่อนที่เธอจะออกไป กู้เหยาเหลือบมองคนทั้งสองอีกครั้ง ด้วยความรู้สึกที่ไม่อยากจะออกไป พอเธอออกไปแล้ว แม่กู้ก็พูดออกมาตรงๆ “โม่ข่าย คุณชอบลูกสาวของฉันหรือเปล่า?” “ผมไม่ได้ชอบลูกสาวของท่านครับ ผมชอบคนที่ชื่อกู้เหยา” โม่ข่ายตอบอย่างชัดเจน เพื่อป้องกันไม่ให้คนอื่นเข้าใจเขาผิดๆ ครอบครัวกู้มีลูกสาว 2 คน กู้เหยาก็มีเพียงคนเดียว คนที่เขาแต่งงานด้วยก็คือกู้เหยาเพียงคนเดียวที่มีอยู่ในโลกนี้ ได้ยินคำตอบของโม่ข่าย แม่กู้นิ่งไปพักหนึ่ง แล้วทิ้งประโยคคำถามไว้ว่า “ถ้าอย่างนั้นคุณสามารถทำดีกับเธอจนชั่วชีวิตได้หรือไม่?” “กู้เหยาเป็นภรรยาของผม ถ้าไม่ทำดีกับเธอแล้ว ก็ไม่รู้ว่าจะทำดีกับใครได้อีกครับ” โม่ข่ายยืนตัวตรง น้ำเสียงที่พูดออกมาหนักแน่นและสงบนิ่ง ฟังถึงตรงนี้ แม่กู้มองโม่ข่ายอย่างพินิจพิจารณาอีกครั้ง เอ่ยถามต่อ “ไม่ว่าเธอจะมีรูปร่างหน้าตาท่าทางเป็นอย่างไร? คุณก็ยังคงยืนยันว่าเธอเป็นภรรยาของคุณ?” นี่เป็นครั้งแรกที่ตั้งแต่โม่ข่ายเติบโตขึ้นมา ต้องตอบคำถามคนคนหนึ่งมากมายขนาดนี้ แต่ว่าเพราะเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับกู้เหยา เขาจึงไม่รู้สึกรำคาญอะไร ทุกคำตอบของคำถาม เขาตอบได้อย่างจริงจังและแน่วแน่ เมื่อได้ยินแม่กู้ทิ้งท้ายประโยคคำถามขึ้นมาทันทีแบบนั้น โม่ข่ายรู้ว่าที่แม่กู้เป็นห่วงอยู่คือเรื่องอะไร จะว่าไป ที่เขาคนคนนี้ตัดสินใจตกลงแต่งงานกับกู้เหยา ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องรูปร่างหน้าตาท่าทางของเธอเลย ดังนั้นโม่ข่ายจึงเน้นย้ำอย่างหนักแน่นอีกครั้งว่า “ตัวตนของกู้เหยาก็คือคุณนายโม่ครับ” แม่กู้พูดอีกว่า “ฉันหมายถึงเรื่องราวในอดีตของเธอ.....” “แม่ครับ คุณฟังผมให้ดีดีนะครับ” ไม่รอให้แม่กู้พูดจนจบ เป็นครั้งแรกที่โม่ข่ายตัดบทอย่างไร้มารยาทเช่นนี้ เขามองดูที่แม่กู้ พูดอย่างจริงใจหาใด้เปรียบ “แม่ครับ เรื่องที่คุณกำลังกังวลอยู่นั้น ผมทราบแล้ว ผมเพียงอยากจะบอกคุณว่า สิ่งที่คุณคิดเหมือนกับที่ผมคิดเอาไว้เช่นเดียวกัน พวกเราต่างก็อยากจะปกป้องดูแลกู้เหยาเป็นอย่างดี และจะไม่ตอกย้ำบาดแผลของเธออีก นี่คือสิ่งที่ผมต้องการจะบอกให้คุณเข้าใจอย่างชัดเจน ผมรู้แค่ว่าเธอเป็นภรรยาของผม” ชั่วชีวิตนี้ของแม่กู้ติดอยู่กับคนอื่นมาถึงครึ่งค่อนชีวิต แต่ว่าไม่ใช่ว่าจะไม่ช่วยเธอเลือกผู้ชายเลย ตรงกันข้าม เพราะว่าหลายต่อหลายครั้งมักจะยืนอยู่ข้างหลัง คอยฟังมากกว่าจะออกความเห็น ดูคนได้แม่นยำมากกว่าใคร เหมือนในตอนนั้น เธอคัดค้านกู้เหยาไม่ให้หมั้นกับเหชียวหนานจิ่ง จึงบอกให้กู้เหยายกเหชียวหนานจิ่งให้กู้ซินไปซะ ความจริงแล้วเป็นความเห็นส่วนตัวของเธอเอง เธอรู้สึกว่าลูกสาวคนเล็กของเธอไม่คู่ควรเลยกับคนอย่างเหชียวหนานจิ่งนั้น ที่สำคัญไปกว่านั้น เธอกลัวว่าถ้ากู้เหยาแข็งเกินไปก็จะถูกคนของบ้านเหชียวทำร้าย รวมถึงผู้ชายคนนั้นด้วย สถานการณ์ในตอนนั้นทางเลือกของกู้เหยาที่ดีที่สุดก็คืออยู่ให้ไกลจากคนพวกนั้นซะ เมื่อมองดูผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า เพียบพร้อมไปด้วยคุณสมบัติผู้ดี ท่าทางสง่างาม หายากเทียบเท่า 1 ในหมื่นคน ที่สำคัญที่สุดก็คือสายตาของเขาจริงใจอย่างมาก ทุกคำที่เขาพูดออกมารู้สึกได้ถึงความจริงใจที่มีอยู่ในคำพูดเหล่านั้น เช่นเดียวกับโม่ข่าย ผู้ชายที่เติบโตมาด้วยบุคลิกที่มีศีลธรรม จึงจะคู่ควรกับกู้เหยาลูกสาวที่เป็นคนเชื่อฟังและตรงไปตรงมาอย่างเธอ