ตอนที่ 96 โค่นล้มนายโม่

ต๭นที่ 96 โค่นล้มนายโม่ แม่กู้และโม่ข่ายเพิ่งจะคุยกันจบ กู้เหยาก็ถือโจ๊กที่ซื้อกลับมาพอดี เธอมองไปที่คุณแม่ ยิ้มหวานพลางกล่าวว่า “แม่คะ หนูซื้อโจ๊กไข่เยี่ยวม้าที่แม่ชอบมาให้คะ แม่ลองชิมหน่อยไหมคะ ดูสิว่าที่เจียงเป่ยหรือที่จิงตูที่ไหนหอร่อยกว่ากัน?” “ยังไงซะเหยาเหยาของแม่ก็ช่างรู้ใจแม่ที่สุด” แม่กู้พูดไปยิ้มไป บางทีปมที่อยู่ในใจระหว่างลูกสาวของฉันได้ถูกคลี่คลายออกแล้ว สีหน้าของแม่กู้ดูสดใสขึ้นเมื่อเทียบกับตอนเช้าเยอะมาก น้ำเสียงที่พูดออกมาก็ยิ่งอ่อนโยนขึ้นอีก กู้เหยาอ้าแขนทั้งสองกอดแม่กู้ไว้แน่นราวกับเด็กน้อยกำลังประจบประแจง “ก็แม่เป็นแม่ของหนูนี่คะ หฯก็ต้องเอาอกเอาใจอยู่แล้ว” “อืม เหยาเหยาเด็กดี!” แม่กู้ยิ้มอย่างอ่อนโยนและมีเมตตา นานมากแล้วที่เธอไม่ได้ใกล้ชิดกับลูกสาวคนโปรดของตัวเองขนาดนี้ เธอรู้สึกพอใจอย่างมาก โม่ข่ายมองดูแม่ลูกคู่นั้นอยู่ข้างๆ โดยเฉพาะใบหน้าของกู้เหยาที่เปี่ยมล้นไปด้วยความสุข เขายิ้มอย่างอบอุ่นยินดีไปพร้อมกับเธอ ก่อนที่จะจดทะเบียนสมรสกับกู้เหยา เขาให้คนไปสืบดูเรื่องราวที่เกี่ยวข้องกับกู้เหยาทั้งหมด รวมถึงเรื่องพ่อของกู้เหยาด้วย เขารู้เรื่องที่เกิดขึ้นกับแม่ของเธอด้วยความบังเอิญ เรื่องนั้นก็คือแม่ของกู้เหยาถูกใครบางคนบีบบังคับมือเธอเอาไว้ และนี่เป็นเหตุผลที่เธอไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองพ่อกู้ เพื่อที่จะปกป้องกู้เหยา แม่กู้เลือกที่จะอดทนต่อความรุนแรงต่างๆในบ้านพ่อกู้รวมถึงความทุกข์ทรมานสารพัดรูปแบบ เธออดทนมาได้ถึง 20 กว่าปี “เหยาเหยา ดึกมากแล้ว หนูกลับไปกับโม่ข่ายเถอะจ้ะ” แม่กู้ทานอิ่มแล้วจึงนอนลง และเร่งให้กู้เหยารีบกลับไปกับโม่ข่าย “แม่คะ หนูจะไว้ใจได้ยังไงคะถ้าปล่อยให้แม่อยู่คนเดียวแบบนี้” กู้เหยาปีนขึ้นไปบนตัวแม่ แนบหน้าไว้กับตัวของแม่ “อีกอย่างตอนนี้หนูก็ไม่ต้องไปทำงานแล้ว ให้หนูอยู่คุยเป็นเพื่อนแม่ก่อนดีกว่านะคะ” “ใครบอกว่าอยากให้หนูอยู่เป็นเพื่อนแม่ล่ะจ้ะ รีบกลับไปกับสามีของเธอเถอะ ระวังใครเขาจะมาแย่งเอาไปนะ” แม่กู้ลูบหัวของกู้เหยา พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่ม “ไม่คะ หนูอยากอยู่เป็นเพี่อนแม่นี่คะ” กู้เหยาหันกลับไปมองโม่ข่าย “ถ้าเกิดเขาโดนคนอื่นแย่งไปละก็ ช่วยอะไรไม่ได้แล้วคะ” “เธอเนี่ยนะ” แม่กู้เขกหัวกู้เหยา พลางถอนหายใจ “นี่แต่งงานแล้วนะ ยังกล้าพูดจาเพ้อเจ้ออยู่อีก” กู้เหยายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ “อยู่ต่อหน้าแม่ยังไงหนูก็เป็นเด็กน้อยอยู่วันยังค่ำแหละคะ” แม่กู้หลับตาลง เอ่ยขึ้นว่า “ที่นี่มีพยาบาลคอยดูแลแม่ก็พอแล้วจ้ะ พวกเธอกลับไปได้แล้ว โม่ข่ายคุณรีบพาเหยาเหยากลับไปเร็วเข้า อย่าให้เธออยู่คอยรบกวนฉันอีก” “แม่คะ.....” “รีบกลับไปสิ อย่าอยู่รบกวนฉันอีก” แม่กู้โบกมือด้วยความรำคาญ อยากจะให้กู้เหยารีบๆออกไป ความจริงแล้วเธอไม่อยากให้กู้เหยาอยู่ที่นี่จนดึกดื่น ใบหน้าเล็กๆที่สวยงามขนาดนั้นถ้านอนดึกเกินไปจะกลายเป็นโทรมขึ้นมาจะทำยังไง ในที่สุด กู้เหยาก็ไม่อาจขัดคำสั่งของแม่ได้ เธอจึงต้องกลับไปกับโม่ข่าย เธอคิดว่าพรุ่งนี้เช้าจะมาอยู่เป็นเพื่อนคุณแม่แต่เช้าเลย ดังนั้นเธอจึงไม่มีท่าทีอิดออด หลังจากที่พวกเขาออกไปได้ราวครึ่งชั่วโมง ก็มีชายวัยกลางคนคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้องคนไข้ เขาเปิดผ้าห่มบนตัวของแม่กู้ออก ยิ้มอย่างเย็นชาพลางเยาะเย้ยว่า “ฉันให้แกมาทำอะไร? ฉันส่งแกมาเสวยสุขหรือไง?” เห็นคนที่เข้ามา ใบหน้าของแม่กู้ถอดสีและเบ้ปาก ยิ้มเล็กๆพลางกล่าวว่า “ลูกสาวของฉันโตแล้ว เขาได้เจอคนที่รักเขาด้วยความจริงใจแล้ว คุณเลิกคิดซะเถอะเรื่องที่จะทำให้เขาเสียใจและหาประโยชน์จากเขาน่ะ” พ่อกู้แยกเขี้ยวใส่พลางพูดด้วยความโกรธแค้น “กูเลี้ยงมันมา 10 กว่าปี มันไม่คิดที่จะตอบแทนครอบครัวของเราเลยหรือไง? กูจะให้มันมีลูกกับคุณชายใหญ่ของครอบครัวเหชียวซะหน่อย ในอนาคตทายาทของบ้านเหชียวจะได้มีเลือดเนื้อเชื้อไขของบ้านกู้อยู่ครึ่งหนึ่ง ทำไมมันถึงไม่ยอมห๊ะ?” “ก็เพราะว่าเขาเป็นลูกสาวของฉันนะสิ เขาเป็นคนเป็นๆมีชีวิต มีลมหายใจ ไม่ใช่แค่เครื่องประดับชิ้นหนึ่ง” แม่กู้ยังคงส่งยิ้มน้อยๆออกมา คิดถึงผู้ชายที่เป็นที่พึ่งพิงอยู่ข้างๆกู้เหยา เธอก็ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงอีกแล้ว ต่อไปลูกสาวของเธอก็จะมีชีวิตใหม่ มีคนดีดีคอยปกป้องลูกสาวของเธอ ถึงแม้คนเป็นแม่อย่างเธอจะช่วยอะไรไม่ได้มาก แต่ก็พยายามไม่ดึงเธอกลับไปสู่อดีตแบบนั้นอีก พ่อกู้ดึงผมของแม่กู้เอาไว้แน่น พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ถ้ามึงไม่ยินดีช่วยพูดให้กูละก็ กูก็จะเอาเรื่องมึงแทนก็แล้วกัน” “กู้เจิ้งเต๋อ ฉันไม่ปล่อยให้คุณทำตามใจตัวเองได้หรอก” แม่กู้ไม่ได้เอะอะโวยวายอะไร เพราะเธอรู้อยู่แล้วว่าเรื่องแบบนี้จะต้องเกิดขึ้น กู้เจิ้งเต๋อบังคับให้เธอหว่านล้อมกู้เหยาให้กลับไปมีลูกให้ครอบครัวเหชียว แต่ว่าเธอไม่ยอมทำตามที่เขาต้องการ ดังนั้นเธอจึงไม่ควรมีชีวิตอยู่อีกต่อไป กู้เหยาเป็นลูกสาวของเธอ เธอเพียงอยากจะให้ลูกสาวของตัวเองมีชีวิตอยู่อย่างมีความสุข ดังนั้นเธอจึงบอกให้กู้เหยารีบหนีไป อย่ากลับมาที่จิงตูอีก อย่ากลับมาให้เขาใช้ประโยชน์ได้อีก “มึงอยากให้กูเอาของสิ่งนี้เปิดเผยออกไปใช่ไหม?” พ่อกู้หยิบภาพถ่ายใบหนึ่งขึ้นมาไว้ตรงหน้าแม่กู้ เมื่อก่อนเขาก็ชอบทำแบบนี้ แม่กู้จึงต้องยอมเขา อดทนเพราะเขา แต่ว่าครั้งนี้เธอไม่ต้องแล้ว เธอยังคงส่งยิ้มให้ ราวกับว่าไม่ว่าอะไรก็ไม่ส่งผลกระทบใดๆต่อเธอได้อีก เธอยิ่งทำเป็นไม่รู้ร้อนรู้หนาวเท่าไหร่ พ่อกู้ก้ยิ่งเดือดดาลมากขึ้น เขาจิกผมเธอขึ้นมา “กูจะพามึงกลับไปจิงตู ถ้าเกิดว่าลูกสาวแสนดีของมึงรู้จักบุญคุณบ้างละก็ มันจะต้องกลับไปแน่นอน” ณ เวลานี้ กู้เหยาและโม่ข่ายเพิ่งกลับถึงบ้าน กู้เหยาควงแขนของโม่ข่ายไว้ กระพริบตามองเขาหยอกล้อ “คุณโม่คะ เมื่อครู่คุณแม่คุยเรื่องอะไรกับคุณหรือคะ?” โม่ข่ายลูบศีรษะของเธอพลางกล่าวว่า “คุณอยากรู้หรือครับ?” “ใช่สิคะ” กู้เหยาพยักหน้าหนักแน่น จนตัวเธอเกือบจะเทน้ำหนักไปที่เขาทั้งหมด โม่ข่ายยิ้มขึ้นทันที “คุณลองเดาดูสิครับ” เดาดูสิ! ผู้ชายคนนี้ชอบพูดแบบนี้อยู่เรื่อยเลย เมื่อกี้เธอยังคิดว่าเขาเป็นสามีที่ดีที่สุดในประเทศนี้อยู่เลยนะ ตอนนี้คิดว่าอยากจะกลืนคำพูดนั้นลงไป เขาไม่ได้เป็นคนดีขนาดนั้น กู้เหยาปิดปากเงียบ ได้แต่จ้องมองเขาด้วยความไม่พอใจ ริมฝีปากของเธอเดิมทีสีแดงอมชมพู เธอทำท่ารอราวกับว่าให้เขามาจุมพิต ระยะนี้ สิ่งที่โม่ข่ายชอบทำมากที่สุดก็คือตอบสนองความต้องการของเธอ เธออยากจะให้เขาจูบเธอ งั้นเขาก็แค่จูบเธอซะก็แค่นั้น ดังนั้นเขาจึงประคองศีรษะเธอไว้ ก้มหน้าลงจูบเธอ เขาหยุดอยู่ที่ริมฝีปากเธอ ตั้งใจกัดลงไป หลังจากที่เธอได้ลิ้มลองรสชาติแล้ว เขาอยากจะปล่อยเธอไป กู้เหยากลับกอดเขาไว้ไม่ยอมปล่อยมือ ใบหน้าแนบลงที่อกของเขา พูดเสียงเบาว่า : “คุณโม่ คุณนายโม่อยากจะให้กำเนิดสิงโตตัวน้อยให้คุณคะ” วันนี้กู้เหยารู้สึกมีความสุขมาก ในที่สุดเธอก็คลี่คลายเรื่องเข้าใจผิดระหว่างแม่ได้แล้ว แม่ลูกสองคนกลับมาดีกันเหมือนเดิม ผู้ชายที่ตัวเองตัดสินใจแล้วว่าจะใช้ชีวิตร่วมกันไปตลอด อุตส่าห์เดินทางกลับมาจากที่ไกลแสนไกลมาอยู่เคียงข้างเธอเธอรู้สึกว่าตัวเองเหมือนตกลงไปในถังน้ำผึ้ง ไม่ว่าจะพลิกไปทางไหนก็มีแต่ความหวานเต็มไปหมด “กู้เหยา.....” โม่ข่ายราวกับไม่เชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยิน ตกตะลึงค้าง “เมื่อกี้คุณพูดว่าอะไรนะครับ?” “ฉันอยากใช้ชีวิตแบบสามีภรรยากับคุณจริงๆน่ะคะ” กู้เหยาร้องตะโกนออกไปอย่างไม่ค่อยพอใจ “ตกลงคุณจะยินดีหรือเปล่าคะ?” เธอบอกว่าอยากจะให้กำเนิดสิงโตตัวน้อยให้เขา เขายังไม่เข้าใจอีก หรือว่าเธอต้องบอกเขาว่า เธออยากจะร่วมรักกับเขา เขาถึงจะเข้าใจงั้นหรือ? เห็นโม่ข่ายอึ้งไปแบบนั้น กู้เหยายิ่งอารมณ์เสียมากขึ้นไปอีก เธอไม่สนใจอะไรแล้ว ผลักเขาลงไปยังโซฟาในห้องรับแขก จูบลงที่ริมฝีปากอันเยือกเย็นของเขาอย่างไร้ความปรานี และออกแรงกัดเขา!