ตอนที่ 97 ความสุขที่ปรารถนา

ต๭นที่ 97 ความสุขที่ปรารถนา กู้เหยาจูบอย่างเร่าร้อนและป่าเถื่อน ไม่มีกฎใดๆเลย เธอหมกมุ่นอยู่กับความหลงใหล อยากจะทำให้ตัวเองจบเรื่องไปสักที เอาความสุขที่สุดของตัวเองมอบให้แก่สามีของเธอ ขณะที่เธอกำลังถึงจุดสุดยอดนั้น เขาก็เช่นเดียวกัน และเขาก็ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีภรรยากันจริงๆสักที ในอนาคตอันใกล้ เธออยากจะมีลูกกับโม่ข่ายให้ได้มากที่สุด จากนั้นก็พาคุณแม่มาอยู่ด้วยกัน ใช้ชีวิตกันอย่างมีความสุข ไม่ต้องสนใจบ้านกู้หรือบ้านเหชียวอีกต่อไป ไม่เพียงแต่จูบมั่วซั่วแบบนั้น มือของกู้เหยาก็ไม่ว่างด้วย มือทั้งสองลูบไล้ไปตามร่างกายของโม่ข่าย เธออยากจะรับรู้มากขึ้นอีก แต่ว่าผ่านไปนาน โม่ข่ายไม่ยอมตอบสนองเธอสักที ในใจเธอยิ่งร้อนรนมากขึ้น ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี คืนนี้เธอรุกโม่ข่ายไปแล้ว เธอไม่อยากให้เป็นเหมือนเมื่อคืนก่อนที่ยังครึ่งๆกลางๆ เธอตัดสินใจแล้วว่าคืนนี้จะต้องเอาข้าวสารหุงให้สำเร็จ ไม่เช่นนั้นครั้งหน้าถ้าเธอรุกเขาอีก กลัวว่าเธออาจจะไม่กล้าพอ “โม่ข่าย ตกลงคุณจะเอาฉันไหมคะ?” เธออายจนหน้าแดงเอ่ยถามออกไปตรงๆ เธอแสร้งทำเป็นดุใส่เขา พูดจบ เธอก็รู้สึกประหม่าและเลียริมฝีปากสีแดงของตัวเองที่ปนไปด้วยน้ำลายของคนทั้งคู่ เธอรู้สึกกลัวขึ้นมา กลัวว่าเขาจะบอกว่าไม่อยากได้เธอ อากัปกิริยาของกู้เหยาที่เลียริมฝีปากตามสัญชาตญาณ ราวกับเชื้อเพลิงที่จุดประกายไฟในตัวของโม่ข่ายให้คุกรุ่นขึ้นมา ทำไมเขาจะไม่อยากได้เธอล่ะ เขาอยากจะกลืนกินเธอลงไปในท้องตั้งนานแล้ว เพียงแต่ควบคุมอารมณ์ตัวเองไว้ เพราะเคยบอกเธอว่าจะไม่บังคับเธอ เมื่อสบสายตากับเขาที่เต็มไปด้วยความต้องการมานานแล้ว กู้เหยาตกใจจนต้องรีบหลบสายตา แต่ว่าในใจอดทนรอไม่ไหวในสิ่งที่เขาจะทำต่อจากนี้ โม่ข่ายไม่ยอมปล่อยเธอไปง่ายๆอีกแล้ว จับคางของเธอและให้เธอก้มหน้ามองตัวเอง พลางถามย้ำอีกครั้งว่า : “กู้เหยา คุณแน่ใจนะครับ?” ครั้งนี้ตั้งแต่เริ่มต้น เขาจะไม่ยอมหยุดลงกลางคันแน่ เธอกล้าจุดไฟขึ้นมา ก็ต้องกล้าหาญยอมรับผลที่จะตามมาด้วย “โม่ข่าย ตกลงคุณเป็นผู้ชายหรือเปล่าคะเนี่ย? อยากจะทำก็เร็วๆเข้า ไม่ทำก็จะได้แยกย้าย มัวพูดไร้สาระอยู่ทำไม?” กู้เหยาอยากจะเตะเขาสักทีหนึ่ง ถามอะไรมากมายเสียเวลา รีบๆทำเข้าไม่ดีกว่าหรือ กู้เหยารู้สึกตกใจสิ่งที่เธอคิดไว้ในใจ หัวใจเต้นแรงขึ้นแรงขึ้น ราวกับว่ามันจะกระโดดออกมาจากอก “ดีมาก!” คำหยาบคาย2คำหลุดออกมาจากปากของโม่ข่าย เขาเคลื่อนไหวอย่างรุนแรง กอดเธอไว้พลิกตัวขึ้นลงตามจังหวะของคนทั้งสอง จูบเธออย่างเร่าร้อนไม่หยุด แลกจูบกันอย่างเร่าร้อน ลมหายใจผสมผสานกัน ผิวกายสัมผัสถึงกัน ความรู้สึกเร่าร้อนส่งผ่านถึงกัน อุณหภูมิระอุทั่วถึงกัน...... ขณะที่กำลังทำลายความบริสุทธิ์ของเธอ กู้เหยาเจ็บจนต้องนิ่งไปเล็กน้อย มือของเธอคว้าแขนของโม่ข่ายจนเห็นเส้นเลือด “กู้เหยา.....” โม่ข่ายทะนุถนอมความรู้สึกของเธอ เรียกชื่อเธอ น้ำเสียงของเขาทั้งทุ้มต่ำและแหบแห้ง ราวกับว่าอยากจะเอาชื่อของเธอใส่เข้าไปในจิตวิญญาณลึกๆของเขา “โม่ข่าย.....” เสียงเรียกของเธอบอกชัดเจนทุกอย่าง ราวกับว่ากำลังกระตุ้นเขา เหมือนเสียงร้องของแมวที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและมีความสุข “รับทราบครับ คุณนายโม่!” เขาได้ยินการเร่งเร้าของเธอ ออกแรงเต็มกำลัง พาเธอไปสู่แสงสว่างอันโชติช่วงแห่งความรักระหว่างเขาทั้งสองคน ลมหายใจของเขา ความอ่อนโยนของเขา อุณหภูมิในร่างกายเขา ความรู้สึกทั้งหมดถูกปล่อยออกมาไม่จำกัด ตามมาด้วยความเร่งรีบเป็นระลอกๆ จนพากู้เหยาไปถึงจุดสูงสุด กู้เหยารู้สึกเหมือนว่าเธอกำลังล่องลอยอยู่ในทะเล คลื่นลูกใหญ่ซัดเข้าหาเธอเป็นระยะๆ ซัดเข้ามาจนอวัยวะภายในของเธอเริ่มปั่นป่วน ขณะที่เธอยังหายใจไม่ทันอยู่มันก็พัดพาเธอกลับเข้าไปยังชายฝั่งที่กว้างใหญ่ ที่เต็มไปด้วยทุ่งหญ้าเขียวขจี และดอกไม้บานสะพรั่ง เธอรู้สึกสนุกกับประสบการณ์ครั้งแรกที่โม่ข่ายนำเข้ามาในชีวิตเธอ สนุกกับความสุขที่เขานำมาให้เธอ เธอเอ่ยชื่อเขาครั้งแล้วครั้งเล่า......โม่ข่าย! ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน ที่กู้เหยารู้สึกว่าตัวเองถูกคลื่นลมซัดซาดเข้ามา ในที่สุดทุกอย่างก็กลับมาสู่ความเงียบสงบ รอบด้านเงียบเสียจนได้ยินเสียงหัวใจเต้นของคนทั้งคู่และเสียงลมหายใจต่างก็กลายเป็นแหบแห้ง กู้เหยาเหนื่อยจนปีนลงมาแต่แรก แม้แต่จะกลับขึ้นเตียงไปก็ยังแทบไม่ไหว ที่เธอจำได้แม่นก็คือโม่ข่ายอุ้มเธอกลับไปที่ห้อง ราวกับว่าขณะที่เดินก็ไม่เว้น...... นึกถึงภาพนั้นขึ้นมา กู้เหยาเป็นเพราะโหมทำกิจกรรมมากเกินไป ใบหน้าที่แดงอยู่แล้ว จึงยิ่งแดงมากขึ้น ราวกับผลเชอรี่สีแดงที่สุกเต็มที่ “กู้เหยา.....” เสียงแหบแห้งของโม่ข่ายดังขึ้นมาที่เหนือศีรษะของเธอ ฟังแล้วกู้เหยาก็หัวใจเต้นแรงอย่างมีความสุข “โม่ข่าย กอดฉันแน่นๆหน่อยสิ!” ไม่รู้ว่าทำไม เธอถึงรู้สึกว่าร่างกายว่างเปล่าขึ้นมากะทันหัน อยากให้เขากอดเธอไว้แน่นๆ เขาทำตามเอาเธอกอดไว้แน่นยิ่งขึ้น ก้มลงกัดที่ใบหูอันกลมเกลี้ยงของเธอ กระซิบลงที่ข้างหูเบาๆ : “คุณนายโม่ครับพวกเรามาลองอีกสักรอบกันเถอะครับ” กู้เหยาหมดแรงนอนลงบนเตียง ไม่มีแรงที่จะเคลื่อนไหวใดๆทั้งนั้น แต่ว่านึกถึงเมื่อครู่เขาตอบสนองความต้องการของเธอเท่านั้น เขาลืมนึกถึงตัวเองไป เธอจะปฏิเสธเขาลงได้อย่างไรกัน แววตาแสดงออกถึงความต้องการของเขายังไม่จบลง โดยเฉพาะความร้อนของร่างกายยิ่งเป็นตัวบ่งบอกเธอว่า เขาต้องการเธออย่างมาก “อืม” กู้เหยาทนไม่ได้ที่ต้องเห็นเขาเป็นทุกข์ อายหน้าแดงพยักหน้า ได้รับการยินยอมจากกู้เหยาแล้ว โม่ข่ายราวกับหมาป่าที่หิวโหยตัวหนึ่งกระโจนเข้าหาแกะอีกครั้ง รสชาติที่หอมยั่วยวนต้องเป็นของเขาคนเดียว “อาหารจานโปรด” มุมปากของกู้เหยายกขึ้น ในใจหวานซึ้งราวกับจะไหลออกมา ในที่สุดเธอก็กลายเป็นภรรยาของเขาจริงๆแล้ว รู้สึกได้ถึงความแข็งแรงและทนทานของเขาที่จะรวมเธอเข้ามาเป็นหนึ่งเดียว เมื่อก่อนเธอไม่เคยคิดเลยว่า โม่ข่ายผู้ชายที่ดูภูมิฐานและไม่ค่อยพูดอย่างนั้น เรื่องบนเตียงเขาจะดุเดือดเลือดพร่านขนาดนี้ ปกติเขาดูเหมือนแกะตัวหนึ่งที่ไม่มีพิษมีภัย แต่ว่าหลังจากที่ได้รู้จักเขาแล้ว เธอถึงรู้ว่าผู้ชายคนนี้ก็คือหมาป่าที่คอยถลกหนังแกะตัวหนึ่ง หลังจากครั้งที่สองจบลง กู้เหยารู้สึกว่าแค่หายใจก็เหนื่อยแล้ว เธอนอนลงในอ้อมแขนของโม่ข่าย เหนื่อยเสียจนขี้เกียจจะพูดกับเขา โม่ข่ายกลับผละเธอออกแล้วพลิกตัวลงจากเตียง ไปห้องน้ำ แหล่งพลังงานความร้อนที่อยู่ข้างๆค่อยๆจางลง ในใจของกู้เหยารู้สึกผิดหวัง ผู้ชายคนนี้จะกอดเธอนานอีกหน่อยไม่ได้เลยหรือ? ขณะที่เธอกำลังว่าเขาอยู่ในใจ โม่ข่ายก็ออกมาจากห้องน้ำพอดี กู้เหยาเงยหน้าขึ้น พอดีเห็นในสิ่งที่ไม่ควรจะเห็น ตกใจจนลืมปิดตา จ้องมองเขาเข้ามาใกล้ขึ้นทุกที “กำลังคิดอะไรอยู่อีกหรือครับ?” เขาเดินเข้ามา อุ้มเธอไปห้องอาบน้ำ ทั้งสองคนไม่ได้สวมอะไรเลย กู้เหยาอายจนต้องหลับตา ไม่กล้ามองเขาอีก แต่ก็อดไม่ได้ที่จะคลำไปที่กล้ามเนื้อของเขา นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นเรือนร่างของเขา ปกติเวลาที่เขาสวมชุดสูท ใครๆก็นึกไม่ถึงว่าลักษณะท่าทางที่ดูสุภาพภายนอก จะมีกล้ามเนื้อ 8 ก้อนที่แข็งแรงซ่อนไว้ในตัวเขา โม่ข่ายเอาเธอวางลงในอ่างที่เติมน้ำไว้เต็ม ใช้มือช่วยเธอชำระร่างกายให้สะอาด ราวกับว่าไม่ได้คิดอะไรเลย แต่ว่ามีเพียงตัวเขาเองเท่านั้นที่รู้ว่าต้องใช้แรงมากแค่ไหนเพื่อที่จะสะกดกลั้นไว้ว่าแค่ช่วยเธออาบน้ำเท่านั้น จะไม่ทำอย่างอื่น เรือนร่างที่เปลือยเปล่าต่อหน้าเขา แล้วยังปล่อยให้เขาช่วยอาบน้ำให้เธออีก