ตอนที่ 99 การบังคับ

ต๭นที่ 99 การบังคับ ความกล้าหาญที่เมื่อคืนโผเข้าหาโม่ข่ายหายไปไหนแล้วนะ? ทำไมหลังจากทำเรื่องนั้นแล้ว ตื่นขึ้นมาทีไรก็รู้สึกอับอายทุกที? กู้เหยาไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน “รีบทานเถอะครับ ทานเสร็จแล้วผมจะไปโรงพยาบาลเป็นเพื่อน” ถ้ายังไม่ตัดบทเธออีกละก็ โม่ข่ายเดาว่าวันนี้ทั้งวันเธอคงจะไม่สามารถหลุดออกมาจากความคิดแปลกๆของเธอได้ “อ้อ” กู้เหยาพยักหน้าพลางพูดเบาๆ ใบหน้ายังคงร้อนผ่าวอยู่อย่างนั้น เธอค่อยๆเหลือบตาแอบมองโม่ข่าย เห็นเขาทานด้วยท่าทางสง่างาม ลักษณะท่าทางแบบนั้นไม่มีเปลี่ยนแปลงไปจากเมื่อก่อน ราวกับว่าเมื่อคืนมีเธอคนเดียวที่ฝันไป ตอนที่กู้เหยาและโม่ข่ายใกล้จะถึงโรงพยาบาล ก็เป็นเวลาเกือบเที่ยงแล้ว โม่ข่ายยังต้องไปเข้าร่วมการประชุมที่สำคัญ ไม่มีเวลาเข้าไปเป็นเพื่อนกู้เหยา “คุณโม่คะ.....” ก่อนที่เขาจะปลีกตัวออกไป กู้เหยาเรียกเขาไว้ เม้มปากอย่างตื่นเต้น โม่ข่ายหันกลับมาหาเธอ : “มีอะไรหรือครับ?” กู้เหยาค่อยๆสูดลมหายใจเข้าลึก รวบรวมความกล้าเอ่ยขึ้นว่า : “ฉันอยากให้คุณกอดฉันก่อนที่จะไปด้วยคะ” วันนี้เป็นอะไรไป แค่แยกจากกันไม่นาน ในใจของเธอก็ราวกับไม่ยินดีเลย อยากให้เขาอยู่กับเธอด้วยตลอดเวลา โม่ข่ายยื่นมือออกมากอดเธอไว้แน่น : “รีบเข้าไปเถอะครับ” “อืม” กู้เหยาหันกลับเดินเข้าไปในโรงพยาบาล เธอไปไม่กี่ก้าว เธอก็หันหลังกลับมามองอีก เห็นเขายังคงหยุดยืนมองเธออยู่ตรงที่เดิม เธอจึงยิ้มให้เขาและโบกมือให้ ตลอดทาง ในสมองของกู้เหยายังคงคิดถึงแต่เรื่องเมื่อคืนและเรื่องเมื่อเช้า เดิมทีเธอคิดมาตลอดว่าความสุขอยู่ห่างไกลเธออย่างมาก ที่แท้เพิ่งรู้ว่าความสุขนั้นอยู่ข้างๆตัวเธอนี่เอง อีกสักครู่ เธอจะถามแม่ว่าอยากจะอุ้มหลานชายหรือว่าหลานสาวมากกว่ากัน? เธอคิดว่าในระยะเวลา 3 ปีจะคลอดลูกสัก 2 คนให้แท่ช่วยเลี้ยง มีเด็กๆคอยซุกซนอยู่ข้างๆ แม่จะได้ไม่เหงา กู้เหยาผลักประตูห้องคนไข้เปิดออก ข้างในเป็นระเบียบเรียบร้อย ไม่เหมือนกับมีคนพักอยู่ เธอรีบดึงพยาบาลที่เดินผ่านมาคนหนึ่ง ถามว่า : “ขอโทษนะคะ คนไข้ที่อยู่ห้องนี้ละคะ?” พยาบาลเงยหน้ามองเธอครั้งหนึ่ง พลางกล่าวว่า : “คนไข้ที่อยู่ห้องนี้ออกจากโรงพยาบาลไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้วคะ” “เป็นไปไม่ได้” กู้เหยาได้ฟังข้อมูลนี้แล้วเต้นผางขึ้นมาทันที เมื่อวานนี้แม่ยังรับปากเธออยู่เลยว่าจะอยู่กับเธอที่เจียงเป่ย จะไม่กลับไปที่จิงตูเดนนรกนั่นอีก ทำไมถึงได้ออกจากโรงพยาบาลกะทันหันไปแบบนั้นล่ะ? หรือว่า......มีคนพาเธอออกไป กู้เหยาอาศัยความจำ นึกถึงหมายเลขโทรศัพท์ที่คุ้นเคยนั้นเมื่อหลายปีก่อน พอดีโทรไปที่นั่นแล้วมีคนรับสาย เสียงของกู้เจิ้งเต๋อนั่นเอง “เหยาเหยา พ่อรับแม่ของแกกบับมาที่จิงตูแล้ว ลูกไม่ต้องเป็นห่วงแม่เค้าหรอกนะ ถ้าเกิดลูกยินดี ก็กลับมาที่บ้านหน่อยสิ 3ปีแล้วไม่ได้เจอหน้ากัน พ่อคิดถึงลูกมากเลยนะ” คำพูดของกู้เจิ้งเต๋อฟังดูแล้วเหมือนไม่มีอะไรผิดปกติ พ่อคนหนึ่งก็ควรจะพูดกับลูกสาวคนหนึ่งแบบนี้อยู่แล้ว แต่ว่ากู้เหยารู้ดีว่านี่คือการเสแสร้งทำเป็นดีของกู้เจิ้งเต๋อ จุดประสงค์ที่แท้จริงของเขาก็คือพาแม่กลับไปเพื่อหลอกล่อเธอ กู้เหยาพยายามสะกดกลั้นอารมณ์เอาไว้ พูดด้วยน้ำเสียงปกติ : “แม่ของหนูละคะ? หนูมีอะไรอยากจะพูดกับแม่หน่อยคะ” “แม่เธอนะหรือ?” กู้เจิ้งเต๋อถอนหายใจและเอ่ยว่า “เธอไม่ค่อยแข็งแรง ไม่สะดวกคุยกับลูกหรอก” “พ่อให้แม่มารับสายหนูหน่อยสิคะ” กู้เหยาเป็นห่วงสถานการณ์ของแม่ กู้เหยาร้อนรนจนมือที่จับโทรศัพท์อยู่นั้นสั่นไปหมด เธอไม่อยากจะนึกเลยว่าหลังจากที่แม่ถูกกู้เจิ้งเต๋อจับตัวกลับไปแล้วจะต้องประสบชะตากรรมอะไรบ้าง บาดแผลบนร่างกายของแม่ยังไม่ทันหายดี บาดแผลในจิตใจก็ถูกทำร้ายมากขึ้นอีก เธอจะไม่ทนกับกู้เจิ้งเต๋ออีกต่อไปแล้ว กู้เจิ้งเต๋อยิ้มๆพลางพูดว่า : “แม่ของเธอน่ะไม่ค่อยสบาย ชอบพูดจาเลอะเทอะอยู่เรื่อย เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดเรื่อง พ่อก็เลยขังเธอไว้ในห้องเก็บของที่สวนหลังบ้านน่ะ” หยุดไปครู่หนึ่ง กู้เจิ้งเต๋อบอกอีกว่า : “ห้องเก็บของนั้นลูกคงรู้ดี เพราะว่าไม่มีคนคอยดูแลมานานแล้ว ทั้งมืดและอับชื้นแถมมีหนูเยอะแยะด้วย” “กู้เจิ้งเต๋อ คุณรู้ตัวหรือเปล่าว่ากำลังทำอะไรอยู่? กักขังหน่วงเหนี่ยวภรรยาของตัวเอง เป็นการกระทำที่ผิดกฎหมายนะ” สิ่งที่กู้เจิ้งเต๋อทำลงไป ทำให้กู้เหยาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟจนต้องคำรามออกมา นำซึ่งสายตาเบิกโพรงอย่างร้อนรน กู้เจิ้งเต๋อยิ้ม พลางกล่าวว่า : “แกช่างกล้าเรียกชื่อพ่อออกมา พ่อกำลังซ่อนตัวภรรยาที่สติสตางค์ไม่ค่อยดีเอาไว้ มันผิดตรงไหน?” “ฉันไม่มีพ่อแบบคุณหรอก คุณรีบให้แม่มารับสายเดี๋ยวนี้นะ ฉันจะคุยกับเขา” เจอพ่อแบบนี้เข้า กู้เหยารู้สึกว่าตัวเองต้องเสียใจไปตลอดชีวิต คนคนหนึ่งสามารถเลือกทางเดินของตัวเองได้ และยังเลือกที่จะใช้ชีวิตอย่างไรก็ได้ แต่ไม่มีทางเลือกพ่อแม่ของตัวเองได้เลย ถ้าเกิดเลือกเองได้ กู้เหยาขอมีเพียงแม่คนเดียวก็พอแล้ว ไม่ต้องการพ่อที่เอาคนในครอบครัวทำเหมือนเป็นแค่เครื่องประดับชิ้นหนึ่งคนนั้น “เหยาเหยา ถ้าลูกคิดถึงแม่จริงๆละก็ ลูกก็กลับมาหาสิ ประตูบ้านของครอบครัวกู้เปิดคอยลูกมาตลอด ยินดีต้อนรับลูกกลับบ้านอยู่แล้ว” พูดจบ กู้เจิ้งเต๋อก็วางสายไป เขารู้อยู่แล้วว่ากู้เหยาอดที่จะเป็นห่วงแม่ไม่ได้ พูดออกมาอย่างนี้ กู้เหยาจะต้องกลับมาจิงตูเพื่อช่วยแม่ของเธอแน่ๆ ทางนั้นวางสายไปแล้ว กู้เหยาโกรธจนกัดริมฝีปาก เธอไม่อยากคิดเลยว่าเมื่อคืนแม่ของเธอต้องเจอกับอะไรบ้าง เธอควรจะอยู่เป็นเพื่อนแม่ เธอควรจะรู้ก่อนหน้านี้ว่ากู้เจิ้งเต๋อที่โหดร้ายกว่าอะไรทั้งสิ้นจะไม่ยอมวางมือง่ายๆแบบนั้นทำไมเธอยังปล่อยให้แม่อยู่ที่โรงพยาบาลคนเดียวได้นะ? กู้เหยารู้สึกเกลียด เกลียดตัวเองที่ถูกความสุขเข้าครอบงำความคิดไปชั่วขณะ ครอบงำเสียจนแม้แต่เรื่องง่ายๆก็ยังคิดไม่ได้เลย เมื่อนึกถึงแม่ที่กำลังตกอยู่ในอันตราย ในสมองของกู้เหยาก็สับสนไปหมด ลนจนเดินอยู่กับที่ไปรอบๆ คิดอยากจะโทรไปหาโม่ข่ายเพื่อบอกเรื่องนี้ เธอโทรศัพท์ไปหาเขา แต่ไม่มีคนรับสาย เขาคงจะประชุมอยู่ กู้เหยาจึงส่งข้อความไปบอกเขา เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้เขาฟังคร่าวๆ เธอจำเป็นต้องไปให้ถึงจิงตูโดยเร็วที่สุด ต้องช่วยแม่ออกมาจากขุมนรกนั้นให้ได้ และไม่ยอมปล่อยให้แม่ต้องอยู่คนเดียวในห้องมืดๆแบบนั้น เธอใช้เวลาดั้นด้นอยู่ราวหลายชั่วโมง กู้เหยาเปลี่ยนวิธีเดินทางอยู่หลายครั้งจนมาถึงยังวิลล่าขนาดเล็กของบ้านกู้ ก็เป็นเวลาช่วงเย็นแล้ว เธอยกมือขึ้นกดกริ่งที่ประตู รอคอยคนรับใช้ของบ้านกู้มาเปิดประตูให้ด้วยความรู้สึกเป็นกังวล อากาศที่จิงตูเย็นกว่าที่เจียงเป่ยมาก เธอมาด้วยความรีบร้อนเกินไป จนไม่มีเวลาเตรียมเสื้อหนาวมาด้วย ตอนนี้เธอรู้สึกหนาวจนฟันบนฟันล่าง ทั้งตัวเธอสั่นไม่หยุด จากไป 3 ปี คิดว่าตัวเองคงไม่ได้กลับมาที่นี่อีก คิดไม่ถึงเลยว่าจะกลับมาได้ง่ายๆเพียงนี้ เพียงแต่ในใจที่แสนจะเจ็บปวดขนาดนั้นกลับทำอย่างไรก็พูดไม่ออก พูดอย่างไรก็ไม่มีวันเข้าใจ ความรักเป็นสิ่งที่มีค่าที่สุดบนโลกใบนี้ แต่ว่าในครอบครัวของเธอ ความรักมันคืออะไรกันแน่? พ่อ พี่สาว......เป็นยิ่งกว่าคนแปลกหน้าที่ไม่เคยรู้จักกันเลยเสียอีก “แกยังมีหน้ากล้ามาถึงที่นี่อีก” กู้ซินยืนอยู่ด้านในของประตูเหล็ก มองกู้เหยาอย่างเย็นชา “แกคิดจะกลับมาทำให้บ้านนี้แตกแยกหรือยังไงกันห๊ะ?” “เธอเปิดประตูให้ฉันหน่อยสิ ฉันอยากเจอแม่” กู้เหยาไม่อยากคุยเรื่องไร้สาระกับกู้ซิน เธอกลับมาที่นี่แต่ไม่ใช่กลับมาที่บ้านหลังนี้ ก็แค่อยากจะมารับแม่ไปอยู่ด้วย