ตอนที่ 101 คุณรอฉันก่อนเถอะ

ต๭นที่ 101 คุณรอฉันก่อนเถอะ ตอนที่เหชียวหนานจิ่งอยู่ที่เมืองเจียงเป่ย เขาใช้สารพัดวิธีก็ไม่สามารถเข้าพบ LeoMo คนนี้แห่งเซิ่งเทียนได้สักที ตอนนี้พอกลับมาถึงจิงตู คนของเซิ่งเทียนกลับติดต่อมาหาเขา บอกว่าขอให้เขาพาคุณหนูกู้คนรองไปพบ LeoMo ด้วย กู้เหยาอยู่ที่เจียงเป่ยมาตลอด ได้ยินว่า LeoMo ก็อยู่ที่เจียงเป่ยเช่นกัน วันนี้กู้เหยาเพิ่งกลับมาที่จิงตู LeoMo ก็อยู่ที่จิงตูด้วย เหชียวหนานจิ่งคิดว่าเรื่องนี้จะต้องไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ๆ เขาเดาว่า LeoMo คงจะเล็งกู้เหยาเอาไว้นานแล้ว แต่นึกได้ว่ากู้เหยาเป็นภรรยาของลูกน้องเขาเอง เลยไม่กล้าลงมือที่เจียงเป่ย เห็นว่ากู้เหยาหนีออกจากเจียงเป่ยมาที่จิงตู ช่างเป็นโอกาสที่ดีจริงๆ เป็นเรื่องที่ผู้ชายที่บ้าผู้หญิงคนหนึ่งไม่ควรพลาด ดังนั้น LeoMo จึงตามเธอมาที่นี่ด้วย หลังจากที่ตามมาแล้ว ก็ไม่กล้านัดกู้เหยาให้มาพบโดยตรง จึงอาศัยเหชียวหนานจิ่งเป็นทางผ่าน เพื่อให้ดูเป็นการเหมาะสม ถ้าเกิดว่าลูกน้องของ LeoMo รู้เรื่องนี้ขึ้นมาทีหลังละก็ เขาก็แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ได้ ของขวัญที่คนอื่นส่งมาให้ เขาไม่ได้ถามที่มาที่ไป เหชียวหนานจิ่งไม่สนใจว่า LeoMo เคยเจอกู้เหยาที่ไหน และไม่สนใจด้วยว่า LeoMo จะสนใจกู้เหยามานานขนาดไหนแล้ว เขาจำได้แค่เพียงประโยคเดียวเท่านั้นว่า ขอเพียงเขาพากู้เหยาตัวเป็นๆมาด้วย เขาอยากจะได้อะไร LeoMo ก็จะรับปากเขา เรื่องที่เหชียวหนานจิ่งอยากจะทำก็คืออยากร่วมหุ้นระหว่างเหชียวซื่อกับเซิ่งเทียน ทำให้ผู้ถือหุ้นรายใหญ่ของเหชียวซื่อไม่สามารถดูถูกเขาได้อีก ให้เขาได้เข้ามาบริหารเหชียวซื่อเต็มตัวและมีอำนาจอย่างแท้จริง ถึงแม้ในใจเขายังรู้สึกอาลัยอาวรณ์กู้เหยาอยู่บ้าง แต่ว่าเมื่อเทียบกับเรื่องความร่วมมือของเซื่งเทียนแล้ว เหชียวหนานจิ่งเลือกอย่างหลังโดยไม่ต้องลังเลเลย ....... บ้านกู้ไม่ได้ใหญ่โตอะไร เป็นอาคารขนาดเล็ก 2 ชั้น เมื่อเปรียบเทียบกับบ้านหรูหราของครอบครัวเหชียวแล้ว ยังไม่กว้างขวางเท่ากับที่อยู่ของคนรับใช้ของบ้านเหชียวเลย กู้เจิ้งเต๋อมองทำเลที่นี่ขาด เพราะว่าที่นี่เป็นย่านคนรวยของจิงตู เขาคิดว่าเวลาเดินออกไปจากที่นี่จะทำให้เขาดูดีกว่าคนธรรมดาทั่วๆไป แต่ว่าในที่ที่ไม่ได้ใหญ่โตอะไรขนาดนั้น กู้เหยาค้นหาแม่ของเธออยู่หลายรอบก็ยังหาไม่เจอสักที เธอเข้าใจแล้วว่า ตัวเธอเองใจร้อนเกินไป กู้เจิ้งเต๋อพยายามหลอกล่อเธอให้มาที่นี่ ถ้าอย่างนั้นเขาจะต้องส่งแม่ของเธอไปไว้ที่ไหนสักแห่งหนึ่งก่อนหน้านี้แล้ว ไม่ให้เธอได้พบกันอีก กู้เจิ้งเต๋อคงไม่ยอมบอกเธอแน่ว่าแม่ของเธออยู่ที่ไหน ถ้างั้นเธอคงต้องคิดหาวิธีอื่น กู้เหยาหลับตาลงสูดหายใจเขาออกเพื่อตั้งสติ พอลืมตาขึ้นมาก็เห็นแสงสว่างส่งอประกายขึ้นตรงหน้า เธอจ้องมองออกไป เห็นบางสิ่งส่องประกายขึ้นมาบนพื้นหญ้าห่างจากเธอไม่กี่ก้าว กู้เหยาเดินเข้าไปใกล้ๆพลางหยิบมันขึ้นมาดู มันคือแหวนทองคำขาววงหนึ่ง กู้เหยาจำได้ว่าแหวนวงนี้เป็นแหวนที่เธอซื้อให้แม่หลังจากที่ได้รับค่าแรงจากการออกแบบมาเป็นครั้งแรก หลายปีมานี้แม่สวมมันไว้ตลอดเวลา ไม่เคยถอดมันออกเลย เมื่อวานกู้เหยายังเห็นอยู่บนมือแม่อยู่เลยนี่ แหวนทำไมถึงได้หล่นอยู่ตรงนี้นะ? กู้เหยาใช้มือลูบมัน นิ้วมือลูบโดนคราบเลือดสีแดงสด หรือว่าเกิดอะไรขึ้นกับแม่? เพราะว่าในใจของกู้เหยาคาดคะเนไปแบบนั้นจึงรู้สึกไม่ค่อยดี ตอนนี้ กู้เจิ้งเต๋อกำลังพาเหชียวหนานจิ่งเข้ามา เหชียวหนานจิ่งมองกู้เหยาพลางยิ้มอย่างประจบประแจง “เหยาเหยา คุณไปแต่งตัวเสียหน่อย ผมจะพาคุณไปหาคนคนหนึ่ง” กู้เหยากำแหวนเอาไว้ในมือ อดทนไว้ อดทนไว้ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากถาม “กู้เจิ้งเต๋อ ตกลงแม่ของฉันอยู่ที่ไหนกันแน่ห๊ะ? คุณเอาเขาไปซ่อนไว้ที่ไหน?” กู้เหยายังคงเชื่อว่าแม่ของเธอถูกกู้เจิ้งเต๋อเอาไปซ่อนไว้ หรืออาจจะถูกตี แต่ไม่กล้าคิดถึงเรื่องที่น่ากลัวกว่านั้น “เหยาเหยา ขอเพียงเธอไปพบคนคนหนึ่งกับคุณชายเหชียว เธอกลับมาก็จะได้พบกับแม่ของเธอไงล่ะ” ขอเพียงเหชียวหนานจิ่งเอ่ยปากเรื่องที่ต้องการ กู้เจิ้งเต๋อไม่เคยเอ่ยปากถามว่าไปทำอะไร รู้แค่ว่าเอาลูกสาวของตัวเองขับไสไล่ส่งไปได้ก็พอแล้ว “คุณให้ฉันคุยกับเขาก่อนสิ ฉันเพียงอยากยืนยันว่าเขายังสบายดีอยู่ พวกคุณจะพาฉันไปพบใคร ฉันก็ไปทั้งนั้น” พูดจบ กู้เหยาก็กัดริมฝีปากพลางกำแหวนที่อยู่ในมือเอาไว้แน่น “คุณหนูกู้ คุณผู้หญิงออกไปตั้งแต่เช้าแล้วครับ” คนงานเก่าแก่ในบ้านกู้คนหนึ่งที่อยู่มา 10 กว่าปีเห็นกู้เหยามาตั้งแต่เล็กทนต่อไปไม่ไหวแล้ว จึงเอ่ยขึ้นมา กู้เจิ้งเต๋อบิดข้อมืออย่างแรง “ลุงเหลียง ลุงพูดเพ้อเจ้ออะไรน่ะ?” ลุงเหลียงกล้าลุกขึ้นพูดออกมา แน่นอนว่าไม่มีใครคาดคิดว่าเขาจะทำอะไรต่อ เขาชี้ไปตรงที่กู้เหยายืนอยู่ พลางกล่าวว่า “คุณผู้หญิงกระโดดลงมาจากชั้น 3 ตกลงมาตรงนี้ครับ ตายคาที่เลย ร่างถูกส่งไปไว้ยังห้องเก็บศพแล้ว” จากชั้น 3 กระโดดลงมา ตายคาที่ ร่างถูกส่งไปไว้ยังห้องเก็บศพแล้ว คำพูดเหล่านี้ดังขึ้นในหัวของกู้เหยาซ้ำไปซ้ำมา นอกจากนี้แล้ว เธอไม่ได้ยินเสียงอะไรอีกเลย และมองไม่เห็นใครแล้ว...... หัวใจของเธอราวกับตกลงไปในกระทะที่มีน้ำมันเดือดพร่าน ปวดร้าวจนทั่วทั้งร่างราวกับถูกสูบจนแห้งไป แม่ของเธอ แม่ที่เมื่อวานยังยิ้มให้เธอพูดกับเธอ เมื่อวานแม่ยังพูดอยู่ว่า ต่อไปจะอยู่กับเธอใช้ชีวิตอย่างมีความสุขด้วยกัน แต่ว่าเวลาเพียงคืนเดียวกลับกลายจากหน้ามือเป็นหลังมือ จากนี้ไปไม่มีวันได้พบเธออีกแล้ว และกู้เจิ้งเต๋อพ่อที่แสนดีของเธอคนนี้ แม่แต่เรื่องที่แม่ฆ่าตัวตายก็ไม่ยอมบอกเธอ แถมยังบังคับให้เธอรับปากเขาเรื่องอื่นๆอีก ภรรยา ลูกสาว สำหรับเขาแล้วตกลงมันคืออะไรหรือ? เป็นแค่เครื่องมือที่ใช้ยกระดับฐานะและอำนาจของเขาแค่นั้นเองหรือ? กู้เจิ้งเต๋อเอ๋ย กู้เจิ้งเต๋อ ช่างมีจิตใจที่โหดเหี้ยมเหลือเกิน หัวใจของเขายังเทียบไม่ได้กับหมูกับหมาเลย เพราะความโลภของตัวเขาเอง กู้เหยาจึงสาบานว่า เธอจะทำลายทุกอย่างที่เขามีทั้งหมดให้สิ้นซาก ให้เขาไม่มีทางลืมตาอ้าปากขึ้นมาได้อีก “คุณหนูกู้......” “ลุงเหลียงคะ ขอบคุณมากที่บอกหนู!” กู้เหยามุ่งไปทางลุงเหลียงอย่างหมายมั่น เงยหน้าขึ้นมองไปทางกู้เจิ้งเต๋อ กู้เหยาไม่ได้ร้องไห้ ไม่ได้โวยวาย เธอมองกู้เจิ้งเต๋ออย่างสงบนิ่ง เธอมองไปทางกู้เจิ้งเต๋อ พลางแสยะริมฝีปากสีแดงขึ้น เห็นชัดว่าเธอกำลังยิ้ม แต่ว่าสายตาที่เย็นชาของเธอทำให้ใครบางคนรู้สึกว่าเยือกเย็นจนเข้าไปถึงกระดูก กู้เจิ้งเต๋อนิ่งตะลึงอย่างไม่มีเหตุผล รู้สึกอึดอัดใจ อ้าปากค้าง แต่ไม่มีเสียงพูดออกมาจากปาก เหชียวหนานจิ่งเอ่ยขึ้นว่า “เหยาเหยา เรื่องของคุณแม่ คุณต้องเสียใจเป็นเรื่องปกติ แต่ว่าคนตายไปแล้วไม่อาจฟื้นขึ้นมาได้ คุณช่วยไปพบคนคนหนึ่งกับผมก่อนได้ไหมครับ หลังจากไปพบแล้วพวกเราค่อยจัดการงานศพให้คุณแม่กัน ให้เขาจากไปอย่างสงบสุข” “ไปพบใคร?” กู้เหยาถามด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “LeoMo แห่งเซิ่งเทียน” เหชียวหนานจิ่งไม่อยากปิดบังกู้เหยาอีกต่อไป ผู้ชายคนหนึ่งถ้ามีบุคลิกแบบเดียวกับ LeoMo เกรงว่าจะไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้าปฏิเสธเขา ในสายตาของเหชียวหนานจิ่งคิดว่า กู้เหยาเองก็เป็นเช่นนั้น สุดท้าย กู้เหยายิ้มออกมา พยักหน้าตอบรับ ไม่รอช้า ถ้าเกิดรู้ตั้งแต่แรกว่ากู้เหยาจะรับปากง่ายขนาดนี้ เหชียวหนานจิ่งรู้สึกว่าตัวเองน่าจะจัดการเธอตั้งแต่อยู่ที่เจียงเป่ย ก็จะได้ไม่ต้องรอจนถึงวันนี้กว่าจะได้เจอ LeoMo กู้เหยาก็ไม่ได้อยากจะไปพบ LeoMo อะไรนั่นกับเหชียวหนานจิ่งสักเท่าไหร่ จุดประสงค์ที่แท้จริงของเธอก็คืออาศัยเหชียวหนานจิ่งเพื่อหนีออกไปจากบ้านกู้ หนีไปให้ไกลจากสถานที่ที่เยือกเย็นไม่หลงเหลือแม้แต่ความเป็นคน แม่ของเธอ แม่ของเธอ..... คิดถึงแม่ กู้เหยากำหมัดขึ้นทั้ง 2 ข้าง ส่งสายตาเป็นประกายด้วยความเย็นชา กู้เจิ้งเต๋อ ฝากไว้ก่อนเถอะ!